Байцоўскі клуб
Чак Паланюк
Выдавец: Зміцер Колас, Логвінаў
Памер: 444с.
Мінск 2013
amepokaHkaf®
Chuck Palahniuk
Fight club
New York
W. W. Norton & Company 1996
Чак Паланюк
Байцоўскі клуб
Пераклад з англійскай Сяржа Мядзведзева
Вільня
Логвінаў
Серыя «Амерыканка» заснаваная ў 2017 годзе Рэдактарка серыі Марыя Мартысевіч
Пераклад зроблены паводле выдання:
Chuck Palahniuk. Fight Club. New York London: W. W, Nrton Company, 2005.
Байцоўскі клуб I Чак Паланюк; nep. з англ. Сяржа Мядзведзева Вільня: Логвінаў, 2013. 444 с.
Першае правіла БК не казаць пра БК.
I калі ты трымаеш у руках гзтую кнігу значыцца нехта яго парушыў. Думаеш, мы тут проста б'ем адно аднаму морды? Памыляешся. Сэнс не ў бойцы. А ў тым, хто ты, калі выходзіш на бой.
У тым, з чым ты насамрэч б'ешся. 3 кім ты насамрэч б'ешся. Нідзе не адчуваеш сябе настолькі жывым, як на БК.
Тут усе мы не тыя, хто ў рэальным жыцці.
Мы сапраўдныя. Свабодныя. Шчаслівыя.
Ведаеш, чаму? He? Прачытаеш дазнаешся. Толькі нікому пасля не кажы, згода?
© 1996 by Chuck Palahniuk
© Сярж Мядзведзеў, пераклад на беларускую мову, 2013
© Logvino literatures namai, 2013
ISBN 978-609-95632-4-4
Ад аўтара
Для Кэрал Мідэр, якая трывае ўсе мае нехарошыя паводзіны.
дзякую
таксама наступным людзям за іх любоў і падтрымку, нягледзячы, ну, на ўсе тыя жахлівыя рэчы, якія здараюцца:
Айна Джыбэрт, Джэф Пліт, Ма й к Кіфі, Майкл Вэрн Сміт, Сюзі Вітэла, Том Спэнбаўэр, Джэралд Говард, Эдвард Пбэрт, Гордан Граўдэн, Дэніс Стовэл, Ліні Стовэл, Кен Фостар, Моніка Дрэйк, Фрэд Паланюк.
Ад перакладчыка
дзякую
спадарыні Вользе Калацкай, Беларускаму Калегіюму
і Перакладніцкай Майстэрні, сябрам Уладзю Лянкевічу і Алене Пятровіч і ўсім тым, без каго гэты пераклад ніколі б не выйшаўу свет
П.С.
і, вядома, дзякую аўтару дзякуй, Чак!
I
Спачатку Тайлер уладкоўвае мяне на працу афіцыянтам, а пасля ўтыкае мне ў рот пісталет і кажа, што першы крок да вечнага жыцця смерць. Хаця доўгі час мы з Тайлерам былі найлепшымі сябрамі. У мяне ўвесь час пытаюцца, ці ведаў я Тайлера Дэрдэна.
Ствол уразаецца мне ў горла. Тайлер кажа: Насамрэч мы не памрэм.
Я намацваю языком дзіркі, якія мы замест глушыльніка прасвідравалі ў рулі пістале-
та. Гук стрэлу гэта пераважна выбух газаў, а яшчэ лёгкі пляскат, калі куля пераадольвае гукавы бар'ер. Каб зрабіць глушыльнік, трэба насвідраваць дзірак у рулі, шмат дзірак. Праз іх газы выйдуць, і хуткасць кулі не дасягне хуткасці гуку.
А калі дзіркі прасвідраваць няправільна, адарве руку.
Насамрэч гэта не смерць, кажа Тайлер. Мы станем легендай. Мы застанемся маладымі.
Я прыціскаю ствол языком да шчакі і кажу: Тайлер, ты пра вампіраў?
Будынка, на даху якога мы стаім, праз дзесяць хвілінаў ужо не будзе. Бярэш адну частку 98-адсоткавага рошчыну азотнай кіслаты і тры чвэрці сернай. Змешваеш усё ў ванне з лёдам. Затым піпеткай па кропельцы дадаеш гліцэрыну. Маеш нітрагліцэрын.
Я ведаю гэта, бо Тайлер гэта ведае.
Змешваеш нітрык з пілавіннем маеш файны пластыт. Шмат хто змешвае нітрык з ватай, а ў якасці сульфату дадае ангельскую соль. Таксама неблагі варыянт. А некаторыя з парафінам. Але ў мяне з парафінам ніколі нічога не выходзіла.
