КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Апошнім паімчаў мастак Дроздзіч. Лятучы шчыт быў выдатна прыстасаваны для палётаў уздоўж «магнітычных» струменяў. А Дроздзіч целаскладам быў амаль такі ж, як маг Ніціч, ну, можа быць, трошкі ніжэй. Таму Дроздзічу было лёгка кіраваць лятучым шчытом. Неўзабаве мастак абагнаў і Бедалая, і Алеолу, і Арціна. Яму нават давялося разгарнуць свой парасон — трохі прытармазіць, каб не моцна аддаляцца ад сваіх сяброў. XXV ДЗІКІ I ЖУДАСНЫ АГНЯЗЕЎ Пачуўшы ад Санцелямона і Панцелямона страшную вестку, жыхары Слаўбора зачыніліся ў горадзе за высокім драўляным частаколам. Сталай дружыны ў Слаўборы не было, а рыбакоў і сялян, здольных устаць на абарону горада, набралася ўсяго чалавек сто пяцьдзясят—дзвесце. Большасць з іх згрудзілася перад гарадскімі варотамі, трымаючы напагатове лукі, вялікія цесакі і косы. Навальніца прайшла, і ярвяне ўжо ламалі вароты завостраным бярвеннем. Гэта былі лютыя ваяры з поўначы, якія прыплывалі з-за мора рэкамі на крутабортых караблях. Пагаворвалі, што яны наогул не ведаюць літасці, а для мацнейшай лютасці п’юць адвар з атрутных грыбоў. Яшчэ казалі, што рэцэпт гэтага адвару вядомы толькі абраным ярвянскім ведунам, і што напіўшыся такога адвару, ваяр не адчувае ні стомленасці, ні болю. Вароты скалыналіся і трашчалі. Брахіндзей бегаў уздоўж іх і з усёй моцы брахаў, спрабуючы напалохаць нападнікаў. Аднак часты грукат ад удараў тарана заглушаў ягоны брэх. — Глядзеце! — раптам ускрыкнуў адзін ярвянін, які стаяў каля тарана. Ён паказаў на неба: — Вунь там, бачылі? Нябесная Мядуза! — Ды перастань ты,— сказаў іншы ярвянін,— перапіў адвару, цяпер усіх палохаеш! — А вунь Лятучыя Акулы! — Задрыжаў ад жаху той самы «перапіты» ярвянін. — Бог ты мой! — Цяпер і другі ярвянін таксама пабачыў, як па небе праляцелі дзве вялікія рыбіны і зваліліся недалёка ад берага ў Малое Светлае Возера. — Нябесная Мядуза... Лятучыя Акулы,— пайшоў шэпт па ярвянскіх шэрагах. — Глядзеце! Глядзеце! Агнязеў! — Агнязеў! — Вярхом на кавалі Гарэсце! — Каваль Падземнага Царства! — ногі ў ярвян затрэсліся.— А з ім пачвара Агнязеў! — Праклятыя рыбакі выклікалі сабе на дапамогу сілы неба, вады і зямлі! — пакацілася пагалоска па ярвянскім войску. — Глядзеце! А вунь Чорны Груган з Даліны Мёртвых! Над ярвянамі праляцеў вялізны крумкач — у дзюбе ён трымаў лук і калчан са стрэламі, похвы і меч. Ярвяне перасталі біць таранам у вароты горада. Задраўшы галовы, яны глядзелі ў неба, а потым усім войскам адначасова зірнулі на возера. 3 ягоных вод паднялася і пайшла да берага адна з Лятучых Акул. Перад ярвянамі паўстала жахлівае відовішча — да Лятучай Акулы з неба спусціўся Груган з Даліны Мёртвых, аддаў ёй сваю зброю, паляцеў да найбліжэйшай хвоі і стаў з яе касіць бліскучым вокам на ярвян, відавочна абіраючы сабе ахвяру. Лятучая Акула сказала яму чалавечым голасам: — Дзякуй, Крачар. Цяпер ім нездабраваць! — Акула адкінула плаўніком костку волата, падобную да каменнай сякеры, надзела на сябе калчан, лук, похвы, дастала з іх меч, грозна патрэсла ім і рушыла да берага. Побач з першай Лятучай Акулай з’явілася другая. У яе ў руцэ зіхацеў жудасны рыбіны зуб. Паднялася з возера і Нябесная Мядуза, яна згарнула свой празрысты каптур і таксама выставіла наперад крышталёвы зуб, вядома ж, вельмі атрутны. А калі з возера падняўся, трымаючы вялізную, як кавадла, сякеру Каваль Падземнага Царства, на плячах у якога сядзеў і дзіка