КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
перъялов — і зараз помёр. Да поховалі его в косьцёле. То як толькі его поховалі, он зачоў хадзіць, да стукаць, да ламаць усё, так што не булб рады. Так сказалі, што дадўць пядзесят рублёў, калі хто ў косьцёле перэначуе. То як толькі хто пойдзе, то назаутра не будзе жыв — альбо раздзерэ, альбо повесіць, альбо задушыць, альбо в трупу паложыць. Наконец, найшлбсь двох хлопцов малодых, і пашлі до косьцёла на ноч. Прышлі, запалілі две свечкі, поставілі сабе стол і началі в карты граць. Ажно около поўночы адчыняецса склеп І подымаецса труна — дай одмыкаецса веко і встае пан. Як аны побачылі, што вуходзіць пан, то адзін спужаўсе, а друп'й кажэ: — Не бойсе, да іграймо. Подышбў до іх пан і погледзёў, як аны граюць, дай гаворуць: — Прыміце і мене в карты граць. Тые кажуць: — Бардзо прошен. Он раз, як толькі сеў, так і проіграў аднагб імперьяла, дай кашльнўў, і вылецеў з горла імперьял. I так аны выігралі од его два гарцы імперьяла. Тады он ім подзяковаў і сказаў: — Цепёр ужэ не буду хадзіць, стукаць, дай нікамў нічэго робіць — бо тагды мене на тым сьвеце [не будзе] із грошыма. I пашбў на свае место, дай і труна замкнулась і апусьцілась до склепу. А тые хлопцы до дня сабе седзелі, дай в карты гралі. Назаутра зобралісе людзе ховаць етых хлопцов, ажно аны ішчэ по гарцу імперьялов досталі. А патом ужэ пан ніколі не хадзіў, дай не стучало по косьцёле. Купец Павет Рэчыцкі, веска Юравічы Выў сабе адный купец. Называўсеон Марко Богаты, і ездзіў з товарамі по сьвеце. Ехаў он, да заехаў у аднб село прэд ночью, дай прбсіцьса на ноч. Да перэехаў усё село, і ніхто не прымае. Наконец, бачыць у аднбй хатцэ агбнь гарыць. Дак там стучаецса дай просіць: — Добрые людзе, пазвольце мне перэночэваць. А господар той кажэ: — Ніяк не магў — мая жонка на часах — можэ і той ночы породзіць — неможна. — То хоця на подворьі пазвольце мне коня поставіць. — На подворьі то можно, а ў хату ніяк не магу пусьцщь. — Ну, добра. Да Марко выпраг свагб коня, а сам лёг спаць на возе. Ажно чуе голос малаго дзіцятка — і два Яугалы прылетаюць. А патом еты Яугалы полецелі ў гору і путаюцса Бога, якое тамў дзіцяці шчасье даць? А Бог кажэ, што тамў дзіцяці трэба даць Маркбвое шчасье і богацтво. Дай Марко лежачы ўсё гэто чуў і таксабё думаў: — Хоця Бог так кажэ, да не будзе тагб. Назаўтра дзень, пашбўтой господар шукаць кагб на кума, да нікого не найшбў, дай кажэ до жонкі: — От, нікого не маю на кума. А Марко гаворыць: — Ну, хаціце, то я вам буду за кума. Аны рады — позвалі суседку і понесьлі дзі- ця хрэсціць. Дай патом Марко даў грошы, купілі гарэукі і адправілі хрэсьціны. Да Марко кажэ: — Падаруйце мне ётого хлбпчыка. Матка не схацела — але булі вельмі бедные, так ацёц кажэ: — Бог з ім! Хоця б мы етым толк далі. Да Марко даў ім трыста рублёў за дзіця, і так аны згбдзілісе. Забраў он ётого хлбпчыка з сабою, вывёз за село вёрстбў з пяць і кінуў его в велікій сьнег. — На табё,— кажэ,—'Маркбвое багацтво. А сам паехаў до дому. Назаўтра дзень, ёхалі тудою людзі смолу браць у Марка в заводзе. Бачуць яны: агбнь на сьнегу гарыць. Пашлі аны бліжэй побачыць, што там есь? Аж там гарыць агбнь і кветкі растўць, і лежыць дзіцятко, дай кветкамі забаўляецса. Забралі аны ётое дзіця і поёхалі по смолу. Прыежаюць до Маркбваго заводу і кажуць: такая, а такая справа. Дай Марко зараз тагб хлбпчыка ўзнаў, дай гаворыць: — Ведаеце вы што? — Да што? — Берыце сабё смолу даром, а мне аддайце тагб хлбпчыка. Тые подўмалі. Ну, добра. Нехай будзе і так. Набралі сабё смолы, а тое дзіця покінулі, дай паёхалі. Да Марко недоўго чэкаючы вложыў его ў бочку і пусьціў его на ноч. Доўго плавала тая бочка по мору — аж прыплыла ў адно село. А ў том селё была цэркбў ле бёрэга і якраз тады булб сьвято якоёсь і багато народа собралосе. Да аны чуюць, што на моры такая музыка грае, як ніколі не слухалі. Бачуць — бочка плывё. Так собрал ice i тою бочку на берэг уташчылі. Прыкоцілі её, одбілі — ажно там нема ніякой мўзыкі, толькі дзіця маленькое седзіць. Занесь лі его до попа, перэхрэсьцілі і далі емў імя Знайдзён, дай аставілі его ў тагб попа. Як стаў он росьці — той Знайдзён — так стаў поп богацёць. Сам не вёдае, аткўль берэцса тое багацтво, дай бедным даё і цэркоў уберае, а грошы ўсюды шмат. Ужэ не вёдае, што рабіць з тэмі грошыма. А цэркбў то так устрбілі, што аж золото капае — пекнейшэй нема на ўсім сьвеце. Почўў Марко об той цэркві, думае: наберў товароў і паеду, то там і до цэркві заеду. Прыежае он там і до таго попа на ноч заежае. Познаў тагб хлбпчыка, але сам сабе певерыць — можэ той, а можэ і петой? Так путае ў попа, аткўль гэтый хлопчык? А поп ўсё емў і разказаў — от, так і так — найшлі его ў моры. Да Марко кажэ: — Вёдаеце, бацюшко, што? Прадайце мне тагб хлбпчыка. Поп не хацёў, кажэ: — Добрый хлопец — шкода мне ёго аддаваць. — Да я вам заплачў сколькі хаціце, да аддайце мне его. А поп ласы быў на грошы. Оддаў. Дак Марко напісаў пісьмб до сваёй жонкі, штоб ана тагб хлопца істраціла прэд его прыездом, штоб і знаку его не булб, і послаў хлопца з пісьмбм. Ідзё той Знайдзён, ідзё дай ідзё, ажно спотыкае якогос ь стараго дзеда. — Дзень добры, дзедку. — Дзень добры. А куды ж ты ідзёш? — А то посылае мне багатый Марко до сваё жонкі з пісьмбм. — А покажы мне тое пісьмб. — Ой,—кажэ,—дзедку, калі ж мне казаў багатый Марко, штоб я нікому не показываў, а просто до жонкі нёс. — Але ж покажы, я табё нерушбное аддам. Як даў ему пісьмб, так той дзед порваў на кавалкі і кінуў — а патом взяў, напісаў ему другое і даў, дай гаворыць: — О цепёр несі тое пісьмб і аддай. А ў том пісьмё стаяло, штоб жонка Маркова тагб Знайдзёна зараз пожэніла со сваю дочкой. Як аддаў он тое пісьмб, Маркова жонка задўмаласе. Дай нема чэго думаць — трэба веселье рабіць. Зараз казала пошыць ему адзене, і на другій дзень поёхалі до шлюбу той Знайдзён з ту дочку. Яктолькі аны повеньчалісе, ажно прыежаеМарко. Гаворыць до жонкі: — Я ж пісаў, штоб ты его ізгўбіла, а ты его з нашу дочку повеньчала. А ана кажэ: — Нашто ж ты так напісаў? I показуе емў тое пісьмо. Прачытаў — праўда. Дўмае он: што тут рабіць, як его со света звесьці? Пашбў он у завод, дай гаворыць на сваіх раббтніков: — Заўтра рано, хто бы не прышбў на завод, то вы его берыце І просто до кадзі ў смолу ўкіньце і накрыйце. А можэ он будзе гаворыць, што ето я, багатый Марко, то не слухайце нічого, дай у смолу кідайце. Ну, добрэ. Да тамў Знайдзёну сказаў, штобы назаўтра раненько пашбў у завод работы догледаць. Назаўтра, той маладый хацеў встаць і іці, дай жонка кажэ: — Чэгб ты так зараней пойдзеш? От шчэ поляж трохі со мною. Он послухаў жонкі і лёг пры ей. А Марко думаў, што ўжэ нема зяця на свеце. Устаў і побёг просто да заводу. Аработнікінедоўгочэкаючы схва- цілі его і просто ў смолу кінулі. Марко крычаў: — Ето я! То