КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Набліжаўся вечар,але мы не знімаліся з месца.хаця чарнаскурыя часта падыходзілі да нашай стаянкі і назіралі — насцярожана і змрочна. Нашы насільшчыкі занепакоіліся. Як толькі на лес упалі першыя цені, а сонца пачало хавацца на даляглядзе,раптам пачуўся гулкі і доўгі голас тамтама. Удалечыні запалалі вогнішчы. Неўзабаве да нас дайшоў дзіўны пах. Нашы мурыны захваляваліся. “Клянуся Богам, яны там кагосьці рассякаюць і падсмажваюць”,— сказаў мне Дэліз. “Я чую характэрны пах. I нашы насільшчыкі ўстрывожаны...” Тым не менш на твары Дэліза я чамусьці заўважыў палёгку. “Яны пасеклі трупы.і цяпер смажаць свае прысмакі на ражнах,— патлумачыў мне Жак Дэліз. — Значыць, яны паверылі ў вашу містыфікацыю. Віншую, але больш так не рабіце. Калі ласка...” Ён скіраваў да вогнішчаў аднаго з нашых насільшчыкаў, каб той пабачыў, што там робіцца, але той адразу пачаў адмаўляцца. Відавочна, мурын быў моцна напужаны. “Калі я нават пашлю яго пад прымусам, — сказаў Дэліз,— то ён падмане мяне,але блізка да іх не падыдзе.бо ў іх,пэўна,няблага разгуляўся апетыт”. 15. “Лістапад 195... г. Правадыр племені тангале.праз тэрыторыю якога мы трымаем шлях.сустрэў насне дужа ветліва. Насатачылі некалькі дзесяткаў пахмурных мужчын у хітонах ад пояса і ніжэй каленяў і ўзброеных вінтоўкамі.дзідамі і невялічкімі сякерамі — хутчэй за ўсё гэта былі сякеркі, якімі кухар у Еўропе сячэ мяса. Нехта да нас,пэўна,завёз сюды цэлую партыю. На чале з Дэлізам мы ўсяляк дэманстравалі гэтым тупалобцам сваю прыхільнасць. Але сэнс справы высветліўся пазней: выявілася.што іх правадыр ужо доўгі час хворы. У яго была адкрытая загніваючая рана на назе,хутчэй,язва. Дэліз у ходзе гутаркі ў хіжыне правадыра.дзе прысутнічаў я і наш талмач, перадаў таму на словах, што здольны хутка вылечыць яго.калі нашай экспедыцыі прынясуць у дастатковай колькасці харчавання ў абмен на што-небудзь і прапусцяць праз сваю тэрыторыю. Седзячы на бруднай падсцілцы,правадыр задумаўся, а потым абвесціў Дэлізу: “Калі ты вылечыш мяне лепш за майго знахара,то мы вас усіх забяспечым ежай і дазволім рухацца далей. Але пакуль рана на назе не зажыве,вы нікуды не пойдзеце”. Дэліз.агледзеўшы нагу старэйшыны.згадзіўся. Мы вярнуліся ў сваю палатку.і я спытаў кіраўніка экспедыцыі,як ён збіраецца дзейнічаць. Сказаць — адно,а выканаць свае словы — зусім іншае. “Вы чулі пра антыбіётыкі?” — спытаў ён. “Чуў.але цьмяна. Ведаю,што яны толькі з'явіліся”, — адказаў я. “У мяне знаёмыя навукоўцы ў лабараторыі пад Парыжам: яны адсыпалі мне ў дарогу цэлы мяшэчак так званага пеніцыліну. Аднойчы я выпрабаваў яго на сабе. Эфект проста фантастычны. На паўчайнай лыжцы мы не вельмі страцім, але можам шмат чаго выйграць”. He адкладаючы справы,мы з Дэлізам пакрочылі да хіжыны правадыра. Рана на сцягне гнаіласяД ад яе,як і ад правадыра,непрыемна пахла. Дэліз зрабіў некалькі рухаў рукамі над ранай, імітуючы мануальны ўплыў,а потым пацярушыў на яе белым парашком з каробачкі з-пад сярнічак. Дэліз забараніў правадыру часова варушыць нагой.і мы пайшлі. Назаўтра з раніцы ўсім нам прынеслі ежу. Мы з Дэлізам пераглянуліся і скіравалі да правадыра. Ён спаў, і мы, вярнуўшыся, паелі, а потым зноў наведалі правадыра. Як аказалася.