КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— А што, —яна кажэ,—. лецім мы ў маю старону. Поодвёдаю маіх дзецёй, тых што первей булі. Прылецелі аны сюды, дзе ана була, да з тымі дзецьмі, з бусьленяткамі, села ана на озеродзе, на сваём. Да ўсё закідае голову: — Кле, кле, кле! I бусьленятка: — Кле, кле, кле! А тые дзеці, што покідала, выходзяць, бачуць, што клекчуць буслы. Сталі плакаць. Радзяцьса аны: — Што тэты буслы так прылетаюць да клёкаюць. Можэ то наша маць. Кажуць аны: — Кабы нам як зловіць её. Разопнём цёнято* дай пагонім. Ці не влеціць ана. Собралісе дзеці, цёнято настрбілі, разапялі перэд озеродом.сталі гоніць. Да бусьліха вёдае, * Ценято — сець. што то ей дзеці — ана і сама хочэ, штоб як ёй зловілі. Так аны разпінаюць цёнято, а ана седзщь. Як сталі гоніць, ана і полецела, а аны цёнято розгорнулі дай стулілі. Взялі, вынялі з таге цёнята, да внесьлі ў хату. Ана знае, што дзеці ей — ну, толькі бусьліха. А ў іх на двуорэ груша стаяла, а на грушы бусьленятка поседалі. Ёй і тых шкода, што ў хаце, і тых шкода, што на грушы. А той бусел ёй ждаў.ждаў— прылетае і он, да і он седзіць коле дзецёй, да клёкае. Дўмае ана: — Што тут зрабіць? Завідно ей, што бусел клёкае, да прышла к акнў, да дзюб! У акнб. Акнб прабілосе, да кле, кле, кле! А тые з грушы повлеталі туды к той. Дўмаюць дзеці: — Што тут рабіць, што налетало так буслбў багато. Прыдзё пора, што трэба ім песьню сваю пець, то аны лопу! Лопу! Да на стол посядаюць, да клёкаюць. Дўмаюць дзеці: — Як так, дай так, маці не будзе. Сталі аны слбвечно спрашываць: — Ты, кажуць, наша маць? Да перэд ёй І плачуць. А ана: — Кле, кле, кле! Я ваша маць. Зговорылісе аны пусьціць іх із хаты. Адчынілі дзьверы, повывбдзілі за крыла. Вылецелі аны із хаты, дай полецелі за морэ. Парабак і бусел Павет Мазырскі, веска Камаровічы адзіў бусел по балоце, да напалі зазімкі, ён і астаўсе тўтака. Вышбў паробок з адной хаты быдло поіць. А ён, той бусел, ходзіць по снегу, подымае то тую ногу, то тую. Так ён подышбў до его: — Бусьлік, бусьлік, хадзём у хату. Да за его, за крыла, да ведзё ў хату. Дай ў хаце он погрэўсе. А тут ідзё господар, дай гаворыць на паробка: — Нашто ты его прывёў у хату! Чэмў не побіў ётаго падлучья. Да бусел як подняўсе, да влецёў на голову тагб чэлавека, дай дзюбнўў і пробі'ў. — Божэ мой, што мне рабіць! Я ўже калека вечны. Бусел взлецёў на хату, дай клёкае. А ён плачэ, да кажэ: — Бусьлік мой галубчык, дай мне раду яку! А ён, той бусел, закінуў галоўку, да злецёў, лопнуў крылом, да под крыло і панёс. Полецелі аны на морэ. Стаў он его гоіць, так за месяц он его і загбіў. Просіць он его, тагб бусла, штобы его вывёў із мора. А бусел кажэ: — А як я цебё выведў із мора, ці ты скажэш, дзе ты быў і хто цебё выгоіў? Дак ён кажэ: — Я мужык і сьлепый і дурный, а вы сьвет летаеце і морэ знаеце, ваш розум большый, як у менё. Прашў мілосьці вашэй научыць і менё. — Добрэ, ідзі ж со мною. Ідуць аны дай ідўць. Да скачуць двое дзеток на аднбй нозе. — От то, пане бусьле, то дзеткам кара? — Не — ето аны дурнёў научаюць: не завідуй, калі другому хорошо, да не хапайсе ўсё сабе браць. Павёў он его такі до дому — аж тут на берэзі мора зяузюлька купаецса. Вельмі ана харбшэнька. А мужыкў, як хороша бачыць, ему завідно. Дўмае: — Ах, кабы ў мае рукП А бусел стаіць дадзівіцьса. А ён намёрыўсе зяузюльку ўхопіць — да бусел прыкмеціўсе — як