Байцоўскі клуб
Чак Паланюк
Выдавец: Зміцер Колас, Логвінаў
Памер: 444с.
Мінск 2013
ым свеце нішто.
Бездапаможны.
Тупы.
Усё, што я раблю, гэта чагосьці хачу і чагосьці патрабую.
308
Маё маленечкае жыццё. Мая мізэрная праца. Мая шведская мэбля. Я нікому ніколі пра гэта не казаў, але яшчэ да знаёмства з Тайлерам я збіраўся набыць шчанюка і назвацьяго Антураж.
Восьтакім храновым можа зрабіцца жыццё. Забі мяне.
Я хапаюся за стырно і спрабую скіраваць назад на стрэчную.
Хутчэй!
Падрыхтавацца да эвакуацыі душы.
Хутчэй!
Механік, сука, выкручвае стрыно ў бок рова, а я у бок смерці.
Хутчэй! Дзівосны цуд смерці вось, ты ідзеш сабе, размаўляеш, а ўжо праз секун-ду ты бездыханны прадмет.
Я нішто. Нават горш.
Халодны.
309
Нябачны.
Пахне скурай. Рэмень бяспекі абвіваец-ца вакол мяне, як утаймавальная кашуля. Спрабуючы сесці на месца, я стукаюся галавой аб стырно. Здавалася б фігня, але ж як баліць! Мая галава падае на ка-лені механіку, я гляджу ўверх, і ўсё, што я бачу, ягоны твар высока нада мной, ён пасміхаецца, гледзячы на дарогу, а за вак-ном зорнае неба.
Я адчуваю нешта ліпкае на руках і на твары.
Кроў.
Крэм.
Механік глядзіць на мяне звехру ўніз.
- 3 Днём народзінаў.
Я ўдыхаю дым і згадваю святочны торт.
- Я тваёй галавой ледзь стырно не зла-маў, кажа механік.
зю
Начное паветра, пах дыму, зоркі, механік усміхаецца і кіруе, мая галава на ягоных ка-ленях усё добра, але раптам мне чамусь-ці не хочацца сядаць на месца.
А дзе торт?
У цябе пад нагамі, адказвае механік. Начное паветра і ўсё мацнейшы пахдыму. Ці збылося маё жаданне?
Твар на фоне зорнага неба нада мной расплываецца ва ўсмешцы:
Гэтыя свечкі амаль немагчыма загасіць.
Вочы прызвычайваюцца да слабага зор-нага святла, і я магу разгледзець слупкі дыму, што падымаюцца ад агеньчыкаў на дыванку.
Як нічога ніякага, механік з БК цісне на газ, мёртва ўчапіўшыся за стырно, значыцца, на сёння яшчэ не ўсё.
Адзінае, чаму я мушу навучыцца да кан-ца цывілізацыі, арыентавацца па зорках. Вакол так ціха, нібы наш «кадылак» плыве ў касмічнай прасторы. Здаецца, мы з'ехалі з магістралі. Трое на заднім ці то спяць, ці то ў адключцы.
312
Вось цяпер ты можаш амаль з чыстым сумленнем сказаць, што бачыў жыццё, -кажа механік.
Ён здымае адну руку са стырна і мацае доўгі шнар у мяне на лобе. Мой лоб так рас-пух, што я а мал ь нічога не бачу. Механік пра-водзіць халодным пальцам уздоўж гузака. «Кадылак» падскоквае на каляіне, і ў мяне вочы выскокваюць ад болю, як ядры з гар-маты. Мы нясемся наперад, наш пакаме-чаны зад спружыніць на рысорах, і бампер скрыгоча аб асфальт у начной цішы.
Механік кажа: пасля таго, як нас зачапіў грузавік, задні бампер трымаецца на саплях.
Гэта ўсё частка яго задання ў праекце «Вэрхал», пытаю я?
Так, адказвае ён. Я павінен прынес-ці ў ахвяру чатырох чалавек і прывезці поў-ны багажнік тлушчу.
