КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Чаму вы вырашылі.што яны з Месяца?— падумаўшы,здзівіўся рэпарцёр. — Я нічога не вырашыў, але іхні старэйшы ці камандзір сказаў дзіўную фразу: быццам яны праляцелі трыста восемдзесят чатыры тысячы кіламетраў. А гэта ж адлегласць да Месяца. I потым,потым ён казаў нешта... пра дождж. Нібы яны адтуль.дзе няма дажджу. Што за трызненне? Дык на Месяцы ж яго і няма. Хіба не так? — Лагічна,— усміхнуўся і паціснуў плячыма рэпарЦёр. — Вось. Але ўсё гэта,на мой погляд.адхіляючы фактар,— сказаў аўдытар Саковіч,зняў з пліты чайнік і запрасіў госця ў залу. — Гэта,пэўна,вайсковы шрубалёт, а чым яны такім займаюцца на самай справе — наўрад ці мы даведаемся. Вы ж калісьці служылі ў арміі,— дадаў ён саркастычна,— і ведаеце самі,што ў дзеяннях вайскоўцаў часта дарэмна шукаць логіку. Рэпарцёр зноў усміхнуўся. — Але ж,— сказаў ён,— чаму яны не знайшлі паразумення з міліцыянтамі?Я бачыў,як аднаго ўвішнага аператыўніка літаральна выкінулі з борта. — Так,— згадзіўся гаспадар. — I я таму сведка. — Дарэчы,— асцярожна пацікавіўся рэпарцёр,— я яшчэ бачыў,як вы падабралі на тым месцы адну рэч — нейкі круглы прадмет невялікіх памераў. Ён быў выцягнуты з кабіны аператыўнікам.а потым ім жа згублены,дакладней,скінуты на асфальт. Што гэта было? Паўза. — Мяркую.гэта антэна,— урэшце адказаў аўдытар Саковіч. — А,можа,нешта іншае. I вось тут і пачынаецца самае незразумелае. — I дзе яна зараз,пры вас? — Так. Я падключаў яе. Вельмі дзіўная рэч. Вось яна,вісіць на цвіку. Рэпарцёр падышоў бліжэй і памацаў колца. — Чаму дзіўная? — He ведаю. Тут, каб разабрацца, патрэбны спецыяліст па электроніцы. Ці па псіхіятрыі,ха-ха... Урэшце.я зараз падключу. Сядайце бліжэй.вось сюды. Гаспадар пасадзіў госця ў крэсла перад экранам і ўключыў тэлевізар. Рэпарцёр Кайра ўладкаваўся ямчэй і ўтаропіўся ў экран. Паўза. Раптам ён адхіснуўся ад нечаканасці. 3 экрана на яго глядзеў ён сам. Партрэт быў каляровы. Знізу адразу пабеглі надпісы, літары незнаёмай азбукі. Потым партрэт знік і на яго месцы чамусьці з'явілася схематычнае адлюстраванне чалавечага цела, затым асобных яго фрагментаў — таксама ў суправаджэнні тэкставых каментарыяў. — Вы ведаеце.на якой гэта мове?— спытаў аўдытар Саковіч і дадаў: — Што.уразіла? Рэпарцёр паціснуў плячыма. — То-та і яно... Між тым, ашаломлены рэпарцёр раптам убачыў сябе спачатку дзіцём,потым значна сталейшым,з жанчынай,твар якой падаўся яму быццам знаёмым,потым з ёй і дзецьмі і, урэшце, зусім старым, пэўна, у бальнічным пакоі, так што нават унутрана засумняваўся ў тым, што гэта менавіта ён. Выява на экране знікла. Рэпарцёр і гаспадар кватэры сядзелі і чакалі.але экран быў пусты.толькі свяціўся. — Мяркую, — урэшце парушыў маўчанне аўдытар Саковіч,— вы ўбачылі,хоць гэта і малаверагодна,будучыню. Ваша жыццё прайшло праз гэтую адмысловую рэч, — ён паказаў на антэну, — і адбілася на экране. Ну.што вы скажаце? Разбудзілі ліха,а было ж ціха... — Вы маўчыце?— спытаў ён. — He ведаю.што і казаць. — Я таксама не ведаю. Рэпарцёр задумаўся. За вокнамі пачало сутонець. Сонца заходзіла. Шум аўтамабільных рухавікоў слаба прабіваўся скрозь гукаізаляцыйнае шкло. — Бачыце.як усё сышлося,— падагульніў гаспадар. — Я,між іншым.