Узняўся белы птах
Уладзімір Пецюкевіч
Памер: 567с.
Вільня 2004
Аксінніца, Аксіння, сініца любая мая, Чакай світанкам сінім здалёку жураўля!
хснежань 1996 г.
ЗОРЫ НАС ВЯНЧАЛІ
У куточку светлым, Нібы ў садзе райскім, Ззяла наша лета Кветкаю купальскай.
На зямлі Купалы, Ночкаю чароўнай Зоры нас вянчалі Ў звоне карагодным.
Зоры нас вянчалі, Песні бласлаўлялі У святле бяроз. Над зямлёй лунала: “Ой, рана, на Йвана...” Да світальных рос.
Вогнішча на ўзлессі На ўвесь свет палала, I купалка-песня Чараў не спыняла.
Сам Пясняр, здаецца, Наш вялікі, слынны, Чараваў нам сэрцы На жалейцы дзіўнай...
Зоры нас вянчалі, Песні бласлаўлялі У святле бяроз. Над зямлёй лунала: “Ой, рана, на Йвана...” Да світальных рос.
Я МАГУТНЫ ТАБОЙ
Я табою збяднелы, Нібы восень травой,Ты зямлю мне і неба Засланіла сабой.
Засланіла красоюНе адвесці вачэйАні ранкаў з расою, Ані зорных начэй.
To, як вязень, бяскрылы, To ляту над зямлёйЯ табою бяссільны, Я магутны табой!
Я табою багаты, Адчуваю, як Бог,Мне Сусвет падуладны, Даль бясконцых дарог.
У нябеснай прасторы Сыплю зоры з Каўша, Каб свяцілася зорна У зямлянаў душа...
To, як вязень, бяскрылы, To ляту над зямлёйЯ табою бяссільны, Я магутны табой!
ГЛЯНЬ, МАЯ РОДНАЯ
Зоры купаюцца, човен гайдаецца, Пеняцца цёплыя хвалі...
Помню: з табою мы, юныя, мройныя, Песнямі свет абдымалі.
Глянь, мая родная, ўдалеч азёрнуюМора, бяскрайняе мора!
Тут мы радзіліся, не надзівіліся
Чарамі сініх прастораў.
Тоні рыбацкія, мары дзівацкія
Нас у нябёсы ўзнімалі...
Помню: з табою мы сцежкамі зорнымі
Востраў кахання шукалі...
Ясніцца раніца белаю чаіцай
I блаславеннем матулі...
Помню: з табою мы крыламі вольнымі Вырайны шлях скалыхнулі.
травень 1994 г.
КУПАЛЛЕ
Зорным вогнішчам палае Чарадзейнае Купалле, He змаўкае цішыняI над полем, і над гаем Птушкай вольнаю лунае Песня мройная твая.
Дзякуй зоркам-яснавочкам Падарылі дзіва-ночку, Пазнаёмілі з табой.
Купалінка-чараўніца, Як табою не дзівіцца, Святаянскаю красой!
Косы-промні залатыя, Вочы сінь-віры крутыя Ой, тану я ў іх, тану!
Ну, а голас, што за голасМілагучны і вясёлыАж да слёз мяне крануў!
На прыродзе, на выгодзе, Весялімся ў карагодзе Да світальнае зары I вітаем казку-долюАдшукалі мы з табою Кветку шчасную ў бары.
ліпень 1998 г.
ВІШАНЬКА
Завіхрылі вятры, рвуць у садзе асенняе лісце, Засцілаючы нашы сляды.
У бясконцай журбе сню і мрою цябе: адгукніся
I вярніся ў мой сад малады!
У бясконцай журбе сню і мрою цябе,
I гукаю я, вішаньку белую:
-Ой, вярніся, краса, ў мой зажураны сад
I вярні мне пару летуценную!
Буду зноў цалаваць я твае неспатольныя вусны, Плыць у сны залатыя з табой, Буду прагна ўдыхаць водар косаў тваіх беларусых, Піць мядункава-хмельны настой.
Буду зноў адчуваць: нам прастораў азёрных замала, Сінякрылай цішы над вяслом-
Буду птахам лунаць я з табой над зямлёю світальнай, Дакранацца да зораў крылом...
У бясконцай журбе сню і мрою цябе,
I гукаю я, вішаньку белую:
-Ой, вярніся, краса, ў мой зажураны сад
I вярні мне пару летуценную!
студзень 1993 г.
БЭЗАВАЯ РАНІЦА
Бэзавая раніца з салаўём вянчаецца Ў нашым садзе над ракой, Песня не канчаецца, льецца-разліваецца, Нас вітаючы з табой.
Знай, мая абранніца, бэзавая раніца,-
Ятвой верны салавей.
Павянчацца з любаю, павянчацца з мілаю
He губляю я надзей!
Ты з краёў нязведанных назаўсёды вернешся, Веру я, да родных сцен.
Глянь, мая чароўная, для цябе пад вокнамі
Так дзівосна бэз цвіце!
