КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Змена ў нас — дзесяць чалавек. — А колькі ў вас віцязяў? — наіўна пацікавіўся мастак Дроздзіч. — Наагул, гэта ваенная таямніца,— усміхнуўся Ром Ончар. Яны з магам пераглянуліся. — Але ў знак нашага даверу да вас,— працягнуў Ром Ончар,— я скажу... Віцязяў, не лічачы мяне і мага, усяго трыццаць тры. Трое па чарзе назіраюць за маланкамі пад купалам. Астатнія пазменна па дзесяць чалавек дзяжураць, чакаючы загаду на вылет. Але часам даводзіцца ўсёй трыццатцы разам са мною адпраўляцца ў шлях, калі адбываецца вялікая бітва альбо здараецца прыродны катаклізм. — А хто гэты чалавек, які томіцца ў вас у вязніцы? — усё яшчэ недаверліва спытала Алеола. — Ён не ў вязніцы і не томіцца. Ён наш госць,— хітра сказаў маг Ніціч. — Гэта цар Мераміра Ранэон. Вы чулі пра такога? — прабасіў Ром Ончар. — Чулі,— чмыхнуў кот Міамурмарор. — I я таксама чуў,— хмурна сказаў Бедалай. — I мне людзі пра яго сёе-тое апавядалі,— сказаў мастак Дроздзіч,— толькі, кажуць, ён даўно памёр. — He памёр. Нам давялося яго ізаляваць,— прызнаўся Ром Ончар. — Такога крывавага тырана яшчэ не ведала наша гісторыя,— смутна сказаў маг Ніціч.— Няхай лепей у ігральныя бірулькі гуляе. — А навошта ж вы нас у вашу «гасцёўню» пасадзілі? I кубікі свае падсунулі? — А таму, што вы, яснапанначка,— нахмурыўшы бровы, адказаў Ром Ончар,— занадта настырныя. I боўтаецеся пад нагамі! — Вы хацелі, каб мы вас адразу ж адправілі да вашых сяброў, ці не так? — запытаў яе маг Ніціч. — Менавіта,—пагадзілася Алеола. — На сякеры Бедалая? — Так. — Але ж лятаць вы не ўмееце — гэта па-першае. Сякера Бедалая намі яшчэ не правераная. Мы не ведаем, наколькі яна надзейная ў якасці лятальнага апарата — гэта па-другое. А па-трэцяе, вашы сябры паглыбіліся ў дрымучы лес, таму і зніклі з поля нашага зроку. Нават калі над лесам прайшла моцная навальніца — дазорца іх не заўважыў. — Мы ў той час сядзелі ў будане з яловых лапаў,— патлумачыў Арцін. — Вось бачыце, заўважыць было не так проста. — Але самае галоўнае, вы ўсе ўявілі сябе такімі героямі — задумалі адправіцца да Паляндры. Быццам мы самі не хацелі б з ёй разабрацца. Але, на жаль, Чорнае Балота не пройдзеш і не пераляціш. Там «магнітычная» сіла Зямлі не дзейнічае. Ісці туды — верная смерць. — А мы ўсё адно пойдзем,— сказаў Арцін. — Так-так,— сказаў мастак Дроздзіч,— мы пойдзем. — Тады мне варта стрымаць вашае парыванне,— вельмі сур’ёзна сказаў маг Ніціч.— Пакуль вы сюды ішлі, Прыта разлілася, і прайсці да Чорнага Балота немагчыма. Нашым віцязям давялося прыйсці на дапамогу тамтэйшым сялянам. — He, мы ўсё адно пойдзем,— перабіў Арцін,— мы ўмеем хадзіць па вадзе. — Але вам і начаваць давядзецца на вадзе, бо шлях па залітай вадой зямлі зойме не адзін тыдзень. Ці не прасцей пагасцяваць у нас, пачакаць, пакуль вада спадзе? А там, калі не раздумаеце, адправіцеся да Паляндры. — А калі вада можа «спасці»? — пацікавіўся кот Міамурмарор. Ён нават паморшчыўся — бо вада яму з маленства не падабалася. — Можа, год, а можа, і два... — А можа, вы нас падкінеце да края Чорнага Балота? На сваіх шчытах? — спытаў мастак Дроздзіч. — He, гэта выключана. Я не магу рызыкаваць сваімі людзьмі,— цвёрда сказаў Ром Ончар. — Невядома, наколькі Чорнае Балота пашырэла, і дзе цяпер ягоныя межы,— апавядаў маг Ніціч.