КНІГІ ОНЛАЙН

Аскар і матухна Ружа = Oscar et la dame Rose

Эрык-Эманюэль Шміт

Выдавец: Інтэрлато

Памер: 64с.

Мінск 2007

19.66 МБ

vaises nouvelles aux gens, des maladies aux noms latins et des guérisons impossibles. Faut vous détendre. Vous décontracter. Vous n'êtes pas Dieu le Père. Ce n'est pas vous qui com­mandez à la nature. Vous êtes juste réparateur. Faut lever le pied, docteur Düsseldorf, relâcher la pression et pas vous donner trop d'impor­tance, sinon vous n’allez pas pouvoir continuer ce métier longtemps. Regardez déjà la tête que vous avez.
En m'écoutant, le docteur Düsseldorf avait la bouche comme s'il gobait un œuf. Puis il a souri, un vrai sourire, et il m'a embrassé.
-	Tuas raison, Oscar. Merci de m'avoir dit ça.
-	De rien, docteur. A votre service. Re­venez quand vous voulez.
Voilà, Dieu. Toi, par contre, j'attends toujours ta visite. Viens. N'hésite pas. Viens, même si j'ai beaucoup de monde en ce moment. Ça me ferait vraiment plaisir.
A demain, bisous, Oscar.
Доктар Дзюсельдорф слухаў мяне, акругліўшы рот, нібыта яму трапіла туды яйка. Потым ён усміхнуўся, сапраўднай усмешкай, і абняў мяне.
-	Ты маеш рацыю, Аскар. Дзякуй, што ты мне гэта сказаў.
-	Няма за што, доктар. Да вашых паслуг. Заходзьце яшчэ ў любы час.
Вось так, Божа. Ну, a калі зойдзеш ты, я чакаю дагэтуль. Прыходзь. Не трэба быць такім нерашучым. Прыходзь, нягледзячы нават на тое, што цяпер y мяне шмат народу. Мне сапраўды гэта было б прыемна.
Да заўтра, цалую, Аскар
Cher Dieu,
Peggy Blue est partie. Elle est rentrée chez ses parents. Je ne suis pas idiot, je sais très bien que je ne la reverrai jamais.
Je ne t'écrirai pas parce que je suis trop triste. On a passé notre vie ensemble, Peggy et moi, et maintenant je me trouve seul, chauve, ramolli, et fatigué dans mon lit. C'est moche de vieillir.
Aujourd'hui, je ne t'aime plus.
Oscar.
Дарагі Божа!
Пэггі Блю з'ехала. Яна вярнулася да бацькоў. Я не дурань, я ведаю, што ніколі ўжо яе не ўбачу.
Я больш не буду табе пісаць, бо мне вельмі сумна. Мы з Пэггі пражылі разам усё жыццё, a цяпер я аказаўся адзін, лысы, нямоглы і знясілены ў сваім ложку. Старэць усё-такі брыдка.
Сёння я цябе больш не люблю.
Аскар.
Cher Dieu,
Merci d'être venu.
T’as choisi pile ton moment parce que j'allais pas bien. Peut-être aussi que tu étais vexé à cause de ma lettre d'hier...
Quand je me suis réveillé, j'ai songé que j'avais quatre-vingt-dix ans et j'ai tourné la tête vers la fenêtre pour regarder la neige.
Et là, j'ai deviné que tu venais. C'était le matin. J'étais seul sur la Terre. Il était telle­ment tôt que les oiseaux dormaient encore, que même l'infirmière de nuit, Madame Ducru, avait dû piquer un roupillon, et toi tu essayais de fabriquer l'aube. Tu avais du mal mais tu insistais. Le ciel pâlissait. Tu gonflais les airs de blanc, de gris, de bleu, tu repoussais la nuit, tu ravivais le monde. Tu n'arrêtais pas. C'est là que j'ai compris la différence entre toi et nous : tu es le mec infatigable ! Celui qui ne se lasse pas. Toujours au travail. Et voilà du jour ! Et voilà de la nuit ! Et voilà le printemps ! Et voilà l'hiver ! Et voilà Peggy Blue ! Et voilà Oscar ! Et voilà Mamie-Rose ! Quelle santé !
J'ai compris que tu étais là. Que tu me disais ton secret : regarde chaque jour le monde comme si c’était la première fois.
