КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
рыя патрабуе, каб я за ўсімі прыбраў. Каб я вымыў і здаў бутэлькі. I адказаў за кожную кроплю адпрацаванай маторнай алівы. Я павінен расплаціцца за адкіды атамнай прамысловасці, закапаныя цыстэрны з палівам і захаваныя яшчэ ў часы маіх дзядоў таксічныя адкіды. Я трымаў галаву містара анёла, як немаўля ці футбольны мяч, агарнуўшы рукой, і дзяўбёжыў яго касцяшкамі кулакоў, дзяўбёжыў, пакуль аскепкі ягоных зубоў не пачалі вытыркацца скрозь вусны. Дзяўбёжыў затым лакцямі, пакуль ён не вырубіўся і не зваліўся да маіх ног бясформеннай кучай мяса. Пакуль скура ў яго на скулах не зрабілася тонкай і чорнай. Мне хацелася дыхаць дымам. Птушкі і алені бессэнсоўная раскоша. I рыбу ўсю таксама трэба пераглушыць. Мне хацелася спаліць Луўр. Я б з радасцю расхерачыў кувадлай мармуры Парфенона і падцёр дупу «Монай Лізай». Цяпер гэта мой свет. Гэта мой свет, мой, і ўсе гэтыя старажытныя людзі мёртвыя канчаткова. Той раніцай, за сняданкам, Тайлер і прыдумаў праект «Вэрхал». Мы хацелі сцерці гісторыю з твару зямлі. Мы снедалі ў доме на Пэйпэр-стрыт, і Тайлер сказаў: уяві сабе, як ты вырошчваеш радыску і саджаеш бульбу на пятнаццатай лунцы зарослага травой, закінутага поля для гольфа. Мы будзем паляваць на ласёў у вільготных каньённых лясах побач з «РакфелерЦэнтрам», збіраць малюскаў недалёк ад нахіленага на сорак пяць градусаў каркасу «Спэйс Нідл». Мы намалюем на хмарачосах абліччы татэмаў і міфічных багоў і штовечар рэшткі чалавецтва будуць збягацца ў пустыя заапаркі і замыкацца ў клетках, каб абараніцца ад мядзведзяў, ільвоў, тыграў і ваўкоў, якія будуць разгульваць побач па той бок кратаў, пільнуючы нас. - Перапрацоўка адкідаў і абмежаванне хуткасці поўная чухня, кажа Тайлер. Гэта ўсё адно, што кідаць курыць за дзень да смерці. Мэта праекта «Вэрхал» выратаванне свету. Культурны ледавіковы перыяд. Заўчаснае сярэднявечча. Праект «Вэрхал» увядзе чалавецтва ў спячку або аслабіць яго на дастатковы час, каб Зямля здолела ўзнавіцца. - Узаконеная анархія, кажа Тайлер. Ну, ты разумееш. Мэтай БК было расплюшчыць вочы клеркам і кур'ерам, а мэта праекта «Вэрхал» - разбурыць цывілізацыю. Мы можам зрабіць гэты свет лепшым. Уяві лася, кажа Тайлер, што крочыць паўз вітрыны ўнівермагаў, паўз смярдзючыя рэшткі згнілых прыгожых сукенак і смокінгаў на вешалках. А нам застанецца да канца жыцця хадзіць у скураным адзенні і караскацца па сцяблінах ліянаў, таўшчынёй з руку, абвітых вакол «Сірз Таўэр». Як у той казцы, «Джэк і бабовае дрэва», ты караскаешся па-над вільготным лесам, і паветра такое чыстае, што можна разгледзець маленькія фігуркі, якія малоцяць збожжа і сушаць кавалкі аляніны на закінутай васьміпал осна й аўтастрадзе, што цягнецца на тысячы міляў пад скварам жнівеньскага сонца. Вось гэта і ёсць мэта праекта «Вэрхал», казаў Тайлер. Поўнае і неадкладнае знішчэнне цывілізацыі. А які будзе наступны крок праекта «Вэрхал», не ведае ніхто, акрамя Тайлера. Бо другое правіла ніякіх пытанняў. I ніякіх куляў, сказаў Тайлер «разбойнікам». He хвалюйцеся вам яшчэ давядзецца забіваць. Падпал. Разбой. Бунт і дэзінфармацыя. Ніякіх пытанняў. Ніякіх пытанняў. Ніякіх «не» і ніякай хлусні. I пятае правіла праекта «Вэрхал» Тайлер заўжды мае рацыю. Бос прыносіць яшчэ адну паперку і кладзе мне на стол. Галышука я ўжо даўно не нашу. А ў боса сіні: значыцца, сёння чацвер. Цяпер дзверы ў