Аскар і матухна Ружа = Oscar et la dame Rose
Эрык-Эманюэль Шміт
Выдавец: Інтэрлато
Памер: 64с.
Мінск 2007
- C'est vrai ?
- C'est une légende. La légende des douzes jours divinatoires. Je voudrais qu’on y joue, toi et moi. Enfin surtout toi. A partir d'aujourd'hui, tu observeras chaque jour en te disant que ce jour compte pour dix ans.
- Dix ans ?
- Oui. Un jour : dix ans.
- Alors dans douze jours, j’aurai cent trente ans !
- Oui. Tu te rends compte ?
Mamie-Rose m'a embrassé Elle y prend goût, je sens puis elle est partie.
Alors voilà, Dieu : ce matin, je suis né, et je ne m'en suis pas bien rendu compte ; c'est
цяпер, пры думцы, што я не змагу болей бачыць матухну Ружу, гэта раптам стала мне ясна, і гарачыя слёзы пабеглі ў мяне па шчоках.
На шчасце, я паспеў прыйсці ў норму да таго, як яна вярнулася.
- Усё дамоўлена. Я атрымала дазвол. Наступныя дванаццаць дзён я змагу прыходзіць да цябе кожны дзень.
- Да мяне і толькі да мяне?
- Да цябе і толькі да цябе, Аскар. Дванаццаць дзён.
Не ведаю, што тут на мяне найшло, але слёзы пацяклі зноў і мяне пачало трэсці. Мне добра вядома, што хлопчыкі не павінны плакаць, тым больш я з маім голым, як яйцо, чэрапам, які робіць мяне падобным не на хлопчыка і не на дзяўчынку, a на нейкага марсіяніна. Але што тутзробіш? Я проста не мог спыніцца.
- Дванаццаць дзён? Няўжо ўсё так кепска, матухна Ружа?
Ёй таксама свярбела ў носе і хацелася плакаць. Але яна не рашалася. Былая кетчыстка не дазваляла былой дзяўчынцы распусціць нюні. Гэта выглядала так міла, што нават крыху адцягнула маю ўвагу.
- Які сёння дзень, Аскар?
- Што за пытанне? Хіба вы не бачыце мой каляндар? Сёння 19 снежня.
- У тых краях, адкуль я родам, Аскар, ёсць паданне, згодна з якім паводле дванаццаці апошніх дзён года можна прадбачыць, якое надвор'е будзе ў кожным з дванаццаці месяцаў на будучы год. Трэба толькі ўважліва паназіраць за кожным днём, і ты ўбачыш y мініятуры карціну адпаведнага месяца. 19 снежня адпавядае студзеню, 20 снежня лютаму, і гэтак далей аж да 31 снежня, якое адпавядае снежню наступнага года.
- Ігэтапраўда?
- Гэта паданне. Паданне пра дванаццаць прарочых дзён. I мне вельмі хацелася б y яго з табой пагуляць. Ну, найперш, каб ты пагуляў сам. Пачынаючы з сённяшняга дня, ты будзеш назіраць за кожным днём і будзеш казаць сабе, што ён
devenu plus clair vers les midi, quand j'avais cinq ans, j'ai gagné en conscience mais ça n'a pas été pour apprendre de bonnes nouvelles ; ce soir, j'ai dix ans et c’est l’âge de raison. J'en profite pour te demander une chose : quand tu as quelque chose à m'annoncer comme à midi, pour mes cinq ans, fais moins brutal. Merci.
A demain, bisous, Oscar.
P.-S. J'ai un truc à te demander. Je sais que je n'ai droit qu'à un vœu mais mon vœu de tout à l’heure, c'était à peine un vœu, plutôt un conseil.
Je serais d'accord pour une petite visite. Une visite en esprit. Je trouve ça très fort. J’aimerais bien que tu m’en fasses une. Je suis ouvrable de huit heures du matin à neufheu-
гэта дзесяць год.
-Дзесяць год?
- Так. Адзін дзень дзесяць год.
- Тады праз дванаццаць дзён мне будзе сто трыццаць год!
- Так. Уяўляеш?
Пацалаваўшы мяне -аяна, па-мойму, пачынае ўжо адчуваць y гэтай справе смак,матухна Ружа пайшла.
