КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Е, Хвэдоне, не зрывай мне голову, а занесі мне ў сваю ізбу, посадзі на акнё, дай гледзі — як я буду дрэмаць, так ты ўдары мне наодлів. Заташчыў он ё у сваю ізбу, пасадзіў на акнё, седзіць. Дай задрэмала — ударыў ё — зрабіласе красна панна. Да вельмі ж ему сподобаласе. Кончае он службу ў тагб цара — можна ўж іці до дому. Да ажэніўсе он з ею, до сваёй хаты завёў, І жывўць. Яна кажэ: — Постарайсе мне грошы. Чэлавёк бедны, не булб ў его. Так пашбў он у роту сваю, просіць товарышы, у тагб взяў, у та- гб — і собраў сто рублёў. Прыносіць і ёй аддаё. Дай ана кажэ: — Мне грошы не трэба, а ідзі купі шоўку за ўсё сто рублёў. Пашбў, купіў шоўку за сто рублёў. Ана як стала плесьці, так наплела і наткала такой ручнік, а на ім усе ўрбчышча, сколькі морбў і рэк і гбродоў — усё, што есь, як на плане показала. Дай кажэ: — Несі ў город, продай. Панёс дай вывесіў. Бедный не прыдзё тарговаць, а прыходзіць хто з грошыма. Прыходзяць купцы, двесьце, трыста рублёў даюць, да і пяцьсбт даюць ужэ. Едзе на коню царскі ад’ютант, відзіць громаду — што аны таргуюць? От, той царскі ад’ютант путае: — Што вы тут таргўеце? — Добру штуку таргуем, да не можэм купіць. Ад’ютант подъежае, побачыў; да выймае дзьве тысячы рублёў. Хвэдону даё да кажэ: •— Гэто мой ручнік. Павёз он той ручнік к цару. Да цар кажэ: — Дам я чтыры тысячы, штобы мне такой сплела. А он, той ад’ютант, кажэ: — Я ведаю, дзе тая хата, дзе аны жывўць, пайдў і скажў. Паехаў к Хвэдону — просіць жонкі его, штобы шчэ такой ручнік сплела. Да ана вельмі красіва була і сподобаласе емў. Забыўсе, праседзёў он там, забаўляўсе аж двое суток. Патом ідзё он до цара, а цар насварыўсе на его, што так доўго гуляў. Да той ад’ютант разказаў так і так. Цару захацёласе самому побачыць. Паехаў до Хвэдона, да як ана выйшла, як он ё побачыў, то само стало цару. Страшэнно ему сподобаласе. Прыежае он до дому, да зове ад’ютанта: — Ну, — кажэ,— бач! Штоб ты Хвэдону такую службу выдумаў, штоб он пашбў і пропаў. Твая голова ў том як его ўбіць, так, штобы ему трапілосе. Той ад’ютант дўмае, дўмае — да нічого не можэ выдумаць. Паехаў он на глухою вўліцу, што мало хто ходзіць — аж ідзё стара баба ведзьма. — Здарбў быў, чарскі шлуга. Да што вам трэба? — Ах, матушка, бабушка, выдумай такому то солдату такую службу, штобы пашбў дай прапаў. Да ета баба кажэ: — Эх, чэмў? Ето можно выдумаць, як собачэ муху поймаць. Нехай цар солдату так скажэ: не в нашэм царстве, не в нашэм государстве, не ў том, дзе мы жывём, на таком то моры, на такой то выспе есь звер вродзе лося, адна серсьціна золота, а друга срыбна. Штобы вдзень достаў. Ад’ютант бабе подзяковаў дай сказаў цару так і так. Цар Хвэдона зазывае: — Ну, вёдаеш што, Хвэдон, служыў ты мне ў роце — да шчэ мне послужы. Не в нашэм царстве, не в нашэм государстве, не ў том, дзе мы жывём, на таком то моры, на такой то выспе, есь звер вродзе лося, адна серсьціна золота, а друга срыбна. Штоб ты мне вдзень достаў. А не, то