КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Гэта вельмі камічна, — сказала Вера. — Шалёна камічна, — пацвердзіў Раман і зірнуў на вокны. Пераканаўся, што яны добра зачыненыя. «Крыкнуць праз акно не зможа, а дзверы зачыненыя». Ён хацеў зноў пасадзіць Веру на калені, але дзяўчына вырвалася ад яго. — Мне пачынае балець галава. — He трэба так многа курыць. — Гэта не ад гэтага. Замнога сёння працавала. Пісала артыкул для «Трудовой правды». — Прачытай мне яго. — Я ўжо выслала... Вельмі баліць галава... Трэба ўжыць парашку... Гэты раптоўны галаўны боль здаўся Раману падазроным; ён, робячы выгляд, што праглядае загад, уважліва сачыў за кожным рухам дзяўчыны. Потым падышоў да люстра і пачаў расчэсваць валасы. Ен выразна бачыў ейнае адлюстраванне. Вера наліла вады ў шклянку і, гледзячы ў бок Рамана, нешта ўкінула ў другую шклянку. Раман заўважыў гэты жэст. Потым дзяўчына ўзяла пляшку і наліла ў другую шклянку каньяку. Перамяшала вадкасць проста пальцам. Раман адышоў ад люстра. — Можа, вып’еш яшчэ каньяку? Карыстайся выпадкам, -гаварыла весела Вера. Раман падышоў да стала і глянуў на шклянку. Яму здалося, што наверсе і па берагах шклянкі плаваюць дробныя часцінкі пены. Ён узяў пляшку і наліў у другую шклянку столькі каньяку, колькі было ў першай. — Добра. Вып’ем разам. — Мне вельмі баліць галава. Пасля гэтага будзе горш. — Але, ведаеш, Вера, піць без закускі не таго... Можа, маеш што ў партфелі перакусіць? Гэта ж твая кладоўка. — Ёсць сліўкі. — Сліўкі дык сліўкі. Давай сюды!.. Па-буржуазнаму: вячэра, лікёр, каньяк, фрукты і, нарэшце, жанчына. Найсмачнейшы дэсерт. Раман устаў, нібы хочучы дапамагчы Веры дастаць сліўкі з партфеля, які ляжаў на крэсле. Засланяючы целам стол і працягваючы гучна гаварыць, ён пераставіў шклянкі. Калі Вера выняла сумачку з партфеля, Раман узяў яе з рук дзяўчыны. — Што за цудоўная рэч! Проста персікі!.. А значыць, п’ём! «Хацела атруціць ці ўсыпіць? Пэўна, другое». Вера даткнулася далонню да галавы. — He, не магу. He хачу пасля гэтага хварэць. — Ну, добра, вып’ю сам. У гонар маёй дарагой, мілай, шчырай, зычлівай да мяне, каханай Веры. Ён адным глытком выпіў каньяк і закусіў сліўкамі. Адначасова сачыў, якое ўражанне стварае гэта на дзяўчыну. Калі хацела атруціць — то шпіён, калі толькі ўсыпіць — чэкістка. «Карэспандэнтка, псякрэў, але ГПУ. Я добра ўлез. Мусіць, адчула, што я шпіён». — Застанься на ноч, — сказала Вера. — 3 найвялікшай ахвотай і... Мяркую, што разам... — Ну, так. Ложак толькі адзін. — Разам, то можна і на ўмывальніку, і ў ванне, а нават на сподку... Адчуваю сябе проста ў раі! «Не, гэта была не атрута, бо яна думае, што я зараз захачу спаць». Ён пацягнуўся і пазяхнуў. Вера пачала сцяліць ложак, а Раман тым часам хадзіў вакол стала. Пераставіў крэслы. У нейкі момант наліў каньяку ў першую шклянку, а тую, «падазроную», узяў са стала і хутка выліў змесціва ў самавар. Калі Вера паслала ложак, Раман падышоў да яе і пачаў цалаваць. Потым сказаў: — Ведаеш што, калі ты не хочаш каньяку, то я вып’ю і твой. Згодна? — Канешне. — За нашу першую супольную ноч. А шлюб возьмем па магчымасці. Дзяўчына засмяялася. Раман выпіў каньяк да дна. «Няхай будзе абсалютна ўпэўнена». Ён падышоў да Веры, абняў яе і сказаў: — На закуску пацалунак. Гэта лепей за сліўку. Ён пацягнуўся. — Ой, як хочацца спаць! Сеў на ложку і пачаў здымаць боты. Прыкінуўся, што