313
Тлушч?
Для мыла.
Што гэта Тайлер задумаў?
I механік пачынае гаварыць зусім як Тай-лер Дэрдэн.
Я бачу наймацнейшых і найразумней-шых людзей на свеце, кажа ён, яго твар вымалёўваецца на фоне зорнага неба за вакном, і гэтыя людзі запраўляюць аўта-мабілі і сервіруюць сталы.
На фоне чорнага зорнага неба выразна вымалёўваецца лінія яго лоба, бровы, выгін носа, вейкі, скругленасці вачніцаў, скульп-турны профіль вуснаў, што рухаюцца, па-куль ён кажа.
Калі б мы маглі сабраць іх усіх у па-дрыхтоўчыя лагеры і давыхаваць...
Задача пісталета скіраваць выбух у пэўным кірунку...
314
Ты бачыш маладых людзей, якія хочуць прысвяціць свае жыцці служэнню нейкай ідэі. Рэклама прымушае іх гнацца за но-вымі аўтамабілямі і адзеннем, якія ім не патрэбныя. Яны пакаленне за пакаленнем гнуць спіны на працы, якую ненавідзяць, каб купляць рэчы, якія ім нафіг не трэба...
- Нашаму пакаленню не выпала ані вя-лікай вайны, ані вялікай дэпрэсіі, але мы вядзем сваю вайну вялікую духоўную вайну. Наша рэвалюцыя антыкулыурная. Наша жыццё наша вялікая дэпрэсія, ду-хоўная дэпрэсія...
- Зняволь гэтых людзей, і яны адчуюць, што такое свабода, запужай іх і ў іх прач-нецца мужнасць...
- Напалеон хваліўся, што можа каго заў-годна прымусіць ахвяраваць жыццём дзеля жалезкі на тасёмцы.
315
Уяві, што ўсе разам абвесцяць страйк і не будуць працаваць, пакуль Зямля не ўзновіць свае прыродныя і мінеральныя рэсурсы...
Уяві, як людзі палююць на ласёў у гушча-рах вільготнага лесу ля развалінаў «Ракфе-лер-Цэнтра»...
Тое, што ты сказаў наконт працы, пы-тае механік, ты гэта сур'ёзна?
Ясная рэч, сур’ёзна.
Вось таму мы сёння ў дарозе, кажа ён. Мы паляўнічыя, і мы палюем на тлушч. Мы едзем на сметнік медычных адкідаў.
Мы едзем туды, дзе спальваюць медыч-ныя адкіды, і там, сярод скарыстаных хірур-гічных сурвэтак і скрываўленых бінтоў, ся-род дзесяцігадовых пухлінаў, унутрывен-ных трубак і скарыстаных іголак, сярод усіх гэтых жудасных па-сапраўднаму жудас-
316
ных рэчаў, сярод пробаў крыві і ампута-ваных кавалкаў там мы знойдзем столькі грошай, што і за ноч не звязем хаця б і на самазвале.
Мы наб'ем гэты «кадылак» грашыма так, што ён з месца не кранецца.
- Тлушч, кажа механік, высмактаны з найбагацейшых ляжак Амерыкі. Найбага-цейшых, найтлусцейшых ляжак у свеце.
Наша мэта вялікія чырвоныя пакеты з тлушчам. Мы адвязем іх на Пэйпэр-стрыт, зварым, змяшаем з шчолакам і размарынам і прадамо назад тым самым людзям, якія плацілі за тое, каб гэты тлушч з іх высмак-талі. Па дваццаць баксаў за кавалак толь-кі яны могуць сабе такое дазволіць.
- Найбагацейшы, найякаснейшы тлушч у свеце тлушч зямлі, кажа механік. -Сёння мы нехта накшталт Робінаў Гудаў.
317
На дыванку дагараюць маленькі
КНІГІ ОНЛАЙН