Alors j'ai suivi ton conseil et je me suis appliqué. La première fois. Je contemplais la lu­mière, les couleurs, les arbres, les oiseaux, les animaux. Je sentais l'air passer dans mes na­rines et me faire respirer. J'entendais les voix qui montaient dans le couloir comme dans la voûte d’une cathédrale. Je me trouvais vivant. Je frissonnais de pure joie. Le bonheur d'exister. J'étais émerveillé.
Merci, Dieu, d'avoir fait ça pour moi. J'avais l'impression que tu me prenais par la main et que tu m'emmenais au cœur du mys­tère contempler le mystère. Merci.
A demain, bisous, Oscar.
P.-S. Mon vœu : est-ce que tu peux re­faire le coup de la première fois à mes parents ? Mamie-Rose je crois qu'elle connaît déjà. Et puis Peggy, aussi, si tu as le temps...
Дарагі Божа!
Дзякуй, што прыходзіў. Ты дакладна выбраў момант, таму што мне пачувалася блага. A можа, ты яшчэ й пакрыўдзіўся за мой учорашні ліст...
Прачнуўшыся, я падумаў, што мне ўжо дзевяноста, і павярнуў твар да акна, паглядзець на снег.
I тады я здагадаўся, што ты прыйшоў. Была раніца. Я быў адзін на Зямлі. Было так рана, што яшчэ спалі птушкі, і нават начная санітарка, мадам Дзюкру, відаць, храпянула таксама, a ты стараўся тым часам наладзіць світанне. Табе гэта было нялёгка, але ты быў настойлівы. У небе пачынала віднець. Ты напаўняў паветра белымі, шэрымі, блакітнымі колерамі, ты адганяў ноч і ажыўляў свет. Ты не сунімаўся. I тады я зразумеў, y чым розніца паміж табою і мной: ты абсалютна няўрымслівы хлопец! Ты не ведаеш стомы. Увесь час y працы. I раз дзень! I раз ноч! I раз вяснаі I раз зіма! I раз Пэггі Блю! I раз Аскар! I раз матухна Ружа! Ну і здароўе!
Я зразумеў, што ты тут. 1 што ты расказваеш мне свой сакрэт: глядзі кожны дзень на свет як першы раз.
Я паслухаўся тваёй парады і вельмі стараўся. Першы раз. Я ўзіраўся ў святло, y колеры, y дрэвы, y птушак, ва ўсё жывое. Я адчуваў, як паветра ўваходзіць мне ў ноздры і дае мне дыхаць. Я чуў галасы, што гучалі ў калідоры, нібы пад скляпеннем сабора. Я ўсведамляў, што жыву. I ўва мне ўсё трымцела ад светлай радасці. Ад шчасця існавання. Я быў зачараваны.
Дзякуй, Божа, што ты мне гэта зрабіў. У мяне было такое ўражанне, што ты ўзяў мяне за руку і павёў y самае сэрца тайны, каб я ўбачыў тайну. Дзякуй.
Да заўтра, цалую, Аскар.
P.S. У мяне жаданне: ці не мог бы ты паўтарыць гэты трук наконт першага разу
маім бацькам? Матухна Ружа, я думаю, яго ўжо ведае. Ну, і для Пэггі таксама, калг будзеш мець час...
Cher Dieu,
Aujourd'hui j'ai cent ans. Comme Mamie-Rose. Je dors beaucoup mais je me sens bien.
J’ai essayé d'expliquer à mes parents que la vie, c'était un drôle de cadeau. Au départ, on le surestime, ce cadeau : on croit avoir reçu la vie éternelle. Après, on le sous-estime, on le trouve pourri, trop court, on serait presque prêt à le jeter. Enfin, on se rend compte que ce n'était pas un cadeau, mais juste un prêt. Alors on essaie de le mériter. Moi qui ai cent ans, je sais de quoi je parle. Plus on vieillit, plus faut faire preuve de goût pour apprécier la vie. On doit devenir raffiné, artiste. N'importe quel cré­tin peut jouir de la vie à dix ou à vingt ans, mais à cent, quand on nepeutplus bouger, faut user de son intelligence.
Je ne sais pas si je les ai bien convaincus.
Visite-les. Finis le travail. Moi je fatigue un peu.
A demain, bisous, Oscar.
Дарагі Божа!
Сёння мне сто гадоў. Столькі ж, як матухне Ружы. Я шмат сплю, але пачуваюся добра.
