Аскар і матухна Ружа = Oscar et la dame Rose
Эрык-Эманюэль Шміт
Выдавец: Інтэрлато
Памер: 64с.
Мінск 2007
Eric-Emmanuel Schmitt
Эрык-Эманюэль Шміт АСКАР
I МАТУХНА РУЖА
OSCAR
ET LA DAME ROSE
ESPOIR
Eric-Emmanuel Schmitt
OSCAR
ET LA DAME ROSE
Lecture pour enfants et parents
Эрык-Эманюэль Шміт
ACKAP
IМАТУХНА РУЖА
Чытанне для дзяцей і бацькоў
АРКПОМНТ Архмтектурное бюро Деревянные дома www.archpointcity.com
Мінск “Ннтерлото" 2007
УДК 087.5:27
ББК 86.2
Ш73
Серыя заснавана ў 2007 годзе.
Гэты твор, апублікаваны ў рамках Праграмы дапамогі ў Публікацыі імя “Максіма Багдановіча", карыстаецца падтрымкай Міністэрства Замежных Спраў Францыі і Аддзела па супрацоўніцтву і культуры Амбасады Францыі ў Беларусі.
Cet ouvrage, publié dans le cadre du Programme d’Aide à la Publication « Maxime Bogdanovitch », bénéficie du soutien du Ministère des Affaires Etrangères français et du Service de Coopération et d’Action Culturelle de l’Ambassade de France en Biélorussie.
Шміт, Э. Э.
Ш73 Аскар i матухна Ружа = Oscar et la dame Rose : чытанне для дзяцей i бацькоў / Эрык Эманюэль Шміт ; пераклаў з фр. мовы Д. Колас. Мінск : Ннтерлото, 2007. 64с : іл. (Espoir).
ISBN 978-985-90142-1-5
Аскар, маленькі хлопчык, хварэе на рак і жыве ў шпіталі. Матухна Ружа прыходіць да яго кожны дзень і падахвочвае напісаць пісьма да Бога. Дзякуючы гэтай пані, якая пранікаецца да хлопчыка вялкай любоўю, Аскар паўнацэнна пражывае свае апошнія дні.
УДК 087.5:27
ББК 86.2
ISBN 978-985-90142-1-5
© Шміт Э.-Э., 2007
© Афармленне. СП ЗАО “Інтэрлато”, 2007
Je dédie cette première édition à ma famille sans qui rien ne serait.
Mes amicales pensées à Hélène Yahialiavichus qui m’a insufflé le sentiment qui porte à espérer et qui sait que la persévérance croît au sein des épreuves.
Я прысвячаю гэта першае выданне маёй сям'і, без якой бы нічога не здейснілася.
Mae сяброўскія думкі пра Алену Ягілявічус, якая абудзіла ўва мне пачуццё, што схіляе да надзеі, і якая ведае, што ўпартасць расце ў выпрабаваннях.
Avant-propos
ESPOIR
Collection dirigée par Yves Prud’homme
Cette nouvelle collection bilingue Français-biélorusse se veut un inventaire. D’une manière simple, d’une place modeste, cette collection réuniera des oeuvres d'imagination ou de pensées qui pourront aider à la formation d'une conscience commune sur des faits, des problèmes et des espoirs en étroite relation avec notre quotidien et notre époque.
Mes sincères et chaleureux remerciements à Madame Sylvie Lemasson, Conseillère de coopération et d'action culturelle, Directrice du Centre culturel français auprès de l'Ambassade de France en Lituanie, pour son soutien actif à la diffusion de la pensée française et pour avoir su concrétiser un rêve, le mien éditer.
Faire éclater le silence qui s'installe autour de l'évocation de la mort sans sombrer dans le pathétisme affecté ; traiter la religion d'une manière non dogmatique sans discours moraliste ; opposer la franchise enfantine à la lâcheté d’un adulte, voilà les temps forts et les questions essentielles de ce premier livre de la collection «Espoir».
Yves Prud'homme
La tragédie n’est pas une solution ni le désespoir une raison. (A. Camus)
НАДЗЕЯ
Серыя кніг, заснаваная Івам Пруд’омам
Гэта двухмоўная французска-беларуская серыя будзе папаўняцца новымі выданнямі ў будучым. У простай, сціплай манеры гэтая калекцыя аб'яднае творы, якія дапамогуць ў фарміраванні грамадскага ўсведамлення фактаў, праблем і надзей y цеснай сувязі з нашым паўсядзённым жыццём і нашай эпохай.
