КНІГІ ОНЛАЙН

Аскар і матухна Ружа = Oscar et la dame Rose

Эрык-Эманюэль Шміт

Выдавец: Інтэрлато

Памер: 64с.

Мінск 2007

19.66 МБ

A ты ёй гэта казаў?
Не магу ж я вось так падысці ды сказаць: "Пэггі Блю, ты мне падабаешся".
-	Можаш. Але чаму ne робіш ?
-	Яне ведаю нават, ці ведае яна, што я існую.
-	Гэта толькі дадатковая прычына да яе падысці.
-	A вы бачылі маю галаву? Гэта трэба, каб ёй падабаліся іншапланецяне, a я ў гэтым не надта ўпэўнены.
-	A на мой погляд, ты, Аскар, вельмі прыгожы хлопец.
Тут яна крыху прыпыніла размову. Увогуле, чуць такія рэчы заўжды прыемна, быццам халадок прабягае па скуры, і сам нават не ведаеш, што адказаць.
-	Тым больш, матухна Ружа, я не хачу спакушаць толькі сваім знешнім выглядам.
-	A што ты адчуваеш да яе?
-	Мне хочацца яе абараніць ад прывідаў.
-	Што? Дык тут ёсць прывіды!
-	Ёсць. Яны прыходзяць кожную
s'ils t'entendent annoncer à Peggy Blue que tu monteras la garde pour la protéger d'eux, ils n'oseront pas venir ce soir.
Mouais... mouais...
Quel âges as-tu, Oscar ?
Je ne sais pas. Quelle heure est-il ?
Dix heures. Tu vas sur tes quinze ans. Ne crois-tu pas qu'il est temps d'avoir le cou­rage de tes sentiments ?
A dix heures trente, je me suis décidé et j'ai marché jusqu'à la porte de sa chambre qui était ouverte.
-	Salut, Peggy, c'est Oscar.
Elle était posée sur son lit, on aurait dit Blanche-Neige lorsqu'elle attend le prince, quand ces coudions de nains croient quelle est morte, Blanche-Neige comme les photos de neige où la neige est bleue, non pas blanche.
Elle s'est tournée vers moi et là, je me suis demandé si elle allait me prendre pour le prince ou l'un des nains. Moi, j'aurais coché « nain » à cause de mon crâne d'œuf mais elle n'a rien dit, et c'est ça qu'est bien, avec Peggy Blue, c'est quelle ne dit jamais rien et que tout reste mystérieux.
je suis venu t'annoncer que, ce soir, et tous les soirs suivants, si tu veux bien, je mon­terai la garde devant ta chambre pour te proté­ger des fantômes.
Elle m'a regardé, elle a battu des cils et j'ai eu l'impression que le film passait au ra­lenti, que l'air devenait plus aérien, le silence plus silencieux, que je marchais comme dans de l'eau et que tout changeait lorsqu’on s'ap­prochait de son lit éclairé par une lumière qui tombait de nulle part.
Eh, minute, Crâne d'Œuf: c'est moi qui garderai Peggy !
Pop Corn se tenait dans l’encadrement de la porte, ou plutôt, il remplissait l’encadre­ment de la porte. J'ai tremblé. Sûr que si c'est lui qui fait la garde, ça sera efficace, aucun fan­tôme ne pourra plus passer.
Pop Corn a fait un clin d'œil à Peggy.
Hein, peggy ? Toi et moi, on est copains, non ?
Peggy a regardé le plafond. Pop Corn a pris ça pour une confirmation et m’a tiré
ноч. I будзяць нас, невядома нашто. A нам баліць, бо яны нас шчыкаюць. I страшна, бо мы іх не бачым. A потым цяжка заснуць.
-	I часта ў цябе бываюць гэтыя прывіды ?
-	Не. У мяне якраз сон гэта самае моцнае, што засталося. A вось Пэггі Блю я чую, як ноччу яна часам крычыць. I мне хочацца яе абараніць.
-	Вось так ёй і скажы.
Ну, дык я ж усё адно на праўдзе не змагу зрабіць гэтага, бо ўначы з палаты выходзіць забаронена. Тут такі распарадак.
A хіба прывіды ведаюць распарадак? Не. Вядома, не ведаюць. Таму будзь хітрэйшы: калі яны пачуюць, якты кажаш Пэггі Блю, што будзеш несці варту, каб яе ад іх абараніць, дык больш не насмеляцца прыходзіць увечары.
