КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Увага! — Алеола пачула голас мага Ніціча і асцярожна вызірнула са свайго тунэля. Маг Ніціч ужо сядзеў у сваім крэсле, на глыбе. Над плеценым крэслам Ніціча Алеола пабачыла вялікае драўлянае кола. Ягоная вось была прымацаваная да цэнтра столі. — Дазорца! — крыкнуў маг Ніціч — Сектар?! — Дзесяць! — адказаў яму віцязь у гамаку. Яшчэ Алеола зазначыла, што падлога ў зале, дзе знаходзілася глыба, была пракрэсленая доўгімі пранумараванымі лініямі. Усё гэта нагадала ёй сонечны гадзіннік. Кожная лінія паказвала на вызначаны калідор-тунэль. Алеола пабачыла, што тунэль, дзе яна знаходзіцца, пазначаны лічбай «11». — Увага! Перабіраючы рукамі па коле, маг Ніціч павольна разварочваў глыбу. Алеола заўважыла, што з аднаго боку ў глыбы мелася завостраная дзюба. I вось гэтай дзюбай глыба паказала, як стрэлкай, па лініі з лічбай дзесяць. — На старт! — закрычаў маг Ніціч. Алеола адчула, як нябачная хваля адкінула яе ад адной сценкі тунэля, у якім яна стаяла, да процілеглай. — Забіраем праз содні! — крыкнуў маг.— Усе запомнілі? — Так! — крыкнулі віцязі. — Для тых, хто спозніцца і параненых — паўторым яшчэ праз палову содняў. Зразумела? — Зразумела! — адказалі дзесяць віцязяў. — Пайшлі! Віцязі па адным выбягалі на балкон, зрывалі са сценаў свае шчыты, апраналі іх на плечы і па чарзе станавіліся на зубец балкона насупраць дзясятага тунэля. Затым тварам да неба падскоквалі ўгару і, падхопленыя нябачнай сілай, несліся ўдалячынь. Усё адбывалася размерана, але хутка. Калі знік у небе дзясяты віцязь Дэнэт, прызначаны старэйшым, на балкон выйшаў Ром Ончар. Ён зірнуў у вечаровае неба, куды паляцелі ягоныя віцязі і крыкнуў: — Змагайцеся, хлопцы! He выпусцеце перамогу! — He выпусцяць,— адгукнуўся віцязь на гамаку. — Мернеск, ты папільнуй за імі, пакуль можаш, і мне дакладай... — Зразумела! — адчаканіў дазорца. Ром Ончар прайшоў на балкон праз дзявяты тунэль, абышоў яго ўвесь і вырашыў вярнуцца ў залю праз адзінаццаты тунэль, у якім знаходзілася Алеола. Як толькі яна заўважыла, што Ром Ончар ідзе ёй насустрач, спалохана выбегла ў грот і, прагінаючыся пад цяжарам сваёй ношы, хуткім крокам накіравалася да лесвіцы. Яна думала, што ўнізе, у лабірынце яе будзе цяжка адшукаць. — Гэй, Ніціч! — крыкнуў Ром Ончар.— Тут парушальнік! — А, яснапанна! — усклікнуў маг, калі заўважыў, што Алеола выскачыла з адзінаццатага тунэля і рушыць уздоўж глыбы.— Вы што, звар’яцелі? А калі б нам трэба было адправіць дружыну праз адзінаццаты тунэль? Вас бы тут ужо не было! Вас магло б вынесці ў неба і вы б разбіліся! Божа мой! Вам проста пашанцавала! Але Алеола яго не слухала, яна, як магла, хутка ішла да лесвіцы. — Вас што, пад замок пасадзіць?! — з тунэля данёсся разгневаны голас Рома Ончара. Маг Ніціч хутка спусціўся вяровачнай лесвіцай і апынуўся перад Алеолай. — А што гэта ў вас за спінай? Што гэта такое цяжкае? Няўжо сякера Бедалая? — Маг Ніціч зірнуў Алеоле проста ў вочы і зразумеў, што адбылося тое, чаго ён болей за ўсё баяўся. Дзяўчына ўжо ведала, як можна паляцець з замка. I калі шчыт віцязя быў для яе цяжкаваты, дык выкарыстаць цудсякеру Бедалая яна цалкам ужо змагла б. А разам з Бедалаем яны здолелі б і скрасці рыцарскія шчыты... — Стойце, яснапанначка,— прыкрым тонам сказаў маг Ніціч. — Можа, я паднясу вашую торбачку? Вельмі яна вам перашкаджае,— за спінай Алеолы зароў Ром Ончар. — Вы — разбойнікі! Налётчыкі! Рабаўнікі! — закрычала дзяўчына.