Байцоўскі клуб
Чак Паланюк
Выдавец: Зміцер Колас, Логвінаў
Памер: 444с.
Мінск 2013
Выгнаць сябра БК. Хутчэй!
Ачысціць душу. Хутчэй!
Я павольна вылятаю праз дзверы на вуліцу і прызямляюся на бетонную стаянку.
На двары ноч, зорнае неба ззяе над галавой. Халодна. Рукі апускаюцца, дзверы грукаюць у мяне за плячыма, і я чую ляскат клямкі. У сотні гарадоў БК працягваюцца. Без мяне.
Апошнія колькі гадоў адзінае, чаго я хацеў гэта паспаць. Ну, выслізнуць, забыцца, падрамаць крыху. Цяпер сон апошняе, чаго мне хочацца. Мы з Марлай у ейным нумары 8G у гатэлі «Рыджэнт». Я думаю пра ўсіх гэтых старых і наркаманаў, што сядзяць тут у сваіх цесных нумарках, і мой адчай чамусьці ўжо не здаецца мне такім дзіўным і недарэчным.
Ведаеш, кажа Марла, седзячы па-турэцку на ложку і выціскаючы з бліскучых пластыкавых упаковак пігулкі фенаміну, я неяк сустракалася з хлапцом, якому ўвесь час сніліся кашмары. Ён таксама баяўся заснуць.
I што з ім стала?
А-а, ён памёр. Сардэчны прыступ. Перадоз. He разлічыў з амфетамінам, адкзвае Марла. Яму было ўсяго дзевятнаццаць.
Дзякуй за шчырасць.
Калі мы ўваходзілі ў гатэль, адміністратар адсалютаваў мне. Палова валасоў у яго на галаве была выдзерта з коранем, і ўвесь чэрап быў у шнарах і корках засохлай крыві. Старыя, што глядзелі ў вестыбюлі тэлевізар, адразу павярнуліся паглядзець, хто я такі, калі той назваў мяне «сэрам».
Добры вечар, сэр.
Іду ў заклад, ён цяпер тэлефануе ў штаб праекта «Вэрхал» і дакладае аб маім месцазнажоджанні. У іх там мапа горада на ўсю сцяну, і яны расстаўляюць кнопкі па маім следзе. Я адчуваю, што мяне акальцавалі, як гусь падчас пералёту ў праграме «У свеце жывёлаў».
Яны ўсе сочаць за мной, шпегуюць.
- Можна спакойна прыняць шэсць такіх, кажа Марла. Але каб табе пасля не стала херова, прымаць іх трэба праз задніцу.
Як гэта міла.
- Ды я сур'ёзна, кажа Марла. Абяцаю, пазней мы дастанем чаго-небудзь памацней. Сапраўдных наркотыкаў амфіку там, хуткасці, крышталікаў.
Я не збіраюся суваць гэтыя пігулкі сабе Ў дупу.
Ну тады выпі толькі дзве.
Куды пойдзем?
У боўлінг. Бо ён працуе ўсю ноч, і заснуць там табе не дадуць.
Куды б мы ні пайшлі, кажу я, паўсюль усе думаюць, што я Тайлер Дэрдэн.
Таму кіроўца аўтобуса не ўзяў з нас за праезд?
Ara. I таму тыя двое саступілі нам месцы.
I што ты думаеш рабіць?
Я думаю, проста схавацца мала. Трэба прыдумаць, як пазбавіцца ад Тайлера.
Я неяк сустракалася з хлапцом, які любіў надзяваць мае шмоткі, кажа Марла. Ну, сукенкі, капелюшы з вэлюмам. Можна цябе пераапрануць і выслізнуць незаўважна.
He збіраюся я хадзіць у бабскіх шмотках! I пігулкі ў дупу суваць не буду.
Тым горш, кажа Марла. А яшчэ я неяк сустракалася з хлопцам, які хацеў, каб
я разыгрывала перад ім лесбійскія сцэны з вялікай надзіманай лялькай.
Уяўляю, як Марла і пра мяне будзе казаць: я неяк сустракалася з хлапцом, у якога было падваенне асобы.
-1 яшчэ з адным хлапцом, які карыстаўся сістэмай павелічэння чэлеса.
Я пытаю: якая зараз гадзіна?
Чатыры раніцы.
Праз тры гадзіны мне на працу.
Бяры свае пігулкі, кажа Марла. Хм, калі яны думаюць, што ты Тайлер Дэрдэн, можа, нам дазволяць пагуляць у боўлінг бясплатна? Слухай, а давай пройдземся па крамах, пакуль мы яшчэ не пазбавіліся ад Тайлера? Набудзем клёвую тачку, шмотак, дыскаў. Трэба карыстацца, пакуль ёсць магчымасць.
Марла.
Л адна, забудзь.
