Апладненне ёлупа
Юры Станкевіч
Выдавец: Рэдакцыя газеты “Настаўніцкая газета”
Памер: 560с.
Мінск 2005
— Чаму вы вырашылі.што яны з Месяца?— падумаўшы,здзівіўся рэпарцёр.
— Я нічога не вырашыў, але іхні старэйшы ці камандзір сказаў дзіўную фразу: быццам яны праляцелі трыста восемдзесят чатыры тысячы кіламетраў. А гэта ж адлегласць да Месяца. I потым,потым ён казаў нешта... пра дождж. Нібы яны адтуль.дзе няма дажджу. Што за трызненне? Дык на Месяцы ж яго і няма. Хіба не так?
— Лагічна,— усміхнуўся і паціснуў плячыма рэпарЦёр.
— Вось. Але ўсё гэта,на мой погляд.адхіляючы фактар,— сказаў аўдытар Саковіч,зняў з пліты чайнік і запрасіў госця ў залу. — Гэта,пэўна,вайсковы шрубалёт,
а чым яны такім займаюцца на самай справе — наўрад ці мы даведаемся. Вы ж калісьці служылі ў арміі,— дадаў ён саркастычна,— і ведаеце самі,што ў дзеяннях вайскоўцаў часта дарэмна шукаць логіку.
Рэпарцёр зноў усміхнуўся.
— Але ж,— сказаў ён,— чаму яны не знайшлі паразумення з міліцыянтамі?Я бачыў,як аднаго ўвішнага аператыўніка літаральна выкінулі з борта.
— Так,— згадзіўся гаспадар. — I я таму сведка.
— Дарэчы,— асцярожна пацікавіўся рэпарцёр,— я яшчэ бачыў,як вы падабралі на тым месцы адну рэч — нейкі круглы прадмет невялікіх памераў. Ён быў выцягнуты з кабіны аператыўнікам.а потым ім жа згублены,дакладней,скінуты на асфальт. Што гэта было?
Паўза.
— Мяркую.гэта антэна,— урэшце адказаў аўдытар Саковіч. — А,можа,нешта іншае. I вось тут і пачынаецца самае незразумелае.
— I дзе яна зараз,пры вас?
— Так. Я падключаў яе. Вельмі дзіўная рэч. Вось яна,вісіць на цвіку.
Рэпарцёр падышоў бліжэй і памацаў колца.
— Чаму дзіўная?
— He ведаю. Тут, каб разабрацца, патрэбны спецыяліст па электроніцы.
Ці па псіхіятрыі,ха-ха... Урэшце.я зараз падключу. Сядайце бліжэй.вось сюды.
Гаспадар пасадзіў госця ў крэсла перад экранам і ўключыў тэлевізар.
Рэпарцёр Кайра ўладкаваўся ямчэй і ўтаропіўся ў экран.
Паўза.
Раптам ён адхіснуўся ад нечаканасці.
3 экрана на яго глядзеў ён сам. Партрэт быў каляровы. Знізу адразу пабеглі надпісы, літары незнаёмай азбукі. Потым партрэт знік і на яго месцы чамусьці з'явілася схематычнае адлюстраванне чалавечага цела, затым асобных яго фрагментаў — таксама ў суправаджэнні тэкставых каментарыяў.
— Вы ведаеце.на якой гэта мове?— спытаў аўдытар Саковіч і дадаў:
— Што.уразіла?
Рэпарцёр паціснуў плячыма.
— То-та і яно...
Між тым, ашаломлены рэпарцёр раптам убачыў сябе спачатку дзіцём,потым значна сталейшым,з жанчынай,твар якой падаўся яму быццам знаёмым,потым з ёй і дзецьмі і, урэшце, зусім старым, пэўна, у бальнічным пакоі, так што нават унутрана засумняваўся ў тым, што гэта менавіта ён. Выява на экране знікла.
Рэпарцёр і гаспадар кватэры сядзелі і чакалі.але экран быў пусты.толькі свяціўся.
— Мяркую, — урэшце парушыў маўчанне аўдытар Саковіч,— вы ўбачылі,хоць гэта і малаверагодна,будучыню. Ваша жыццё прайшло праз гэтую адмысловую рэч, — ён паказаў на антэну, — і адбілася на экране. Ну.што вы скажаце? Разбудзілі ліха,а было ж ціха...
— Вы маўчыце?— спытаў ён.
— He ведаю.што і казаць.
— Я таксама не ведаю.
Рэпарцёр задумаўся. За вокнамі пачало сутонець. Сонца заходзіла. Шум аўтамабільных рухавікоў слаба прабіваўся скрозь гукаізаляцыйнае шкло.
— Бачыце.як усё сышлося,— падагульніў гаспадар. — Я,між іншым.таксама пра сябе амаль усё даведаўся. Ну,у агульных рысах,— ён кіўнуў на антэну. — А як гэта разумець — не магу ўсвядоміць. I растлумачыць — таксама.