толькі он за зяузюльку, так бусел его дзюб! у ногу. От ён і зноў калека. Зноў бедуе: — Што мне рабіць! Да бусел кажэ: — А ты ж пытаў, што тые дзеткі робяць, а я казаў, што дурнёў научаюць, штобы друп'м не завідовалі. Маеш цепёр науку. Плачэ он, просіць бусла, штоб его выгоіў. — Калі ты,— бусел кажэ,— дочку замуж за менё даш, то я цебё выгою. Што тут рабіць! I дочкі жалко і калекой нелоўко быць. — Пусьщ мне, — кажэ, — до дому, я дочкі попытаю, як ана скажэ. Пусьціў. Прылецёў той чэлавёк до дому, стаў такім, як і быў. — Што ты, дочко, вёдаеш — такая а такая справа. Хочэ бусел цебё замуж взяць. Дочка ў голос, у плач. — Як то можэ быць! До мене такіе кавалеры ўдаюцса! Да на той час знайшоўса кавалір ў её і спрашывае, як етб? Стала разказываць. Кавалір кажэ: — Да што там бусел! Я хвурею его ўбью. Бусел на ету пору прылетае і сеў там на дворэ—• да ўсё закідае голову, дай клёкае. Дўмае выйдўць по его і ў хату поведўць. А тая дзеўка плачэ, што бусел прылецёў по её. А той кавалір кажэ: — Не плач. Да хвурью настроіў, да акно протворыў, да як пальнўў, так бусла забіў. Да тую дзеўку обняў, поцаловаў: — Ты ж мая жэна, а я твой муж. Вяселле Павет Мазырскі, веска Камаровічы улб ў бабы две дочкі. I баба бедна з ётымі дочкамі. Дўмае, дўмае, дай кажэ: — Што, маё дочкі, хадзім у сьвет —можэ Бог шчасье дась. Пашлі аны ў сьвет. Ідўць аны, ідўць — прыходзяць до цёмнаго лесў. Абдымае іх ужэ ноч — ужэ цёмно. Жўрацса: што тут рабі'ць? Далей подыходзяць аны — засьвеціўсе ім агбнь. Аны кажуць: — Агбнь сьвеціць — пайдбм — мо тут село блізко. Ідўць аны — такій лес велікі! Стаіць адна хатка і агбнь гарыць. Ана — ета маць — кажэ: — Зайдзім сюды, ці не пусьцяць на ноч. Зайшлі аны — нема нікбгонько ў хаце, толькі агбнь сьвеціць. Кажуць аны: — Влезьмо на печ, ляжмо — уж як будзе, то будзе. Ці нас тут што побье, ці жывы будом. I голо, і босо, не булб нічого ў той хатцэ, ні піць, ні есьць. Повзлазілі аны на печ, полеглі. Ажбсь до поўночы, едуць і граюць, і скачуць, і паюць, а што не свой дух (не пры наших душах казано) з весельем ідзе. Позіраюць аны з печы — як толькі на двуор вьёхалі, на столе ўсегб— і піць, і есьць, і шклянкі, і самовар, всё чисто. Ідўць у хату, скачуць, в лапкі плашуць. Адзін ідзё ззаду крывый на аднбй нозе, як зайграе мўзыка, он усё перэкідаецса. А далей ідзё з самаго заду адзі'н і несё мех уголья на плечах. Як махнуўса он, да пашбў скакаць по хаце, да посыпалось з тагб меха, не ўголья, а грошы. Посыпалісе по хаце, так і помосту не знаць. Завідуюць аны з-за коміна, што грошы по хаце лежаць. — Эй,—кажэ,—мамочко, кабы нам грошы трохі взяць. Гулялі аны, гулялі, понапівалісе ўжэ, полегл! дай поснулі. Ана, тая дзеўка, ослухала, што ужэ спяць, ціхо злезла з печы, дай грэбё тые грошы ў хфартўх. Той крывый стае — чэрап за её! — Ах,— кажэ,—мая дўшэчка, аткўльты прыбыла? Ана спужаласе, не вёдае, што адказаць. А далей трохі очухаласе, дай кажэ: — Мы подорожные. — Ну, якіе ж вы подорожные? — Мы бёдные саусім, пашлі мы у свет шчасья шукаць. Нема чом пожывіцьса. — 3 кім жэ ты тут? — путае. — Шчэ,—кажэ,—у менёмаць на печы і сестра. — Найміцесе ў нас — будзе вам піць і есьці. — Ну, можна,— кажуць. — Да што вы хбчэце за гуод? — Што ласка ваша. Служаць аны, служаць — ужэ поўроку мінуло ім — ужэ ім надоело ў іх служачы. — Заплаціце нам,— кажуць,— пайдбмадвас. — Ешчэ послужыце,— аны кажуць,— будзе ў нас веселье — поможыце одправіць. — Ну, добрэ. Пашлі ж аны по тую свацьбу — ажбсь і едуць з весельем. Зьёхалі на двуор, іграюць, скачуць, танцуюць. Адзін крывый, а другій сьлепый ідзё, а трэцій волбвую шкуру несё, да скачэ. Да як махнўў хвостом з той воловой шкуры, так мўзыцэ око выбіў. Зернулі аны на двуор — аж тут медзьведзь на дворэ. — А што, медзьвёдзь, напоймо. Пашлі аны, за тагб медзьведзя, дай доўбяць у хату. Як побачыў медзьвёдзь гарэлку.