Узняўся белы птах
Уладзімір Пецюкевіч
Памер: 567с.
Вільня 2004
-Ой, Ягорка-Ягор, гора маё, гора, Дзе ты быў, дзе ты быў, Любы мой, учора?!
He кажы, не кажы, што ў цябе адна я, Ад тваіх ясных воч іншых засланяю!
He мані, не мані-знаю ўсё, мой любы, 3 кім стаяў, з кім стаяў Ты пад нашым дубам?!
Ну і стой, ну і стой гараваць не стану, А махну я рукой на цябе, каханы!
Ёсць сусед у мяне, хлопец зухаваты, Кружыць ён матыльком Каля маёй хаты!
Дзень і ноч пад акном на гітары грае, Так звініць, як жаўрук,-сэрца замірае!..
Ой, Ягорка-Ягор, гора маё, гора, Дзе ты быў, дзе ты быў Любы мой, учора?!
чэрвень 1996 г.
ОЙ, ЧАМУ ТЫ, ЯНКА...
-Ой, чаму ты, Янка, гэтакі пануры, Нібы градам ніву патаптала бура?
Касенька-галубка, весяліцца ранаНе мяне твой голас кліча на сняданак.
-Ой, чаму ты, Янка, гэтакі маўклівы? Заспявай вяснянку падаруй мне дзіва!
Касенька-галубка, не пяецца словаНе мяне ты слухаць дзень і ноч гатова!
-Ой, чаму ты, Янка, луг ніяк не скосіш, Затупела коска ці апалі росы?
Касенька-галубка, жах!-а не работаНе мяне галубіць рук тваіх пяшчота!
-Ой, чаму ты, Янка, ля ракі блукаеш, У віры крутыя сумна пазіраеш?
Касенька-галубка, а куды ж мне дзецца? He мяне купаюць воч тваіх азерцы!
Яначка мой любы, пачакай тапіцца! Надта ж ледзяная ў сінь-рацэ вадзіца!
чэрвень 1996 г.
Я ДЗЯЎЧЫНА ХОЦЬ КУДЫ
Я дзяўчына хоць куды:
I ў гарох, і ў лес густы, У ягады-маліны!
Ну, а ты, мой мілы, ты, Што хаваешся ў кусты Ад такой дзяўчыны!
Ці ж не маю я красы?
Паглядзі, такой касы, Свет прайдзі, не ўбачыш!
Я яе як расчашу Ды па ветры як пушчу, Мілы мой, ты ахнеш!
Даганяй-я пакажу:
Закружу, заваражу
Хваляй руса-белай!
Толькі дзе ж табе дагнаць, Мілаваць ды цалаваць, Мой жа ты, нясмелы!..
Я дзяўчына хоць куды:
I ў гарох, і ў лес густы, У ягады-маліны!
Ну, а ты, мой мілы, ты, Што хаваешся ў кусты Ад такой дзяўчыны!
ліпень 1997 г.
ЯГАДКА МАЯ
-Ой, ты, ягадка мая, He пазнаў цябе здаляБудзеш ты багатая.
У цёмным лесе-не ў гасцях, He баішся медзвядзя, Бурага, калматага?
-Ну чаго баяцца мне У радзімай старане Бурага, калматага?
Хай мне толькі падміргне, Біч паходзіць па спіне, Палка сукаватая.
-Знаю, ягадка мая, На любога медзвядзя Пойдзеш, не разгубішся. Калі ж я цябе злаўлю, За касу і прытулю, Ты й на біч забудзешся!
Ой, мядзведзік дарагі, Развязаў ты слоў мяхі I не можаш сцішыцца.
У малінавым бары Гучна так не гаварыЯгадкі абсыпяцца.
ліпень 1996г.
ОЙ, СЯБРОВАЧКА
-Ой, сябровачка, адшыла Ты такога сокала! Ён ужо расправіў крылы Пад маімі вокнамі.
-Разлюбіла я СяргеяНе хачу з ім мучыцца: Зачасаць кала не ўмее, Мо з табой навучыцца?
-Ой, сябровачка, і сонца Мо цябе не радуе?
Вунь Рыгор, такі малойца, Хочаш, я пасватаю?
-He хачу я і РыгораДома не стыкаецца: To ў Хвядоры, то ў Тадоры, Нібы кот, бадзяецца.
-Ой, сябровачка, ні разу Ты не пахвалілася, Як прымаеш ад Тараса Васілёчкі сінія.
-He магу цярпець ТарасаЁн як затарможаны:
Упацее, покуль скажа: “Любая, харошая!”
-Ой, сябровачка, ты свята, Бачу я, не зведала, Ты прыгледзься да ІгнатаЁн вясёлы, ветлівы.
-Ды ідзі ты з тым ІгнатамХодзіць уразвалачку, Падпірае дрынам хату I хлявочак палачкай.
-Ой, сябровачка, ты нешта Аж занадта гордая. Пакахала б ты Міхеда: He тутэйшы, з горада.
-He кажы мне пра Міхеда, Штосьці з ім здараецца: Роўна ходзіць да абеда, А пасля хістаецца.