робіць гэта з вялікай цяжкасцю. Потым у вопратцы паваліўся на ложак. «Лепш не распранацца. Невядома, што яна захоча зрабіць. У адзенні зброя, грошы, важныя дакументы». Ён накрыў галаву плечуком, каб мець магчымасць разглядаць ніжнюю частку пакоя і постаць Веры. Пачаў гучна і роўнадыхаць. Дзяўчына не распраналася. Яназноў апранула блузку, закурыла папяросу і доўга сядзела за сталом. Потым прыкруціла лямпу і зняла туфлі. «Пачынаецца». Дзяўчына паціху наблізілася да ложка. Раман найбольшую ўвагу звярнуў на яе рукі і кішэню, дзе быў рэвальвер. Вера доўга стаяла ля ложка і слухала ягонае дыханне. Раман паварушыўся і сказаў: — Змагаемся за будучыню пралетарыяту!.. Дзяўчына адскочыла. Ціха сказала: — Андрэй, што ты кажаш? «Выпрабоўвае мяне... Рабі сваё... Ужо сплю». — Андрэй! — паўтарыла Вера. Цішыня. Вера падышла да століка ля сцяны і пераставіла яго ў кут пакоя. Потым выняла з партфеля вялікі электрычны ліхтар, некалькі аркушаў паперы і аловак. Са стала ўзяла пакінуты Раманам пачак дакументаў. Адышла ў кут. Перагледзела іх. Дастала загад «Реввоенсовета» «главверха» Каменева і падышла з ім да стала. Потым дастала з кішэні браўнінг і зноў наблізілася да ложка. «He выстраліць жа... Але няма сумнення: шпіён... Нічога сабе прыгода... Падабралася пара... Яна палявала на мяне, а я на яе». Вера вярнулася ў кут. Паклала рэвальвер злева на стале. Некалькі разоў азірнулася на Рамана. Ён, каб лепш бачыць, вышэй падняў плячо. Глядзеў на нахіленую над сталом спіну дзяўчыны і не ведаў, чаму яму было шкада яе. Адначасова вельмі паважаў яе. «Шкада, што дарэмна трывожуся. А гэтак будзе ў нас. А можа, яна з «Intelligence Service»*. Працуе добра. Зрэшты, няхай. Англічанам таксама спатрэбіцца. Добра, што самыя важныя дакументы маю пры сабе». Вера, свецячы рэфлектарам электрычнай лямпы, паспешліваперапісвалазагад. Потым сталаперапісвацьяшчэ штосьці з дакументаў, пакінутых Раманам на стале. Гэта працягвалася шмат часу. Потым дзяўчына спарадкавала дакументы, паклала іх на стол так, як было ўвечары, і схавала ў партфель паперу і ліхтар. Столік паставіла на месца. «Я б мог гэта ўкрасці, калі яна засне... У нас будуць здзіўлены, калі атрымаюць мой загад і яе копію гэтага ж загада... Што ім прыйдзе ў галаву?.. Можа, што працуем разам?» Вера, прывёўшы ўсё ў парадак, села на крэсла і зноў закурыла. Раман бачыў яе твар у профіль. Яна прымружыла вочы і, задумаўшыся, глядзелаў клубы дыму. Раптам глянула на Рамана — нібы адчула ягоны позірк. Патушыла папяросу і пачала распранацца. Села на ложак і крыху адсунула Рамана да сцяны, каб зрабіць сабе месца. Цяпер яна не захоўвала асцярожнасці. Зрэшты, была ўпэўнена, што ён моцна спіць. У нейкі момант Раман гучна сказаў па-польску: — Бардзо дзенькуе, пані. Вера шарганулася назад. 3 яе вуснаў сарваліся польскія словы: — Цо пан муві?! * Intelligence Service — англійская разведка. Яна хуценька паклала далонь на вусны, перастрашаная тым, што адазвалася па-польску. Але Раман прытварыўся, што сказаў гэта праз сон. Ён яшчэ гучней сказаў па-расійску: — Пролетарыат сметет все граннцы! Вера слізганула пад коўдру і ляжала ціха, але не спала. Раман адчуў моцны пах яе поту. «Мусіць, яна даўно не мылася і не мяняла бялізну». Супакоены, ён па-сапраўднаму заснуў. Вера ўсё ляжала з раскрытымі вачыма. Раман прачнуўся рана. Абуджэнне яго было заўсёды свядомым, і ён адразу