Цвет пяціпялёсткавы мы знайшлі, узнёслыя,-
Знойдзем шчасце мы з табой:
Будзе вечна ясніцца бэзавая раніца Ў нашым садзе над ракой...
Знай, мая абранніца, бэзавая раніца,-
Я-твой верны салавей.
Павянчацца з любаю, павянчацца з мілаю
He губляю я надзей!
травень 1994 г.
МАЛАДЫЯ НАПЕВЫ
3 летуценным павевам Ад відна да відна Маладыя напевы Рассыпае вясна.
Над палямі, лясамі Перагуд, перазвонМаладымі вятрамі Нашых казачных дзён.
Твой пралескавы позірк Мне прынёс многа дзіў: Глянеш мройна ў нябёсыI плыве маладзік.
Зазірнеш мне у вочыЗоркі ярка гараць, Самай цёмнаю ноччу Палымнеезара.
А спярша ты мне ў сэрца Зазірнула да дна.
3 той пары ў ім не рвецца Залатая струна...
3 летуценным павевам Ад відна да відна Маладыя напевы Рассыпае вясна.
КОНІ ВЁСНЫ МАЛАДЫЯ
Коні, коні, адпачніце, Бег імклівы прыпыніце, Лугам росным пахадзіце У раскошы мурагоў.
Хай заблытаюцца ў грывах Промні ранкаў зіхатлівых, Незваротных і шчымлівых, Нібы крыкі журавоў.
Коні-вёсны маладыя, Лёгкакрылыя Пегасы, Адпачніце, залатыя,Цяжка гнацца вам за часам!
Коні, коні, адпачніце, Бег імклівы прыпыніце, Красна-дзеўчына з крыніцы Вам падасць вады жывой, Шчырым сэрцам усміхнецца, Светлай песняй разліецца, 3 вамі ўдалеч не памкнецца, Толькі ўслед махне рукой.
Коні-вёсны маладыя, Лёгкакрылыя Пегасы, Адпачніце, залатыя,Цяжка гнацца вам за часам!
ВЯСЕЛЬНЫХ БОМАЎ ЗВОН
Чыя душа сагрэе ласкай шчырай, Падорыць мне цяпло сардэчных слоў? Дзе б я ні быў, шукаю цёплы вырай, Ды ўсюды снег і гойсанне вятроў.
Усюды снег, усюды бездарожжа.
I чую я вясельных бомаў звон: Ніхто-ніхто цябе сагрэць не зможа, Апроч Яе, з вачыма-сіні лён!
I сніцца сон: насустрач мне анёлам Імкне Яна, махаючы крылом, Сінее лён вачэй Яе вясёлых...
Мінае сон-і зноў зіма кругом.
Зноў сніцца сон: імчымся мы на коняхЗвіняць-шумяць званочкі пад дугой, Сінее лён вачэй Яе пяшчотных...
Мінае сон-і зноў сняжынак рой.
Усюды снег, усюды бездарожжа.
I чую я вясельных бомаў звон: Ніхто-ніхто цябе сагрэць не зможа, Апроч Яе, з вачыма-сіні лён!
верасень 2002 г.
ПРАЛЕСАЧКА ЛЯСНАЯ
Як цудадзейна і святочна
У веснавым тваім бары!Гарыць, як позірк твой дзявочы, Святло пралескавай зары.
Красою казачнай світае Над красавіцкаю зямлёй.
У захапленні я гукаю, Навек губляючы спакой:
-Красы такой нідзе не сустракаў я, Такога летуценнага святла!
Дзяўчыначка, пралесачка лясная, О як жа ты чароўна расцвіла!
Тваім пралескавым паглядам
Жыву наяве я і ў сне, Як неспазнаным зорным садам, Што вабіць-кліча ўдаль мяне.
За даляглядам таямнічым, Куды нясуць мяне вятры, He раз прыпомню настальгічна Святло пралескавай зары.
Красы такой нідзе не сустракаў я, Такога летуценнага святла!
Дзяўчыначка, пралесачка лясная, О як жа ты чароўна расцвіла!
ПАД СУЗОР’ЕМ КАХАННЯ
Пойдзем, любая, пойдзем
У дзівосныя далі,
Дзе заранкамі ззяе нам заўтрашні дзень,-
Узнясуць нас у неба
Нарачанскія хвалі, Белавежская пушча ў вякі завядзе.
Пойдзем, любая, пойдзем
Каля вечнага веча
Жураўліна-самотных сівых курганоў.
Пойдзем, любая, пойдзем Каля замкаў спрадвечных
I акрылімся духам славутых дзядоў.
Пойдзем, любая. пойдзем
Нашым будучым садам,
Што пасадзім з табою на вольнай зямлі, Пойдзем, любая, пойдзем
За мяжу далягляда
1 насеннем адборным засеем палі.
Пойдзем, любая, пойдзем
Полем яснага рання,
Што дарогу асвеціць нябеснай красой,-
Пойдзем, любая, пойдзем
Пад сузор’ем Кахання
Да сваёй запаветнай Заранкі святой!
