КНІГІ ОНЛАЙН

Аскар і матухна Ружа = Oscar et la dame Rose

Эрык-Эманюэль Шміт

Выдавец: Інтэрлато

Памер: 64с.

Мінск 2007

19.66 МБ

Убачыўшы, што ўсё адно хутка прайграю, я кінуў гуляць і пайшоў да Папкорна, бо з акна ў ягонай палаце відаць стаянку. Аказалася, ён меў рацыю: мае бацькі сапраўды прыехалі.
Мушу сказаць табе, Божа, што мы з бацькамі жывем далёка. Раней, калі я там жыў, я гэтага не заўважаў, a цяпер, калі больш не жыву, то ведаю, што гэта напраўду далёка. Таму мае бацькі могуць прыязджаць толькі раз на тыдзень, y нядзелю, бо ў нядзелю яны не працуюць, і я таксама.
-	Вось бачыш, я меў рацыю, сказаў Папкорн. Што дасі за тое, што я папярэдзіў?
-	T'as plus de fraises Tagada ?
-	Non.
-	O.K. pour les chocolats.
Evidemment, on n'a pas le droit de don­ner à manger à Pop Corn vu qu'il est là pour maigrir. Quatre-vingt-dix-huit kilos à neuf ans, pour un mètre dix de haut sur un mètre dix de large ! Le seul vêtement dans lequel il rentre tout entier, c'est un sweat-shirt de polo américain. Et encore, les rayures ont le mal de mer. Franchement, comme aucun de mes copains ni moi on croit qu'il pourra jamais arrêter d’être gros et qu'il nous fait pi­tié tellement il a faim, on lui donne toujours nos restes. C'est minuscule, un cho­colat, par rapport à une telle masse de graisse ! Si on a tort, alors que les infirmières cessent, elle aussi, de lui fourrer des suppositoires.
Je suis retourné dans ma chambre pour attendre mes parents. Au début, je n'ai pas vu passer les minutes parce que j'étais essoufflé puis je me suis rendu compte qu'ils avaient eu quinze fois le temps d'arriver jus­qu'à moi.
Soudain, j'ai deviné ou ils étaient. Je me suis glissé dans le couloir ; quand personne ne me
voyait, j'ai descendu l'esCalier, puis j'ai marché dans la pénombre jusqu'au bureau du docteur Düsseldorf.
Gagné ! Ils étaient là. Les voix m'arri­vaient de derrière la porte. Comme j'étais épui­sé par la descente, j'ai pris quelques secondes pour remettre mon coeur en place et c'est là que tout s'est détraqué. J'ai entendu ce que j’aurais pas dû entendre. Ma mère sanglotait, le docteur Düsseldorf répétait : « Nous avons tout essayé, croyez bien que nous avons tout essayé » et mon père répondait d'une voix étranglée : «j’en suis
-	Ёсць шакаладныя цукеркі з арэхамі.
-	Сунічных болей няма?
-	Не.
-	Добра, давай шакаладных.
Папкорну, вядома, забаронена даваць есці: ён тут, каб пахудзець. Уяві: дзевяноста восем кілаграмаў y дзевяць год! Метр дзесяць на метр дзесяць! Адзіная вопратка, y якую ён улазіць, гэта вялізная фуфайка для амерыканскага пола.
Дый тое палоскі на ёй так штарміць, быццам y іх марская хвароба. Калі шчыра, сярод нас тут з прыяцелямі ніхто не верыць, што ён калі-небудзь перастане быць тоўстым, і нам яго вельмі шкада, бо ён увесь час галодны, і таму мы заўсёды аддаем яму тое, што ў нас застаецца. Што такое нейкая шакаладная цукерка ў параўнанні з такой кучай тлушчуі A калі мы робім штосьці не так, дык няхай санітаркі таксама перастануць яму соваць свечкі.
Я вярнуўся да сябе ў палату і пачаў чакаць бацькоў. Спачатку я так задыхаўся, што не заўважыў нават, як бяжыць час, але потым зразумеў, што бацькі
маглі б ужо разоў пятнаццаць паспець прыйсці.
Раптам я здагадаў-ся, дзе яны дзеліся. Я ціха шмыгнуў y калідор і, калі на мяне ніхто не глядзеў, пайшоў уніз па лесвіцы, a потым па цёмным калідоры дабраўся да кабінета доктара Дзюсельдорфа.