Дык вось, мы з Тайлерам на даху будынка «Паркер-Морыс». У мяне ў роце пісталет, і раптам мы чуем, як б'ецца шкло. Мы нахіляемся і глядзім уніз. Хмарны дзянёк, нават на такім гмаху. Найвышэйшы будынак у свеце. Тут, на гэткай вышыні, заўжды халодны вецер. Тут, на гэткай вышыні, так ціха, што адчуваеш сябе малпай, запушчанай у космас. Робіш толькі тое, на што цябе намуштравалі.
Пацягні рычаг.
Націсні кнопку.
Hi халеры не разумееш, а потым проста паміраеш.
Сто дзевяноста першы паверх. Ты глядзіш праз край даху: вуліца ўнізе стракаціць кашлатым дываном людзей. Яны ўсе стаяць, задраўшы галовы. Гук разбітага шкла гэта вакно акурат пад намі. Б'ецца шыба, і з вакна ляціць шафа для папераў. Вялізная, як чорная лядоўня. Акурат пад намі. Проста з фасаду будынка вывальваецца вялізная шафа на шэсць шуфлядаў. Падае, павольна перакульваючыся. Падае, аддаляючыся з кожным імгненнем. Падае, знікаючы ў густым людскім натоўпе.
Дзесьці сто дзевяноста адным паверхам ніжэй малпы-касманаўты з бунтарскага камітэту праекту «Вэрхал» у шале нішчаць гісторыю да апошняй паперкі.
Як там, у старой прыказцы? Хто каго любіць, той таго і губіць? Чыстая праўда. Але і наадварот таксама праўда.
Калі ў роце пісталет, а між зубоў руля, размаўляеш толькі галоснымі.
Нам засталося жыць дзесяць хвілінаў.
Б'ецца другая шыба, і зіхоткія аскепкі разлятаюцца ва ўсе бакі, нібы чародка спалоханых галубоў. 3 вакна, сантыметр за сантыметрам, высоўваецца цёмны драўляны стол [не без дапамогі «бунтароў»], нарэшце саслізгвае, куляецца ў чароўным палёце,пакуль не губляецца ў натоўпе.
Будынка «Паркер-Морыс» лраз дзевяць хвілінаў не будзе.
Бярэш паболей пластыту і абкладаеш бетонныя палі будынка ў падземным гаражы. Гэтак можна ўзняць у паветра які заўгодна гмах. Трэба толькі шчыльней абкласці
выбухоўку мяхамі з пяском, каб скіраваць усю моц выбуху на палю, а не ў прастору гаража.
Пра такое не пішуць у падруч ніках гісторыі.
Ёсць тры спосабы зрабіць напалм. Першы змяшаць пароўну бензін і замарожаны канцэнтрат апельсінавага соку. Другі змяшаць пароўну бензін і дыетычную колу. Трэці развесці раскрышаны напаўняльнік для кашэчага туалету ў бензіне, пакуль сумесь не загусцее.
Расказаць, як рабіць нервова-паралітычны газ?
Або гэтыя шалёныя аўтамабільныя бомбы? Дзевяць хвілінаў.
Будынак «Паркер-Морыс» абрынецца ўніз, паверх за паверхам, усе сто дзевяноста адзін. Павольна, як падае ссечанае дрэва ў лесе. Як бервяно. Паваліць можна ўсё што
заўгодна. I так дзіўна думаць, што месца, на якім мы цяпер стаім, праз некалькі хвілінаў будзе ўсяго толькі кропкай у небе.
Мы з Тайлерам стаім на краі даху. У мяне ў роце пісталет, а я думаю, колькі на ім мікробаў.
Усе гэтыя Тайлеравы разважанні пра забойствы і самагубствы адыходзяць на другі план, калі мы назіраем за тым, як наступная шафа саслізгвае долу, як з яе выязджаюць шуфляды і як стосы паперы, падхопленыя ветрам, разлятаюцца навокал.
Восем хвілінаў.
А потым з разбітых вокнаў пачынае валіць дым. Каманда выбохоўцаў падарве першы зарад недзе праз восем хвілінаў. Той справакуе выбух галоўнага зараду, палі абрынуцца, і фотаздымкі будынка «Паркер-Морыс» трапяць ва ўсе падручнікі гісторыі.
Пяць здымкаў. Першы будынак яшчэ стаіць. На другім нахіляецца на восемдзесят градусаў. Потым на семдзесят. На чацвёртым ужо сорак пяць, каркас не вытрымлівае, і хмарачос выгінаецца дугой. На апошнім здымку хмарачос, усе сто дзевяноста адзін паверх, з грукатам абрынаюцца на Нацыянальны музей які і ёсць сапраўднаю мэтаю Тайлера.
Цяпер гэта наш свет, кажа Тайлер, цяпер усе гэтыя старажытныя людзі канчаткова мёртвыя.
Каб я ведаў, чым усё скончыцца, я б лепш памёр і цяпер бы весела бавіў час у раі.
Сем хвілінаў.
