Байцоўскі клуб
Чак Паланюк
Выдавец: Зміцер Колас, Логвінаў
Памер: 444с.
Мінск 2013
Я з галавой занурыўся ў «Рыдэрс Дайджэст».
Як толькі Марла зацягвае Тайлера ў пакой, з вуліцы далятае скрыгат тармазоў і выццё
сірэнаў ля галоўнага ўваходу гатэля. На камодзе з люстрам фалаімітатар, выраблены зтаго самага мяккага ружовага пластыку, што і лялькі Барбі. На імгненне Тайлер уяўляе, як з аднаго зборачнага канвеера ў Тайвані сыходзяць разам мільённыя арміі лялек Барбі і пластыкавых чэлесаў.
Марла глядзіць на Тайлера. Ён глядзіць на ейны штучны чэлес. Яна закочвае вочы і кажа:
- He бойся. Табе гэта не пагражае.
Марла выштурхоўвае Тайлера назад у калідор і кажа, маўляў, выбачай, але чым ты думаў, калі выклікаў паліцыю гэта ж, відаць, копы прыехалі.
Яна зачыняе дзверы і штурхае Тайлера далей па калідоры. На лесвіцы Тайлер з Марлай прыціскаюцца да сцяны, калі паўз іх праносяцца паліцэйскія і ратавальнікі
з кіслароднымі балонамі, на бягу пытаючыся, дзе нумар «8G».
У канцы калідора, адказвае Марла.
Марла крычыць, што дзяўчына з «8G» калісьці была проста цуд. Але цяпер яна пачвара, сапраўдная пачварная сука. Дзяўчына гэтая заразная чалавечая какашка, яна ўсяго саромеецца і баіцца зрабіць штосьці не так, таму нічога ў яе не атрымаецца.
- Дзеўчына з «8G» не верыць у сябе, крычыць Марла, яна старэе і баіцца, што з кожным годам выбару ў яе ўсё менш.
Марла крычыць:
- Поспехаў вам!
Паліцэйскія тоўпяцца ля зачыненых дзвярэй нумара «8G», а Марла з Тайлерам нясуцца па лесвіцы ўніз. Да іх далятае крык паліцэйскага:
Міс Сінгер! Мы вам дапаможам! У вас няма падставаў расставацца з жыццём! Проста адчыніце дзверы, Марла, мы вам дапаможам!
Марла з Тайлерам вылятаюць на вуліцу. Тайлер запіхвае Марлу ў таксі. А на восьмым паверсе гатэля ў вокнах Марлінага пакою ўжо шмыгаюць сюды-туды цені.
За вакном таксі святлафоры, машыны, шэсць аўтамабільных палосаў, што цягнуцца ўдалеч і знікаюць на даляглядзе. Марла кажа, што Тайлер павінен не даваць ёй заснуць усю ноч. Калі Марла хоць на секунду засне, яна ўжо больш не прачнецца.
Шмат хто жадаў ёй смерці, казала яна Тайлеру. Але гэтыя людзі ўжо даўно былі мёртвыя, усе ўжо на тым свеце. I яны тэлефанавалі ёй уначы. Бывала, бармэн у бары клікаў Марлуда тэлефона, а калі яна брала слухаўку, там адно магілычая цішыня.
Амаль усю ноч Тайлер з Марлай не спалі ў суседнім пакоі. Калі Тайлер прачнуўся, Марла ўжо, напэўна, вярнулася ў гатэль.
Я кажу Тайлеру, што Марле патрэбны не каханак, а псіхатэрапеўт.
- Каханнем тут і не пахне, кажа Тайлер.
Карацей, Марла збіраецца сапсаваць яшчэ адну частку майго жыцця. Вось гэтак заўжды са студэнцкіх часоў. Я заводжу сяброў. Яны жэняцца. I я губляю сяброў.
Выдатна.
Супер, кажу я.
Тайлер пытаецца:
- Табе нешта не падабаецца?
Я сціснутыя вантробы Джэка.
Ды не, кажу, усё парадкам.
Прыстаў мне да галавы пісталет і расфарбуй сцяну маімі мазгамі.
Усё выдатна, кажу я. He, сур'ёзна.
Бос кажа, каб я ішоў дахаты, бо ў мяне ўсе штаны ў корках крыві. Вось гэта мне падабаецца!
Дзірка ў мяне ў шчацэ і не думае загойвацца. Трэба на працу, а ў мяне вочы як два чорныя набраклыя абаранкі з маленькімі анальнымі адтулінамі ў цэнтры, каб было чым глядзець на свет. Дагэтуль я страшэнна злаваўся, што ніхто і не заўважыў, як я зрабіўся абсалютна засяроджаным майстарам
тэатраў сказаў, што робіць Тайлеру Дэрдэну паслугу, дыпламатычна яго пракінуўшы.