Маё ўзялоі Яны былі там. 3-за дзвярэй да мяне даносіліся галасы. Пераход з паверху на паверх вельмі мяне натаміў, і мне трэба было некалькі секундаў, каб сэрца крыху прыйшло ў норму, і ў гэты момант
sûr, docteur, j'en suis sûr. »
Je suis resté l'oreille collée à la porte de fer. Je ne savais plus qui était le plus froid, le métal ou moi.
Puis le docteur Düsseldorf a dit :
-	Est-ce que vous voulez l'embrasser ?
-	Je n’aurai jamais le courage, a dit ma mère.
-	Il ne faut pas qu'il nous voie dans cet état, a rajouté mon père.
Et c'est là que j'ai compris que mes pa­rents étaient deux lâches. Pire : deux lâches qui me prenaient pour un lâche !
Comme il y avait des bruits de chai­ses dans le bureau, j’ai deviné qu'ils allaient sortir et j'ai ouvert la première porte qui se présentait.
C'est comme ça que je me suis retrouvé dans le placard à balais où j'ai passé le reste de la matinée car, peut-être que tu le sais pas, Dieu, mais les placards à balais, ça s'ouvre de l'extérieur, pas de l’intérieur, comme si on avait peur que, la nuit, les balais, les seaux et les serpillières, ils se barrent !
De toute façon, ce ne me gênait pas d'être enfermé dans le noir parce que je n'avais plus envie de voir personne et parce que mes jambes et mes bras ne répondaient plus telle­ment après le choc que ça m’avait fait, entendre ce que j'avais entendu.
Vers les midi, j'ai senti que ça s'agitait pas mal à l'étage au-dessus. J'écoutais les pas, les cavalcades. Puis on s'est mis à crier mon nom de partout :
-	Oscar ! Oscar !
Ça me faisait du bien de m’entendre ap­peler et de ne pas répondre. J'avais envie d’em­bêter la terre entière.
Après, je crois que j’ai un peu dormi, puis j’ai perçu les galoches tramantes de Ma­dame N'da, la femme de service. Elle a ouvert la porte et là, on s'est fait vraiment peur, on a hurlé très fort, elle parce qu'elle s'attendait pas à me trouver là, moi parce que je ne me sou­venais pas qu'elle était aussi noire. Ni qu'elle criait aussi fort.
Après, ça a été une sacrée mêlée. Ils sont tous venus, le docteur Düsseldorf, l'infir-
ycë здарылася. Я пачуў moe, чаго, напэўна, не павінен быў чуць. Мая маці рыдала, a доктар Дзюсельдорф паўтараў: "Мы выпрабавалі ўсё, паверце, мы выпрабавалі ўсё". A бацька адказваў здушаным голасам: “Мы верым вам, доктар, вядома, мы верым".
Я стаяў, прыпаўшы вухам да жалезных дзвярэй, і ўжо не ведаў, што халаднейшае гэтыя металічныя дзверы ці я.
Потым доктар Дзюсельдорф сказаў:
-	Можа, вы хочаце ўбачыць яго, абняць?
-	Я баюся сустрэчы з ім, сказала маці.
-	Яму лепш не бачыць нас y гэтым стане, сказаў бацька.
Тады я і зразумеў, што мае бацькі баязліўцы. I нават горш баязліўцы, якія і мяне маюць за баязліўца!
У кабінеце пачулася шорганне крэслаў, і я, зразумеўшы, што яны зараз выйдуць, адчыніў першыя-лепшыя дзверы.
Так я апынуўся ў прыбіральшчыцкай падсобцы, дзе мусіў правесці да канца ўсю першую палову дня, бо як табе, Божа, напэўна, вядома, гэтыя падсобкі адчыняюцца толькі звонку, a не зсярэдзіны, быццам нехта баіцца, што вёдры, мётлы ды анучы возьмуць уначы ды ўцякуць!
Ва ўсякім разе, тое, што я аказаўся зачыненыўцемры, мянезусімнебянтэжыла, бо мне й не хацелася нікога бачыць, a пасля шоку, перажытага ад таго, што я пачуў, y мяне ўжо амаль не слухаліся ні рукі, ні ногі.