захацелосе. — Дайце мне, браткі, гарэлкі. Далі ему гарэлкі, напіўсе ён, так што ему дурыць у голове. Пашбў ён скакаць, да побіў ім шклянкі і самовары, усё чысто. Бачуць аны, што беда — просяць аны его, штобы пашбў ён. — А што,— медзьвёдзь адказывае,— калі мне оддаце вашу наймічку на жонку, то я найду. А не, то ўсё побью. Сказалі аны той дзеўцэ, што такая справа: — Медзьвёдзь хочэ цебё за жонку взяць. Плачэ тая дзеўка, галосіць. — Не плач, не бойсе,—аны кажуць,—нішто табё не будзе. Ну, згаварылі тую дзеўку. Веселье будуць рабі'ць з медзьведзем. — Дзеўка-дзевіца, — кажэ медзьвёдзь, — не плач, не журысе, табё будзе ў менё піць І есьць. Дзеўка зернё — вёдомо медзьвёдзь. Жывое ей немаш. Пашлі аны до шлюбу, стаў поп хрэсьціць. Агледзёласе ана ізнбў — аж то не медзьвёдзь, а паныч. — От, — кажэ, — я быў закляты, пакўль сабе жонкі не высватаў, а цяпэр буду панычом, як і первей быў. Маці і сын Павет РэчыцкІ, веска Юравічы ыў адзін чэлавёк вельмі багатый, да не xlSt меў он дзецёй. Як начаў ён езьдзіць по ^знахорах, то рбдзіла его баба сынка Анд< рушка. Як стаў той Андрушко расці, то не годам і, а ле днямі. Да патом той старык помер — і астаўсе Андрушко з маткой удваём. Сталі аны жыць з маткой, І его матка вельмі шкодовала і не пускала до работы. I до тагб дожылісе, што цэлое хаджайство проелі. Да сын кажэ: — Матко о, матко! Пайдў я сабё службу по- шукаю. Да матка кажэ: —Не, мой сыночку, лушч хадзём разэм в сьвет, можэ што знайдзём сабё такое, штобы мы моглі пражыць. Сын згбдзіўсе на маткіное слово і шчэ што булб, то аны прадалі, а што комў аддалі, побралі торбы і пашлі ў сьвет мілбсціны просіць по хатах. Хадзілі так аны од хаты до хаты, дзе бедный, а дзе багаты — не так то скоро рабілось, як скоро гаварыцьса. Да пашлі аны у лес. Малою сцёжэчкой ідўць дай ідўць. Аж лежьщь поясок сіні. Так сын хочэ его забраць, а матка не позваляе. — Наштотабё,— кажэ,— браць! Можэ то якій знахор поклаў, а мы возьмем, то будзе нам беда. Да сын не хочэ маткі слухаць і такі хочэ взяць. А матка аж за рукі его хватае і просіць: — Не беры, мой сыночэк. А можэ он такі'й, а можэ сякі — нашто нам его браць! Лучш не чэпаймо, да хадзём далей. Хто поклаў, той нехай і возьме. Сын стаяў і доўго думаў, ці браць, ці покінуць — да матка згаварыла его і пошлі далей. Ідўць аны, дай Андрушка гаворыць до маткі: — Мамо, о мамо! Я вернусе, дай вазьмў ётаго пояска. Матка ізнбў начала его просіць: — Мой ты сыночэк! Я ж цебё шкодую — я ж цебе прашў, не чэпаймо. Хадзім мы далей. Пашлі аны далей. Да его такі корціць етый поясок. Кажэ ён: — От, матко, мы ўжэ потомілісе вельмі — сядзьмо, да хоця трохі оддышэм. Матка его послухала. Селі аны, досталі хлеб із торбы і сталі аны полўдноваць. А его усё етый поясок корціць, як бы емў хто кажэ: вернісе назад, дай заберы его. То ён кажэ на матку: — От, матко, цепёр як мы подьелі, то варто было бы нам і заснуць трохі — нашые ногі боляць.