Я на даху будынка «Паркер-Морыс» з пісталетам у роце. Пакуль сталы, шафы і кампутары лавінай абрынаюцца на натоўп каля будынка і з разбітых вокнаў валіць дым, а за
тры кварталы адсюль каманда выбохоўцаў адлічвае апошнія хвіліны, я разумею, што ўсё гэта: пісталет, анархія, выбух усё гэта звязана з Марлай Сінгер.
Шэсць хвілінаў.
У нас тут нешта накшталт трохкутніка. Мне патрэбны Тайлер. Тайлеру Марла. А Марле я.
Мне не патрэбная Марла. А Тайлеру ўжо не патрэбны я. Тут гаворка не пра каханне, калі хочацца пра некага клапаціцца. А пра маёмасць, якой хочацца валодаць.
Без Марлы Тайлер не меў бы нічога.
Пяць хвілінаў.
Можа, мы станем легендай, а можа і не. Думаю, не. Але чакай.
Кім быў бы Ісус, калі б ніхто не напісаў Евангелляў?
Чатыры хвіліны.
Я прыціскаю пісталет языком да шчакі і кажу:
Дык ты хочаш стаць легендай, Тайлер? Чувак, я зраблю цябе легендай. Я быў тут ад самага пачатку.
Я памятаю ўсё.
Тры хвіліны.
Боб абхапіў мяне сваімі вялізнымі рукамі, і цяпер я заціснуты ў цемры між ягоных вісячых потных цыцак, такіх аграмадных, якія маглі быць у Бога. Кожны вечар, калі мы збіраемся тут, у сутарэнні царквы поўна народу: гэта Арт, гэта Пол, гэта Боб... Шырачэзныя плечы Боба наводзілі мяне на думку пра гарызонт. Ягоныя густыя бялявыя валасы выглядалі так, быццам ён выліў на іх цэлы цюбік мусу для ўкладкі, такія яны былі густыя і бялявыя, з роўным праборам.
Абняўшы, ён гладзіць мяне па галаве і прыціскае да сваіх новых цыцак, што з нядаўняга часу ўпрыгожваюць яго шырачэзныя грудзі.
- Усё будзе добра, кажа Боб. Ты паплач.
Усім сваім целам з ног да галавы я адчуваю хімічныя рэакцыі ў Бобавым арганізме, расшчапленне ежы і кіслароду.
- Магчыма, гэта толькі ранняя стадыя, кажа Боб. Магчыма, гэта ўсяго толькі семінома. А ад семіномы ніхто яшчэ не паміраў.
Боб глыбока ўздыхае, і ягоныя плечы ўздымаюцца, а затым апускаюцца, здрыгаючыся дрыг, дрыг, дрыг з кожным усхліпам. Уздымаюцца. Апускаюцца дрыг, дрыг, дрыг.
Я хаджу сюды ўжо два гады, кожны тыдзень. I кожны раз Боб сціскае мяне ў абдымках, а я плачу.
Ты паплач, паплач, кажа Боб, уздыхаючы і ўсхліпваючы хліп, хліп, хліп. Давай, паплач як след.
Ён пры ціскаецца сваім мокрым тварам да макаўкі маёй галавы, і я губляюся ў сабе. Вось тады я і пачынаю плакаць. Паплакаць у задушлівай цемры чыіхсьці абдымкаў, калі бачыш, што ўсе твае дасягненні не вартыя і гарэлага шэлегу сама то!
Чым бы ты ні ганарыўся усё згніе на сметніку.
Я губляюся ў сабе.
Я ўжо амаль тыдзень не магу заснуць.
Вось так я і пазнаёміўся з Марлай Сінгер.
Боб плача, бо паўгода таму яму адрэзалі яйцы. Затым гармонатэрапія для падтрымкі арганізма. I праз падвышаную дозу тэстастэрону ў Боба выраслі цыцкі. Падвысь узровен ь тэстастэрону ў крыві, і аўта-
матычна падвысіцца ўзровень эстрагену каб узнавіць баланс.
Я пачынаю плакаць, бо ў гэты момант жыццё нішто. Нават больш забыццё.
Зашмат эстрагену і сучыныя цыцкі табе гарантаваныя.
Лёгка плакаць, калі разумееш, што ўсе, каго ты любіш, або кінуць цябе, або памруць. На вялікім часавым адрэзку шанцы кожнага з нас на выжыванне роўныя нулю.
Боб любіць мяне, бо думае, што мне таксама адрэзалі яйцы.
У сутарэнні епіскапальнай царквы Святой Тройцы з мэблі толькі дзве клятчастыя патрыманыя канапы. I на дваццаць мужчынаў толькі адна жанчына. Усе разабраліся па парах, большасць з іх плачуць. Некаторыя стаяць, счаліўшыся, як барцы, лрыхінуўшы-
КНІГІ ОНЛАЙН
