КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Супакойся, Багдан. Ты што, хацеў бы, каб ён зрабіў усё, як абяцаў? Кажуць, існуюць выпадкі, калі вычварэнцы падаўляюць у сабе свае інстынкты і жэняцца толькі каб замаскіраваць сваю сапраўдную сутнасць.1 1 Па класіфікацыі Хіршфельда, гамасексуалісты ў асноўным падраздзяляюцца на дзве катэгорыі: андрафілы, якія цягнуцца да мужчын старэйшага ўзросту і эфебафілы, якія маюць схільнасць да юнакоў (эфебы (грэч.)— юнакі 18—20 гадоў). Існуюць тры асноўныя тэорыі прычын гомасексу- альнасці: тэорыя “полавай ненармальнасці”, тэорыя “спакушэння” і тэорыя “сегрэгацыі”, але, на думку асобных філосафаў і псіхіятраў, гомасексуальнасць, трансвестыцызм, некаторыя псіхічныя хваробы, у прьіватнасці, шызафрэнія, з'яўляюцца хутчэй за ўсё збоем у рабоце матрыц, чарговы раз даказваючы гэтым віртуальнасць нашага свету. Па дадзеных Сусветнай арганізацыі аховы здароўя, на 20 тысяч народжаных даводзіцца адзін транссексуал. Адпаведна гэтай статыстыцы, толькі ў нашай краіне каля 500 чалавек з сіндромам адвяргання полу. Рэпарцёр абдумаў словы дзяўчыны з іншага боку і нават здзівіўся такой нечаканай логіцы. — Вядома ж,не,— шчыра сказаў ён. — Але павінна ж быць нейкая прыстойнасць,справядлівасць,так?Дасі мне яго адрас,я сам разбяруся. Ліда Баркова,усміхаючыся,пахітала галавой. — He. Усё ў мінулым. Няхай з ім разбіраюцца Вышэйшыя Сілы. — Добра,— сказаў рэпарцёр. — На сёння закрываем гэтае пытанне,урэшце,як і ўсе астатнія.акрамя аднаго. — Якога? Рэпарцёр набраў у грудзі паболей паветра. — Самага галоўнага. Я хачу... хачу каб ты стала маёй. Сёння. Зараз. Вочы дзяўчыны ў надыходзячым прыцемку ўспыхнулі і набылі зеленаватае адценне. Прыгожыя вусны расціснуліся, яна зірнула ў твар мужчыны,што сядзеў насупраць,і сказала: — Няхай так. Я гатова,Багдан. Распранаючы дзяўчыну, Багдан Кайра адначасова адчуў яе прыхаваны страх.які яна ў сабе падаўляла.і, разам з тым.жаданне блізкасці, давер і адданасць яму — вопытнаму мужчыне, якога выбрала і, магчыма, назаўсёдыд пачуццё ўдзячнасці да яе на кароткае імгненне раптам захлынула яго цалкам, амаль знішчаючы фізічны поцяг.але гэтае пачуццё як прыйшло.так хутка і адступіла перад спрадвечным поклічам прыроды: яго мужчынскай плоці і яе жаночай гатоўнасці прымаць гэту плоць. За вокнамі ўжо даўно ўсталявалася ноч. Праз нейкі час дзяўчына падхапілася з ложка. На прасцірадлы Багдан Кайра міжволі заўважыў цёмную пляму — нявольнае сведанне страчанай ёю цноты. “Вось і ўсё”,— падумаў ён.затрымаў яе і зноў абняў.пяшчотна цалуючы ў вусны. — Трэба прыбраць са стала,бо так пакідаць нягожа, — патлумачыла Ліда Баркова.абдымаючы таго ў адказ. — Добра,— сказаў Багдан Кайра і дадаў: — Застанешся ў мяне. Назаўсёды. Заўтра перавязём з інтэрната твае рэчьі, а потым выберам час і паедзем да бацькоў — тваіх і маіх,прасіць дазволу на шлюб. Пойдзеш за мяне?Рызыкнеш? Дзяўчына схавала шчаслівы твар у падушку. — Згода. Але раніцай рэпарцёр, праводзіўшы дзяўчыну і аддаўшы ёй дублікат ключа ад кватэры,паехаў на працу, бо там наспела некалькі неадкладных спраў, дамовіўшыся з Лідай, што вечарам заедзе па яе, і папрасіўшы, каб яна папярэдне патэлефанавала яму. Увішны і хуткі на ногі,Багдан Кайра хутка вырашыў усё пытанні на працы, і пайшоў да рэдактара, каб той дазволіў яму ўзяць два вольныя дні за свой кошт. “Што так?— пацікавіўся рэдактарД машынальна дадаў абыходкавую ў такіх выпадках рэпліку: — Мо, ажаніцца вырашыў?” Рэпарцёр Кайра адказаў, што так,вырашыў,пасля чаго выслухаў адпаведныя віншаванні крыху здзіўленага начальніка і паехаў дахаты. Ён выскачыў з аўтобуса непадалёку ад дому і скіраваў да шапіка.