Бліжэй да паўдня я пачуў, што паверхам вышэй усчаўся вялікі пярэпалах. Я прыслухоўваўся да крокаў, мітуслівага тупату. Потым паўсюль пачалі крычаць маё імя:
-	Аскар! Аскар!
Мне было прыемна чуць, што мяне клічуць, і не адказваць. Мне хацелася давесці да шаленства ўвесь свет.
Потым я, напэўна, ненадоўга заснуў, a тады пачуў, як зусім побач шоргае сваімі галёшамі спадарыня Ньда, дзяжурная санітарка. Яна адчыніла дзверы, і тут мы
mière-chef, les infirmières de service, les autres femmes de ménage. Alors que je croyais qu'ils allaient m'engueuler, ils se sentaient tous mor­veux et j’ai vu qu'il fallait vite tirer profit de la situation.
-	Je veux voir Mamie-Rose.
-	Mais où étais-tu passé, Oscar ? Com­ment te sens-tu ?
-	Je veux voir Mamie-Rose.
-	Comment t'es-tu retrouvé dans ce pla­card ? Tu as suivi quelqu'un ? Tu as entendu quelque chose ?
-	Je veux voir Mamie-Rose.
-	Prends un verre d'eau.
-	Non. Je veux voir Mamie-Rose.
-	Prends une bouchée de...
-	Non. Je veux voir Mamie-Rose.
Du granit. Une falaise. Une dalle de béton. Rien à faire. Je n'écoutais même plus ce qu'on me disait. Je voulais voir Mamie-Rose.
Le docteur Düsseldorf avait l'air très contrarié par rapport à ses collègues de n'avoir aucune autorité sur moi. Il a fini par craquer.
-	Qu’on aille chercher cette dame !
Là, j'ai consenti à me reposer et j’ai dor­mi un peu dans ma chambre.
Quand je me suis réveillé, Mamie-Rose était là. Elle souriait.
-	Bravo, Oscar, tu as réussi ton coup. Tu leur as foutu une sacrée gifle. Mais le résul­tat, c'est qu'ils me jalousent maintenant.
-	On s’en fout.
-	Ce sont de braves gens, Oscar. De très braves gens.
-	Je m'en fous.
-	Qu'est-ce qui ne va pas ?
-	Le docteur Düsseldorf a dit a mes pa­rents que j'allais mourir et ils se sont enfuis. Je les déteste.
Je lui ai tout raconté dans le détail, com­me à toi, Dieu.
-	Mmm, a fait Mamie-Rose, ça me rap­pelle mon tournoi à Béthune contre Sarah Youp La Boum, la catcheuse au corps huilé, l'anguille des rings, une acrobate qui se battait presque nue et qui te filait entre les mains lorsque tu essayais de lui faire une prise. Elle ne combat­tait qu'à Béthune où elle gagnait chaque année
абое вельмі перапалохаліся i зараўлі на ўсю горла: яна таму што не спадзявалася знайсці мяне тут, a я таму што й не памятаў, што яна такая чорная. I таму што не ведаў, што яна можа так моцна крычаць.
Потым быў поўны вэрхал. Усе пазбягаліся: і доктар Дзюсельдорф, і старшая санітарка, і дзяжурныя сястрычкі, і нянькі, і розныя прыбіральшчыцы. Я думаў, яны зараз пачнуць на мяне сварыцца, a яны толькі шморгалі насамі, і я зразумеў, што трэба карыстацца сітуацыяй.
-	Я хачу бачыць матухну Ружу.
-	Дзе ж ты быў увесь гэты час, Аскар? Як ты сябе адчуваеш?
-	Я хачу бачыць матухну Ружу.
-	Як ты апынуўся ў гэтай падсобцы? Ты за кім-небудзь сюды прыйшоў? Можа, ты нешта пачуў?
-	Я хачу бачыць матухну Ружу.
-	Ha, папі вадзічкі.
-	Не хачу. Я хачу бачыць матухну Ружу.
-	Ну выпі глыточак...
-	Не. Я хачу бачыць матухну Ружу.
Я быў граніт. Скала. Бетонная глыба. Нічым не ссунеш. Я нават не слухаў, што яны мне казалі. Я хацеў бачыць матухну Ружу.
Доктар Дзюсельдорф меў вельмі разгублены выгляд перад калегамі, таму што нічым не мог паўплываць на мяне. Урэшце ён здаўся.
-	Няхай хто-небудзь сходзіць і прывядзе сюды гэтую пані!
Толькі тады я згадзіўся крыху адпачыць і ненадоўга заснуў y сваёй палаце.
Калі я прачнуўся, матухна Ружа сядзела побач. Яна ўсміхалася.