— Я ўсё бачыла! Я чула, як вы загадалі абрабаваць караван! Вось адкуль у вас дываны, посуд, ежа! Схаваліся за магнітнымі сценамі і думаеце, вас не дастаць! — He распаляйцеся, панначка,— падступаў да яе Ром Ончар. У гэтае імгненне Алеола пабачыла адпаліраваны шост, які вісеў у цэнтры «студні», па баках якой ішла вінтавая лесвіца. Дзяўчына разбеглася і скокнула ў пройму. Схапіўшыся рукамі за шост, яна хутка спусцілася ўніз да лабірынта. — Ром! — крыкнуў маг Ніціч.— Хутчэй падымай рэшту віцязяў! Хай забіраюць да сябе шчыты. Кожны адказвае за іх галавой! Я — за ёй. Маг Ніціч разагнаўся гэтак сама, як і Алеола, скокнуў у «студню» і спрытна з’ехаў па шасце долу. Але было ўжо позна — дзяўчына паспела схавацца ў цёмнай галерэі, і Ніцічу давялося падымацца за паходняй. У далёкай нішы, дзе Алеола знайшла сваю нафтавую паходню, яна схавала футарал з сякерай Бедалая — прысыпала яго пяском, а згары — сажай, каб не было відаць, што тут нядаўна капалі. Наступнай ейнай задачай было знайсці пакой Бедалая. Па пакінутых раней знаках — плямінках сажы — Алеола знайшла напачатку свой пакой, а затым пачала даследаваць усе найбліжэйшыя калідоры. I нарэшце, праз пэўны час, знайшла Бедалая. Кат сядзеў, схіліўшыся над сваім сталом. Алеола паціху падышла і, каб зноў не памыліцца, зазірнула яму ў твар. Цяпер, без сумнення, гэта быў Бедалай. Ён глядзеў на ігральныя косткі, раскінутыя па стале. — Бедалай! — Так,— адказаў ён, не адрываючыся ад свайго занятку. — Нам трэба ляцець да нашых сяброў! — Так,— пацвердзіў Бедалай. — Гэта замак разбойнікаў! Яны рабуюць караваны! Яны трымаюць палонных! Я знайшла цара Ранеона... Вязня гэтага магнітнага замка. — Так-так,— Бедалай згроб у руку ігральныя косткі. — I я ведаю, як нам паляцець! А ляцець нам трэба як мага хутчэй, бо калі сюды прыйдуць нашыя сябры, яны таксама стануць вязнямі гэтага жудаснага замка. Гэтыя віцязі значна мацнейшыя за нас. А сысці пешкі з магнітнага замка немагчыма...— узбуджана казала Алеола.— Я прынесла і схавала тваю сякеру, Бедалай! — Так-так,— зноў паўтарыў кат, а сам пачаў па адным кідаць кубікі. — Паслухай мяне! Калі Арцін, мастак Дроздзіч і кот Міамурмарор патрапяць у гэтую магнітную пастку, то не будзе каму ісці да Паляндры! Зразумей, не будзе каму! — О, «шэсць»! — усклікнуў Бедалай. — Ты разумееш?! — Разумею,— сказаў ён і кінуў яшчэ адзін кубік.— Эх, «двойка»... — Бедалай! Сякера ў мяне. Нам трэба сыходзіць у лабірынт, перачакаць, пакуль усё аціхне, а потым мы паспрабуем прабрацца на балкон! Мы накіруем «магнітычную» глыбу ў кірунку маёй краіны, у мяне нават мапа ёсць, і паляцім з гэтага злашчаснага месца! — Вядома, вядома... Зараз,— Бедалай паспрабаваў згрэбці кубікі, але Алеола першая іх сабрала і сціснула ў руцэ. — Ты чуеш? Нам трэба як мага хутчэй адсюль выбрацца, знайсці нашых сяброў, пакуль яны не наблізіліся да гэтага замка! Інакш усё прапала! — Алеола спрабавала расштурхаць Бедалая, і тут адзін кубік з яе рукі, быццам сам сабою, выскачыў і пакаціўся. У гэты момант Алеола адчула непераадольнае жаданне паглядзець — а што ж ёй выпала. Раптам там «шасцёрка»? А потым, калі выпадзе ўся камбінацыя — тады павінна адбыцца чараўніцтва. Алеола зірнула на кубік — і сапраўды — на ім была «шасцёрка»! «Ого, выдатна! — падумала яна.