Аскар і матухна Ружа = Oscar et la dame Rose
Эрык-Эманюэль Шміт
Выдавец: Інтэрлато
Памер: 64с.
Мінск 2007
Яна выглядала ўпэўненай y сваіх словах, і гэта мяне крыху супакоіла, бо мушу табе, Божа, прызнацца толькі табе аднаму, што мы з Пэггі Блю адзін раз, a тое і два, a тое і болей усё ж дакраналіся языкамі.
Я трошкі паспаў. Потым мы з матухнай Ружай разам паснедалі, і я нарэшце пачуў сябе лепш.
- Ясённяраніцай-простазвар’яцець можна, які быў стомлены.
- Гэта нармальна. У такім узросце, паміж дваццаццю і дваццаццю пяццю, усе бадзяюцца па начах, аргамачаць,
êtes catcheuse, vous qui avez été une grande championne, vous n'allez pas faire confiance à ça !
Pourquoi, Oscar ? Accorderais-tu plus de crédit à Dieu si tu voyais un culturiste avec le bifteck ouvragé, le muscle saillant, la peau huilée, la petite coupe courte et le mini-slip
avantageux.
Ben...
Réfléchis, Oscar. De quoi te sens-tu le plus proche ? D'un Dieu qui n'éprouve rien ou d’un Dieu qui souffre ?
De celui qui souffre, évidemment. Mais si j'étais lui, si j’étais Dieu, si, comme lui, j'avais les moyens, j’aurais évité de souffrir.
Personne ne peut éviter de souffrir. Ni Dieu ni toi. Ni tes parents ni moi.
Bon. D'accord. Mais pourquoi souffrir ?
Justement. Il y a souffrance et souffrance. Regarde mieux son visage. Observe. Est-ce qu'il a l'air de souffrir ?
вядуць беспарадкавае жыццё i зусім сябе не шкадуюць. За гэта трэба плаціць. A што, калі нам зараз схадзіць да Бога ў госці?
- Значыць, вам удалося вы дасталі ягоны адрас?
- Я думаю, гэта павінна быць y капліцы.
Матухна Ружа апранула мяне, быццам мы выпраўляліся на Паўночны полюс, потым абняла і павяла ў капліцу, што на далёкім краі нашага шпітальнага сквера, аж за палянай з прамерзлай травой карацей, я не буду тлумачыць табе, дзе гэта, бо гэта ж y цябе дома.
Калі я ўбачыў тваю статую, y мяне быў шок, y сэнсе, калі я ўбачыў, y якім ты стане: амаль зусім голы, зусім худы, на крыжы, увесь паранены, нават на галаве з пад калючак цячэ кроў, дый сама галава не трымаецца ўжо на шыі. Гэта адразу навяло мяне на думкі пра самога сябе. Я ніяк не мог з такім пагадзіцца. Каб я быў Богам, як ты, я не дазволіў бы, каб са мной так абышліся.
- Матухна Ружа, скажыце сур'ёзна: вы ж, былая кетчыстка, вялікая чэмпіёнка, вы ж не будзеце гэтаму верыць!
- Чаму, Аскар? Хіба ты больш паверыўбы Богу, калібубачыў кулыпурыста з рэльефным прэсам і грудаю мышцаў, з бліскуча намазанай скурай, кароткаю стрыжкай і ў танюткіх какетлівых плаўках?
- ^у-у-
- A ты падумай, Аскар. Вось як ты адчуваеш: што табе бліжэй? Бог без усякіх эмоцыяў ці Бог, які таксама пакутуе?
- Той, што пакутуе, вядома. Але каб я быў ім, каб я быў Богам і ў мяне былі такія магчымасці, я зрабіў бы так, каб пакутаў не было.
- Ніхто не можа пазбегчы пакутаў. Ні Бог, ні ты. Ні твае бацькі, ні я.
- Ну, добра. Усё гэта так. Але навошта пакутаваць?
- A вось y гэтым якраз усё. Пакута бывае розная. Прыгледзься да яго твару, паназірай. Ці выглядае, што ён пакутуе?
- Не. Дзіўна. 3 выгляду не скажаш,
Non. C'est curieux. Il n'a pas l'air d'avoir mal.
Voilà. Il faut distinguer deux peines, mon petit Oscar, la souffrance physique et la souffrance morale. La souffrance physique, on la subit. La souffrance morale, on la choisit.