Пакахала я Сцяпана, 3 ім і павянчаюся, “Мэрсэдэс” набыў ён файны, Ай ды пакатаюся!
Мы прыпеўкі праспявалі. Дзякуй, што вы слухалі I даруйце, калі з намі Час дарэмна ўбухалі.
сакавік 2001 г.
HE ДЗІВІСЯ, МОЙ СУСЕД
He дзівіся, мой сусед, на суседкуРасцвіла не для цябе ружа-кветка.
Ці ж не ведаў для каго расцвіла я?Хлопца-сокала даўно я кахаю.
Падару яму красу маладуюЁн і радасць, і мой сум сэрцам чуе, Я аддам яму сябе да драбніцы, 3 ім не страшны будуць мне навальніцы.
He дзівіся, мой сусед, не гарніся да суседкіТолькі любы мой сарве садавую ружу-кветку!
Асвячу яму я шлях белацветам-
I ў нязведанных краях будзе светла. Да яго імкну душой-ён галубіць, За калючы нораў мой не разлюбіць.
Пакахала б і цябе, мой суседзе, Калі ты запрог бы мне моцны вецер.
Я магла б з табой імчаць на край свету, Толькі дзе ж табе стрымаць тога ветру!
He дзівіся, мой сусед, не гарніся да суседкіТолькі любы мой сарве садавую ружу-кветку!
красавік 2002 г.
ТЫ HE КЛІЧ МЯНЕ
Ты не кліч мяне, мой любы, He гукай у стольны горад!Ён каханне нам загубіць, Як віхура лодку ў моры.
Столькі ў горадзе спакусы!
Спакусіцца там недоўга.
Вось вазьму я і ўлюблюся Ў бізнесоўца маладога.
Буду з ім на самалёце Па ўсім свеце я катацца, Загараць пад шчодрым сонцам На Канарах і Ямайцы...
А не лепей нам з табою Горад свой пабудаваці 3 вечнай ласкі і любові, Дзе духмяняць сенажаці?
Ці ж нам сумна тут бывае?
Ў нас канцэрты пад рукою: Нам пяе зязюлька ў гаі
I салоўка над ракою...
Ты не кліч мяне, мой любы, He гукай у стольны горад! Ён каханне нам загубіць, Як віхура лодку ў моры.
ЦЕШЧА I ЗЯЦЬ
Ой, ты кумачка мая, Што рабіць, не знаю? He знаходжу месца я, Так перажываю!
Аддавала я дачку, Цешылася зяцем: Будзе ён надзейны муж, А мне сын удзячны.
Быў спачатку ён, ну хоць Прыкладай да раны, Як мой шэры коць-Маркоць, Ціхі, паслухмяны.
Мала еў і мала піў, Уставаў на золку, I араў ён, і касіў Сена на кароўку.
I палоў, і паліваў Агарод старанна, Дроў гару такую склаў!Люба-міла глянуць.
Ды праз год зяцька майго, Нібы падмянілі, Hi з таго і ні з сяго Апусціў ён крылы.
Агрызацца нават стаў: Што ты, кажа, цешча Ў крук мяне сагнула такНе распраміць плечы.
Закіпела ў сэрцы злосць-
I я не ўтрывала:
-А не гнешся, ягамосць, Ты ад торбы з салам?!
Праваліся гэткі зяць, Што не мае чэсці:
Ўсё глядзіць, каб толькі ўзяць I дамоў панесці...
Ой, ты кумачка мая, Што рабіць, не знаю?
He знаходжу месца я, Так перажываю!
ліпень 2002 г.
ШТО ЗА ЗВЫЧАЙ ГЭТКІ?
Ой, мая сястрыца, Дзеецца што ў свеце, Як у навальніцу, Ўся зямля трасецца!
Паглядзі, якая
Сёння наша моладзь: Богам пагарджае, Ў Храм святы не ходзіць.
Весяліцца ў блудзе, У грахоўнай твані, За грахі што будзе, Ёй зусім не важна.
Што за звычай гэткі Сёння ў нашых дзетак? Шлюб бяруць пад плотам, А вяселле потым!
Ім паганскі звычай Найбліжэй, па густу, Плёскаюцца звычна У рацэ распусты.
Я яшчэ не помню, Каб пілі дзяўчаты 3 хлопцамі па-роўну, Неслі хмельным матам.
Ой, мая сястрыца, Пра нудыстаў чула?
Як тут не нудзіцца, He ўзмаліцца сумна:
Што за звычай гэткі Сёння ў нашых дзетак? Шлюб бяруць пад плотам, А вяселле потым!
ліпень 2002 г.
ЗАЦВІЛА КАЛІНА
Зацвіла каліна, а віхурны вецер Белы цвет зрывае, сцеле над ракой. Ой, краса-дзяўчына, не трывож мне сэрца Сумнымі вачыма, горкаю слязой!
Родная, не бойся буры-навальніцы, Акрапі куточкі свенчанай вадой, Дай і мне ў дарогу той святой вадзіцы, Каб дамоў вярнуцца з добрай навіной.
Мне пара, сястрыца, трубіць рог турыны: У паход гукае матухна-зямля.