мой меч, а твая голова з плеч. Солдат не можэ адказаць. Прыходзіць до дому і плачэ. Жонка путае: — Чэгб ты плачэш? •— Да як жэ мне не плакаці. Цар мне таку а таку службу даў — прыдзецса прбпасьці. Дай ана кажэ: — То шчэ не служба! Ідзі, Богу молісе і спаць ложысе. Он пашбў, помоліўсе І спаць положыўсе. Дай ана вышла на ганок — свіснула — прылецело к ёй двох маладцбў. Ана гаворыць: — Не в нашэм царстве, не в нашэм государстве, не ў том, дзе мы жывём, на таком то моры, на такой то выспе, есь звер вродзе лося, адна серсьціна золота, а друга срыбна. Достаўце мне его. Аны полецелі, зараз, за ноч досталі звера. Похажае по Хвэдоному дворцу. Он встаў, залашчыў его цару. Цар казаў за дзень, а он за поўдня явіўсе. Напаў цар на ад’ютанта: — Ты не добрэ выдумаў. Выдумай ізнбў таку штуку, штобы он пашбў дай пропаў. Паехаў ізнбў ад’ютант шукаць бабу. Натрапіў на ё: — Ах, матушка-бабушка, не добрэ выдўмала! Хвэдон ужэ звера прыташчыў. Выдумай ізнбў таку штуку, штобы ён пашбў дай прапаў. — Ну, добрэ. Нехай цар скажэ Хвэдону: штоб он ішбў туды, неведомо куды, і взяў то, неведомо што. Атсюды он не вёрнецса. Ад’ютант бабе подзйковаў, да сказаў цару так І так. Цар Хвэдона позваў І кажэ: — Ну, добрэ, ты мне лося прыташчыў — да цепёр я табё дам другую службу. Ідзі ты туды, невёдомо куды, і достань то, невёдомо што. А не, то мой меч, а твая голова з плеч. Прыходзіць Хвэдон до дому і плачэ. Жонка путае: — Чэгб ты плачэш? —• Як жэ мне не плакаці, калі цар казаў, штоб я ішбў туды, невёдомо куды, і взяў то, невёдомо што. — Отето, —кажэ,—служба! Не ведаю, як будзе. Ну, да ідзі к цару і скажи, штоб даў табё гроши — дарога веліка, неможна бэз грошы. Пашбў Хвэдон к цару і кажэ: — Найясьнейшы цару, мне трэба грошы на ету дарогу. Назначыў цар кучу золота. — Берн всю. Набраў он сколькі мог і пашбў ізнбў до дому. Да жонка кажэ: — Цепёр богу мол ice i спаць ложнее. Он помоліўсе І лёг спаць. Цепёр жа ана вышла на ганок, свіснула, прылецело двох маладцбў. — Не відалі вы тагб, неведомо што? — Не,— кажуць, — не відалі. Назаўтра он встал, дала ана ему клўбочэк Hiток і ручнік. — Кочэні клўбочэк — дзе будзе іці, там і ты ідзі. Наклала ему есьці, усё — он пашбў. Покоціўсе клўбочэк — он за ім ідзё. Да тым часэм, цар як его адправіў, так ё забраў до себё, хочэ з ею жэніцса. А ана тамў не рада. Зрабіласе погана, брыдка, паскудна. Цар журыцеа, што і добрый солдат пропаў, і жонка его до людзі неподобна. Да он, Хвэдон, пашбў за клубочком. Не так скоро іці, як гаворыць. Ідзё дай ідзё. Наконёц тагб, бачыць — стаіць хатка. Покоціўсе клўбочэк в ізбу. Пашбў он усьлед за ім. У етой хатцэ жила старушка і дзьве дочкі красавіны. Путаюць его: — Куды ты ідзёш? — Ідў,— кажэ,— у веліку дарогу, заморыўсе вельмі — накорміце менё, дай спаць положыце. Анн его напоілі, накармілі і спаць положылі. Назаўтра встае он, тые панны вады поднесьлі емў ўмыцьса, дакщь емў ручнік. Он гаворыць: — Я свой маю. Выймае свой ручнік, што жонка ему дала — дай аны позналі, адабралі і