Je ne comprends pas.
Si on t'enfonce des clous dans les poignets ou les pieds, tu ne peux pas faire autrement que d’avoir mal. Tu subis. En revanche, à l'idée de mourir, tu n'es pas obligé d'avoir mal. Tu ne sais pas ce que c'est. Ça dépend donc de toi.
Vous en connaissez, vous, des gens qui se réjouissent à l'idée de mourir ?
Oui, j'en connais. Ma mère était comme ça. Sur son lit de mort, elle souriait de gourmandise, elle était impatiente, elle avait hâte de découvrir ce qui allait se passer.
Je ne pouvais plus argumenter. Comme ça m'intéressait de savoir la suite, j'ai laissé passer un peu de temps en réfléchissant à ce quelle me disait.
Mais la plupart des gens sont sans curiosité. Ils s'accrochent à ce qu'ils ont, comme le pou dans l'oreille d'un chauve. Prends Plum Pudding, par exemple, ma rivale irlandaise, cent cinquante kilos à jeun et en slip juste avant sa Guinness. Elle me disait toujours ; « Moi, désolée, je ne mourrai pas, je ne suis pas d'accord, je n’ai pas signé. » Elle se trompait. Personne ne lui avait dit que la vie devait être éternelle, personne ! Elle s'entêtait à le croire, elle se révoltait, elle refusait l’idée de passer, elle devenait enragée, elle a fait une dépression, elle a maigri, elle a arrêté le métier, elle ne pesait plus que trente cinq kilos, on aurait dit une arête de sole, et elle s’est cassée en morceaux. Tu vois, elle est morte quand même, comme tout le monde, mais l’idée de mourir lui a gâché la vie.
Elle était conne, Plum Pudding, Mamie-Rose.
Comme un pâté de campagne. Mais c'est très répandu, le pâté de campagne. Très courant.
Là aussi, j'ai opiné de la tête parce que j’étais assez d’accord.
Les gens craignent de mourir parce
каб ён мучыўся.
- Вось. Трэба адрозніваць два розныя болі, мой даражэнькі: боль фізічны і боль духоўны. Боль фізічны мы вымушаныя трываць усе. A вось боль духоўны кожны сам сабе выбірае.
- Не разумею.
- Калі табе ў рукі і ногі ўганяюць цвікі, ты непазбежна адчуваеш боль. Ты яго трываеш. A вось думаючы пра смерць, адчуваць боль зусім не абавязкова. Ты не ведаеш, што гэта такое. A значыць, пакутаваць ад гэтага ці не залежыць толькі ад цябе самога.
- A хіба вы ведаеце людзей, якія, думаючы пра смерць, радаваліся б?
- Так, ведаю. Мая маці радавалася. На смяротным ложку яна ўсміхалася, прадчуваючы штосьці прыемнае, ёй не цярпелася, ёй карцела хутчэй зведаць тое, што мусіла неўзабаве адбыцца.
Сказаць што-небудзь супраць я больш не меў і не мог. Мне было цікава, што яна скажа далей, і таму я вырашыў проста моўчкі разважаць над яе словамі.
- Але болыйасць людзей пазбаўленыя ўсякай цікаўнасці. Яны чапляюцца за тое, што ў іх ёсць, як клешч за сабачы хвост. Вазьмі, напрыклад, хоць бы Слівавы Пудынг тую ірландку, сто пяцьдзесят кілаграмаў y трыко, нашча, ды яшчэ не наліўшыся сваім улюбёным "Гінэсам". Яна мне заўсёды казала: "Выбачайце, але я паміраць не збіраюся, не-не, я не згодная, я на гэта нідзе не падпісвалася". Яна памылялася. Ніхто ж не казаў ёй, што жыццё мусіць доўжыцца вечна, ніхто! A яна ўпарта верыла, і абуралася, не прызнавала і думкі, што некалі давядзецца сысці, проста шалела ад гэтага, і ўрэшце запала ў дэпрэсію, схуднела, кінула спорт, пачала важыць не больш за трыццаць пяць кілаграмаў, зрабілася падобная на рыбіну костку і кончыла тым, што проста развалілася на кавалкі. Як бачыш, яна, як і ўсе, усё-ткі памерла, але думка пра смерць ёй сапсавала жыццё.