таксама пра сябе амаль усё даведаўся. Ну,у агульных рысах,— ён кіўнуў на антэну. — А як гэта разумець — не магу ўсвядоміць. I растлумачыць — таксама. — He веру, — упарта вымавіў рэпарцёр Кайра. — Містыфікацыя нейкая,што ж яшчэ. Але ж дах у нас не паехаў,так ці не? — Ну,а гелікаптэр? Мы ўсе бачылі яго. I вы — таксама. — 3 гелікаптэра спусціліся трое невядомых мне асоб, вельмі падазроных па выгляду і паводзінах,— пасля роз- думу адзначыў рэпарцёр. — Я нейкі час сачыў за імі.але згубіў з поля зроку. Яны каталіся ў метро, як падлеткі, якім больш няма чаго рабіць,а потым зніклі. — Вось бачыце,зноў нешта дзіўнае. — I ўсё роўна я не веру. — He верыце ў што? — іранічна пацікавіўся аўдытар Саковіч. — Што гэта было ЭНЛЭА1. 1 Неапазнаны лятальны аб'ект (НЛА), ці лятаючая талерка, ці Unidentified Flying Objekts (UFO) — з'ява, якая назіраецца на працягу ўсёй гісторыі чалавецтва. — А.вось вы да чаго прыйшлі. — То-та і яно. Вы не можаце нават абазначыць арыенціры свайго нігілізму. — Калі ва ўсім гэтым праўды хоць на дзесяць адсоткаў, я напішу сенсацыйны матэрыял, — сказаў рэпарцёр. — Хісткая тэма,— адзначыў гаспадар. — Нешта туманнае,нібы трызненне,невыразнае,няўлоўнае. Пэўна, менавіта пра гэта калісьці выказаўся Лаа Дзы: “Самае наймагутнейшае ў свеце тое, што нельга ўбачыць, пачуць,спазнаць...” — Але ж усё таямнічае робіцца з часам відавочным. — Банальная ісціна. Я яе не прымаю. I зусім не ўсё,бо мы шмат чаго не ведаем і дабра ад гэтага ведання не чакаем. Тут я на баку царквы. — Давайце знойдзем пагадненне ў прынцыпе. Можа існаваць такая з'ява ці не? — Мяркую.можа. — I я так лічу,хаця і не надта веру. — Трэба звярнуцца да уфолагаў, паказаць ім гэтую рэч,што звалілася з неба. — He з неба,а з гелікаптэра,— удакладніў рэпарцёр. — I, па-мойму, яе зусім не збіраліся ахвяраваць. A звяртацца пакуль рана. Я хачу сабраць доказы, калі яны існуюць,і,так бы мовіць,“стрэліць” першым. — Я вас разумею,але... — Што,але? — Лепш быць ад усяго гэтага падалей... Спрэчка субяседнікаў завяршылася так жа нечакана, як і пачалася. Экран раптам ажыў. На ім з'явілася выява мегаполіса з вышыні птушынага палёту. Урэшце абодва субяседнікі, хаця і з цяжкасцю, але пазналі свой горад. Услед за гэтым экран перарэзала ўздоўж чорная паласа, на якой узнік наступны тэкст: Хранальны сінтэзатар рэкамендуецца захаваць у цэласці да прыходу ўладароў. — Ці не пра вашу знаходку гаворка?— пасля роздуму спытаў у гаспадара рэпарцёр. — Хранальны сінтэзатар, цікава, цікава... А вы ведаеце — магчыма, вы з'яўляецеся ўладальнікам унікальнейшай рэчы, з яе дапамогай зможаце вандраваць у часе, станеце празорцам,ха-ха... — Вы,я бачу,ужо акрыялі,— заўважыў аўдытар Саковіч і задумаўся. Ён нервова цёр рукі,вочы яго сачылі за экранам. Надпіс,між тым.змяніўся: Адмова ў вяртанні хранальнага сінтэзатара будзе сігналам да пакарання ўкрывацеля. I адразу пасля гэтага тэксту экран раздзяліўся на дзве палавіны вертыкальнай рысай, злева ад якой з'явілася выява знаёмай антэны, а справа пабеглі ранейшыя пагражальныя надпісы,адзін за другім. — Што вы пра ўсё гэта скажаце?— нервова пазіраючы на экран.пацікавіўся рэпарцёр. — Давайце падвядзём баланс, — прапанаваў гаспадар. — Давайце. Толькі з чаго?Мьі ж нічога,па сутнасці, не ведаем. — Чаму нічога? Над горадам з'явіўся шрубалёт, з якога мы выпадкова атрымалі таямнічы хранальны сінтэзатар, пра які мы не маем аніякага паняцця. — Магчыма.гэта звязана з ЭНЛЭА?— выказаў здагадку рэпарцёр. — А калі ўсё, што мы назіраем, — разнавіднасць палтэргейста?1 — у сваю чаргу спытаў аўдытар. 