у якім купіў некалькі газет. Сонца заходзіла. Насычанае бензінавымі выпарэннямі паветра вібрыравала ад суцэльнага шуму рухавікоў. Кволыя дрэвы абапал дарогі ўжо спяшаліся скідваць брудна-жоўтае лісце. Там-сям на парэнчах, якія адгароджвалі тратуары.сядзелі купкі страката ап- ранутых тынэйджэраў з бутэлькамі таннага піва ў руках, абмяркоўваючы свае, толькі ім вядомыя, праблемы. Рэпарцёр зайшоў у пад'езд, узбег па лесвіцы і, спыніўшыся перад дзвярыма, уставіў ключ у замок. Але ключ не правярнуўся. Дзверы былі адчынены. “Ну.хіба не пачатак склерозу?— вылаяў у думках сам сябе Багдан Кайра,— і як гэта я забыўся зачыніць?А можа, прыйшла Ліда? Ну, вядома ж, яна,у яе ж з учарашняга вечара дублікат ключа”,— вырашыў рэпарцёр і ўвайшоў у вітальню. — Ліда! — паклікаў ён. — Гэта я! Адказу не было. “Значыць, усё-такі пачатак склерозу”, — вырашыў рэпарцёр і, зірнуўшы на гадзіннік, прайшоў у пакой. Праз некалькі хвілін,як дамовіліся,дзяўчына павінна яму тэлефанаваць. Багдан Кайра пасунуўся бліжэй да тэлефона.і... раптам знерухомеў. На палічцы,побач з тэлефонным апаратам,абапіраючыся на пластмасавую руку і сагнутую пад прамым вуглом адзіную нагу,сядзела лялька. Сэрца рэпарцёра замерла, а потым закалацілася ў грудзях. Раптоўны, непадкантрольны страх нібыта паралізаваў яго. Гэта была, безумоўна, тая самая лялька, якую ён убачыў у руках клонаў у падземцы і пра якую яму дэтальна апавядаў аўдытар Саковіч. “Яны былі тут,— падумаў ён,— таму і дзверы адчынены. Але навошта?Што яны тут згубілі? Забралі ж свой прыбор,які вызначылі як сінтэзатар.дык што ім яшчэ ад яго трэба?! хто яны,урэшце,хто?Няўжо мае рацыю філосаф Зайцаў і гэта сапраўды “людзі ў чорным?” Калі зараз ён сам не пачынае вар'яцець,такі варыянт якраз найбольш упісваецца ў ланцужок незвычайных падзей, што адбыліся ў апошні час. Так, але ж жыццё не фантастычны блакбастэр.у якім адбываюцца самыя неверагодныя падзеі.а звычайная,нават сумная і аднастайная,калі з яе выключыць напрыклад, каханне, рэч. Ці, можа, кожны чалавек хоць адзін раз у гэтым жыцці сапраўды сутыкаецца з нечым загадкавым, таямнічым і незвычайным?” Рэзкі пранізлівы гук званка прымусіў яго ўздрыгнуць. Тэлефон! “Пэўна.Ліда?” — мільганула ў яго галаве,калі здымаў слухаўку. Паўза. — Я слухаю,— сказаў рэпарцёр Кайра. Раптам, цалкам інстынктыўна, ён выхапіў з кішэні дыктафон і падключыў яго да апарата. Так ён рабіў іншым разам, калі браў у каго-небудзь інтэрв’ю. — Рэпарцёр газеты “Паўночны кур'ер” Кайра? — спытаў абыякавы.механічны і ненатуральна вывераны мужчынскі голас. — Так,гэта я,— сказаў рэпарцёр і запатрабаваў: — Прадстаўцеся. Хто вы такі? — Я чыннік разведкі паветраных сіл. Вы бачыце знак? — Які знак? — Побач з вашым сродкам сувязі? — Я бачу на палічцы хлам у выглядзе паламанай лялькі,— сказаў рэпарцёр. — Толькі і ўсяго. — Мы былі ў вас. Гэта знак. — Якое права вы мелі заходзіць без мяне ў маю кватэру?— спытаў рэпарцёр. — Наша права неабмежаванае. — Гэта вы перадусім ўварваліся да мяне.забралі адну рэч — яна вісела на вешаку ў пакеце і сутыкнуліся тут з агентамі службы бяспекі?Я падам скаргу ў адпаведныя інстанцыі. Што вам ад мяне трэба? — Нам трэба ваша маўчанне. “Людзі ў чорным” — вырашыў Багдан Кайра. — Гэта зноў яны.ці я — вар'яцею. Рэпарцёр адчуў.як страх папоўз з раптам пахаладзелых пальцаў рук па плячах і па спіне. “Спакойна,— загадаў ён сам сабе. — Галоўнае.без панікі... Галоўнае — задаць ім як мага больш пытанняў і высветліць іх намеры”. Ён зірнуў на дыктафон: дыскі на касеце круціліся.