Як там у старой прыказцы? Хто каго любіць, той таго і губіць. Чыстая праўда. Але і наадварот таксама праўда.
Як ні круці усё адно праўда.
Зранку я паехаў на працу а там паліцыя ачапіла стаянкуля будынка і бярэ паказанні ў маіх супрацоўнікаў ля галоўнага ўваходу. Усе соваюцца сюды-туды.
Я нават з аўтобуса выходзіць не стаў.
Я халодны пот Джэка.
Праз аўтобусныя шыбы я бачу вынесеныя выбухам вокны майго офіса на трэцім паверсе, а ўнутры пажарны ў запэцканым жоўтым плашчы збівае абпаленыя пліткі падвеснай столі. Яшчэ два пажарныя сантыметр за сантыметрам выпіхваюць з разбітага вакна ахоплены вагнём стол; той куляецца, саслізгвае і, хутка мінаючы тры паверхі, прызямляецца на ходнік я хутчэй адчуваю гэта, чым чую.
Разлятаецца на трэскі і ўсё яшчэ дыміцца. Я язва страўніка Джэка.
Гэта мой стол.
Я ведаю, што мой бос мёртвы.
Ёсць тры спосабы зрабіць напалм. Я ведаў, што Тайлер збіраецца забіць майго боса. У той момант, калі я нюхаў свае рукі, прапахлыя бензіна м, а затым сказаў, што хачу звольніцца з працы, я даў яму дазвол. Калі ласка.
Забі майго боса.
Тайлер.
Я ведаю, што выбухнуў камп'ютар.
Я ведаю гэта, бо Тайлер гэта ведае.
Я не хачу ведаць, што трэба ювелірным дрылем прасвідраваць дзірку наверсе манітора. Але я гэта ведаю. Кожная малпа-касманаўт гэта ведае. Усё гэта з Тайлеравых паперак, што я раздрукоўваў. Яшчэ адзін рэцэпт бомбы з электрычнай лямпачкі прасвідраваць у ёй дзірку і заліць туды бензіну. Затым заляпіць дзірку воскам або сіліконам, укруціць лямпачку назад у патрон і, калі хтонебудзь увойдзе ў пакой і запаліць святло...
У трубку манітора змяшчаецца нашмат болей бензіну, чым у лямпачку.
Каб даступіцца да электронна-прамянёвай трубкі [ЭПТ),трэба зняць пластмасавы кажух з манітора гэта лёгка. Але можна і праз вентыляцыйныя дзірачкі наверсе кажуха.
Перш-наперш трэба вытыркнуць манітор з разеткі і адлучыць ад сістэмнага блока.
Тое самае і для тэлевізара.
Проста памятай, што ўсяго адна іскарка нават статычнай электрычнасці ад дывана і ты мярцвяк. Паскуголіш трохі, згараючы жыўцом, і здохнеш.
ЭПТ акумулюе да 300 вольт пасіўнага электрычнага зараду, таму спярша трэба яго зняць, дакрануўшыся да галоўнага кандэнсатара вялікай адкруткай. А калі ты раптам памёр падчас гэтай аперацыі значыцца, ручка адкруткі ў цябе была не ізаляваная.
Унутры трубкі вакуум. Таму, калі прасвідруеш дзірку, у трубку ўваходзіць паветра і чуваць лёгкі свіст.
Рассвідруй дзірку большым свярдзёлкам, затым яшчэ болылым, пакуль у яе не ста-
не лейка. Тады напоўні трубку выбуховым рэчывам на свой густ. Напалм саматужнай вытворчасці падыдзе. Бензін чысты або змяшаны з замарожаным канцэнтратам апельсінавага соку ці з напаўняльнікам для кашэчага туалету.
Каб было весялей, можна змяшаць марганцоўку з цукровай пудрай. Сэнс у тым, каб змяшаць інгрыдыент, які хутка гарыць, з інгрыдыентам, які вызваляе шмат кіслароду для гарэння. Тады сумесь згарае так хутка, што выбухае.
Перакіс барыю з цынкавым пылам.
Нітрат амонія з алюміневым парашком.
Nouvelle cuisine анархіі.
Нітрат барыю, прыпраўлены серай, з размолатым драўняным вуглём. Вось табе і чорны порах.
Bon appetit.
Набі ім трубку і, калі хто-небудзь уключыць манітор, пяць-шэсць фунтаў пораху выбухнуць яму ў твар.
Але рэч у тым, што я, як бы гэта сказаць, любіў свайго боса.
Калі ты мужчына, хрысціянін і жывеш у Амерыцы, бацька для цябе увасабленне Бога. Але часам на месца бацькі становіцца праца.
А Тайлер не любіў майго боса.