кабінет боса заўжды зачыненыя, а з таго часу, як ён знайшоў правілы БК у капіявальным апараце, мы і словам не перакінуліся. Ён, мабыць, баіцца, што я магу прастрэліць яму вантробы. А я зноў клею дурня. Або я магу патэлефанаваць у аддзел стандартызацыі Мінтрансу. Мантажны кранштэйн пярэдняга сядзення не праходзіў выпрабаванняў на трываласць перад выхадам у эксплуатацыю. Целы закапаныя паўсюль. Трэба толькі ведаць, дзе шукаць. Дабрыдзень, кажу. Дабрыдзень, адказвае бос. Аркуш на маім стале чарговы цалкам сакрэтны дакумент, які Тайлер папрасіў мяне набраць і памножыць. Тыдзень таму Тайлер вымяраў крокамі склеп нашага дома на Пэйпэр-стрыт. Шэсцьдзесят пяць чаравікаў у даўжыню і сорак ушыркі. Тайлер лічыў уголас. Шэсць памножыць на сем? спытаў ён мяне. Сорак два. А соракдва на тры? Сто дваццаць шэсць. Тайлер даў мне пісаную ад рукі паперку і сказаў набраць і раздрукаваць у сямідзесяці двух асобніках. Чаму так шмат? Таму, адказаў ён, што роўна столькі чалавек можа спаць у нас у сутарэнні, калі паставіць трох'ярусныя вайсковя ложкі. А як жа ўласныя рэчы, спытаў я. Тайлер адказаў: Пры сабе ў іх будзе толькі тое, што пазначана ў гэтым спісе. Усё павінна змясціцца пад матрацам. I вось гэты самы спіс мой бос пасля знаходзіць у капіявальным апараце, на якім усё яшчэ мігльгае лічба «72». У ім напісана: «Поўны камплект пералічаных рэчаў не гарантуе допуску да трэніровак пры ад- сутнасці ў прэтэндэнта пяцісот даляраў гатоўкай на ўласнае пахаванне». Крэмацыя трупа каштуе трыста даляраў, сказаў мне Тайлер, і цэны ўвесь час растуць. Кожны, хто памрэ, не маючы пры сабе гэтай сумы, пойдзе пад нож у медінстытут. Кожны курсант павінен насіць гзтыя грошы з сабой, у чаравіку, і калі яго раптам заб'юць, ягоная смерць не будзе клопатам для праекта «Вэрхал». Далей: «Прэтэндэнт павінен мець пры сабе: Дзве чорныя кашулі. Дзве пары чорных нагавіцаў. Адну пару чорных берцаў. Дзве пары чорных шкарпэтак і дзве пары аднатонных споднікаў. Адно цёплае чорнае паліто - У пералік уваходзяць рэчы, якія прэтэндэнт ужо мае на сабе. Адзін белы ручнік. Адзін вайсковы матрац. Адну глыбокую белую пластыкавую міску». Бос усё яшчэ стаіць ля майго стала, я бяру арыгінал і кажу яму: дзякуй. Бос вяртаецца ў свой кабінет, а я да працы: раскладання пасьянсу на камп'ютары. Пасля працы я аддаю копіі Тайлеру. Жыццё ідзе сваім парадкам. Я іду на працу. Вяртаюся дадому. Іду на працу. Вяртаюся дадому, а на ганку стаіць хлопец. Трымае папяровы пакет з запаснымі нагавіцамі і кашуляй, а астатнія тры рэчы белы ручнік, армейскі матрац і пластыкавая міска на парэнчах. Мы з Тайлерам назіраем за ім у вакно з другога паверху, і Тайлер кажа, каб я пайшоў і прагнаў яго прэч. Занадта малы, кажа Тайлер. Хлопец на ганку той самы містар анёл, якога я збіў да паўсмерці ў ноч, калі Тайлер прыдумаў праект «Вэрхал». Нават нягледзячы на бялявыя валасы, пастрыжаныя пад «вожыка», і чорныя фінгалы пад вачыма, на ягоным строгім прыгожым твары ані зморшынкі, ані шнара. Апрані яго ў сукенку і прымусь усміхнуцца не адрозніш ад дзеўкі. Містар анёл стаіць на зважай перад уваходнымі дзвярыма, утаропіўшыся ў патрэсканую драўляную сцяну, рукі па швах, у чорных берцах, чорнай кашулі і чорных нагавіцах. Прагані яго, кажа мне Тайлер. Ён занадта малы. Я пытаю: а занадта малы гэта да якога ўзросту? He важна, адказвае Тайлер. Калі прэтэнтэнт малы, кажаш яму: занадта малы. Калі тоўсты