Я шчыра дзякую спадарыні Сільві Аёмасон, Дарадніку па супрацоўніцтве і культуры Амбасады Францыі ў Беларусі і, ў цяперашні час, y Літве, за тое, што яна шмат працавала для распаўсюджвання французскай культуры, і, што яна змагла дапамагчы ажыццяўленню маёй мары выдаваць кнігі.
Гэта спроба падарваць маўчанне, якое трывала ўсталявалася пры ўзгадванні такога паняцця, як смерць, прычым без лішняга пафасу; паказаць рэлігію не ў дагматычнай манеры і без маралістычных слоў; супрацьпаставіць дзіцячую непасрэднасць і шчырасць баязлівасці і подласці сталага чалавека гэта і ёсць кульмінацыйныя моманты і найбольш істотныя пытанні першай кнігі серыі «Надзея».
Іў Пруд'ом
Трагедыя не рашэнне, безнадзейнасць не прычына. (А. Камю)
4 .2 Il leur enseigna beaucoup de choses en paraboles, et il leur dit dans son enseignement :
3 Ecoutez ! Un semeur sortit pour semer. 4 Comme il semait, une partie de la semence tomba le long du chemin : les oiseaux vinrent, et la mangèrent.5 Une autre partie tomba dans un endroit pierreux, ou elle n'avait pas beaucoup de terre : elle leva aussitôt, parce qu’elle ne trouva pas un sol profond ;6 mais, quand le soleil parut, elle fut brûlée et sécha, faute de racine.7 Une autre partie tomba parmi les épines : les épines montèrent, et l’etouffèrent, et elle ne donna point de fruit. 8 Une autre partie tomba dans la bonne terre : elle donna du fruit qui montait et croissait, et elle rapporta trente, soixante, et cent pour un.
Evangile selon Marc
Je suis vraiment heureuse que la semence de mon idée de publication du livre d’Eric-Emmanuel Schmitt en biélorusse a trouvé ce magnifique et vivifiant sol dans le cœur de Monsieur Yves Prud’homme. Je suis très reconnaissante à celui-ci d'avoir donné à cette graine, petite et fragile, tout ce qui est indispensable pour que la vie puisse se réveiller en elle, et « donner du fruit qui monte et croisse ».
Ma rencontre avec « Oscar... » m’a profondément émue, bouleversée. Cette émotion a ouvert dans mon coeur une voie qui mène à Dieu et mon âme s'est rempli de la Lumière de cet Amour Divin dont Oscar est le messager.
Je remercie sincèrement Eric-Emmanuel Schmitt.
Hélène Yahialiavichus
4 .21 навучаў ix шмат прыповесцямі, i ў навуцы сваёй гаварыў ім:
3 Слухайце: вось выйшаў сейбіт сеяць. 4 I сталася, як сеяў, што іншае ўпала пры дарозе, і наляцелі птушкі нябесныя ды падзёўбалі тое;5 Іншае упала на каменны грунт, дзе мала было зямлі, і хутка ўзышло, бо зямля была няглыбокая;6 Калі-ж узышло сонца, завяла, ды, ня маючы караня, засохла. 7 Іншае ўпала між шыпшыньнікам, I шыпшыньнік вырас і заглушыў яго, і яно не дало плёну;8 Іншае ўпала на добрую зямлю і дало плён, што ўзыйшоў і вырас, і ўрадзіла іншае трыццаць, іншае шэсцьдзесят, іншае сто .
Паводле Марка Сьвятое Эвангелле
Я па-сапраўднаму шчаслівая ад таго, што зерне маёй ідэі выдання кнігі ЭрыкаЭмманюэля Шмітта на беларускай мове знайшло такую цудоўную і жыццядайную глебу y душы спадара Іва Пруд'ома. Я вельмі ўдзячная спадару Пруд'ому за тое, што ён даў гэтаму «зярнятку», маленькаму і кволаму, усе неабходнае дзеля таго, каб y ім абудзілася жыцце, і «дало плён, што ўзыйшоў і вырас».
Мая сустрэча з «Аскарам» мяне вельмі узрушыла, але зусім не таму, што я сюжэтам была расчулена. Але таму, што ад гэтай сустрэчы расчыніліся ў маёй душы дзверы, вядучыя да Бога. I таму, што душа мая змагла напоўніцца Светам той Боскай Аюбові, якую нясе y сабе Аскар.
