КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Э, ты дурный! Што ты навёў медзьведзі. Сам дурный. — Дарма, бацюшко, што я дурный, да з бацюшка накпіў. Да і кабана зьеў. — Як ты маго кабана зьеў? — Маё медзьведзі прынесьлі. — Я цебё прэстаўлю. — А куды, бацюшко, мне прэставіць? -— Я цебё ў турму всаджу. * Сцельнік — соты мёду. — Дай, бацюшко, сто рублёў, то жыв будзеш, а не даш, то прыдўць медзьведзі, убыЬць. — Э, ты дурный, я іх пострэляю. Да дўмае поп: — Прыдўць, забьюць. — На табё, чэлавечэ, сто рублёў, скажы нехай не ідўць. Дурный взяў шчэ сто рублёў грошы, да і одправіў іх. Жанщъба ула Ў бацькі дочка, да вельмі дуровата і сьлёпая трохі. Аны бататы страшэнно Жж был!. Прышбў до іх дзецюк і сватаецса к той дзеўцэ. Подбі'ў он её. — Я цебё вазьмў за себё. А ана рада! Увёчэру паведзё ё на двуор і ўсё подбівае её, штобы шла за его. Ана его цалуе, обдымае, а патом улезе ў хату і хваліцса: •— От, матко, полюбіў мне! Якій харошы! — Хто ж цебё полюбіў? — Солдат, матко — да харошы он! Круг’лы, шэрокі, і рукамі я не обняла. Ну, вернуусе он друп'й раз подмоўляць дзеўку, да маці не пускае. — А куды ты, дурна! Да седзі дома. Куды табё замуж! Полеглі бацькі, поснулі. A іх сон не берэ. Выйшла ана із хаты, пашл! аны, з клеці ўсё выносілі на воз, успаковалі. Он кажэ на её: — Я табё хўсточку очы завяжу, бо ў нашэм селё сабакі такіе — як гледзіш, спужаешса. Завязаў хўсточку очы і павёз кружкі села, да прывёз на той жэ двуор, да бацькоў. Дай кажэ: — Ізлазь, да лезі ў хату. Я позношу ў клець. Да сам завернўў дай паехаў, куды емў трэба з усім. Ана ўлезла ў хату, да на печ, дай села. — Такая хатка, як у магб бацькі. Такая печ, як у магб бацькі. Проспалісе бацькі і чуюць, што ана гаворыць. Путае маць: ■— А ты ж дзе ето? — Я замуж пашла. — А куды ж ты замуж пашла? — А за солдата. Да маць кажэ: — Устань ты, дзедку, пайдзі побач, ці е што ў клеці? Встаў той дзед, пашбў — аж клеця разчынена, нема нічэнько. Білі, білі тую дочкў, сталі путаць: — Як жэ он цебё вёз? — Успаковалі на воз, да завязаў очы хўсточку, дай поёхалі, а далей, як прыёхалі на двуор, он кажэ: — Лезі ў хату! Я і ўлезла ў хату. Здарэнне Павет Мазырскі, вёска Камаровічы ыў старый дзед з бабою. Взяла тая баба і померла. Плачэ той дзед: ЖЖ— Ах, Божэ мой, Божэ! Што мне рабіць цепер. Як мне жыць на сьвеце! Думаў, думаў: — Буду жэнщса. Взяў, запрўг кбніка і паехаў. Едзе да едзе, прыехаў ў аднб село. Заехаў до карчмы — там мужыкбў назбералосе багато. Разпрашываюць его: — Куды ты, старык, едзеш? Ён стаў ім жаліцса: такая а такая справа, померла мне баба, так еду жонкі шукаючы. Добрые людзі, нарайце мне дзе, каб высватацса. Дак той кажэ: — К той ІДЗІ. А той кажэ: — К той ідзі. А там якій то за плечыма стаіць, да тоукнё ў плечы: — Не шукай бабы, да хадзі со мной, я табё бабу нараю. Вышлі аны на двуор із тым. Путае он той дзед: — А дзе ты, добры чэлавечэ? У етом селе? — Да не,— кажэ,— паедом далей. Едуць аны да едуць — вьёхалі ў такій мох, у бэзднў, у завалу, што прайщ нельга. А конь едзе і не дотыкаецса до тагб. Побачыў той дзед, што тут якая то нечыста сіла, што едуць по ётакому мху, а конь ідзё. Беда! Не туды ўлёз. Прыёхалі — серэд лесу дом такій стаіць. Выпраглі коня: — Ведзі' ж его,— кажэ,— ў стайню. Ввёў он у тую стайню — аж там такіе пакое, палацы! Да поўна хата такіх красавіц! Погрэлісе аны, да той кажэ: — А што ты, дзеду, кагору хочэш взяць? — А што,— кажэ,— мой салавейко, ці аны за менё — таке харошэ паненкі — пойдуць? — Да ето ні почбм! Пойдуць. Беры. 3 аднбй зрабілі договор як взяць. Кажэ старый: — Нам трэ к свяшчэнніку ехаць, каб повеньчаў. — Ці шчэ ж табё свяшчэнніка трэба! Я цебё повеньчаю. Берэш, старый, ету панну? — Берў,— кажэ. — От і добрэ. Сталі аны ўберацьса до его села. — Ці багато ты мехбў маеш, чэлавечэ? А он кажэ: — У мне нема ні аднагб. Загаварыў до тое дзеўкі, штоб свае мехі' клала. Стала ўкідаць мехі — укінула пяць. — Будзе ётых. Павёў той старыка ў комнатку. — Дзержы, дзед, мех. Той мех дзержыць, а той усё грошы сыпле. Насып^ пяць мехбў. — Ну, владжайце! Садзіласе тая панна — ўбрана, просто ўх! А он, вёдомо, старычбк. I грошы тые пяць мехбў поклалі ім. Конь здаецса невелічкі, а бегне хутко. Ехалі аны, ёхалі — подъежджаюць под тое село, дзе старый. Путае панна: — Ці шчэ далечэ? — От,— кажэ,— гэто село нашэ. Як толькі огледзеўса: то була панна, а то седзіць сьвіня. Дўмае той старычбк: што он робіць! Сьвінювезё не бабу. Плачэ: як мнелюдзям показацьса! Да раздумаў сам сабё: — Хоць я сьвіню прывёз, да грошы маё. Позлазілі з воза — і сьвіня коціцьса з воза і пашла ў хату, да легла под палом, по-сьвінячы. Запаліў он у печы, наварыў вечэру, сам зьеў — і ёй адрэзаў хлеба і ліў страву на міску, дай поставіў под палом. Ана встала, учбўкала, дай легла. Да етой старык кажэ: — От, улёз не ў сваё — і пропаў колі. А далей, до однагб кажэ: — От, я пропаў. — А чэгб ты,— кажэ,— пропаў? — Што паненкой рббіцса і сьвіню. — Эх, —кажэ,— ты не вёдаеш, што рабщь. — А што я не ведаю? — Выжэнь ты ё на поле, а я прышлю пастуха. Даў Бог дзень, выгнаў он её на поле. — Ідзі, хоця подъеж, а то я цебё кормлю. Ажбсь воўкі бегўць, бачуць тая сьвіня, што беда будзе. Забегае воук — ана за адзін плот, то воук за другій — увільвала тая коло плоця — воук попраўляецса. Нема рады! Скінўласе ана паненкой, да атломіла жэрдзіну, да за тым воуком! Пашла ана до хаты одбіўшысе од воука. — Романе, Романе, не ўганяй ты мне на поле — не буду такой як бул а. — Калі будзеш ты ў менё господыню, то не буду цебё гоніць. — Калі ты ётого пастуха — воука зловіш, то я буду ў том доме господыню. Пашбў ён ловіць тагб воука. Зловіў поросятко, сеў на хвоі, дак поціснўў — поросятко і вішчыць. Прыбегае воук. Як стаў он его ловіць — воук то сюды, то туды — як сцягнўў его на песок —■ зловіў ■—• дай у село цягне. Прывёў у сваю хату, дзе тая паненка. — Эх,—кажэ ана,— ты брачухно-воучухно, ты хацёў мне заесьці. — Э,—кажэ,—дзевіцо-сестрыцо, я не цебё да сьвіню. — Э, —кажэ,— воучухно-брачухно, тож то я була. — Э, —кажэ,—дзевіца-сестрыца, чэму ж ты такая хітра була? — Так я'сердзіта була на сваіх братоў, што мне за старога оддалі. — А што ж ты, дзевіца-сестрыца, думает, беГ1м мы навыперадкі. Калі ты мне выперэдзіш, то будзеш тут господыню. Пабеглі аны. Воук як пабёг, то і сюды, і туды верне — бегўць аны, бегўць — нічого не вскурала. Ажбсь ідзё мужык. — Ах, ці такжэ бегці? Як розгорнуўсе мужык, так догнаў воўка, взяў за лапы, дай кінуў об землю. Воук без духу нежывы. Ана стала дай кажэ: — А што, брачухно-воучухно, я табё казала, што наскочыш на свагб. Пашла ў хату. — Ну,—кажэ,— дзеду, уж я тут буду господыню. Да ты мене взяў, а хаджайства неякого не показаў. Павёў он её ў свіронок, у клець. — Да якіе ж