Апавяданні
Уільям Сомерсет Моэм
Выдавец: Мастацкая літаратура
Памер: 223с.
Мінск 1990
— Хочаш, дапамагу табе бульбу скрэбці, га?
Яна не адказала. Ганс нагнуўся, падняў нож, узяў з міскі бульбіну і пачаў скрэбці. Твар у дзяўчыны заставаўся жорсткі, вочы глядзелі варожа. Яна стаяла каля сцяны і моўчкі сачыла за ім. У Ганса на твары з’явілася лагодная ўсмешка.
— Ну чаго ты так злосна на мяне глядзіш? Няўжо не разумееш, што я тады быў вельмі раз’юшаны. Усе мы тады былі такія. У той час яшчэ хадзілі чуткі
1 Свіння (франц.).
пра непёрамоЖнасць французскай арміі, пра лінію Мажына...— Ен усміхнуўся.— Ну і віно, ведама, стукнула ў галаву. Табе яшчэ пашанцавала. Жанчыны казалі мне, што я не такі ўжо непрыгожы.
Дзяўчына зірнула на яго з агідай.
— Вымятайся адгэтуль.
— Я пайду, калі мне захочацца.
— Калі ты не знікнеш, бацька пойдзе ў Суасон і паскардзіцца на цябе генералу.
— Толькі гэтага яшчэ генералу не хапала. У нас ёсць загад наладжваць добрыя адносіны з насельніцтвам. Як цябе завуць?
— He твая справа.
Шчокі ў яе палалі, вочы гнеўна гарэлі. Яна здалася яму цяпер прыгажэйшай, чым ён яе запомніў. He гэтак ужо ўсё было кепска. Яна не якая-небудзь сялянская дзяўчына. Маці ж казала, што дачка настаўніца. I менавіта таму, што гэта была не звычайная сялянка, а настаўніца, вучоная, Гансу было асабліва прыемна памучыць яе. Ён адчуў сябе моцным, непераможным. Ён скалмаціў свае прыгожыя бялявыя валасы і ўсміхнуўся. За лета ён так добра загарэў, што яго блакітныя вочы здаваліся ўжо надзвычай блакітнымі.
— Маці з бацькам дзе?
— У полі працуюць.
— Слухай, я прагаладаўся дужа. Дай мне кавалак хлеба з сырам і шклянку віна. Я заплачу.
Яна жорстка зарагатала.
— Мы ўжо тры месяцы не ведаем, што такое сыр. Дый хлеба не хапае. Летась свае французы забралі ў нас коней, а цяпер вось бошы пакралі ўсё, што засталося: кароў, свіней, курэй — усё.
— Ну і што з таго, мы ж не дарма ўзялі, мы заплацілі.
— А ты думаеш, мы будзем есці гэтыя паперкі, што вы нам далі ўзамен?
Раптам яна заплакала.
— Ты што, галодная?
— Ды не,— адказала яна горка.— Мы ж харчуемся па-каралеўску: бульба, хлеб, салата і бручка. Заўтра бацька паедзе ў Суасон — мо разжывецца на каніну.
— Паслухай, праўда, я неблагі хлопец. Я прывязу вам сыру, а можа, і трохі шынкі.
— He трэба мне тваіх падачак. Хутчэй памру з голаду, чым дакрануся да ежы, што вы, свінні, у нас укралі.
— Ну добра, паглядзім,— адказаў ён спакойна.
Ён надзеў каску, устаў і, сказаўшы <
КНІГІ ОНЛАЙН