1 Палтэргейст (адпаведна тлумачэнню якое даў больш за дзесяць гадоў таму акадэмік А. Вейнік, буйнейшы уфолаг Беларусі). У перакладзе са старажытнанямецкай азначае “шумны дух”. Праяўляецца гэты вядомы ўжо не адно тысячагоддзе эфект у вельмі разнастайных формах, што перашкаджае яго вывучэнню і разуменню. Кароткая характарыстыка: у доме ці каля яго ўзнікаюць шумы, галасы, грукат. Тэлепартуюцца розныя прадметы, выскокваюць электрапробкі, кавалкі паркета, згінаюцца і ламаюцца металічныя прадметы, б’ецца посуд, люстры, узрываюцца электралямпачкі і г.д. Чалавек можа адчуваць удары, казытанне, уколы, пераносіцца па паветры. Прадметы перамяшчаюцца скрозь сцены, шыбы, сценкі халадзільнікаў, не шкодзячы іх. У паветры могуць узнікаць струмені вады, каменне і г.д. Самазапальваецца папера, вопратка, гадзіннікі раптам пачынаюць спяшацца. На сценах, шыбах і паперы могуць з'яўляцца надпісы зневажальнага, пагражаючага ці інфармацыйнага характару. Чалавек можа ўступаць у кантакт з нябесным аб'ектам і атрымліваць адказы з мінулага, сучаснага і будучыні. У адказ на пастаўленае пытанне на сцяне ці дзвярах халадзільніка можа быць паказаны сюжэт, падобны да кінафільма з мінулага, сучаснасці ці будучыні. Матэрыя ці яе вытворныя аб'екты ўзнікаюць з нічога і вяртаюцца ў нішто. — Дык што? — пасля паўзы пацікавіўся рзнарцёр. — Будзеце вяртаць знаходку? Яны ж пагражаюць, бо, пэўна,выявілі прапажу. — He бачу,каму,— уздыхнуў разгублены гаспадар. — Можа,забярэце яе з сабой?Вы ж збіраецеся ў камандзіроўку. Там з гэтай штукай сыдзеце яшчэ і за экстрасэнса,— асцярожна пажартаваў рэпарцёр. — Я еду працаваць. Трэба карміць сям'ю.які з мяне экстрасэнс,ха-ха. Маё прызванне — лічбы. Рэпарцёр стаў збірацца. — Я пайду,— сказаў ён. — Бывайце. — Паслухайце, — спытаў яго гаспадар, — а чаму б вам не патрымаць гэты прадмет,— ён кіўнуў у бок экрана, — пакуль у сябе, паказаць якому прасунутаму электроншчыку. У вас жа шмат знаёмых. Потым сустрэнемся і ўсё абмяркуем. Да таго ж вы збіраецеся рыхтаваць сенсацыйны матэрыял. Рэпарцёр Кайра,які ўжо ўзяўся за ручку дзвярэй,затрымаўся, абдумваючы прапанову. — Што ж,давайце так і зробім,— урэшце сказаў ён. — Няхай гэтая рэч пабудзе пакуль што ў мяне. Я і сам хацеў вам прапанаваць такі варыянт. Я пагавару з тым-сім са знаёмых і паспрабую знайсці адказы на нашы пытанні. Жадаю вам удалай паездкі. — I яшчэ, — дадаў гаспадар, — гэтая штука літаральна звалілася мне на галаву, а яе ўладальнікі, магчыма,зараз,як і абяцалі.у Грэцыі.Мексіцы ці яшчэ дзе. Дык я не адказваю за тое,што яна захоўваецца ў мяне. Хіба не так? — Лагічна,— сказаў рэпарцёр і дадаў: — Што,стала крыху ніякавата? — Ці будзе захоўвацца некалькі дзён у вас, — працягваў гаспадар. — Урэшце,няхай ляжыць тут,вярнуся — разбяромся. — He,— падагульніў рэпарцёр,— я забяру. Вядома, на нейкі час. — Па-мойму,ніхто за ёй не прыйдзе. Адкуль ім ведаць,што яна ў мяне?І тым больш — у вас?А калі і даведаюцца — аддамо. Мне чужога не трэба. — Выдатна разумею вашы маральныя ваганні,— не ўтрымаўся ад іроніі рэпарцёр. — I, дарэчы, як яны збіраліся за гадзіну даляцець да Грэцыі? — Калі гэта яны — то такое магчыма. Аўдытар Пётра Саковіч вынес з залы прадмет, які яны абодва лічылі антэнай,і запакаваў яго ў пластыкавы пакет. — Як вярнуся,патэлефаную. — Бывайце, — развітаўся рэпарцёр, забраў пакет і выйшаў.