He думайце, што гэта звальненне. Назавем гэта скарачэннем штату.
Hi фіга ж сабе! сам містар прэзідэнт аддзялення кажа мне:
- Мы цэнім ваш унёсак у нашыя дасягненні.
Ах, ну што вы, гэта было зусім няцяжка, адказаў Тайлер, прыязна ўсміхаючыся. Пакуль прафсаюз будзе дасылаць яму заробак чэкам, ён будзе трымаць язык за зубамі.
Тайлер сказаў:
- Назавем гэта датэрміновым выхадам на пенсію.
Праз Тайлеравы рукі прайшлі сотні стужак.
Пасля паказу кінапракат забірае стужкі назад. А праз нейкі час гэтыя фільмы зноў вяртаюцца для паўторнага паказу. Камедыі.
Драмы. Мюзіклы. Меладрамы. Прыгодніцкія баевікі.
3 кадрамі Тайлеравай парнаграфіі.
Садамія. Мінет. Кунілінгус. Сада-маза.
Тайлер нічога не страчваў.
У гэтым свеце ён усяго толькі пешка, смецце пад нагамі.
Тое самае Тайлер параіў мне паўтарыць кіраўніку гатэля «Прэсмэн».
На другой сваёй працы, у гатэлі «Прэсмэн», Тайлер сказаў, што ён пустое месца. Нікога не цікавіла, жывы ён ці мёртвы, і пачуццё гэтае было ахраненна ўзаемным. Тайлер сказаў, каб я паўтарыў гэта ў гатэлі ў кабінеце кіраўніка, за дзвярыма якога сядзелі ахоўнікі.
А потым увесь вечар мы з Тайлерам апавядалі адно адному, як усё прайшло.
Сыходзячы ў прафсаюз кінамеханікаў, Тайлер прымусіў мяне пайсці ў гатэль «Прэсмэн» і пагутарыць з кіраўніком сам-насам.
3 кожным днём мы з Тайлерам рабіліся ўсё больш падобнымі да аднаяйкавых блізнюкоў. Аднолькава збітыя твары, сінякі і шнары, што забыліся, як гэта загойвацца.
Толькі я такі пасля БК, а Тайлеру твар падраўняў прэзідэнт прафсаюза кінамеханікаў. Пасля таго як Тайлер выпаўз з будынку прафсаюза, я пайшоў да кіраўніка гатэля «Прэсмэн».
Я зайшоў да яго ў кабінет і сеў.
Я кплівая помста Джэка.
Кіраўнік сказаў, што ў мяне ёсць тры хвіліны. За першыя трыццаць секунд я распавёў яму, як мачыўся ў суп, пярдзеў на крэм-бруле, чыхаў на пражаную цыкорную
салату, а цяпер хачу, каб штотыдзень гатэль дасылаў мне чэк у эквіваленце майго сярэднетыднёвага заробку плюс гасцінец. Я ж, у сваю чаргу, абяцаю больш ніколі не паказвацца на працы і не ісці ў газеты ці ў арганізацыі аховы здароўя з засмучаным, поўным слёзаў прызнаннем.
Уяўляеш загалоўкі ў газетах:
«Нядбалы афіцыянт прызнаецца ў псаванні ежы».
Вядома, сказаў я, мяне могуць пасадзіць. Мяне могуць павесіць, адрэзаць мне яйцы, працягнуць па вуліцах, здзерці з мяне скуру і пасыпаць шчолакам, але «Прэсмэн» назаўжды застанецца гатэлем, дзе найбагацейшыя ў свеце людзі елі сцулі.
Я кажу словамі Тайлера.
А калісьці я быў такім добрым.
У прафсаюзе кінамеханікаў Тайлер засмяяўся пасля таго, як прэзідэнт ударыў яго. Удар збіў Тайлера з крэсла і цяпер ён смяяўся, скірэчыўшыся на падлозе ля сцяны.
Давай, яшчэ, усё адно табе мяне не забіць, смяяўся Тайлер. Ты, підар сраны. Давай, выбі з мяне ўсё дзярмо, але табе ўсё адно мяне не забіць.
Ты можаш згубіць зашмат.
У мяне нічога.
Аў цябе усё.
Давай, разок у жывот. Затым яшчэ раз у твар. Можаш выбіць мне зубы, толькі дасылай чэкі. Можаш зламаць мне рэбры, але калі хоць адзін тыдзень я застануся без грошай, я пайду і ўсё раскажу, і тады ты разам са сваім сраным прафсаюзам пойдзеш на дно, пагрузнеш у позвах ад
кінатэатраў, кінапракату і мамак, чые дзеткі, ясная рэч, бачылі стаяк у «Бэмбі».