у менё ходзайство! Я бедно жывў —• нема нічого. — А мехі маё дзе, што браты далі? Погледзела, дзе тыемехі — у сеньцах стаяць. Пашбў он, уцягнуў тые мехі — вывернула ана — аж то грошы навернула. —• Цепёр я буду хаджайка. Он повеселеў — хоць ана малада, я старый, будом жыць. — Ты ж ідзі, дзеду, по гарэлку — мая маць у госьці прыедзе. — А ці багато гарэлкі взяць? — Беры гарцбў два. Ажось серэд ночы стукоцяць! Грумоцяць! Едуць у хату. Найшлб іх поўнюсенька хата. Едзе імаць у госьці — ні гола, ні адзета, ні на козе, ні на сьвіні, чорт вёдае на чом! Прыёхала ў хату. Хата бу- ла чорна, а то зрабіласе ясна, чиста. Не булб нічого ў хаце, а то і столы посталі і крысла — усё яктрэба. Пазіраедзед, што будзе. Тая маць кажэ: — Шчэ ж прыедзе мой сын у госьці. Прыежаетой сын. Ідзё з такою калоду, штонеможна там ні сесьці, ні стань — всё з ту калоду ходзіць. Понапівалісе ўжэ там. — Кабы мўжыка, то бы потанцовалі. Пашбў дзед, мўжыка прывёў. Напоілі мўжыка, іграе — аны скачуць. Да прыдўць к столу, помочуць пальца, мажуць по оку і пайдўць скакаць. Дзед той дўмае: — Што ето! За што аны мочаюць да мажуць? Вазьмў і я помажу. Як толькі аны загледзелісе, он помочыў пальца, да помазаў око. Так і бачуць: не то людзі, да все чэрці — і аны не ў хаце да ў карчмё, да так мужыкбў натыкаюць, штобы мужыкі білісе. Мужыкі ўжэ і побілісе. Адзін крывый чорт бэз ногі подштўрхівае, штоб білісе.Аон церпёў, церпёў да не вытрымаў, да кажэ: — Што ту, крывый чорце, подтыкает? — А ты, — кажэ,— нас бачыш? — Бачу, — кажэ. — А на каторэ око бачыш? — А на левэ. А той крывый скочыў, да як сунуў емў пальцом, дай выскбчыло око. — Калі ж ты,— кажэ,—нас бачыў,то не бач нічого. Дўмае той дзед: — Нехай бы я лучш моўчаў. Прышбў до тое маці: — От, што вашэ мне наробілі — высўнулі око. — А нашто ты мочаў пальца да іх бачыў? Дўмае он: Што мне рабіць! А тут Бог его навёў: — Плюнь ты, да кажы: злый, ліхій, адчэпісе ад мене. I он перэжэг’наўсе да плюнуў. — Тфу! Згінь, пропадай ты, мара! Так тые ўсё полецелі церэз камін — і камін упаў. Парабак і бусел Павет Мазырскі, вёска Камаровічы одзіць бусел по болоце. Насталі ужэ заЗ'мк*'— ён і астаўсе тўтака — не прымаюць его ўгору лецёць. Вышбў паробок з V аднагб хаджайства быдло поіць, ужэ по сьнегу, і бачыць: ходзіць бусел по сьнегу, дай ногі подымае — то тую ногу, то тую. Так ён подышбў до его: — Бусьлік! Бусьлік! Хадзім у хату. Да за его, за крыла, да ведзё ў хату. Вавёў у хату, а хаджайка кросна тчэ, дай кажэ: — Ой, бусьлік, ты змёрз! А далей кажэ: — А ў его чэловечэ ногці — погледжў. А толькі ана процягла ему глядзёць на ногці, так он её дзюб! У нос. Як дзюбнўў нос, так і вырваў половіну носа. Бедуе ж ана, што бэз носа, да кажэ: — Бусьля, бусьля! Што ты мне зрабіў ето! Ты ж менё калекою посадзіў. Дак ён кажэ: —■ Калі хочэш, штоб я цебё выгоіў, леці ты со мною. — Як жэ, — кажэ,— я полечу? Я ж крыл не маю. — Хадзём,— кажэ,—на двуор, я цебё крылом напранў, дай полечу. Вышлі аны на двуор, он напрануў ё крылом, поднялісе і полецелі. Поускакалі ўсе з хаты, удзівленье такое! Плачуць дзеці — полецела маць. Давай аны тагб паробка лаяць: — Нашто ты бусла прывёў! Паробак кажэ: — Да калі ён умёрз — на аднбй нозе стаяў. Да аны, як полецелі, так полецелі — да на морэ. Ён у моры загоіў ей той нос, да на жонку сабе взяў. Жывўць аны дай жывўць гадбў тры, навелі' ужэ і бусьленятка.