у яго паменшала тэмпература,і ён спакойна праспаў ноч,а рана ачысцілася і пакрылася тонкай плёнкай. Яна,відаць,загойвалася. Праз двое сутак ад яе ўжо амаль не заставалася і знаку. Увесь гэты час нам прыносілі шмат ежы. Мы бралі толькі раслінную. Правадыр быў задаволены, але яго ўдзячнасць праявілася даволі нечаканым чынам. “Вам прывядуць дзяўчынку, — абвесціў ён Дэлізу праз нашага талмача,— можаце ўзяць яе ў жонкі”. I ў знак прыхільнасці ён гучна пляснуў нашага кіраўніка экспедыцыі па спіне. Я ўбачыў.як Дэліз разгубіўся.але адмаўляць правадыру не выпадала.тут гэта расцэньвалася як страшная крыўда. Дзяўчынка гадоў дванаццаці-чатырнаццаці аказалася моцна цёмнаскурай (бываюць і з болып светлым адценнем),даволі стройнай.з ужо развітымі грудзямі,якія тырчэлі ў розныя бакі. Кавалак анучы, абкручанай вакол яе клубоў, амаль нічога не хаваў. Яна яшчэ не прайшла праз інецыацыю — гэта калі ў хлопчыкаў адразаюць крайнюю плоць,а ў дзяўчынак клітарД магчы- ма таму часта мастурбавала, што тут лічыцца звычайнай з'явай,якой,не надта саромячыся.нібы малпы ў заапарку,раз-пораз займаюцца ўсе тутэйшыя дарослыя і падлеткі абодвух полаў. Урэшце пра гэта пісаў яшчэ Давід Брайтан.англійскі падарожнік і географ,які вандраваў з экспедыцыяй па Цэнтральнай Афрыцы ў канцы саракавых. Калі я звярнуў на гэта ўвагу Дэліза, той паціснуў плячыма: маўляў,чаго тут толькі не набачышся. “Раней,— сказаў мне ён,— я назіраў адно племя,дзе была надзвычай распаўсюджана педэрастыя. Гэта лічылася ў іх правільнай і неабходнай справай”. “Але ж як тады працягваць род і выхоўваць ваяўнічых асоб,каб яны былі здольны да супраціву ад іншых плямён?— спытаў я. — Трэба ж не толькі абараняць сваю тэрыторыю.але і захопліваць новую?” “Так, — згадзіўся Дэліз, — яны выкарыстоўвалі жанчын для працягу роду.але выключна для гэтага і ў абмежаваны час. А перадусім кожны з мурынаў меў ля сябе хлопчыка свайго ж племені,з якім займаўся ў асноўным аральным сексам. Потым гэты хлопчык падрастаў і заводзіў, у сваю чаргу,сабе такога ж, і так паўсюдна. СапраўдыДх жанчынам не пазайздросцілі б іншыя...” Дэліз і я пайшлі ў палатку. Дзяўчынка з усім сваім невялікім скарбам,які яна трымала на палцы за плячыма,рушыла за намі. Раптам Дэліз спыніў яе і,паказаўшы на мяне,пачаў тлумачыць дзяўчынцы,што ў яе цяпер будуць два мужы. Яна доўга не разумела, але пасля таго, як усё ўцяміла,відавочна,прыйшла ў захапленне. Увесь дзень яна выконвала для нас дробную работу, але бліжэй да вечара,паеўшы з нашымі мурынамі,усю сваю цікавасць скіравала на палатку, дзе днём месціліся мы з Дэлізам. Ноччу я звычайна спаў у гамаку. “Урэшце, кінем жэрабя, — сказаў мне Дэліз, — каму, так бы мовіць, пачынаць. У іх тут не прынята адмаўляцца ад падарункаў”. Я паціснуў плячыма. Выпала яму. “У вас ёсць кантрацэптывы?— спытаў Дэліз,усміхаючыся. “Ёсць”. “Пазычце пакуль. Ці, вы думаеце, я тут збіраюся пакідаць сваіх нашчадкаў?” Я схадзіў да свайго рукзака і прынёс. Хвілін праз дваццаць ён выйшаў з палаткі. Я зайшоў унутр. I хаця я даўно не меў справы з жанчынамі,жадання ў мяне не было. Чарнаскурая сядзела, падкурчыўшы ногі пад сябе. “Як цябе зваць?” — знакамі запытаў я ў яе. Яна адказала нешта накшталт “Умва” ці “Унва” і, падхапіўшыся з падлогі і хіхікаючы, палезла мне ў шорты. Далоні рук яе знутры былі бледна-ружовыя. Дачакаўшыся эрэкцыі.