- Я друхло, казаў Тайлер прэзідэнту прафсаюза, друхло, гаўно, псіх так лічыце вы і ўвесь гэты сраны свет. Вам насраць, дзе я жыву і як я сябе адчуваю, што я ем, і чым кармлю дзяцей, і колькі я плачу доктару, калі захварэю. Ну і няхай, няхай я тупы, нецікавы і бездапаможны, але вы несяце за мяне адказнасць.
Я сяджу ў кабінеце кіраўніка гатэля «Прэсмэн», мае вусны, усе растрэсканыя, яшчэ не загаіліся пасля БК, анус у шчацэ глядзіць акурат на кіраўніка, усё гэта выглядала больш як пераканаўча.
Збольшага я казаў тое ж, што і Тайлер.
Калі пасля моцнага ўдару Тайлер адляцеў да дзвярэй, і містар прэзідэнт убачыў,
што Тайлер не супраціўляецца, ягамосць, вялікае кадылакавае цела якога большае і мацнейшае, чым яму насамрэч патрэбна, ягамосць размахнуўся і ўсадзіў мысок свайго дарагога чаравіка Тайлеру пад рэбры, а Тайлер толькі засмяяўся ў адказ. Затым у ныркі. Тайлер скурчыўся, але смяяцца не перастаў.
- Давай, выбі з мяне гэта дзярмо, казаў Тайлер. Табе палягчэе, вось убачыш. Табе адразу палепшае.
У гатэлі «Прэсмэн» я спытаў кіраўніка, ці можна ад яго патэлефанаваць, і набраў аддзел гарадскіх навінаўу газеце. Кіраўнік не зводзіў з мяне вачэй. Я сказаў:
«Дабрыдзень, я здзейсніў жахлівае злачынства супраць чалавецтва на знак палітычнага пратэсту. Мой пратэст накіраваны
супраць эксплуатацыі працаўнікоў у сферы паслуг».
Калі мяне і пасадзяць, дык я прынамсі не буду проста бязглуздым служкам, які насцаў у суп. Гэта будзе гераічны ўчынак.
«Афіцыянт-Робін Гуд абаронца бедных».
I гэта далёка не пра адзін гатэль, далёка не пра аднаго афіцыянта.
Кіраўнік гатэля «Прэсмэн» вельмі асцярожна забраў у мяне слухаўку і сказаў, што больш не хоча мяне тут бачыць, прынамсі не ўтакім выглядзе.
Я нахіляюся над ягоным сталом і кажу: што?
Вам не падабаецца мая ідэя?
I вокам не міргнуўшы, неадрыўна гледзячы на яго, я заношу руку і з усяго размаху б'ю сябе кулаком у нос, запырскваючы ўсё вакол кроплямі свежай крыві.
Зусім без дай прычыны я ўзгадваю ноч нашага першага з Тайлерам БК. Стукні мяне. 3 усяе моцы.
Удар атрымаўся не такі і моцны. I я паўтарыў. Выглядае эфектна увесь у крыві, я кідаю сябе назад, на сцяну, і разбіваю карціну, падымаючы страшэнны шум.
Клеючы дурня, я падаю на падлогу, разам з бітым шклом, рамкай і кветкамі на карціне, запырсканымі крывёй. Поўны дэбіл. Кроў капае на дыван, я падпаўзаю да кіраўніка, хапаюся за край стала, пакідаючы пачварныя крывавыя адбіткі рук, кажу: ну калі ласка, дапамажыце мне, і пачынаю смяяцца.
Калі ласка, дапамажыце мне.
Калі ласка, не біце мяне.
Я саслізгваю на падлогу і паўзу, пакідаючы крывавыя сляды на дыване. Я хачу ска-
заць толькі адно калі ласка. Таму я пакуль маўчу. Пачварына цягнецца паўз прыгожыя суквецці і гірлянды на персідскім дыване. У мяне ідзе носам кроў. Гарачая, яна сцякае па задняй сценцы горла і трапляе ў рот. Раз'юшаная пачварына паўзе па дыване, збіраючы баваўняны пух і пыл, што ліпнуць да ейных скрываўленых кіпцяў. Яна падпаўзае да кіраўніка гатэля «Прэсмэн», хапае яго за шчыкалаткі ў тонкія палоскі і ўсё паўтарае. Грошы. Я зноў гігікаю.
Калі ласка.
Калі ласка.
Калі ласка вырываецца разам з бурбалкамі крыві.
Калі ласка.
Калі ласка.
Бурбалкі лопаюцца, і кроў пырскае ва ўсе бакі.
Вось так Тайлер стаў свабодным і пачаў праводзіць БК сем разоў на тыдзень. Спачатку байцоўскіх клубаў было сем, затым пятнаццаць, затым дваццаць тры, але Тайлеру ўсё было мала. Грошы, між тым, прыходзілі спраўна: кожны тыдзень.
Калі ласка, прашу я кіраўніка гатэля «Pressman», дайце мне грошай. I зноў нервова смяюся.
Калі ласка.
КНІГІ ОНЛАЙН