занадта тоўсты. Худы - занадта худы. Белы занадта белы. Чорны занадта чорны. Так яшчэ з пракаветных часоў адбіралі сабе вучняў будысцкія манахі, расказвае Тайлер. Ты кажаш прэтэндэнту ісці прэч, але калі ён настроены настолькі рашуча, што прачакае ля ўваходу без ежы, даху над галавой і маральнай падтрымкі тры дні, тады і толькі тады ён можа ўвайсці і распачацьтрэніроўкі. Я выходжу і кажу: хлопчык, ты занадта малы, але ў абед ён усё яшчэ там. Я выходжу пасля абеду, праганяю яго мятлой і кідаю пакет з ягонымі рэчамі на зямлю. Тайлер назірае з другога паверху, як я гуляю ў бейсбол вухам містара анёла, а той стаіць, як і стаяў; як я кідаю ягоныя рэчы ў гразь і крычу. Шыбуй адсюль, крычу я. Ты шо, глухі? Ты занадта малы, чуеш?! Нічога ты тут не вы- стаіш, крычу я. Прыходзь праз пару гадоў. А зараз шыбуй. Валі з майго ганку. Наступнага ранку ён усё яшчэ там. Выходзіць Тайлер і кажа: - Прабач, не трэба было казаць табе пра трэніроўкі, бо ты яшчэ занадта малады, таму ідзі адсюль па-добраму. Добры паліцэйскі. Дрэнны паліцэйскі. Я зноў крычу на небараку. Праз шэсць гадзінаў выходзіць Тайлер і кажа: прабач, хлопча, ты павінен сысці. Або давядзецца выклікаць паліцыю. А ён усё стаіць. Ягоныя рэчы так і валяюцца ў гразі. Вецер зносіць падраны папяровы пакет. А ён усё стаіць. На трэці дзень ля дзвярэй ужо новы прэтэндэнт. Містар анёл усё яшчэ там, Тайлер спускаецца і кажа яму: - Заходзь. Збірай рэчы і заходзь. А новаму кажа: выбачай, але гэта, мабыць, памылка, ты занадта стары для трэніровак, таму лепш топай дахаты. Я хаджу на працу штодня. I кожны раз, калі я вяртаюся, на ганку стаяць адзін або два хлапцы. Яны нават не глядзяць адзін на аднога. Я праходжу паўз іх і зачыняю за сабой дзверы. I гэтак штодня. Часам прэтэндэнты сыходзяць, але ў бальшыні ўсе трымаюцца тры дні. I так, пакуль аднаго дня з тых сямідзесяці двух ложкаў, што мы з Тайлерам набылі і паставілі ў склепе, не застаецца ніводнага вольнага. Неяк Тайлер даў мне пяцьсот даляраў і сказаў, каб я заўжды цягаў іх з сабой у чаравіку. Гэта мне на пахаванне. Яшчэ адна старая будысцкая традыцыя. Цяпер, калі я вяртаюся з працы, дом поўны незнаёмых мне людзей, якіх Тайлер пусціў да нас жыць. Ніхто не сядзіць без справы. На першым паверсе цяпер кухня і мылаварня. У сарцір не прабіцца. Курсанты разбіваююца на групы, якія па чарзе знікаюць на некалькі дзён, а потым вяртаюцца з чырвонымі гумовымі пакетамі, лоўнымі вадкага вадзяністага тлушчу. Я хаваюся ад іх у сваім пакоі. Неяк увечары Тайлер падымаецца да мяне наверх і кажа: - He чапай іх. Яны ведаюць сваю справу. Усё гэта частка праекта «Вэрхал». Ніхто не ведае ўсяго плана. Затое кожны ведае сваю задачу і выконвае яе дасканала. Пятае правіла праекта «Вэрхал» Тайлер заўжды мае рацыю. Азатым Тайлер знік. Штодня хлопцы з праекта «Вэрхал» вараць мыла. Я не сплю. Усю ноч я чую, як яны змешваюць гліцэрын са шчолакам, наразаюць мыла кавалкамі, сушаць на бляхах для выпечкі, загортваюць у абгортачную паперу з цэтлікамі «Мылаварня на Пэйпэрстрыт». Тайлера ўсё няма, але ўсе і без яго ведаюць, што рабіць. Усе, акрамя мяне. Я абціраю вуглы, злоўлены, як мышка, гэтым адладжаным механізмам-пасткай, у якім усе моўчкі носяцца сюды-туды, як намуштраваныя малпы, гатуюць, працуюць, спяць групамі. Пацягні рычаг. Націсні кнопку. Адна група малпаў-касманаўтаў увесь дзень гатуе, а астатнія па чарзе ядуць са сваіх пластыкавых місак.