— Нашыя віцязі могуць са сваімі шчытамі на спіне проста зваліцца ў яго нетры. — Шчыты цяжкія,— дадаў Ром Ончар,— ды і нашыя віцязі, нягледзячы на тое, што выдатна плаваюць, зваліўшыся ў багну з вышыні, вырвацца з яе ўжо не змогуць. — Так што самым мудрым будзе пагасцяваць вам у нас гадок-другі. Мы вас за гэты час лётаць навучым,— паабяцаў маг Ніціч,— выплавім для кожнага персанальны шчыт... — Мы ўсё адно пойдзем! — рашуча перабіла мага Алеола.— I ў найбліжэйшы час! Ром Ончар падышоў да Арціна, па-сяброўску папляскаў яго па плячы — Арцін нават прысеў ад цяжару далоні вялізнага волата. — Ты, Арцін, падрасцеш, мы возьмем цябе з сабою на бітву. У Арціна загарэліся вочы — ваяваць за справядлівасць было яму якраз па душы. — I вы, вандроўны мастак, будзеце не хадзіць па свеце, а праносіцца па ім на шчыце,— звярнуўся да яго маг Ніціч. — Вось у гэтым і справа, што «праносіцца»,— спакойна адказаў яму мастак Дроздзіч,— а мне трэба ісці, не спяшаючыся, і прыкмячаць, як людзі жывуць. — А што тут прыкмячаць? Я вам пакажу,— прапанаваў маг. XXIV НА ШЧЫЦЕ TAKCAMA МОЖНА ЛЁТАЦЬ. ПРАКТЫКА Mar Ніціч папрасіў усіх падысці да вяровачнай лесвіцы, якая звісала са столі. — Лезце за мной. Нягледзячы на свае гады, маг Ніціч хутка ўскараскаўся да сеткі-гамака пад купалам гроту, дзе знаходзіўся віцязьдазорца. — Смялей, падымайцеся сюды! Спрытней за ўсіх угару, вядома ж, забраўся кот Міамурмарор. Услед за ім падняліся Арцін, Алеола, мастак Дроздзіч і Бедалай. Пад дадатковым цяжарам сетка-гамак правісла. Ром Ончар, пакінуты ўнізе, моцна пацягнуў нейкую вяроўку, і гамак ізноў стаў бліжэй да столі. — Глядзіце,— сказаў маг Ніціч,— на крышталёвым купале выразаная мапа нашай часткі свету, з падлогі яе не заўважыш. Бачыце, гэтыя водбліскі? Гэта маланкі, якія ў гэтую ж секунду загараюцца ў небе над пазначанай на мапе мясцовасцю. Памятаеш, Алеола, я табе прапаноўваў вывучыць геаграфію? — Я і так яе нядрэнна ведаю,— адказала будучая яснапанна. — Вось, бачыце, водбліск у Зеленагор’і. Заўважылі? — Маг Ніціч далонню паказаў на тую частку мапы, выразаную на крышталёвым купале, дзе на секунду мільгануў жоўты агеньчык. — Так! — Бачылі — пастухі авечак пад уцёс гоняць, хаваюць ад дажджу... Бачылі? — Бачылі,— сказаў кот Міамурмарор. А ўсе астатнія нічога не адказалі. — Глядзіце ўважлівей,— папрасіў маг Ніціч,— у тым месцы, дзе адбыўся ўсполах, на імгненне застаюцца контуры фігурак, паводле іх можна ўсё выразна вызначыць. Увага! Падчас навальніцы адна маланка ідзе адразу за другой. Сачыце пільна. У Зеленагор’і зноў успыхнула маланка — гэтым разам фігуркі пастуха і авечак пабачылі ўсе. — Маланка была побач з Векавым,— паведаміў дазорца,— можаце туды таксама зірнуць. Усе паглядзелі на кропку, якая пазначала вялікі горад на Продзені, і сталі чакаць. Неўзабаве гэтую кропку асвяціў водбліск — было відаць, як людзі разбягаюцца пад стрэхі ганкаў маленькіх дамкоў. — Зараз іх намочыць,— Арцін захоплена сачыў за фігуркамі, якія беглі. Навальніца ад Векава ішла на паўднёвы ўсход, і раптам усе пабачылі ў тым баку дружыну на маршы. — Увага,— сказаў дзяжурны,— гэта дружына князя Гранея. Ваяры вельмі спяшаюцца. Ёсць і апалчэнне... Усяго тысяч дзесяць! У невялікім бледна-жоўтым бліку, які на імгненне ўспыхнуў на крышталёвай паверхні купала, пяць чалавек і адзін кот, якія знаходзіліся за сотні вёрст ад таго, што адбывалася, пабачылі трывожную карціну: нягледзячы на праліўны дождж, ваяры ў кальчугах, востраканцовых шаломах, са шчытамі і дзідамі, пешыя і на конях, не спяшалі хавацца ад залевы, упарта ішлі наперад топкаю дарогаю і хады не змяншалі. — Што гэты Граней робіць? — усклікнуў маг Ніціч.