шчэрыўся люты Агнязеў, ярвяне кінулі таран, і без аглядкі панесліся ў лес. Паўночныя ваяры пракліналі сябе, што адправіліся ў паход на гэтых рыбакоў, і кляліся больш ніколі ў жыцці не паказвацца ў гэтых страшных мясцінах. He на жарт перапалохаліся і самі рыбакі, якія зачыніліся ў горадзе. Яны таксама бачылі, як па небе праляцелі пачвары. Але рыбакам уцякаць не было куды. I вырашылі яны задорага аддаць свае жыцці — яшчэ мацней сціснулі ў руках цесакі, косы, лукі... — Трымацца ўсім разам, не разбягацца! — скамандаваў Палямон. Брахіндзей рыкнуў, падтрымаўшы загад свайго гаспадара, і раптам заматляў хвастом, гулліва падскокваючы, пабег да варот і радасна заскуголіў. — Што гэта з ім? — здзівіўся Палямон. — Значыць, хтосьці знаёмы,— выказаў здагадку Халямон. — Мы пойдзем глянем,— сказалі Санцелямон і Панцелямон. — Стаяць! He лезьце вы, куды вас не просяць! — прыстрашыў сыноў Палямон. А Брахіндзей, задыхаючыся, весела брахаў, кідаўся ўздоўж варот, спрабаваў засунуць нос у шчыліну пад імі, хвастом ён ужо не матляў, а круціў. — Бацька, ды Брахіндзей брэша, але не хлусіць,— сказаў Панцелямон. — Айда,— Санцелямон гэстам паклікаў брата, маўляў, пойдзем да варот. — Прыбярэце лукі! — крыкнуў Палямон астатнім рыбакам. Лукі рыбакі апусцілі, але мечы, цесакі, косы і вілы не схавалі. Санцелямон адчыніў вароты. Брахіндзей кінуўся вонкі. Рыбакі пабачылі, як да горада падыходзяць пяць пачварын, і адступіліся назад. Адступілі Санцелямон і Панцелямон, але спалохацца ім не даў Брахіндзей. Сабака падбег да рыбачалавека, які ішоў наперадзе ўсіх, і пачаў скакаць вакол яго на задніх лапах, лізаць проста ў твар. Затым падбег да другога рыба-чалавека, высока прыскокнуў і на радасцях абслініў таму бровы. — Дабрыдзень жыхарам Слаўбора! — пакланіліся рыбалюдзі. — Гэта Алеола! Гэта Арцін! — усклікнулі Санцелямон і Панцелямон, а пасля і Халямон з Палямонам. I іншыя рыбакі пазналі сваіх нядаўніх спадарожнікаў. — Ну, вас не разгледзіш за гэтай лускай! I па небе лётаеце, як чэрці! — Ды не як чэрці, а як віцязі Магнітнага Замка,— патлумачыў Арцін. — Чаго, чаго? — не зразумеў Халямон. — Ды так, доўга тлумачыць. — О, мастак Дроздзіч! — Жыхары Слаўбора яго добра ведалі і вельмі любілі. Цяпер ужо ўсе пахавалі свае мечы, цесакі, косы і вілы. Нечакана Брахіндзей грозна зарыкаў. У варотах паказаўся Бедалай з катом Міамурмарорам на плячы. Учуўшы сабачы брэх, кот адразу сцяміў, што лепей на зямлю не спускацца. — Брахіндзей,— паклікала сабаку Алеола,— гэта нашыя сябры. 3 недаверам косячыся на ката і ката, Брахіндзей падбег да Алеолы і лізнуў ёй руку. — Толькі сабакі, не разабраўшыся, адразу пачынаюць брахаць на добрапрыстойных жывёл,— пакрыўджана сказаў кот і злазіць з пляча Бедалая не стаў. У гонар прыбыцця гасцей і цудоўнай перамогі над ярвянамі ў горадзе Слаўборы зладзілі вялікае свята. Арганізавалі пышную бяседу з пачастункамі, спевамі і музыкай. За стол, які паставілі на галоўнай плошчы горада, пасадзілі і ката Міамурмарора. 