Я паспрабаваў растлумачыць бацькам,штожыццё-падарунакдаволі-такі дзіўнаваты. Спачатку яго, гэты падарунак, пераацэньваеш: думаеш, што атрыманае табой жыццё вечнае. Потым наадварот недаацэньваеш: лічыш, што яно нічога не вартае, занадта кароткае, і ўвогуле гатовы яго ледзьве не выкінуць. I ўрэшце пачынаеш разумець, што яно зусім ніякі не падарунак, a ўсяго толькі пазычана табе ў карыстанне. 1 тады стараешся яго заслужыць. Ужо я ў свае сто год ведаю, што кажу. Чым больш старэеш, тым больш трэба праяўляць тонкі густ, каб цаніць жыццё. Трэба стаць вельмі далікатнай натурай, сапраўдным мастаком. Кожны дурань можа радавацца жыццю ў дзесяць ці дваццаць год, a вось y сто, калі ты і паварухнуцца неможаш, тут трэба прыкласці ўсё сваё ўменне і розум.
Не ведаю, ці ўдалося мне іх пераканаць.
Завітай да іх. Дарабі гэтую справу. Бо ў мяне выходзіць крыху надакучліва.
Да заўтра, цалую, Аскар.
Cher Dieu,	Дарагі Божа!
Cent dix ans. Ça fait beaucoup. Je crois Cmo дзесяць год. Гэта шмат. fla­que je commence à mourir.	мойму, я пачынаю паміраць.
Oscar
Аскар.
Cher Dieu,
Le petit garçon est mort.
Je serai toujours dame rose mais je ne serai plus Mamie-Rose. Je ne l'étais que pour Oscar.
Il s'est éteint ce matin, pendant la demiheure où ses parents et moi nous sommes allés prendre le café. Il a fait ça sans nous. Je pense qu'il a attendu ce moment-là pour nous épar­gner. Comme s’il voulait nous éviter la violence de le voir disparaître. C'était lui, en fait, qui veillait sur nous.
J'ai le cœur gros, j'ai le cœur lourd, Oscar y habite et je ne peux pas le chasser. Il faut que je garde encore mes larmes pour moi, jusqu'à ce soir, parce que je ne veux pas com­parer ma peine à celle, insurmontable, de ses parents.
Merci de m'avoir fait connaître Oscar. Grâce à lui, j'étais drôle, j'inventais des légen­des, je m'y connaissais même en catch. Grâce à lui, j'ai ri et j'ai connu la joie. Il m'a aidé à croire en toi. Je suis pleine d'amour, ça me brû­le, il m'en a tant donné que j’en ai pour toutes les années à venir.
A bientôt, Mamie-Rose.
P.-S. Les trois derniers jours, Oscar avait posé une pancarte sur sa table de chevet. Je crois que cela te concerne. Il y avait écrit : « Seul Dieu a le droit de me réveiller. »
Дарагі Божа!
Маленькі хлопчык памёр.
Я па-ранейшаму буду адной з тых сясцёр міласэрнасці, што прыходзяць y шпіталі ÿ ружовых халатах, але я ўжо ніколі не буду матухнай Ружай. Я была ёю толькі з Аскарам.
Ён памёр сёння раніцай, y тыя паўгадзіны, калі мы з яго бацькамі пайшлі папіць кавы. Ён зрабіў гэта без нас. Я думаю, ён наўмысна падпільнаваў гэты момант, каб нас паберагчы. Нібыта хацеў асланіць нас ад жорсткай сцэны свайго знікнення. Урэшце, гэта ён клапаціўся пра нас.
На сэрцы ў мяне скруха, на сэрцы ў мяне цяжар, Аскар па-ранейшаму жыве ў ім, і я не магу на яго забыцца. Але я вымушаная трымаць свае слёзы ўнутры сябе і трываць да вечара, бо не хачу параўноўваць свой боль з тым, нясцерпным, які адчуваюць яго бацькі.
Дзякуй, што пазнаёміў мяне з Аскарам. Дзякуючы яму, я была забаўнай, я выдумляла легенды, я нават пачала разбірацца ў кетчы. Дзякуючы яму, я навучылася смяяцца і спазнала, што такое шчасце. Ён дапамог мне паверыць y цябе. Я ўся напоўненая любоўю, яна гарыць ува мне, ён мне падарыў яе столькі, што цяпер яе хопіць на ўсе наступныя гады.
Да хуткай сустрэчы, матухна Ружа.
P.S. Тры апошнія дні на століку каля Аскарава ложка стаяла картка. Я думаю, табе гэта трэба ведаць. Ён на ёй напісаў: "Толькі Бог мае права мяне пабудзіць".