Паліцыя будзе мяне шукаць. Я быў апошні, хто выходзіў з будынку мінулай пятніцай. Я прачнуўся, седзячы за сваім сталом перад запатнелым ад майго дыхання, бо патэлефанаваў Тайлер і сказаў:
- Спускайся. Машына чакае.
«Кадылак» чакае.
Mae рукі ўсё яшчэ пахлі бензінам.
Механік з БК спытаў, што я хачу зрабіць перад смерцю.
Я хацеў звольніцца з працы. Я даў Тайлеру дазвол. Зрабі ласку. Забі майго боса.
Мой разбураны офіс ужо далёка адзаду, за вакном забудовы змяняюцца пусткамі і ўзаранымі палямі, а асфальт жвірам, і вось аўтобус ужо на канцавым прыпынку. Кіроўца дастае пакет з-пад сэндвічаў з тэрмасам і глядзіць на мяне ў люстэрка задняга агляду.
А я ўсё думаю, куды б гэта схавацца, каб копы мяне не знайшлі. Я сяджу ў самым хвасце аўтобуса. Паміж мной і кіроўцам з паўтара тузіна чалавек. Я лічу дваццаць галоваў.
Дваццаць голеных патыліцаў.
Кіроўца паварочваецца і крычыць мне праз увесь аўтобус:
- Містар Дэрдэн, сэр, я проста ў захапленні ад таго, што вы робіце.
Ніколі яго раней не бачыў.
Голеныя галовы паварочваюцца адна за адной. Уздымаюцца адна за адной. У аднаго ў руцэ анучка. Я чую пах эфіру. У таго, што найбліжэй да мяне, паляўнічы нож. Гэта той самы механік з БК.
- Вы мужны чалавек, крычыць кіроўца, калі далі сабе такое заданне.
- Заткніся, кідае яму механік. Лепш стой на шухеры і не нясі лухты.
Ага, у адной з малпаў-касманаўтаў у руцэ гумовая стужка, каб абматаць мне яйцы. Яны загарадзілі ўвесь салон. Механік кажа:
- Вы ж ведаеце, містар Дэрдэн, што мы павінны зрабіць. Вы самі казалі. Вы казалі, шта калі хто-небудзь калі-небудзь паспрабуе зачыніць БК нават вы самі мы павінны ўзяць яго за яйцы.
Ядры.
Шуляты.
Яйцы.
Huevos.
Уяві найлепшую частку свайго цела: замарожаную, у пакеце з-пад сэндвічаў у лядоўні «Мылаварні на Пэйпэр-стрыт».
- Вы ж ведаеце, супраціўляцца не мае сэнсу, кажа механік.
Кіроўца жуе свой сэндвіч і назірае за намі ў люстэрка задняга агляду.
Я чую віск паліцэйскіх сірэнаў. Наводдаль тарахціць на полі трактар. Спяваюць птушкі. Задняе вакно ў аўтобусе напалову адчынена. Аблокі. Пясочак. Траўка зелянее. У ёй гудуць ці то пчолы, ці то мухі.
- У нас няма выбару, кажа механік. Гэтым разам, містар Дэрдэн, гэта не проста пагрозы. Гэтым разам мы іх насамрэч адрэжам.
- Копы, кажа кіроўца.
Сірэны ўжо блізка.
I як, скажы мне, будзеш тут супраціўляцца?
За вокнамі аўтобуса спыняюцца паліцэйскія машыны, мігалкі мігцяць чырвоным і сінім. 3 вуліцы нехта крычыць:
Усім заставацца на сваіх месцах.
Я ўратаваны.
Нібыта.
Я раскажу копам пра Тайлера. Раскажу пра БК, магчыма, мяне пасадзяць, і тады няхай самі разграбаюцца з праектам «Вэрхал», але мне больш не давядзецца глядзець на гэты нож.
Копы ўжо на аўтобусных прыступках, і першы кажа:
Ужо адрэзалі?
Давайце хутчэй, a то ўжо выпісаны opflap на яго арышт, кажа другі.
Ён здымае фуражку і кажа:
Нічога асабістага, містар Дэрдэн. Рады ўрэшце пазнаёміцца з вамі.
Я кажу: вы робіце вялікую памылку.
Вы казалі, што скажаце гэта, кажа механік.
Я не Тайлер Дэрдэн.
Вы казалі, што скажаце і гэта.
Я змяняю правілы. БК застаецца, толькі ніхто больш нікому яйцы рэзаць не будзе.
Так, так, так, кажа механік. Ён стаіць пасярэдзіне салона з ножам у выцягнутай руцэ. Вы казалі, што скажаце менавіта гэта.
Ладна, я Тайлер Дэрдэн. Гэта я. Тайлер Дэрдэн. I я дыктую правілы. Я загадваю схавай нож.
Які там у нас найлепшы час? кідае механік праз плячо.
КНІГІ ОНЛАЙН
