КНІГІ ОНЛАЙН

Аскар і матухна Ружа = Oscar et la dame Rose

Эрык-Эманюэль Шміт

Выдавец: Інтэрлато

Памер: 64с.

Мінск 2007

19.66 МБ

Ружы:
-	Увогуле, я невядомага не баюся. Мне толькі шкада страціць тое, з чым я знаёмы.
-	I я такая, як ты, Аскар. A што калі нам запрасіць Пэггі Блю папіць з намі гарбаткі?
Пэггі Блю прыйшла да нас піць гарбату, яна вельмі добра ладзіла з матухнай Ружай, і мы дадушы пасмяяліся, калі матухна Ружа расказвала, як білася з Сёстрамі-Пстрычкамі гэта былі тры сястры-блізняткі, якія выдавалі сябе за адну. Пасля кожнага раунда Пстрычка, змардаваўшы суперніцу сваімі бясконцымі наскокамі з усіх бакоў, уцякала з памоста пад маркай, што ёй мусова трэба піпі: яна бегла ў прыбіральню, a адтуль, каб працягваць бойку, вярталася яе сястра, не стомленая і ў поўнай форме. Ну, і гэтак далей. A ўсе верылі, што Пстрычка ўсяго адна і што яна такая скакуха, якая ніколі не ведае стомы. Але ж матухна Ружа выведала, дзе сабака закапаны, яна зачыніла дзвюх сясцёр, што чакалі падмены, y прыбіральні, ключ выкінула ў акно, a з тою, што засталася, разабралася па поўнай праграме. Усё-ткі кетч, далібог, спорт з вялікімі хітрыкамі.
Потым матухна Ружа пайшла. A санітаркі цяпер сочаць за мной з Пэггі Блю, быццам мы гатовая ў любы момант выбухнуць бочка з порахам. Ё-маё, але ж мне трыццаць год усё-ткі! Пэггі Блю дала мне слова, што сёння, як толькі зможа, сама да мяне прыйдзе; a я даў слова, што болей не буду соваць язык.
Сапраўды, мець дзяцей далёка не ўсё, трэба ж яшчэ мець час іх выгадаваць.
Ну вось, Божа. Сёння я й не ведаю, што ў цябе папрасіць, бо дзень прайшоў проста цудоўна. Хоць не, усё-ткі ведаю. Зрабі, каб аперацыя ў Пэггі Блю прайшла заўтра ўдала. Не так, як y мяне, калі разумееш, што я маю на ўвазе.
Да заўтра, цалую, Аскар.
P.S. Аперацыі рэчы не духоўныя, і ў цябе, Мўсіць, такога няма на складзе. Ну, тады зрабі, каб пры любым выніку аперацыі Пэггі Блю прыняла яго добра. Вельмі на цябе разлічваю.
Cher Dieu,
Peggy Blue a été opérée aujourd'hui. J'ai passé dix années terribles. C'est dure la trentai­ne, c'est l’âge des soucis et des responsabilités.
En fait, Peggy n'a pas pu me rejoindre cette nuit parce que Madame Ducru, l'infir­mière de nuit, est restée dans sa chambre pour préparer Peggy à l'anesthésie. La civière l'a em­menée vers huit heures. Ça m’a serré le coeur quand j'ai vu passer Peggy sur le chariot, on la voyait à peine sous les draps émeraude tant elle est petite et mince.
Mamie-Rose m’a tenu la main pour m’empêcher de m'énerver.
Pourquoi ton Dieu, Mamie-Rose, il per­met que ça soit possible, des gens comme Peggy et moi ?
Heureusement qu’il vous fait, mon petit Oscar, parce que la vie serait moins belle sans vous.
Non. Vous ne comprenez pas. Pourquoi Dieu il permet qu'on soit malades ? Ou bien il est méchant. Ou bien il n'est pas bien fortiche.
Oscar, la maladie, c'est comme la mort. C'est un fait. Ce n’est pas une punition.
On voit que vous n'êtes pas malade !
Qu'est-ce que tu en sais, Oscar ?
Ça, ça m'a coupé. J'avais jamais songé que Mamie-Rose, qui est toujours si disponi­ble, si attentive, elle puisse avoir ses propres problèmes.
Faut pas me cacher les choses, MamieRose, vous pouvez tout me dire. J'ai au moins trente-deux ans, un cancer, une femme en salle d'opération, alors, la vie, ça me connaît.
Je t'aime, Oscar.
Moi aussi. Qu’est-ce que je peux faire pour vous si vous avez des ennuis ? Est-ce que vous voulez que je vous adopte ?