— У такое надвор’е людзі закутыя ў жалеза на адкрытай прасторы! Ды гэта проста вар’яцтва! Нібы пачуўшы словы мага Ніціча, князь Граней загадаў дружыне разысціся і схавацца ад навальніцы. Усе напружана ўзіраліся — куды ж накіроўваецца дружына і апалчэнне. Навальніца адышла яшчэ далей. I раптам усполах асвяціў вялізнае войска, якое размясцілася на шляху князя Гранея. — Печаныя Ногі! — выклікнуў дзяжурны.— Бачыце, кароткія нагавіцы! Гэта яны! Войска — на ўскідку — болей за трыццаць тысяч! — Дзяжурны, увага! — папярэдзіў маг Ніціч. — А вось бяжыць нейкі сабака і брэша,— раптам сказаў кот Міамурмарор і паказаў лапай зусім у іншы бок ад Векава, далёка на паўночным захадзе, там дзе на мапе быў выяўлены бераг Малога Светлага Возера.— Чаго гэты сабака так разрываецца? Там успыхнула адна маланка, і адразу ж другая. — Ды пачакай,— Алеола махнула рукой на ката,— тут пад Векавым такое дзеецца, а ты пра сабаку! Тым не меней Алеола краем вока ўсё-ткі зірнула туды, куды паказваў кот. I зноў там адбыўся ўсполах. Дзяўчына пабачыла фігурку кудлатага сабакі, які ва ўвесь дух нёсся ўздоўж берага і надрыўна брахаў. — Брахіндзей! — ці то пазнала, ці то адчула сэрцам Алеола. Сабака бег і гучна брахаў, а ўздоўж берага плыў човен. У ім дзве аднолькавыя фігуркі — двайняты — адчайна, з усіх сіл налягалі на вёслы. Было відаць, што два чалавекі спяшаліся ў мястэчка Слаўбор, што стаіць на беразе таго возера. «Гэта ж Санцелямон і Панцелямон»,— падумала Алеола. Яшчэ раз успыхнула столь у тым месцы. I Алеола пабачыла, што берагам Малога Светлага Возера ўслед за Брахіндзеем ідуць дзве-тры сотні ўзброеных мужчын. На галовах у іх двухрогія шаломы, у руках — ромбападобныя шчыты і кароткія мячы. Гэтае войска таксама спяшалася ў Слаўбор. Усе, апроч Алеолы і ката Міамурмарора, глядзелі ў бок Векава. — Куды ты глядзіш? — прашаптаў Арцін.— Глядзі сюды. Печаныя Ногі ідуць вайной на Жаўтарэчча. — Трывога! Трывога! Трывога! Небяспека нумар адзін! — закрычаў дазорца.— Увага! Усім, усім, усім небяспека нумар адзін! — Ніціч, хутчэй на месца! — крыкнуў Ром Ончар знізу.— А вы, госці, сядзіце наверсе і не перашкаджайце. — Пачакайце! — устрывожана ўсклікнула Алеола.— На паўночным захадзе, паглядзіце, таксама войска ідзе на горад! Маг Ніціч зірнуў на водбліск побач Малога Светлага Возера. — Ярвяне... Тры сотні... А пад Векавым трыццаць тысяч ворагаў. Слаўбору давядзецца ваяваць самому. — Але Слаўбор — гэта маленькае мястэчка! Ён не зможа супрацьстаяць лютым ярвянам! — не сцішалася дзяўчына. — Выбару няма. Усе віцязі адпраўляюцца на дапамогу князю Гранею! — катэгарычна абвясціў маг Ніціч. — Ну, хоць бы пяць ваяроў на дапамогу рыбакам! — Алеола была ў роспачы. — Мы не можам «распыляць» нашы сілы! — грозным голасам сказаў Ром Ончар.— Як толькі разлічымся з Печанымі Нагамі, прыляцім на дапамогу Слаўбору. — Я зразумела! — гнеўна сказала Алеола.— Вось у чым мэта вашага жыцця ў гэтым замку! Гэта магчымасць менавіта вам — магу Ніцічу і Рому Ончару, вырашаць, каму жыць, а каму паміраць! — Ведаеце што, дзяўчына,— рэзка абарваў яе маг Ніціч, ад абурэння ў яго пачалі натапырвацца сівыя вусы,— каб рабіць такія заявы, перш трэба хоць бы стаць яснапаннай.