Ну, так... Ну, можа быць...
Колькі табе год, Аскар?
Не ведаю. A каторая гадзіна?
-Дзесятая. Табехутка пятнаццаць. Ты не думаеш, што пара б ужо быць смялейшым са сваімі пачуццямі?
A палове адзінаццатай я нарэшце рашыўся і падышоў да дзвярэй y яе палату, якія аказаліся адчыненыя.
Прывітанне, Пэггі, я Аскар.
Яна ляжала на ложку, як тая Беласнежка, што чакае прынца, тым часам як гэтыя казлы-гномы думаюць, што яна памерла, але яна была такой Беласнежкай, як снег на фотаздымках, на якіх ён бывае не белы, a блакітнаваты.
Яна павярнулася да мяне, і тут мне падумалася: за каго яна мяне зараз прыме за прынца ці за гнома. Асабіста я паставіў бы крыжык y графе “гном" за мой яйцападобны чэрап, але яна не сказала нічога, і гэта ў Пэггі Блю самае добрае бо таму, што яна ніколі нічога не кажа, усё як бы застаецца загадкай.
-Я прыйшоў табе сказаць, што сёння вечарам, і ўсе наступныя вечары, калі ты не супраць, я буду несці варту каля тваёй ггалаты, каб абараніць цябе ад прывідаў.
Яна паглядзела на мяне, некалькі
dehors.
Si tu veux une fille, tu prends Sandrine. Peggy, c'est chasse gardée.
De quel droit ?
Du droit que j'étais là avant toi. Si t'es pas content, on peut se battre.
En fait, je suis super-content.
J'étais un peu fatigué et je suis allé m'asseoir dans la salle de jeux. Justement, il y avait Sandrine. Sandrine, elle est leucémique, comme moi, mais elle, son traitement a l’air de réussir. On l'appelle la Chinoise parce qu'elle a une perruque noire, brillante, aux cheveux rai­des, avec une frange, et que ça la fait ressembler à une Chinoise. Elle me regarde et fait éclater une bulle de chewing-gum.
Tu peux m'embrasser, si tu veux.
Pourquoi ? Le chewing-gum te suffit pas ?
T'es même pas capable, minus. Je suis sûre que tu ne l'as jamais fait.
Alors là, tu me fais rigoler. A quinze ans, je l'ai déjà fait plusieurs fois, je peux t'assurer.
T’as quinze ans ? Qu'elle me fait, surprise.
Je vérifie à ma montre.
Oui. Quinze ans passés.
разоў махнула сваімі вейкамі, і ў мяне ўзнікла ўражанне, быццам я гляджу фільм на запаволенай хуткасці, і паветра робіцца болей паветранае, і цішыня цішэйшая, і ўсё пачынае мяняцца, чым бліжэй я падыходжу да яе ложка, залітага святлом, якое падае зніадкуль.
-	Гэй, хвіліначку, Яйцагаловы: я ўжо абараняю Пэггі!
У дзвярной пройме стаяў Папкорн, дакладней ён запаўняў сабой усю пройму. Я ўздрыгнуў. Вядома, калі варту будзе несці ён, гэта будзе нашмат надзейней: міма яго ўжо ніводзін прывід не пралезе.
Папкорн падміргнуў Пэггі.
-	Што скажаш, Пэггі? Мы ж з табой сябры даўно, праўда ?
Пэггі перавяла вочы на столь. Папкорн палічыў гэта за пацверджанне і выцягнуў мяне з палаты.
-	Калі табе трэба дзяўчына, бяры Сандрын. На Пэггі паляванне забароненае.
-	I па якім гэта праве?
-	A па такім, што я быў раней за цябе. Калі нешта не задавальняе, можам пабіцца.
Et là, elle me fait une grimace pas pos­sible avec ses lèvres qu'elle pousse en avant, on
dirait une ventouse qui s'écrase sur une vitre,
et je comprends qu'elle attend un baiser. En me retour-
nant, je vois tous les copains qui m’obser­vent. Pas moyen de me dégonfler. Faut être un homme. C'est l'heure.
Je m’approche et je l'embrasse. Elle m'ac­croche avec les bras, je ne peux plus m'en dé­coller, ça mouille, et tout d'un coup, sans prévenir elle me re­file son chewing-gum. De surprise, je l'ai avalé tout rond. J’étais furieux.