— He веру, — упарта вымавіў рэпарцёр Кайра. — Містыфікацыя нейкая,што ж яшчэ. Але ж дах у нас не паехаў,так ці не?
— Ну,а гелікаптэр? Мы ўсе бачылі яго. I вы — таксама.
— 3 гелікаптэра спусціліся трое невядомых мне асоб, вельмі падазроных па выгляду і паводзінах,— пасля роз-
думу адзначыў рэпарцёр. — Я нейкі час сачыў за імі.але згубіў з поля зроку. Яны каталіся ў метро, як падлеткі, якім больш няма чаго рабіць,а потым зніклі.
— Вось бачыце,зноў нешта дзіўнае.
— I ўсё роўна я не веру.
— He верыце ў што? — іранічна пацікавіўся аўдытар Саковіч.
— Што гэта было ЭНЛЭА1.
1 Неапазнаны лятальны аб'ект (НЛА), ці лятаючая талерка, ці Unidentified Flying Objekts (UFO) — з'ява, якая назіраецца на працягу ўсёй гісторыі чалавецтва.
— А.вось вы да чаго прыйшлі.
— То-та і яно. Вы не можаце нават абазначыць арыенціры свайго нігілізму.
— Калі ва ўсім гэтым праўды хоць на дзесяць адсоткаў, я напішу сенсацыйны матэрыял, — сказаў рэпарцёр.
— Хісткая тэма,— адзначыў гаспадар. — Нешта туманнае,нібы трызненне,невыразнае,няўлоўнае. Пэўна, менавіта пра гэта калісьці выказаўся Лаа Дзы: “Самае наймагутнейшае ў свеце тое, што нельга ўбачыць, пачуць,спазнаць...”
— Але ж усё таямнічае робіцца з часам відавочным.
— Банальная ісціна. Я яе не прымаю. I зусім не ўсё,бо мы шмат чаго не ведаем і дабра ад гэтага ведання не чакаем. Тут я на баку царквы.
— Давайце знойдзем пагадненне ў прынцыпе. Можа існаваць такая з'ява ці не?
— Мяркую.можа.
— I я так лічу,хаця і не надта веру.
— Трэба звярнуцца да уфолагаў, паказаць ім гэтую рэч,што звалілася з неба.
— He з неба,а з гелікаптэра,— удакладніў рэпарцёр. — I, па-мойму, яе зусім не збіраліся ахвяраваць. A звяртацца пакуль рана. Я хачу сабраць доказы, калі яны існуюць,і,так бы мовіць,“стрэліць” першым.
— Я вас разумею,але...
— Што,але?
— Лепш быць ад усяго гэтага падалей...
Спрэчка субяседнікаў завяршылася так жа нечакана, як і пачалася. Экран раптам ажыў. На ім з'явілася выява мегаполіса з вышыні птушынага палёту. Урэшце абодва субяседнікі, хаця і з цяжкасцю, але пазналі свой горад. Услед за гэтым экран перарэзала ўздоўж чорная паласа, на якой узнік наступны тэкст:
Хранальны сінтэзатар рэкамендуецца захаваць у цэласці да прыходу ўладароў.
— Ці не пра вашу знаходку гаворка?— пасля роздуму спытаў у гаспадара рэпарцёр. — Хранальны сінтэзатар, цікава, цікава... А вы ведаеце — магчыма, вы з'яўляецеся ўладальнікам унікальнейшай рэчы, з яе дапамогай зможаце вандраваць у часе, станеце празорцам,ха-ха...
— Вы,я бачу,ужо акрыялі,— заўважыў аўдытар Саковіч і задумаўся. Ён нервова цёр рукі,вочы яго сачылі за экранам. Надпіс,між тым.змяніўся:
Адмова ў вяртанні хранальнага сінтэзатара будзе сігналам да пакарання ўкрывацеля.
I адразу пасля гэтага тэксту экран раздзяліўся на дзве палавіны вертыкальнай рысай, злева ад якой з'явілася выява знаёмай антэны, а справа пабеглі ранейшыя пагражальныя надпісы,адзін за другім.
— Што вы пра ўсё гэта скажаце?— нервова пазіраючы на экран.пацікавіўся рэпарцёр.
— Давайце падвядзём баланс, — прапанаваў гаспадар.
— Давайце. Толькі з чаго?Мьі ж нічога,па сутнасці, не ведаем.
— Чаму нічога? Над горадам з'явіўся шрубалёт, з якога мы выпадкова атрымалі таямнічы хранальны сінтэзатар, пра які мы не маем аніякага паняцця.
— Магчыма.гэта звязана з ЭНЛЭА?— выказаў здагадку рэпарцёр.
— А калі ўсё, што мы назіраем, — разнавіднасць палтэргейста?1 — у сваю чаргу спытаў аўдытар.