лістапад 1996 г.
НОЧКА ЗОРНАЯ КУПАЛА...
Ночка зорная купала Нашы мары да зары, Калыхала, Налічыла нам зязюлька Ў мройна-казачным бары Год нямала.
Адплылі, адвіравалі Маладыя нашы дні Плыняй быстрай, Адпалалі, адшугалі Смех і жарты, як агні, Гаснуць іскры.
Адвадзілі, адкружылі Карагоды мы з табойРэха льецца...
Заўтра нашаму юнацтву Памахаем мы рукойТужыць сэрца.
Нібы вырай, чарадою На развілцы трох дарогДумкі-мроі:
Па якой ісці дарозе, На які ступіць парог Нам з табою?
лістапад 1991 г.
ЧАРОЎНЫ ЎСПАМІН
Чароўны ўспамін маладосці У казку вяртае мянеНад рэчкай калінавы мосцік I сінь-васількі ў збажыне.
Гараць васількі-незабудкі, Палаюць нябесным святлом, Твае лебядзіныя рукі Мяне атуляюць цяплом.
Як пахне прывабна-спакусна Лён белы тваіх валасоў!
Гарачыя, палкія вусны Нам вецер халодзіць расой.
Рачныя пявучыя хвалі Лагодзяць пяшчотаю слых, Суладна мы ім падпяваемЗаслухаўся вецер. заціх...
Чароўны ўспамін маладосці У казку вяртае мянеНад рэчкай калінавы мосцік I сінь-васількі ў збажыне.
ліпень 1991 г.
ЛІСТЫ КАХАНАЙ
Лісты твае, душою перажытыя, За годам год чытаю-перачытваю: Вясну я ўспамінаю нашу першую, Напоўненую песнямі ды вершамі.
Пару-красу я згадваю узнёслую, Цябе, маю дзяўчынку русакосую, Цябе, маю бярозку стройна-белую, Вясёлую, гарэзную, нясмелую.
Іду-імкну сцяжынкамі юнацкімі, Жыву тваімі сонечнымі ласкамі, Плыву бяздонна-яснымі азерцамі На сінь вачэй тваіх мне не нагледзецца.
Лісты твае, наіўныя і шчырыя, У сны, як лебедзі, імкнуцца з выраю. Дзе ж ты, лябёдачка мая чароўная? Пішы мне, мілая, лісточкі новыя!
сакавік 1991 г.
ЗАСПЯВАЙ, КУПАЛІНКА, МНЕ ПЕСНЮ
Разлілося морам неспадзейным Гарадское яркае святло.
Я плыву пад ветразем надзеі, Узнімаю мройнае вясло.
Мроіцца мне вогнішча на ўзлессі, Карагоду дзіўны перазвон: Заспявай, купалінка, мне песню, Песню незабыўна-мілых дзён!
Прыгадай азёрны мілы востраў, Дзе дарыў табе я кветкі сноўI завёў у рай рыбацкіх плёсаў, У прыгоды-казкі рыбакоў.
Незямной, загадкавай усмешкай, Залаціста-белаю касой
Асвяці мне згубленую сцежку Там, дзе мы спаткаліся з табой...
Мроіцца мне вогнішча на ўзлессі, Карагоду дзіўны перазвон: Заспявай, купалінка, мне песню, Песню незабыўна-мілых дзён!
верасень 2000 г.
БЕЛАЯ ЧАРОМХА
Белая чаромха зацвітала
3 песняй салаўінай над ракойСон-паэму сэрца пачынала Пра спатканне першае з табой.
На дваіх было нам сорак вёснаўСорак птушак з вырайных краёў, Што спявалі радасна-узнёсла Пра любоў да родных берагоў.
Мы з табою мроілі-ляцелі, Быў нам сад нябесным караблём, Белая чаромха зіхацела Таямнічым, казачным святлом.
Сорак вёснаў, сорак зор світальных, Нам кружылі голаў вышынёйБелая чаромха зацвітала 3 песняй салаўінай над ракой.
люты 2002 г.
ТАНЕЦ РАССТАННЯ
Адлятае сумны вырай, адлятае, Пакідае сад асенні ў горкім сне. Зашчымела сэрца музыкай расстайнайI на танец запрашаеш ты мяне.
3 намі кружыцца і лісце залатое, Што вятрыска так бязжаласна сарваў...
Ой, чаму, чаму, салоўка, нам з табою
Звіць гняздзечка ў родным садзе лёс не даў?!
Неба крыламі чародка абдымае, Узрушае жураўлінаю трубой...
Ой, чаму цябе я, любы, не пускаю, Хоць і ведаю: не быць мне ўжо з табой?!
Птахі вернуцца вясною на Радзіму, Зачаруе іх садовая краса.
Толькі ты, мой салавейка, ты адзіны, Аніколі ўжо не вернешся ў мой сад...
3 намі кружыцца і лісце залатое, Што вятрыска так бязжаласна сарваў.
КНІГІ ОНЛАЙН