Так што, Божа, справы такія: сёння раніцай я нарадзіўся, але сам ладам гэтага не ўцяміў; толькі бліжэй да паўдня, калі мне споўнілася пяць гадоў, вакол трошкі праяснілася, я прыбавіў y розуме, але, на жаль, не дзеля таго, каб даведацца пра добрую навіну; a гэтым вечарам мне спаўняецца дзесяць і гэта ўжо сталы ўзрост. Карыстаючыся нагодай, хачу папрасіць y цябе адну рэч: калі маеш мне
res du soir. Le reste du temps, je dors. Même parfois, dans la journée, je pique des petits roupillons à cause des traitements. Mais si tu me trouves comme ça, n'hésite pas à me réveiller. Ça serait con de se rater à une minute près, non ?
нешта паведаміць, як сёння апоўдні, на маё пяцігоддзе, рабі гэта не так раптоўна і рэзка. Дзякуй.
Да заўтра, цалую, Аскар.
P.S. Маю нешта ў цябе папрасіць. Я ведаю, што ў мяне ёсць права толькі на адно жаданне, але ж тое нядаўняе жаданне яно амаль і не жаданне зусім, a парада.
Я быў бы не супраць, каб ты да мяне на крыху завітаў. Кабты прыйшоў да мяне ў думках. Па-мойму, гэта было б выдатна. Мне вельмі хацелася б, каб ты мяне так наведаў. Візіты да мяне дазволены з дзевятай раніцы па дзевятую вечара. Астатні час я сплю. Часам, праўда, і пасярод дня прыснуць выпадае пры розных працэдурах. Але калі ты мяне так заспееш, дык не вагайся і адразу будзі. Было б поўнай дурасцю размінуцца на нейкую хвіліну, праўда?
Cher Dieu,
Aujourd'hui, j'ai vécu mon adolescence et ca n'a pas glissé tout seul. Quelle histoire ! J'ai eu plein d'ennuis avec mes copains, avec mes parents et tout ça à cause des filles. Ce soir, je ne suis pas mécontent d'avoir vingt ans parce que je me dis que, ouf, le pire est derrière moi. La puberté, merci ! Une fois mais pas deux !
D'abord, Dieu, je te signale que tu n'es pas venu. J'ai très peu dormi aujourd'hui vu les problèmes de puberté que j'ai eus, donc je n'aurais pas dû te rater. Et puis, je te le répète, si je roupille, secoue-moi.
Au réveil, Mamie-Rose était déjà là. Pendant le petit déjeuner, elle m'a raconté ses combats contre Téton Royal, une catcheuse belge, qui engloutissait trois kilos de viande crue par jour quelle arrosait avec un tonneau de bière ; il paraît que ce qu'elle avait de plus fort, Téton Royal, c'était l'haleine, à cause de la fermentation viande-biére, et que rien que ça, ça envoyait ses adversaires au tapis. Pour la vaincre, Mamie-Rose avait dû improviser une nouvelle tactique : mettre une cagoule, l'imprégner de lavande et se faire appeler la Bourrelle de Carpentras. Le catch, elle dit toujours, ça demande aussi des muscles dans la cervelle.
Qui aimes-tu bien, Oscar ?
Ici ? A l'hôpital ?
Oui.
Bacon, Einstein, Pop Corn.
Et parmi les filles ?
Ça m'a bloqué, cette question. Je n'avais pas envie de répondre. Mais Mamie-Rose attendait et, devant une catcheuse de classe internationale, on peut pas faire le guignol trop longtemps.
Peggy Blue.
Peggy Blue, c'est l'enfant bleue. Elle habite l'avant-dernière chambre au fond du couloir. Elle sourit gentiment mais elle parle presque pas. On dirait une fée qui se repose un moment à l'hôpital. Elle a une maladie compliquée, la maladie bleue, un problème de sang qui devrait aller aux poumons et qui n'y va pas et qui, du coup, rend toute la peau bleutée. Elle attend une opération qui la rendra rose. Moi je
Дарагі Божа!
Сёння я перажыў свой падлеткавы ўзрост, і мне гэта проста так не сышло. Поўны гамон'. Суцэльныя непрыемнасці і з сябрамі, і з бацькамі і ўсё праз дзяўчат. Таму ўвечары я не без задавальнення сустрэў дваццацігоддзе, бо нарэшце мог сказаць сабе, што уф! самае горшае ззаду. Палавая спеласць? Дзякуй! Адзін раз цалкам дастатковаі
A ўвогуле, Божа, мушу табе адразу зазначыць, што ты не прыйшоў. Я сёння спаў вельмі мала менавіта з за гэтых маіх праблемаў з палавой спеласцю, так што прапусціць цябе я не мог. I потым, паўтараю яшчэ раз: калі я дрыхну, трасі мяне смела.