- Гэтая ваша ірландка, матухна Ружа, гэты Слівавы Пудынг, была проста
qu'ils redoutent l'inconnu. Mais justement, qu'est-ce que l'inconnu ? je te propose, oscar, de ne pas avoir peur mais d'avoir confiance. Regarde le visage de Dieu sur la croix : il subit la peine physique mais il n'éprouve pas de peine morale car il a confiance. Du coup les clous le font moins souffrir. Il se répète : ça méfait mal mais ça ne peut pas être un mal. Voilà ! c'est ça, le bénéfice de la foi. Je voulais te le montrer.
O.K., Mamie-Rose, quand j'aurai la trouille, je me forcerai à avoir confiance.
Elle m'a embrassé. Finalement, on était bien dans cette église déserte avec toi, Dieu, qui avais l'air si apaisé.
Au retour, j'ai dormi longtemps. J'ai de plus en plus sommeil. Comme une fringale. En me réveillant, j'ai dit à Mamie-Rose :
En fait, je n'ai pas peur de l'inconnu. C’est juste que ça m'ennuie de perdre ce que je connais.
Je suis comme toi, Oscar. Si on proposait à Peggy Blue de venir prendre le thé avec nous ?
Peggy Blue a pris le thé avec nous, elle s'entendait très bien avec Mamie-Rose, on a bien rigolé quand Mamie-Rose nous a raconté
дурная.
- Дурная як бот. Але боты рэч вельмі пашыраная. Іх паўсюль хапае.
Тут я зноў кіўнуў, бо ў прынцыпе быў згодны.
- Людзі баяцца паміраць, бо іх палохае невядомае. Але якое яно гэтае невядомае? Прапаную табе, Аскар, глядзець на яго не са страхам, a з верай. Вось зірні на твар Бога на крыжы: ён церпіць фізічны боль, але духоўнага болю не адчувае, бо ў ім жыве вера. У выніку нават цвікі не прыносяць яму такой ужо вялікай пакуты. Ён кажа сабе: гэта ўсяго толькі боль, але гэта не можа быць злом. Вось! У гэтым і ёсць перабага веры. I я хацела табе гэта паказаць.
- Добра, матухна Ружа. Цяпер, калі мне будзе страшна, я буду з усяе сілы старацца паверыць.
Яна пацалавала мяне. увогуле, нам было добра там, y бязлюднай царкоўцы, дзе быў толькі ты, Божа, такі супакоена-ціхамірны.
Калі мы вярнуліся, я доўга спаў. Мне ўсё больш і больш хочацца спаць. Як нейкая прорва. Прачнуўшыся, я сказаў матухне
son combat avec les soeurs Giclette, trois soeurs jumelles qui se faisaient passer pour une. Après chaque round, la Giclette qui avait épuisé son adversaire en gambadant de partout bondissait hors du ring en prétendant qu'elle devait aller faire pipi, elle se précipitait aux toilettes et c'était sa soeur qui revenait en pleine forme pour la reprise. Et ainsi de suite. Tout le monde croyait qu'il n'y avait qu’une Giclette, que c'était une sauteuse infatigable. Mamie-Rose a découvert le pot aux roses, a enfermé les deux remplaçantes aux toilettes en jetant la clé par la fenêtre et elle est venue à bout de celle qui restait. C'est astucieux, le catch, comme sport.
Puis Mamie-Rose est partie. Les infirmières nous surveillent, peggy Blue et moi, comme si on était des pétards prêts à exploser. Merde, j'ai trente ans, tout de même ! Peggy Blue m'a juré que, ce soir, c'est elle qui me rejoindrait dès qu'elle pourrait ; en échange, je lui ai juré que, cette fois, je ne mettrais pas la langue.
C'est vrai, c'est pas tout d'avoir des gosses, faut encore avoir le temps de les élever.
Voila, Dieu. Je ne sais pas quoi te demander ce soir parce que ça a été une belle journée. Si. Fais en sorte que l’opération de Peggy Blue, demain, se passe bien. Pas comme la mienne, si tu vois ce que je veux dire.
A demain, bisous, Oscar.
P.-S. Les opérations, ce ne sont pas des choses de l'esprit, tu n’as peut-être pas ça en magasin. Alors fais en sorte que, quel que soit le résultat de l'opération, Peggy Blue le prenne bien. Je compte sur toi.
КНІГІ ОНЛАЙН