M'adopter ?
Oui, j’ai déjà adopté Bernard quand j’ai vu qu’il avait le blues.
Bernard ?
Mon ours. Là. Dans l'armoire. Sur l'éta­gère. C'est mon vieil ours, il n'a plus d'yeux, ni de bouche, ni de nez, il a perdu la moitié de son rembourrage et il a des cicatrices partout.
Дарагі Божа!
Сёння Пэггі Блю аперавалі. Гэтыя дзесяць год, што я перажыў, былі проста жудасць. Усё-ткі за трыццаць узрост цяжкі, гэта ўзрост клопатаў і адказнасці.
Урэшце, Пэггі так і не змагла да мяне прыйсці, бо дзяжурная санітарка, мадам Дзюкру, усю ноч правяла ў яе ў палаце, каб падрыхтаваць яе да анэстэзіі. A каля восьмай раніцы яе павезлі на каталцы ў аперацыйную. Калі яе правозілі міма, y мяне ажно сэрца сціснулася: яна такая худзенькая, такая маленькая, што яе амаль не было відаць пад смарагдава-зялёнымі просцінамі.
Каб я менш нерваваўся, матухна Ружа трымала мяне за руку.
-	Матухна Ружа, a чаму твой Бог дазваляе, каб так было? Каб былі людзі такія, як я і Пэггі?
-	Гэта шчасце, мой даражэнькі Аскар, што ён робіць, каб вы былі, бо без вас жыццё было б не такое прыгожае.
-	Не. Вы не зразумелі. Чаму Бог дазваляе, каб былі хворыя? Ён або злы. Або не такі ўжо й магутны.
-	Хвароба, Аскар, гэта як смерць. Гэта проста факт. Гэта не пакаранне.
-	Вы так кажаце, таму што самі не хворая!
-	A ты адкуль ведаеш ?
Тут мне зусім адняло мову. Я ніколі й не думаў, што матухна Ружа, такая гатовая заўсёды дапамагчы, такая ўважлівая, можа мець нейкія свае праблемы.
-	Дык тады не трэба ад мяне нічога хаваць. Вы ж можаце мне ўсё казаць, матухна Ружа. Мне ўжо трыццаць два, a ў мяне і рак, і жонка на аперацыі, так што я выдатна ведаю, што такое жыццё.
-	Я вельмі цябе люблю, Аскар.
-	1 я вас таксама. Калі ў вас якія цяжкасці скажыце, чым я магу памагчы? Хочаце, будзеце маёй прыёмнай ?
-	Тваёй прыёмнай?
-	Так. Я, вунь, і Бернара ўсынавіў, калі ўбачыў, што ён нос павесіў.
II vous ressemble un peu. Je l'ai adopté le soir où mes deux cons de parents m'ont apporté un ours neuf. Comme si j'allais accepter d'avoir un ours neufl Ils n'avaient qu'à me remplacer par un petit frère tout neuf pendant qu'ils y étaient ! Depuis, je l'ai adopté. Je lui léguerai tout ce que j’ai, à Bernard. Je peux vous adopter aussi, si ça vous rassure.
Oui, je veux bien. Je crois que ça me ras­surerait, Oscar.
Alors topez là, Mamie-Rose.
Puis on est allés préparer la chambre de Peggy, apporter les chocolats, poser des fleurs pour son retour.
Après, j'ai dormi. C'est fou ce que je dors en ce moment.
Vers la fin de l'après-midi, Mamie-Rose m'a réveillé en me disant que Peggy Blue était revenue et que l'opération avait réussi.
On est allés la voir ensemble. Ses pa­rents se tenaient à son chevet. J'ignore qui les avait prévenus, Peggy ou Mamie-Rose, mais ils avaient l'air de savoir qui j’étais, ils m'ont
-	Бернара?
-	Майго мядзведзя. Hy, таго, на паліцы ў шафе. Старога майго мядзведзя: y яго няма ўжо ні носа, ні вачэй, ні рота, ён страціў палову набіўкі і з усіх бакоў пашкуматаны. Нечым нагадвае вас. Я ўсынавіў яго, калі гэтыя дурні-бацькі прывезлі мне новага. Нібыта я зараз згаджуся, каб y мяне быў новы мядзведзь! Калі ўжо так, дык і мяне маглі б заадно памяняць на якога-небудзь маленькага новенькага браціка! Карацей, я тады яго ну, Бернара і ўсынавіў. I пакіну яму потым спадчыну усё, што ў мяне ёсць. I вас я таксама хачу ўзяць, як прыёмную, калі вам так будзе лепей.