3 ласкі Божай спынім віхру вал нястрымны, Вер у перамогу, слаўная мая!..
Зацвіла каліна, а віхурны вецер Белы цвет зрывае, сцеле над ракой. Ой, краса-дзяўчына, не трывож мне сэрца Сумнымі вачыма, горкаю слязой!
люты 2001 г.
ГОДЗЕ, СЫНКУ мой
Журыць сына бацька:
-Годзе, сынку мой, Годзе ўжо бадзяцца Цемраю начной.
Што табе не спіцца?Блудзіш, як мядзведзь, Час табе жаніцца
I сям’ю займець!
Годзе, сын, бадзяцца Годзе лынды біць, Час на хлеб старацца I па-людску жыць!
Кожны твой равеснік Спазнае ўжо свет, Ажаніўся недзе
I жыве, як след.
Толькі ты, бадзяга,
У гульбе пустой, Вось уклею дзягай, Будзеш знаць за што.
Хутаранку Галю Ведаеш ці не?
Я цябе адпраўлю Ў сваты да яе.
Ажаню цябе я 3 дзеўчынай-красой Зашуміць вяселле Весняю ракой...
Годзе, сын, бадзяцца Годзе лынды біць, Час на хлеб старацца I па-людску жыць!
ліпень 2002 г.
ХЛОПЦЫ-МАЛОЙЦЫ
Хлопцы-малойцы ў карчомку зайшлі, Хлопцам-малойцам віна падалі.
Выпілі хлопцы-віно не п’яніць, Просяць гарэлкі па кварце наліць.
Хлопцы-малойцы гарэлачку п’юць Да сумнаватыя песні пяюць.
Кідаюць хлопцы самотны пагляд, Просяць паклікаць прыгожых дзяўчат.
Хлопцы-малойцы, як сад, расцвіліКраскі-дзяўчаткі ў карчомку прыйшлі. Хлопцы-малойцы частуюць гасцей, Просяць музыкаў іграць весялей.
Пара за парай ідзе ў карагод, Песні і танцы ўсю ноч напралёт. Хлопцы не маюць спачынку і снуЗаўтра казакам ісці на вайну.
студзень 1998 г.
НЕПАГОДА
Ой, мой Божанька, што ўжо робіцца!
Глянь, мая сястрыца:
Бура носіцца, ў хату ломіцца-
Грукат-навальніца.
Ці ж не так парой непагодзіцца
У раўнівым сэрцы:
Як узвіхрыцца, не ўгамоніцца Звада-калатнеча.
Хлопец з дзеўчынай сустракаюцца -
Цешацца, смяюцца,
А пажэняцца-забіваюцца, За чубы бяруцца.
Свежы прыклад ёсць-Ян з Марысяю, Вабныя сабою,
Так любіліся-ўсе дзівіліся-
Не разліць вадою.
А пасля вянца, месяцы праз два,
Іх як падмянілі:
To расходзяцца, то сыходзяцца, Свет ім стаў не мілы...
Хлопец з дзеўчынай сустракаюцца -
Цешацца, смяюцца, А пажэняцца-забіваюцца, За чубы бяруцца.
ОЙ, ШТО ДЗЕЕЦЦА!
Ой, што дзеецца, ой, што робіцца! I куды ж, куды свет наш коціцца? Як пчаліны рой-дзеўкі з хлопцамі: Рок-скок і поп-гоп!-скачуць-гоцаюць.
“Ціскатэка”, пляж-як ні цешыцца: Ёсць дзе ціскацца ды вылежвацца, Байструкоў пасля плодзяць блудніцы. Вось так, свацейка, свет і губіцца.
Пра такіх распусніц пляжных Нездарма ў народзе кажуць: “Лю-лі, лю-лі, дзіця, спацьАдна маці, бацькоў пяць!”
Знаеш навіну, мая свацейка?
Бэнся прывяла дачка Каціна.
Прывязе дамоў, маці згодзіцца: Гадаваць адной цяжка ў горадзе.
Гандляваць сабой дык ёй лёганька.
Ой, што робіш ты, грош зялёненькі?“Матылькоў” начных столькі лётае! Нашто ж замуж ім-меней клопату...
Пра такіх распусніц пляжных Нездарма ў народзе кажуць: “Лю-лі, лю-лі, дзіця, спацьАдна маці, бацькоў пяць!”
ліпень 2002 г.
СУСЕДКІ
Размаўляюць суседкі, Бы віхурыцца вецер, За ўсіх больш ад кабетак Мужыкам дастаецца:
Вунь Лявон сталяруе, А што з гэтага мае?Яго жонка гаруе
I свой лёс праклінае.
Ну нашто гэткі майстра
3 залатымі рукамі, Што забыць дзеля п’янства Жонку можа з дзіцямі.
Ці вазьмі вунь Віталя, Ён каваль адмысловы: 3-пад рукі вылятаюць Залатыя падковы.
Хоць куе адмыслова, Дорыць іншым на шчасце, А сабе той падковы Ён не можа скаваці...
Так жыццё ўжо і пройдзе Адзінока-самотна, I, магчыма, ён знойдзе Міг апошні пад плотам...
КНІГІ ОНЛАЙН
