КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Тым часэм, к Хімцэ прышбў поп на ноч, а той парббочэк вёдае, што прышбў. Гаворыць: — Дзёдухно, бег кравёц, а я з-за ўгла шамец! Аж в ушах зазвенело! Побегу я ў лужу, помочусь. Так он кажэ: — Дзёточко, е і тут вада, можна намбчыцьса. — Мне трэба ў лужу. — Бежы сабё ў лужу. Дак он не бег ў лужу намбчыцьса, побёг просто до дому, і сьвіснўў, на двуор ўскочыў. Поп гаворыць: — Хто ето ідзё? — Гэто наш парббочэк. — Дзе мне дзецса цяпёр? — Лезь на палатку, до цыбулі. Полёз там поп. — Чэгб ж ты прышбў, дзёточко? — То мне дзядзюшко прыслаў, штобы я цыбуле перье пробіў. — Ей, дзёточко, нашто табё абіваць. Я ўж сама абіла. — Ей, дзянночко, мне дзядзюшко прыказаў — трэба дзядзюшка послухаць. Взяў, як начаў біць, так чуць поп жыв астаўсе. I полецёў до дзядзькі. Так аны з попом гавораць: — Ой, якій парббочэк хітрый, чуць мне не ўбіў. Неможна нам з таббй, Хімка, жыць — хыба ты до мене хадзі. Ан а кажэ: — Не, бацюшка, прыдзеценату ночку, он уж не прыдзе. Так аны арўць, арўць з дзядзькем, аж парббочэк кажэ: — Ей, дзёдухно, бег кравёц, а я з-за ўгла шамец! Аж в ушах зазвенело! Побегу я ў лужу, намочусь. Так ён кажэ: — Дзёточко, е і тут вада, можна намбчыцьса. — Мне трэба ў лужу. — Бежы сабё ў лужу. Дак он не бег у лужу намбчыцьса, побёг просто до дому, взлецёў на двуор і сьвіснўў. А поп у X імкі ў хаце. Дай кажэ: — Нехто ідзё! А Хімка кажэ: — Гэто наш парббочэк. — Дзе ж мне дзецса цепёр? — Лезі' под печку. Поп улёз под печку, да парббочэк вышбў у хату. Хімка путае: — Чэгб ты, дзёточко, прышбў? — То я, дзянночко, прышбў, мнедзёдушко прыслаў — тут седзяць злыдні под печыо, трэба іх угнаць. Трэба кіпятку нагрэць і выпарыць іх. Побёг дроў набраў, да ў печы запаліў, вады нагрэў, лунўў под печу воду. Як лунўў под печу, так поп упарыўсе, выскочыў і побёг. Такой кажэ: — Бач, дзянночка, былі злыдні под печью, выскочылі і побеглі. Дак ён побёг до дзядзькі. Арўць аны цэлый дзень, да парббочэк кажэ: — Ей, дзёдухно, бег кравёц, а я з-за ўгла шамец! Аж в ушах зазвенело! Побегу я у лужу, намочўсь. Так он кажэ: — Ей, дзёточко, е і тут вада, можна намочыцьса. — Мне трэба ў лужу. — Бежы сабё ў лужу. Так он не бег у лужу, а побёг просто до дому, взлецёў на двуор і сьвіснўў. А поп у Хімкі ў хаце. Кажэ: — Нехто ідзё. А Хімка кажэ: — Гэто наш парббочэк. — Дзе ж мне дзецса? Он усё знае, дзе я сховаюсь. Так ана гаворыць: — Ідзі в овечкі, зовцамі пастоіш. Скінь кошулю і голый з овцамі постой, так он не познае. Поп скінуў кошулю і сховаўсе з овцамі. Хімка паробка пытае: — Чэгб ж ты, дзёточко, прышбў? — То я, дзянночко, прышбў, што нашэ овечкі не поёны. Трэба іх напоіць. Дай Хімка кажэ: — Я ж сама напбіла — не трэба іх поіць. — Ей, дзянночко, мне дзёдушко прыказаў, трэба дзёдушка послухаць. I там е баран дужы, такій, што овечкі біё. Трэба его выгнаць. Пашбў, взяў пугу, начаў тагб барана біць, попа голаго, без кошулі. Біў, біў — дай побёг до дзядзькі. Хімка кажэ до попа: — Бацюшка, прыдзіце на ту ночку. А он кажэ: — Не, ужэ не прыдў. — Так прыходзьце хоця под акнб. Прыёхалі з поля до дому Талімбн з парббочком. Так Хімка ім па полцэ прасцілае, а сама ле окна ложыцьса. Так парббочэк гаворыць: — Не, дзянночка, мне вельмі горачо, я ле окна лягу, вы ложыцесь з дзядзьком. Ана спрацівляецса, не хочэ, сподзеваецса попа. Да муж ей гаворыць: — Нехай он сабе ложыцьса ле окна, каліхочэ. Он послушный хлопчык! А ты ложысь со мною. Так і полеглі. Поп прыходзіць, стукае ў акнб і кажэ: — Хімка, выйдзі ты ка мне. А парббочэк за Хімку адказывае: — Неможна мне выіці, муж дома. (Тут наступав сцэна, немагчымая для апісання...) Лежыць. Талімбн гаворыць: — Нешто бацюшкі не віднб. Можэ хворый, ці што! Хімка, зварыла бы ты ему да нанесла б што такое. А ана кажэ: — Што я ему занесу? Трэба хыба курку зарэзаць, да панесьщ. Зарэзала курку, зготовала, дай кажэ: — Сподніца мая чорна, не ведаю, ці так іці, ці нову надзёць? А муж кажэ: — Прыберысе, дай ідзі. Нашла ў клець адзевацьса, а парббочэк выхваціў курку з горшка, да там укінуў... А тою курку з дзядзьком зьелі сабё. Хімка взяла горшок і панесла до попа, дай кажэ: — Бацюшка, встаньце, от росолку я зварыла. Дак он устаў, взяў, помешаў — вышло на верх. Но, моўчыць, нічого не кажэ. Да гаворыць на наймічку: — ГІайдзі, вазьмі мёду, трэба Хімку почастоваць. Не беры тагб, штозкраю, а з куточка в дзежцэ. Нашла і взяла тагб. Стала Хімка есьці той мёд, воткнўласе жало ў язык — дай заболботала, панемецку загаварыла. Бежыць до дому і болбочэ. Парббочэк, як побачыць, дай кажэ: — Цепёр, дзёдушко, будзьце здаровы! Уж я табе не потрэбен — уж твая Хімка па-немецку гаворыць. Дурань выйшаў у людзі Павет Мазырскі, вёска Камаровічы #улб у бацькі тры сыны — два разумных, а трэцій дурэнь. Пашлі аны в сьвет шчасья шукаць. Тые разумные кажуць: — Куды ты, дурный, ідзёш? А ён кажэ: — От, пайду в сьвет, ці мне Бог не дась якого шчасья. Ідўць да ідўць, дурный да разумные. Едзе купец, постаў он, пытае: — Куды ідзецё? Аны кажуць: — Ідзём у сьвет, можэ хто найме ў работу. А купец атвечае: — Найміцеса ў мене. — Добрэ. Павёў он іх на рашчбт, што ў лесе е, штобы рашчбт знялі. Той жэ дурный зняў рашчбт, а разумные не. Да як прыгледзеўса купец, так той купец адправіў разумных, а дурня аставіў. Так стаў ён жыць у купца. А дочка була ў тагб купца вельмі хороша; так тая дочка вельмі сподобала тагб дурня, сподобала, што он удалы на рашчбт, і просіць ана свагб бацькі, штобы пожэніць іх. Той купец её не пускае, што, кажэ, волоча, такій да такій. А ана кажэ: — Што, татко, да я хочу его вельмі. Взялі аны да пожэнілі іх. Поёхалі аны ў госьці до его бацька. Дак тые брацья разумные позіраюць, што он такій прыехаў убраный, да такім пбяздом, дружбу прывюз, коні харошы. Да бацько такій рад, што ўх! Прбсяцса тые разумные ў дурного: — I мы з таббю, браце, паедом, можэ і нам Бог шчасье ётакое дась. Паёхалі аны. Прыёхалі ў той дом купецкі. Так купец кажэ: — Аткўль аны, што аны будуць рабщь, калі рашчоту не ўмелі зняць. А ана, тая дочка, кажэ: — Татэчко, поставім іх на воду, лес адваліваць; нехай ідўць на прыкашчыкі. Пашлі ж аны на лес, да сталі на прыкашчыкі. Як стаў той лес адвалівацьса ад бёрэгу, так стаў лес круціцса — ведомо на вадзё. Сталі аны крычаць, што млін меле. — Э, г’валт, млін меле! Сталі ўсё з тых разумных смеяцьса, што дурэнь да вышбў на людзі, а разумные да дуракамі астаюцса. Беднасцъ не загана Павет Мазырскі, вёска Камаровічы * 1$ ула ўбацькі дочка вельмі красіва. Прыходзіць к ёй трох кавалеров: два ўбераные, £ што толькі глядзець, а трэцій у такіх ™ латах, у такіх шатах, што неможна І позіраць. Так сталі аны ту паненку сватаць, і той сватае, што ў латах. Так тые ўбераные смёюцса над ём, да