я, ЛІарко, не чэпайце! Дай аны адказалі: — Нам учора гаварыў Марко, што хто бы не прышбў, не гледзіце, а кідайце ў смолу. I так Марко згарэў у смоле, а тые сталі жыць, да пожываць, дай добра нажываць. Сыны Павет Рэчыцкі, вёска Юравічы ыў сабе дзед і баба. Было ў іх тры сыны, двох разумных, а трэцій дурный. Дай ’яіжвздумаў сабе кароль, што хто зробіць ^Р^летучы карабёль, за тагб сваю дочку аддась. Розослаў он по ўсім сьвеце вёдомосьці об гэтом, да і етый дзед з сынамі почулі, што такая да такая штука е. Да старшые сыны кажуць: — Пайдбм, ці не зрабім мы его? I ўбралісе ў дарогу, набралі сабе бёлаго хлеба і віна, і разных додатков, і пашлі. А той дурный доўго седзёў, дай думаў: ці ему іці, ці не? I наконёц додўмаўсе, штоб пайці шчасья спрббоваць. Дай гаворыць до бацькі: — Пусьціце менё — І я пайдў летўчаго корабля рабіць. — От, лезі на печку! Куды табё шчэ цягацьса дурному! Хіба ты пойдзеш людзі смешыць. — А я, — кажэ,— такі пайдў, дай годзі. Дайце мне толькі хлеба на дарогу і адзене бёлое. — А як жэ! Зараз! Ідзі як стоіш, калі хочэш іці, а мы табё нічого не дадзім, бо ў нас нема. Дурный поседзёў, дай подумаў: — He, такі пайдў — што Бог дась, то' і будзе. Дай просіць у бацька: — Тато, о, тато! Пусьціце ме'нё ■—я пайдў. — А куды ты, мой сын, пойдзеш? — Пайдў корабля рабіць. — А чы ж ты ізробіш? — Калі Бог дась, то можэ зраблю. Доўго его не пушчалі, але ён гаворыць: — Калі вы мне не пусьціце, то я сам уцекў, а в хаце не буду седзёць. Наконец старые далі ему чбрнаго хлеба і бутыльку вады, дай он пашбў. Ідзё дай ідзё, дзень, а можэ і два — выйшбў на велікое поле. Гледзщь — старык ідзё. — Дзень добры, дзедку. — Дзень добры, небожэ. А куды ж цебё Бог несё? — От, ідў ў свет. — А чэгб ж ты ідзёш у свет? — Казалі людзе, што карбль казаў, хто ізробіць летучаго корабля, то за тагб сваю дочку аддась. — А чы ж ты ізробіш? — А Бог его вёдае, ці зраблю, ці не. А пайці можна. — Ну, добрэ. Да сядзьмо, а можэ маеш што есьці, то разэм зьедзім. Да дурный кажэ: — Ой, дзёдухно мой сокбліку, у менё такій поганый хлеб, што і стыдно людзям показаць. — Но, дарма,— дзед кажэ,— быле хлеб. Зняў дурный торбу, развернўў, дай гледзіць: далі емў чбрнаго хлеба, а тут белы, а в бутыльцэ була вода, а цепёр вінб. Так емў стыд, што дзеда подманіў, да просіць сядаць і кажэ: — Ото, дзедку, у менё быў чорный хлеб І вода, а цепёр белый хлеб і віпб. Як гэто зрабілосе? — От,— кажэ,— што Бог даў, то і ежмо. Пообёдалі аны — дзед подзяковаў, дай кажэ: — Куды ж ты цепёр пойдзеш, небожэ? — А Бог его вёдае, куды тут іці! — Так я табё скажу, небожэ. Ідзі ты просто ў лес, і як толькі прыдзёш до пёршаго дзёрэва, то ўдыр тры разы секірою ў дзёрэво, а потэм перэхрэсьцісе і ложысеспаць. А як цебё побудзяць, то ўжё будзе карабёль стаяць. Седай і леці, а кого на дарозе стрэнеш,то забірай з сабою на карабёль. Он подзяковаў тамў дзеду, дай пашбў у лес. Як толькі прышбў до пёрваго дзёрэва, то перэкрэсьціўсе і секнўў тры разы секірою в дзёрэво — а сам лёг спаць. Спіць он, спіць — ажно чуе, што хтосьці будзе его — подняўсе. Стаіць перэд ім карабёль. Недоўго чэкаючы, сеў он і полецёў. Леціць дай леціць — ажно бачыць — чэлавёк скачэ на аднбй нозе. Задзержаў он корабля І путаецсе: — Чэму ты на аднбй нозе скачэш? — А потому,— кажэ,— што на двох не магу помалу іці. Калі б я ту ногу од уха одняў бы, то бы я одразу за сто вёрст скочыў, а якбы постараўсе, то і за двесьце.