— Трэба кідаць далей... Вось бы на другім кубіку была “пяцёрка”». I як паводле яе жадання, выпала «пяцёрка». — А цяпер, кубік, дай мне «чацвёрку»... Да радасці Алеолы выпала і «чацвёрка». — Ну, а «троечка» прыйдзе? Раз, два, тры,— яна кінула кубік. Яна і Бедалай разам зірнулі на кубік — на верхняй грані кубіка злева направа стаялі тры кропкі... — Ура! Ура! — ускрыкнула Алеола. — Ну што ж, цяпер «двоечка». Нас тут двое і патрэбна «двоечка»...— Дзяўчына двойчы дзьмухнула на чарговы кубік і кінула. Кубік закруціўся, пакаціўся, загрукаў куткамі і спыніўся. На ім, як на маленькай багоўцы, былі дзве кропкі. — He можа быць,— сказала сабе Алеола. — He можа быць,— цяжка дыхаючы, стагнаў Бедалай. — Ну што, прашу «адзінку»? — зашаптала кубіку Алеола. На секунду ў яе перад вачыма прамільгнула выява вар’ята Ранеона — ён усміхнуўся бяззубай усмешкай... «Нічога,— падумала Алеола,— я выйграю... Мне трэба выйграць»... Алеола кінула апошні кубік — ён паскакаў па стале і раптам закруціўся. Калі б кубік зрабіў яшчэ адзін паварот, то якраз выпала б «адзінка». Але, на жаль — на ім, зноў, як і ў маленькай багоўкі, былі дзве кропкі. — Вось прыкрасць! Добра, зараз я згуляю яшчэ разок,— сказала Алеола. — He, цяпер мая чарга,— Бедалай хутка згроб кубікі.— Будзем кідаць па чарзе,— суворым голасам прамовіў ён. * * * Тым часам маг Ніціч, Ром Ончар і яшчэ некалькі віцязяў спусціліся з паходнямі ў лабірынт. — Будзем шукаць усюды! Трэба абавязкова знайсці гэтую яснапанну нам — інакш яна столькі дроў гэтай сякерай наламае,— грозна казаў Ром Ончар. Аднак доўга шукаць Алеолу ім не давялося. Карціна, якая паўстала перад вачыма мага, ваяводы і віцязяў, была мірная і замілаваная: Алеола і Бедалай, па чарзе, кідалі кубікі і падскоквалі з тапчана глядзець, што каму выпала, азартна абмяркоўвалі шанцы... I наогул не звярталі ніякай увагі на віцязяў, якія зайшлі да іх у пакой. — Вось і выдатна,— сказаў маг Ніціч,— цяперака яны будуць вязнямі «піраміды». I не будуць нам дакучаць. — Вось малайцы якія,— усцешаным голасам сказаў Ром Ончар.— Перадайце па змене, каб найсмачнейшую ежу і ўсё такое да іх прыносілі,— загадаў ён сваім віцязям. — Зразумела! — адказалі тыя хорам. — Алеолу пазней, калі падрасце, мы, вядома, выпусцім,— пачаў разважаць уголас маг Ніціч.— A то калі зараз адпусціць, пойдзе да Паляндры. Толькі дарма галаву складзе. — Вядома, нават на нашых шчытах да гэтай Паляндры падляцець немагчыма,— сказаў адзін з віцязяў. — Так, Чорнае Балота — месца прапашчае,— пагадзіўся другі. — Плюхнешся брухам у багну... «Магнітычныя» струмені гэтае балота агінаюць,— сказаў трэці. — А яна, такая танюткая, яшчэ туды валачэцца,— прабасіў чацвёрты. — Сапраўды, хай пакуль падрасце,— нізкім голасам прамовіў пяты. — Вось і я пра тое,— сказаў маг Ніціч. — А праз пару гадоў яна такой прыгажуняй стане,— летуценна сказаў Ром Ончар.— Можа, і не захоча нікуды сыходзіць. Абярэ кагосьці з нашых малайцоў сабе ў мужы. Застанецца жыць у нашым замку. А што, замак выдатны, з усімі выгодамі... Пасля гэтых словаў віцязі падцягнуліся і выпрасталі плечы. Выпрастаў плечы і падцягнуўся і сам маг Ніціч. Віцязі паглядзелі на яго, параўналі з сабой і ледзь не пырснулі са смеху. — Ну-ну,— прамовіў Ром Ончар, а сам выпрастаў свае плечы, падняў рукі і паказаў біцэпсы. Віцязі, збянтэжыўшыся, апусцілі вочы. — Добра, потым паглядзім, хто ёй даспадобы. А гэтага Бедалая выпускаць нельга! — шумна ўздыхнуў Ром Ончар.— Нават калі ён і нармальны хлопец, то нехта ў яго сякеру падманам альбо яшчэ як-небудзь выкрадзе. I што тады? Чорны джын заўжды будзе паляваць за гэтай сякеркай.