кажуцы — Ты, негуодный! Да латунё ты! Куды ты лезеш! Ана, тая паненка, убёрана, хароша, а ты ў латах. Да толькі ж у его персьцень зіяе залатый, што толькі дзівіцьса. Так гэтая панна дўмае: — Эх, Божэ мой, Божэ! Як ето мне зрабіць! I тые ўдаюцса, і той у латах удаецса, у его рука хароша, што персьцень е. Так той латўн путае ў бацькі паненкі: — А ці есь у вас, паненко, гумно? I заве тых убёраных панічбў: — Хадзім мы ў гумно — хто пяць коп вымолоціць жыта хучшэ, тагб будзе паненка. Пашлі аны ў гумно — той сабё насадзіў пяць коп, той сабё насадзіў, да той сабё — і молоцяць аны, і молоцяць... Да той, што ў латах быў, пяць коп вымолоціў, померыў, і ў бочкі всыпаў. А тые і по копё не вымолоцілі. Да бацько кажэ: — Шчэ ж не канёц. Ідзецё ў лес, у новіны*, да хто новіну выкопае, і посечэ, і попаліць — ужэ як сеяць — так той мой зяць будзе. Повёў іх бацько ў новіны і подводзіў іх і сталі аны копаць. Дак тые копалі, копалі і по загону не выкопалі. * Навіна — свежая зямля, выкарчаваная з-пад лесу. — Э, куды ты! А той і скопаў, і попаліў, і поораў, і шчэ побороноваў. Позбералісе аны, да бацько кажэ: — Ну, шчэ не канёц, шчэ работу дам. Ідзецё на чыстое поле: хто выдуне больш шляху*, так той мой зяць будзе. Так тые сталі дуць. Дулі, дулі — і на поўверсты не выдулі. А той у латах як подўў, так на сем вёрст здуў, вычысьціў — хоць ты кашы положы! Пашлі ж аны туды до свагб пана — до бацькі тагб. Аж баба на вўліцы путае: — Дзе вы былі? — Ай, бабко, такая да такая справа. Тые ўбёраные, а той у латўньчыках стаіць. Баба кажэ: — Я ж табё буду ў пбмочы. Ідзі' ж ты,— кажэ,— до покою, сьвісній стаўшы на ганку, прыбегнё к табе лошак — так ты на лошака сядзь — зрабішсе лучшым панічбм як аны. Прышбў ён до покою, да на ганку свіснўў, прыбёг лошак, сеў на его, зрабіўсе паніч убраный у срэбро, у золото, укрэстбваный, што ах! Вышла тая панна, позірае на тагб, то на тагб — а той, што быў у латах, ах якій харошы! Да персень на пальцу зіяе. Да панна кажэ: — Ах, татко, мой, татко! Гэто мой муж, я его жонка. * Шлях — дарога. Жаночае шчасце Павет Мазырскі, вёска Камаровічы Ула Ў манеры дочка. Хацела ана іці замуж. Ду — Ат,— кажэ,— годзі ўжэ я служила, пайдў я, свагб шчасья попробую. Маць не пускала, не пускала, да ўжэ покой дала: -— Ідзі, калі хочэш. Пашла ана шукаючы, дай нашла сабе паніча. Пашлі аны до шлюбу, посталі на шлюб, стаў вёньчыкі ксёндз класьці — аж непаніч, да медзьвёдзь! Дўмае тая панна, плачэ: — 3 кім мне жыць цяпёр? Поёхалі аны од шлюбу, прывязалі тагб медзьвёдзя до возу, думае панна: — Што мне цяпёр рабіць! Шоў, шоў той медзьвёдзь ле возу — да взяў абернуўсе, да засвістаў, задраўшы голову, да зноў зрабіўсе такім панічбм, што толькі глядзёць. Панна абрадоваласе. Гуляюць аны, веселье зрабілі, музыканты граюць, понапівалісе, танцуюць. Ды бацько кажэ: — Годзі ўжэ танцоваць — нехай веселье кончаюць. Пашлі ж аны на спацэр, тая панна з панічбм сваім. Ідўць аны, ідўць по саду — то быў паніч, а то зрабіўсе воук. Зноў тое панне страшно стало — невёдомо, што рабіць. Зноў он зрабіўсе чэлавеком. Путае ана его: — Як вы рабіце! Як жэ нам на сьвеце жыць! То тым скінёцесе, то тым. А он ей кажэ: — Ах, міла мая, не ўважай на гэто, што я так скідаюсе. Будзеш ты ў менё ўсім давольна: і печэньем, і едзеньем, і дзёньгамі. Пашлі аны до покою. — Ты ўжэ, мая міла, ложысе спаць, а я пайдў.