ведаў, дзе знаходзіцца. Ён ціха падняўся і, абапёршыся на локаць, глядзеў наспячую дзяўчыну. У шэрым святле раніцы ейны твар здаваўся зеленаватым. На прыкрытых павеках і пад вачыма былі глыбокія цені. Вусны склаліся ў балючую грымасу. Яна цяжка дыхала. Лоб быў вільготны ад поту. Пальцы рукі, якая ляжала паверх коўдры, увесь час рухаліся. Бачны з-пад коўдры рубец кашулі быў брудны. Яна здалася яму беднай, змучанай, зняважанай дзяўчынкай, якая, рыдаючы, заснула пасля нейкай прыкрай прыгоды. «Звычайная дзяўчына. Глянуць на яе — нічога не заўважыш. Нічым не адрозніваецца ад іншых жанчын. Але недзе там, у мозгу, ёсць у яе сіла і воля, якія робяць яе тым, кім ёсць сапраўды: адзінай істотай, выбранай сярод соцень тысяч іншых звычайных жанчын — прыгожых, ці славутых, ці разумных... Адзіная... I ніхто ніколі пра гэта не даведаецца. Можа, і сама добра не ўсведамляе гэтага». У яго вачах твар Веры пачаў прамяніцца дзіўнай сілай. Твар здаўся яму проста незвычайным. «Сіла духу ёсць у кожным чалавеку, як выбуховы матэрыял у гранаце. I ніхто пра гэта не ведае... Калісь выбухне — тады знішчыць свайго ўладальніка або іншых і знікне назаўсёды. А тут незразумелая рэч: прамянее, як сонечная энергія, праз усё доўгае або кароткае жыццё. Хвалюецца, няўлоўная, як касмічныя промні. Вызваляецца інстынктыўна, у той час, калі патрэбна. I ніхто гэтага не разумее. Ці каторы артыст ацэніць геніяльную ігру той жанчыны, якая штодзённа грае беспамылкова, без проб і суфлёра ўсё новыя ролі? I ці зразумеюць псіхолагі тую капрызную гіганцкую волю, якая затоена ў чалавечай душы?» «Слухай, Вера, ты сапраўды цудоўная!» Раптам ён патануў вачыма ў халодных вострых зрэнках... Ён не паспеў прыдбаць маску шпіёна, і дзяўчына ўбачыла ў ім штосьці страшнае. Яна пачала балесна ўсміхацца, спрабуючы затушаваць свой даследчы позірк. Сказала пізкім, хрыплым голасам: — Ужо не спіш? — Бачыш жа. — Што так глядзіш на мяне? — Бо... Ты прыгожая. — He. Ты інакш глядзіш. — Мне прыснілася, што ты трапіла пад цягнік. -Ну? — I я так спалохаўся. Прачнуўся і ўбачыў, што ты жывая. Таму я так глядзеў. Я ж цябе вельмі люблю. He буду хлусіць, што кахаю, але прашу паверыць, што сапраўды вельмі люблю. Ён амаль шчыра засмяяўся. Яна абняла яго і пацалавала. — Ты, аднак, слаўны. — Чаму «аднак»? — Бо падобны да садыста. Што?! — Ну, так. Паглядзі ў люстэрка. — Першы раз чую гэта... Хачу табе нешта сказаць, Вера. — Што? — Кінь сваю працу. Шкада цябе. Ты вельмі слабая і бачна, што ўжо змучаная. Яна прымружыла вочы і аблізала вусны. — Якую працу кінуць? Што ты кажаш? He разумею. Ты сёння нейкі дзіўны. — Ну, гэтую працу ка-рэс-пан-дэн-ткі... Такое цяжкае слова. — Гэта ж вельмі цікавая праца! — Канешне. Гэтаслушна. Вельмі цікава!.. Але дляжанчыны крыху неадпаведная. Яны правяралі адно аднаго вачамі. Шукалі ў сабе сэнс слоў. Раман меў поўную перавагу і трохі разыгрываў Веру, хаця ведаў, што мучае яе. Гэта ўжо быў доказ нейкага «садызму». — А можа, я не жанчына? Ты ж яшчэ не пераканаўся. Гэта гучала як выклік. А ў яе поглядзе чытаў агіду, і трывогу, і зацікаўленасць. Яна хацела бачыць яго без прыкрыцця. Інстынктыўна адчувала ў ім штосыді схаванае. Пачала цалаваць яго з фальшывай палымянасцю. — Сапраўды, я не жанчына... Ах, які ты яшчэ дзяцінны! Яна ссунула з сябе пад коўдру брудную кашулю. Потым спытала ў яго нібы сонна: — Ці ведаеш ты замежныя мовы?