3 уласнай высакароднасці і салідарнасці з усім жывёльным светам ён настояў, каб да стала запрасілі і Брахіндзея. Аднак неўзабаве кот Міамурмарор моцна пашкадаваў, паколькі ўяўленні пра тое, як паводзіць сябе пры стале, у катоў і сабак значна адрозніваюцца. Брахіндзей хутка ўсё з’ядаў, пры гэтым бразгаў талеркай па стале, вылізваў яе і адразу пачынаў падвіскваць, просячы наступную порцыю — сёння яму ніхто ні ў чым не адмаўляў. Пакармілі і старога крумкача Крачара, перад тым, як ён паляцеў дадому. XXVI ЯКАЯ ЦЯЖКАЯ ПРАЦА — «ЛАДАЧКУ» ШТУРХАЦЬ I Ў ВАДУ ЎПІРАЦЦА Назаўтра Палямон, Халямон і яго двайняты-браты разам са сваімі гасцямі на ладдзі адплылі да мяжы Чорнага Балота. I заспяваў Палямон старую рыбацкую песню: Эх, рака шырокая, Будзь жа нам дарогаю! He будзь хваляванай, Будзь нам паслухмянай! Падхапілі яе Халямон і Санцелямон з Панцелямонам. I Арцін з Алеолай падцягнулі: He будзь хваляванай, Будзь нам паслухмянай, He згубі, рака, Човен рыбака! Спяваў яе і мастак Дроздзіч, і нават Бедалай паспеў падпець апошні радок. А вось кот Міамурмарор не спяваў. Яму спадабалася сядзець на папярочцы шчоглы і глядзець, як трапеча ветразь, як лётаюць над вадой чайкі, як плёскаецца ў вадзе рыба. Па прытоках «Ладачка» спусцілася да Продзеня, падышла да рачнога мыса, дзе стаяў вялізны маяк-рыба. Перад самым паваротам у Прыту, на самой стрэлцы, «Ладачцы» сустрэліся тры купецкія ладдзі. — Прывітанне хвалебным купцам! — павітаўся Палямон. — Прывітанне хвалебным рыбалям! — адказалі купцы. — Адкуль шлях трымаеце? Што на свеце чутно? — 3 Залатога Горада плывем у Дзівін. Пад Векавым страшная бітва была. Князь Граней разбіў арду Печаных Ног. — А мы таксама ў сябе на Светлых Азёрах арду разбілі! Ярвяне кінуліся наўцёкі! Мы ледзь не аслеплі — так пяткі ў іх зіхацелі! Плывеце спакойна! Яны носу доўга яшчэ не пакажуць... — Любамірнай вады! — памахалі рукой купцы. — Дзякуй! Вам таксама! — адказаў ім Палямон. Плаванне праходзіла спакойна — у гэтых месцах даўно ўжо не было ні рачных піратаў, ні лясных разбойнікаў. Праз тыдзень ладдзя ўвайшла ў возера — гэта была Прыта, што выйшла з берагоў. «Ладачка», злавіўшы вецер, накіравалася на поўдзень. Але праз некаторы час мастак Дроздзіч, які стаяў на носе, крыкнуў: — Назад! Чорная хваля! Халямон, Санцелямон, Панцелямон і Арцін кінуліся здымаць ветразь. Да іх на дапамогу пабег Брахіндзей — сабака ўчапіўся ў вяроўку зубамі і, рыкаючы, пацягнуў на сябе. I ўсё адно носам ладдзя «ўліпла» ў чорную хвалю, нібы ў смалу. — Абуваем вадаступы і штурхаем ладдзю назад! — сказаў Арцін. — А мы на вёслы — грабем назад! — скамандаваў сваім сынам Палямон. Арцін, мастак Дроздзіч, Бедалай, Алеола і нават кот Міамурмарор, які ўпершыню апрануў свае вадаступы, наляглі на борт ладдзі. — Давай! Усе разам! Мы весланём! А вы штурханеце! — закрычаў Палямон.— I р-раз! I р-рраз! I рр-ррраз! На гэтыя «і рраз» вельмі жыва адгукаўся Брахіндзей — ён злавіў рытм і брахаў на свой манер: «Ірр-гаў! Ірр-гаў!» Ладдзя расхіствалася і памалу адыходзіла назад у чыстую ваду. Агульныя намаганні ўвянчаліся поспехам — «Ладачка» стала вольнай. — Удалай выправы! — пажадалі рыбакі па-свойму. — Дзякуй! Да сустрэчы! — адказалі рыбакам іх былыя госці. Але на гэта рыбакі нічога ўжо не адказалі, і, не развітваючыся, паднялі ветразь. «Ладачка» адправілася ў зваротны шлях, а сябры-кампаньёны — у свой. * * * Чорнай хваляй на дзясяткі вёрст затапіліся лясы. Сямтам віднеліся цёмна-зялёныя ўзгоркі, да якіх не дабралася вада. На іх было шмат усялякай лясной звярыны — казулі, ласі, лісіцы, ваўкі... Падавалася, бяда іх усіх прымірыла. Сябры-кампаньёны моўчкі паглыбляліся ўсё далей і далей, усё глушэй і глушэй у затоплены гушчар, дзе нават магутныя дрэвы былі падобныя да аднаногіх волатаў, якія патрапілі ў палон да Чорнага Балота. А каб ногі не вязлі ў балотных хвалях, адважныя падарожнікі нашмаравалі вадаступы рыбіным тлушчам.