мігцеў чырвонай кропкай індытакар — запіс ішоў. X. Ракіроўка Бальнічная палата,у якой ляжаў аўдытар Пётра Саковіч, была разлічана на чатырох хворых, а на самой справе змяшчала восем. Аўдытар, які паступіў нядаўна, займаў першы ад уваходу і самы нязручны ложак. Зрэдку ён, як і большасць пацыентаў, уставаў і хадзіў па калідоры.але больш часу проста ляжаў. Разпораз яго наведвалі жонка з дачкой,але ён ад гэтага чамусьці толькі раздражняўся і таму, здаралася, хутчэй выпраўляў іх дахаты. Без асаблівага энтузіязму ён сустрэў і рэпарцёра Кайру. Рэпарцёр быў у заношаным бальнічным халаце,які проста накінуў на плечы. Ён павітаўся і сеў на крэсла ля ложка, паклаўшы ў тумбачку тое-сёе з ежы, купленай у бліжэйшым супермаркеце. Яго здаровы выгляд рэзка кантраставаў з выглядам суразмоўніка: аўдытар быў жоўты з твару, на якім хваравіта блішчэлі глыбока запалыя,неспакойныя вочы. Рэпарцёр не задаваў пытанняў. Ён павітаўся і замоўк. Аўдытар таксама маўчаў, і так яны прасядзелі нейкі час,пасля чаго Пётра Саковіч паведаміў,што ўрачы пакуль не могуць паставіць яму дакладны дыягназ: сімптаматыка даволі няясная — у яго быццам вялікая страта крыві.як пры апраменьванні,страта вагі,да таго ж працягваюць змяншацца эрытрацыты, хаця ніякага лейкозу ў яго няма. Рэпарцёр выслухаў усё гэта і пасля паўзы спытаў: — Раней у вас такога не было?Я мак> на ўвазе хваробу. — He,— адказаў аўдытар. — Урэшце.я здагадваюся, нават ведаю дакладна з-за чаго ў мяне гэта нявызначаная сімптаматыка. — I з-за чаго?— пацікавіўся рэпарцёр. Аўдытар зрабіў яму знак,каб той нахіліўся і сказаў напаўголасу: — “Людзі ў чорным”. Вы,у адрозненне ад мяне,напрамую з імі не кантактавалі. — Вы гаварылі пра гэта з вашым урачом? — задаў пытанне рэпарцёр. Аўдытар нервова азірнуўся. — А вы б рызыкнулі абвесціць такое?Маўчыцё?Ну дык і я — не. Яны б мяне адразу ў “дурку” скіравалі пасля такога прызнання. На абследаванне. — Я вас разумею,— згадзіўся рэпарцёр. — То-та і яно, — ажывіўся Саковіч. — Тэма НЛА ўвогуле табуіраваная. Паспрабуйце, загаварыце пра гэта з кім-небудзь акрамя уфолагаў — адразу да цябе паставяцца як да “закручанага”. Хіба не так? — Так. — Увогуле, вы самі рызыкнеце пачынаць размовы пра энэла ды іншапланецян у якой-небудзь,няхай сабе і падрыхтаванай,кампаніі?Вы заўважалі,што гэтая тэма з'яўляецца, так бы мовіць,enfante terrible ў любых яе выявах і выклікае ці астракізм, ці падазрэнні ў псіхапатычнай зацыкленасці?Ну,уявіце,што вы лекар, прыходзіце раніцай на дзяжурны абход,сядаеце тут ля мяне на зэдлік,мераеце ціск і пытаецеся,як я сябе адчуваю,а я ў адказ кажу,што адчуваю сябе вельмі дрэнна,бо ва ўсім вінаватыя іншапланецяне.якія мяне дастаюць.бо я скраў у іх хранальны сінтэзатар. Рэпарцёр міжволі засмяяўся. — Вось я і кажу,— усміхнуўся ўслед за ім аўдытар Саковіч. — Кола замыкаецца. Як толькі вы пачнеце пісаць свой сенсацыйны матэрыял,вас выклічуць да галоўнага,і той параіць вам адпачыць за свой кошт у санаторыі, ці яшчэ дзе-небудзь. Вы ведаеце, — аўдытар падсунуўся бліжэй і азірнуўся,— калі філосаф Зайцаў сцвярджае, што нашыя мазгі ўсяго толькі біякамп'ютэр, які прымае сігналы звонку, то, пэўна, асобныя тэмы, напрамкі дзейнасці і некаторыя распрацоўкі там,— ён паказаў вачыма на столь,— непажаданыя. Можа мець месца звычайная блакіроўка. Па прынцыпу: можна падвесці каня да вады, але нельга прымусіць яго піць. Як мая тэорыйка? Слабаватая, вядома. Але чым яна горшая за іншыя: напрыклад, за адну з самых распаўсюджаных — тую,у якой мудрыя іншапланецяне назіраюць за намі, каб неўзабаве прызямліцца ў Нью-Йорку ля будынка ААН і зрабіць там