яна далей чамусьці адхілілася ад любошчаў і, паказаўшы знакамі, запыталася, як мяне зваць. Я адмоўна пахітаў галавой. “Я — Умва,— настойвала яна. — А ты?” Як мага зразумела я патлумачыў ёй,што ў мяне няма імя. Маё тлумачэнне яе надзвычай моцна расчаравала, але, тым не менш, мы заняліся каханнем. Ад скуры Умвы пахла, як ад жьівёлы. Яны тут, пэўна, ніколі не мыюцца. Гэткі маленькі сексуальны звярок. Праз нейкі час я замацаваў свой гамак і праспаў з гадзіну. Умва, якая ўпершыню пабачыла такі ложак, перадусім хацела залезці да мяне, але я не дазволіў, і яна зноў занырнула ў палатку да Дэліза. Рану правадыра яшчэ раз пацярушылі з мяшэчка,і яна поўнасцю загаілася.а мы вырашылі адпачыць яшчэ палавіну сутак. Раніцай мы рушылі далей па свайму маршруту. Так як Умва да нашага адыходу нечакана знікла,пытанне, што з ёй рабіць далей, адразу вырашылася. Урэшце.хітры і,на мой погляд,каварны правадыр,вядома, прадбачыў такі сцэнарый.а можа і садзейнічаў яму”. 16. “Лістапад 195... г Дэліз спытаў мяне,што я буду рабіць у Еўропе.калі мы вернемся з экспедыцыі. Я адказаў яму, што не закончыў вучыцца, і калі зараблю грошай, то прадоўжу гэтую справу. “Я дапамагу вам уладкавацца на першы час,— пасля роздуму сказаў ён. — Вы дастаткова павандравалі па лясах. Завершыце адукацыю. Зоймецеся навуковай працай.заведзяце сям'ю”. “Мяне цягне на радзіму”,— сказаў я. “Вы звар’яцелі. Вас проста знішчаць. Што вы там страцілі.хто прагне вашага вяртання?” “Магчыма,і так. Нікому не пажадаю сваёй радзімы. Хіба толькі сабе...” Між тым,мы рухаемся далей з усё болыпымі цяжкасцямі. Адзін за адным збеглі двое нашых насільшчыкаў-мурынаў. Яны захапілі з сабой, a больш дакладна.скралі: адну вінтоўку,коўдру,спецыяльныя інструменты.з якімі,вядома,не ўяўляюць.што рабіць, і, што самае непрыемнае, скрынку з медыкаментамі. Чамусьці яны тут усе ўпэўнены ў незвычайных, нават акультных якасцях шматлікіх таблетак. “Спадзяюся,яны з'ядуць іх усе адразу”,— змрочна пажартаваў Дэліз. Увогуле людзі ў джунглях неверагодна прымхлівыя: сярод племені багесу, напрыклад, лічылася страшным злачынствам закапаць труп памерлага ў зямлю. На суклоне дня труп звычайна ўкладвалі пасярэдзіне вёскі. Усе хаваліся ў кустах, і калі наступала поўная цемра, пачыналі завываць, як шакалы. Моладзі і жанчынам не дазвалялася выходзіць вонкі. Да трупа падыходзілі сваякі і расчлянялі яго,забіраючы самыя лепшыя кускі з сабой. Усё гэта з’ядалі,а косці спальвалі на вогнішчы. Калі пахаваць труп у зямлі, сцвярджалі гэтыя абарыгены,то дух будзе непакоіць усіх у акрузе і помсціць. Брат памерлага звычайна забіраў сабе ўсіх яго ўдоў. Чэрап змяшчалі ў спецыяльны гаршчок і захоўвалі ў хіжыне. На ўсходзе Афрыкі.па словах антраполагаў.плоць старых,хворых і непрацаздольных супляменнікаў высушвалася і захоўвалася ў сямейных кладоўках. Яе, як прысмакі, прапаноўвалі ў знак асаблівай павагі гасцям. Адмова есці ўспрымалася як смяротная знявага. Але,разам з тым,афрыканскія абарыгены болып недаверлівыя і агрэсіўныя,чым,напрыклад,паўночнаамерыканскія. Персі Фосэт у сувязі з гэтым апісвае ў сваіх дзённіках выпадак, які красамоўна сведчыць аб непахіснай веры паўночнаамерыканскіх індзейцаў у акультныя сілы. Так,адзін белы авантурыст,распавядае ён,прыдумаў арыгінальны спосаб разбагацець, не прыкладаючы да гэтага ніякіх намаганняў. Ён проста набыў еўрапейскую цацку — маленькую завадную карову, і, намеціўшы сабе ахвяру — індзейца,які валодаў дастаткова вялікімі статкамі рагатай жывёлы — паказваў яму цацку і сцвярджаў,што гэта ўвасабленне духу.якое можа смяртэльна пакараць менавіта гэтага індзейца. Але каб гэтага не здарылася.індзейцу трэба было прыгнаць уладальніку ўвасаблення духу сто ці дзвесце галоў жывёлы,