C'est à ce mo­ment-là qu'une main
m'a tapé dans le dos. Un malheur n'arrive ja­mais seul : mes parents. On était dimanche et j'avais oublié !
Tu nous présentes ton amie, Oscar ?
Ce n'est pas mon amie.
Tu nous la présentes quand même ? Sandrine. Mes parents. Sandrine.
Je suis ravie de vous connaître, dit la Chinoise en prenant des airs sucrés.
Je l'aurais étranglée.
Veux-tu que Sandrine vienne avec nous dans ta chambre ?
Non. Sandrine reste ici.
De retour dans mon lit, je me suis rendu compte que j'étais fatigué et j'ai dormi un peu. De toute façon, je voulais pas leur parler.
Quand je me suis réveillé, évidemment ils m'avaient apporté des cadeaux. Depuis que je suis en permanence à l'hôpital, mes pa­rents ont du mal avec la conversation ; alors ils m'apportent des cadeaux et l'on passe des après-midi pourries à lire les règles du jeu et les modes d'emploi. Mon père, il est intrépide avec les notices : même quand elles sont en turc ou en japonais, il ne se décourage pas, il s'accroche
У прынцыпе, мяне нават вельмі ўсё задавальняе.
Я адчуваў сябе стомленым i пайшоў
крыху пасядзець
y зале для гульняў. A там якраз аказалася Сандрын. У Сандрын, як і ў мяне, лейкемія, але ў яе лячэнне, здаецца, ідзе ўдала. Мы называем яе Кітаянкай, бо ў яе бліскучы чорны парык з жорсткімі валасамі і роўнаю грыўкай, што яе робіць падобнай да кітаянкі. I вось яна глядзіць на мяне і лопае вялікі пузыр, які надзьмула з жавальнай гумкі.
-	Калі хочаш, можаш мяне пацалаваць.
-	3 чаго гэта?
Табе гумкі мала?
-	Ды ты, няздара, не ўмееш нават. Я ўпэўненая, што ты ніколі гэтага й не рабіў.
-	Ну, ты мяне насмяшыла. Ды я ў свае пятнаццаць рабіў гэта ўжо шмат разоў, можаш быць упэўненая.
-	Табе пятнаццаць? раптам кажа яна, здзівіўшыся.
Я спраўджваю па гадзінніку.
-	Так. Пераваліла ўжо за пятнаццаць.
-	Я заўсёды марыла, каб мяне пацалаваў дарослы пятнаццацігадовы хлопец.
-	Вядома, кожная хацела б, кажу я.
I тут яна крывіць абсалютна немагчымую грымасу выпінае вусны так, што яны робяцца падобныя на прыліплую да шкла прысоску, і я здагадваюся, што яна чакае пацалунка.
Я азіраюся і бачу, што сябры на ўсе вочы глядзяць на мяне. Адступаць немагчыма. Трэба паказаць сябе сапраўдным мужчынам. Час настаў.
au schéma. Il est champion du monde du di­manche après-midi gâché.
Aujourd'hui, il m'avait apporté un lec­teur de disques, Là, j'ai pas pu critiquer même si j'en avais envie.
Vous n'êtes pas venus, hier ?
Hier ? Pourquoi veux-tu ? Nous ne pouvons que le dimanche. Qu'est-ce qui te fait dire ça ?
Quelqu'un a vu votre voiture dans le parking.
Il n'y a pas qu'une jeep rouge au monde. C'est interchangeable, les voitures.
Ouais. C'est pas comme les parents. Dommage.
Là, je les avais cloués sur place. Alors j'ai pris l'appareil à musique et j'ai écouté deux fois le disque Casse-Noisette, sans m’arrêter, devant eux. Deux heures sans qu'ils puissent dire un mot. Bienfait pour eux.
Ca te plaît ?
Ouais. J'ai sommeil.
Ils ont compris qu'ils devaient partir. Ils étaient mal comme tout. Ils ne pouvaient pas se
Я падыходжу даяе i цалую. Яна вісне на мне, абхапіўшы рукамі, і я ўжо не магу ад яе адчапіцца, і ўсё нейкае мокрае, і раптам, без ніякага папярэджання, яна перасоўвае мне ў рот сваю гумку. Ад нечаканасцг я адразу яе праглынуў. Я страшна быў раззлаваны.
I ў гэты момант мяне па спіне палопала чыясьці рука. Бяда не прыходзіць адна: гэта былі бацькі. Была ж нядзеля, a я забыўся!