Раніцай, калі я прачнуўся, матухна Ружа ўжо была тут. Падчас снедання яна расказала мне пра свае бойкі з Каралеўскаю Цыцкай, бельгійскай кетчысткай, якая кожны дзень з'ядала па тры кіло сырога мяса і запівала бочкаю піва; напэўна, самае магутнае, штоўяе было, y той Каралеўскай Цыцкі, гэта яе подых ад перабрадзілай сумесі піва і мяса, і ўжо адзін ён адразу валіў усіхяе суперніц на памост. Кабяеперамагчы, матухна Ружа вымушаная была прыдумаць адмысловую тактыку: яна надзела маскукапюшон, намачьйа яго лавандай і выйшла падмянушкай Катавальніцы з Карпантраса. Як яна заўжды кажа, y кетчы трэба, каб мышцы былі і ў мазгах таксама.
Хто табе больш за ўсіх падабаецца, Аскар?
Тут? У шпіталі?
Так.
Бекон, Эйнштэйн, Папкорн.
A з дзяўчат ?
Тэтае пытанне адправіла мяне ў ступар. Я зусім не меў жадання на яго адказваць. Але матухна Ружа чакала, a з кетчысткай міжнароднага класа надта доўга дурня не паваляеш.
Пэггі Блю.
Пэггі Блю гэта наша блакітная дзяўчынка. Яна жыве ў перадапошняй
trouve que c'est dommage, je la trouve très belle en bleu, peggy Blue. Il y a plein de lumière et de silence autour d'elle, on a l'impression de rentrer dans une chapelle quand on s'approche.
Est-ce que tu le lui as dit ?
Je ne vais pas me planter devant elle pour lui dire « peggy Blue, je t'aime bien ».
Si. Pourquoi ne le fais-tu pas ?
Je ne sais même pas si elle sait que j'existe.
Raison de plus.
Vous avez vu la tête que j'ai ? Faudrait qu'elle apprécie les extraterrestres, et ça, j’en suis pas sûr.
Moi je te trouve très beau, Oscar.
Là, elle a un peu freiné la conversation, Mamie-Rose. C'est agréable d'entendre ce genre de chose, ça fait frissonner les poils, mais on sait plus très bien quoi répondre.
Je veux pas séduire qu'avec mon corps, Mamie-Rose.
Qu'est-ce que tu ressens pour elle ?
J’ai envie de la protéger contre les fantômes.
Quoi ? Il y a des fantômes, ici !
Oui. Toutes les nuits. Ils nous réveillent on ne sait pas pourquoi. On a mal parce qu'ils pincent. On a peur parce qu'on ne les voit pas. On a de la difficulté à se rendormir.
En as-tu souvent, toi, des fantômes ?
Non. Moi, le sommeil, c'est ce que j'ai de plus profond. Mais Peggy Blue, je l'entends parfois crier la nuit. J'aimerais bien la protéger.
Va lui dire.
De toute façon, je ne pourrais pas le faire vraiment parce que, la nuit, on n'a pas le droit de quitter sa chambre. C'est le règlement.
Est-ce que les fantômes connaissent le règlement ? Non. Sûrement pas. Sois rusé :
палаце з канца калідора. Яна заўсёды прыязна ўсміхаецца, але амаль ніколі нічога не кажа. Такая быццам фея, якая ненадоўга завітала адпачыць y шпіталь. У яе нейкая складаная хвароба блакітная хвароба aè нейкіх праблемаў з крывёй, якая, нібыта, павінна праходзіць y лёгкія, a яна туды не праходзіць, і ў выніку гэта надае скуры блакітнаватае адценне. Япа цяпер чакае аперацыі, якая верне ёй ружовы колер. A па-мойму, дык шкада, памойму, блакітная Пэггі Блю якраз вельмі прыгожая. Яна нібыта з усіх бакоў ахінутая вялікім воблакам святла і цішыні; калі да яе падыходзіш, такое ўражанне, быццам уваходзіш y капліцу.