-	Добра. Я згодная. Мне, сапраўды, я думаю, так будзе лепей, Аскар.
-	Тады па руках, матухна Ружа.
Пасля гэтага мы пайшлі падрыхтаваць Пэггіну палату да яе вяртання, занеслі ёй шакаладных цукерак, паставілі кветкі.
Потым я паспаў. Ашалець можна,
traité avec beaucoup de respect, ils m'ont posé une chaise entre eux et j’ai pu veiller ma femme avec mes beaux-parents.
J'étais content parce que Peggy était toujours bleutée. Le docteur Düsseldorf est passé, s'est frotté les sourcils et a dit que ça al­lait changer dans les heures qui viennent. J'ai regardé la mère de Peggy qui n’est pas bleue mais bien belle quand même et je me suis dit qu'après tout, Peggy, ma femme, pouvait avoir la couleur qu'elle voulait, je l’aimerais pareil.
Peggy a ouvert les yeux, nous a souri, à moi, à ses parents, puis s'est rendormie.
Ses parents étaient rassurés mais ils de­vaient partir.
Nous te confions notre fille, ils m'ont dit. Nous savons que nous pouvons compter sur toi.
Avec Mamie-Rose, j'ai tenu jusqu'à ce que Peggy ouvre les yeux une deuxième fois puis je suis allé me reposer dans ma chambre.
En finissant ma lettre, je me rends comp­te que c'était une bonne journée, aujourd'hui, finalement. Une journée famille. J’ai adopté Mamie-Rose, j'ai bien sympathisé avec mes beaux-parents et j'ai récupéré ma femme en bonne santé, même si, vers onze heures, elle de­venait rose.
A demain, bisous, Oscar.
P.-S. Pas de vœu aujourd'hui. Ça te fera du repos.
колькі я цяпер сплю.
Матухна Ружа пабудзіла мяне ажно надвячоркам і сказала, што Пэггі ўжо на месцы і аперацыя прайшла ўдала.
Мы разам выправіліся да яе ў адведкі. Каля ложка сядзелі яе бацькі. Не ведаю, хто іх паспеў папярэдзіць, Пэггі ці матухна Ружа, але яны, здаецца, ужо ведалі, хто я, і абыходзіліся са мной вельмі ветліва паставілі мне паміж сабой крэсла, і я змог такім чынам пасядзець каля жонкі разам з цесцем і цешчаю.
Я быў рады, таму што Пэггі была паранейшаму блакітнаватая. Потым зайшоў доктар Дзюсельдорф і, разгладзіўшы свае бровы, сказаў, што бліжэйшымі гадзінамі гэта зменіцца. Я паглядзеў на Пэггіну маці, якая зусім не блакітная, але ўсё роўна даволі прыгожая, і падумаў, што, урэшце, Пэггі мая жонка і можа мець той колер, які ёй хочацца, a я буду яе кахаць не менш.
Пэггі расплюшчыла вочы, усміхнулася нам мне і сваім бацькам і потым заснула зноў.
Яе бацькі адчувалі сябе цяпер нашмат спакайней, і ім ужо трэба было ісці.
-	Мы пакідаем нашую дачку на цябе, сказалі яны мне. Мы ведаем, што можам табе даверыцца.
Я з матухнай Ружай яшчэ пратрымаўся, пакульПэггі нерасплюшчыла вочы другі раз, a потым пайшоў адпачыць да сябе ў палату.
Заканчваючы гэты ліст, я пачынаю разумець, што, урэшце, сённяшні дзень прайшоў добра. Гэта быў дзень сям'і. Я ўзяў сабе ў прыёмныя матухну Ружу, нам было ўзаемна прыемна пазнаёміцца з цесцем і цешчай, і мая жонка вярнулася пасля аперацыі ў добрым здароўі, няхай нават пад адзінаццатую гадзіну яна й пачала ружавець.
Да заўтра, цалую, Аскар.
P.S. Сёння ніякіх жаданняў. Такім чынам ты зможаш крыху адпачыць.
Cher Dieu,
Дарагі Божа!
Aujourd'hui, j’ai eu de quarante à cin­quante ans et je n’ai fait que des conneries.
Je raconte ça vite parce que ca mérite pas plus. Peggy Blue va bien mais la Chinoise, en­voyée par Pop Corn qui ne peut plus me blairer, est venue lui cafter que je l'avais embrassée sur la bouche.