Я шчыра дзякую Эрыку-Эммануэлю Шмітту.
Алена Ягілявічус
Cher Dieu,
Je m'appelle Oscar, j'ai dix ans, j'ai foutu le feu au chat, au chien, à la maison (je crois même que j'ai grillé les poissons rouges) et c'est la première lettre que je t'envoie parce que jusqu'ici, à cause de mes études, j'avais pas le temps.
Je te préviens tout de suite : j'ai horreur d’écrire. Faut vraiment que je sois obligé. Parce qu'écrire c'est guirlande, pompon, risette, ruban, et cetera. Ecrire, c'est rien qu’un mensonge qui enjolive. Un truc d'adultes.
La preuve ? Tiens, prends le début de ma lettre : "Je m'appelle Oscar, j'ai dix ans, j'ai foutu le feu au chat, au chien, à la maison (je crois même que j'ai grillé les poissons rouges) et c’est la première lettre que je t'envoie parce que jusqu'ici, à cause de mes études, j'avais pas le temps", j’aurai pu aussi bien mettre : "On m'appelle Crâne d'Œuf, j'ai l'air d'avoir sept ans, je vis à l'hôpital à cause de mon cancer et je ne t'ai jamais adressé la parole parce que je crois même pas que tu existes. "
Seulement si j'écris ça, ça la fout mal, tu vas moins t’intéresser à moi. Or j'ai besoin que tu t'intéresses.
Ça m'arrangerait même que tu aies le
Дарагі Божа!
Мяне завуць Аскар, мне дзесяць год, і аднойчы я спаліў ката, сабаку і дом (напэўна, я разам падсмажыў і залатых рыбак), і я пішу табе першы раз, бо раней за вучобай ніколі не было часу.
Адразу хачу цябе папярэдзіць: я страшна не люблю пісаць пісьмы. Каб гэта здарылася, трэба, каб мяне сапраўды нешта прымусіла. Бо пісаць пісьмы гэта ўсё сюсіпусі, шуры-муры ды ўсякае такое. Пісьмы гэта проста падсалоджаная брахня. Штучкі дарослых.
Даказаць? Калі ласка, вазьмі хоць бы пачатак майго ліста: "Мяне завуць Аскар, мне дзесяць год, аднойчы я спаліў ката, сабаку і дом (напэўна, я разам падсмажыў і залатых рыбак), і я пішу табе першы раз, бо раней за вучобай ніколі не было часу". 3 такім самым поспехам я мог бы напісаць: "Мяне завуць Яйцагаловы, з выгляду мне гадоў сем, я жыву ў шпіталі, таму што ў мяне рак, і я ніколі да цябе не звяртаўся, таму што ўвогуле не веру, што ты ёсць”.
Але каб я так напісаў, была б поўная фігня, і ты наўрад ці асабліва мной зацікавіўся б. A мне трэба, каб ты
temps de me rendre deux ou trois services.
Je t'explique.
L'hôpital, c'est un endroit super-sympa, avec plein d'adultes de bonne humeur qui parlent fort, avec plein de jouets et de dames roses qui veulent s'amuser avec les enfants, avec des copains toujours disponibles comme Bacon, Einstein ou Pop Coru, bref l’hôpital, c'est le pied si tu es un malade qui fait plaisir.
Moi, je ne fais plus plaisir. Depuis ma greffe de moelle osseuse, je sens bien que je ne fais plus plaisir. Quand le docteur Düsseldorf m'examine, le matin, le coeur n'y est plus, je le déçois. Il me regarde sans rien dire comme si j'avais fait une erreur. Pourtant je me suis appliqué, moi, à l'opération ; j’ai été sage, je me suis laissé endormir, j’ai eu mal sans crier, j'ai pris tous les médicaments. Certains jours, j'ai envie de lui gueuler dessus, de lui dire que c'est peut-être lui, le docteur Düsseldorf, avec ses sourcils noirs, qui l'a ratée, l'opération. Mais il a l’air tellement malheureux que les insultes me restent dans la gorge. Plus le docteur Düsseldorf se tait avec son oeil désolé, plus je me sens coupable. J’ai compris que je suis devenu un mauvais malade, un malade qui empêche de croire que la médecine, c’est formidable.
КНІГІ ОНЛАЙН