1 Палтэргейст (адпаведна тлумачэнню якое даў больш за дзесяць гадоў таму акадэмік А. Вейнік, буйнейшы уфолаг Беларусі). У перакладзе са старажытнанямецкай азначае “шумны дух”. Праяўляецца гэты вядомы ўжо не адно тысячагоддзе эфект у вельмі разнастайных формах, што перашкаджае яго вывучэнню і разуменню.
Кароткая характарыстыка: у доме ці каля яго ўзнікаюць шумы, галасы, грукат. Тэлепартуюцца розныя прадметы, выскокваюць электрапробкі, кавалкі паркета, згінаюцца і ламаюцца металічныя прадметы, б’ецца посуд, люстры, узрываюцца электралямпачкі і г.д.
Чалавек можа адчуваць удары, казытанне, уколы, пераносіцца па паветры. Прадметы перамяшчаюцца скрозь сцены, шыбы, сценкі халадзільнікаў, не шкодзячы іх. У паветры могуць узнікаць струмені вады, каменне і г.д. Самазапальваецца папера, вопратка, гадзіннікі раптам пачынаюць спяшацца.
На сценах, шыбах і паперы могуць з'яўляцца надпісы зневажальнага, пагражаючага ці інфармацыйнага характару. Чалавек можа ўступаць у кантакт з нябесным аб'ектам і атрымліваць адказы з мінулага, сучаснага і будучыні. У адказ на пастаўленае пытанне на сцяне ці дзвярах халадзільніка можа быць паказаны сюжэт, падобны да кінафільма з мінулага, сучаснасці ці будучыні.
Матэрыя ці яе вытворныя аб'екты ўзнікаюць з нічога і вяртаюцца ў нішто.
— Дык што? — пасля паўзы пацікавіўся рзнарцёр. — Будзеце вяртаць знаходку? Яны ж пагражаюць, бо, пэўна,выявілі прапажу.
— He бачу,каму,— уздыхнуў разгублены гаспадар.
— Можа,забярэце яе з сабой?Вы ж збіраецеся ў камандзіроўку. Там з гэтай штукай сыдзеце яшчэ і за экстрасэнса,— асцярожна пажартаваў рэпарцёр.
— Я еду працаваць. Трэба карміць сям'ю.які з мяне экстрасэнс,ха-ха. Маё прызванне — лічбы.
Рэпарцёр стаў збірацца.
— Я пайду,— сказаў ён. — Бывайце.
— Паслухайце, — спытаў яго гаспадар, — а чаму б вам не патрымаць гэты прадмет,— ён кіўнуў у бок экрана, — пакуль у сябе, паказаць якому прасунутаму электроншчыку. У вас жа шмат знаёмых. Потым сустрэнемся і ўсё абмяркуем. Да таго ж вы збіраецеся рыхтаваць сенсацыйны матэрыял.
Рэпарцёр Кайра,які ўжо ўзяўся за ручку дзвярэй,затрымаўся, абдумваючы прапанову.
— Што ж,давайце так і зробім,— урэшце сказаў ён. — Няхай гэтая рэч пабудзе пакуль што ў мяне. Я і сам хацеў вам прапанаваць такі варыянт. Я пагавару з тым-сім са знаёмых і паспрабую знайсці адказы на нашы пытанні. Жадаю вам удалай паездкі.
— I яшчэ, — дадаў гаспадар, — гэтая штука літаральна звалілася мне на галаву, а яе ўладальнікі, магчыма,зараз,як і абяцалі.у Грэцыі.Мексіцы ці яшчэ дзе. Дык я не адказваю за тое,што яна захоўваецца ў мяне. Хіба не так?
— Лагічна,— сказаў рэпарцёр і дадаў: — Што,стала крыху ніякавата?
— Ці будзе захоўвацца некалькі дзён у вас, — працягваў гаспадар. — Урэшце,няхай ляжыць тут,вярнуся — разбяромся.
— He,— падагульніў рэпарцёр,— я забяру. Вядома, на нейкі час.
— Па-мойму,ніхто за ёй не прыйдзе. Адкуль ім ведаць,што яна ў мяне?І тым больш — у вас?А калі і даведаюцца — аддамо. Мне чужога не трэба.
— Выдатна разумею вашы маральныя ваганні,— не ўтрымаўся ад іроніі рэпарцёр. — I, дарэчы, як яны збіраліся за гадзіну даляцець да Грэцыі?
— Калі гэта яны — то такое магчыма.
Аўдытар Пётра Саковіч вынес з залы прадмет, які яны абодва лічылі антэнай,і запакаваў яго ў пластыкавы пакет.
— Як вярнуся,патэлефаную.
— Бывайце, — развітаўся рэпарцёр, забраў пакет і выйшаў.
КНІГІ ОНЛАЙН