панесьлі к матцэ. Выходзіць тая матка: — Здарбў, зяць мой! Да ана була матка его жонкі, а ето сестрь'і её. Путаюцса: — Куды ты, зяціку, ідзёш? Да он ёй усё разказаў так і так. Ана кажэ: — Не вёдаю — побачым. Взяла ана воушэбную кнігу, стала чытаці. Выйшла на ганок, свіснула — прылецело чэтырбх маладцбў. Гаворыць: — Не відалі вы тагб, неведомо што? — Не,— кажуць,— не відалі. — От,— кажэ, — прыдзецса зяцю прбпасьці. Так берыце вы мне і магб зяця і несіце по воздуху на Кіян-морэ, да трымайце ўсоко на воздуху. Взялі аны ё і тагб Хвэдона, дай панесьлі по воздуху. Трымаюць. Ана як свіснула, так ўсё, што есь на сьвеце — рыба, вужы, пташка, гадосьць усяка — плывё, і бежыць, і леціць до іх. Ана гаворыць: — Ці не відалі вы тагб, неведомо што? Все ў адзі'н голос адказалі: — Не, не відалі. — Ну да, прыдзецса зяцю маймў прбпасьці. Ажбсь жаба старуха, што не здолела разэм явіцса, на остатку прыплывае. Клічэ: — Ква, ква, я вёдаю. — Ну, добрэ. А ты его заведзёш? — Заведу. — Ну, добрэ. Набрал! аны ў дзбанбк вады, всадзілі жабу, он взяў дзбанбк, покоціў клўбочэк і пашбў. Ідзё он ідзё, да жабу несё ў дзбане, да клўбочэк кбціцса. Наконёц тагб прыходзіць он до рэкі', да тая рэка ўся агнём гарыць. Клўбочэк скоціўсе до рэкі — нема! Згарэў. Жаба кажэ: — Выймі менё з ётого дзбана і садзісе на менё. Но, як жэ сесьці на ту жабу! За што трымацьса? — Е,— кажэ,— гбрбочэк у менё — трымайсе за его. Як взяла дуцьса, дўласе, дўласе, да надўласе як бальшушча скірта сена. Хвэдон сеў, ухапіўсе за гбрбочэк і мбліцьса Богу, як тут не ўпасьць. Жаба прыгнула і рэку перэпрыгнула. — Ну, гаворыць, ідзі. Тут будзе сцёжэчка — ідзі' пакўль ана кбньчыцса. Там будзе стаяць дзёрэво, под ім нора. Ты туды лезь — там сховайсе. Будзеш відзець, што там робяць, і ты так зробіш. Пашбў он сцежкой — стаіць дзёрэво, под дзёрэвом нора. Полёз он туды. Цёмно ў землі, нічого не бачыць. Да стащь там шахфа. Залёз он за ту шахфу, сховаўсе. Ажно прыходзяць два слёпые. Гавораць: — Шмат Розум, сьветлб! Стало сьветлб. А тут пакое пёкные, веліке — от як у пана Вітоля. Аны кажуць: — Шмат Розум, есьці і піць! Стаў стол засланый, а на ім есьць і піць, усегб. Слёпые понаедалісе, понапівалісе. — Шмат Розум, уберай! Всё забраў, стало цёмно. Слёпые пашлі сабё. Дак Хвэдон стоячы за шахфой думае: — Трэба мне попрббоваць. Да стаў командоваць: — Шмат Розум, сьветлб! Да стало сьветлб. — Шмат Розум, піць і есьці! Да стаў стол засланый, а на ім піць і есьці. — Шмат Розум, музыка! Да начало грань — і скрыпкі, і бубен. Дзівіцса он. — Шмат Розум, седай со мной, еж! Хвэдон сам есь і піё, відзіць, што на столе прыбераецса, а нікого не бачыць. Наёлісе, напілісе. — Шмат Розум, уберай! Усё забраў, стало цёмно. — Шмат Розум, пойдзеш со мною? Он его не бачыць, толькі чуе. Гаворыць он: — Як жэ мне з таббй не іці? Я гэтым слепым пядзесят гадбў служу, а ні разу не казалі есьHi — а ты первый раз прышбў і ўжэ есьці даў.. Вылезьлі аны з норы і пашлі. Хвэдон ідзё — не бачыць нікого, а чуе. Прыходзіць до рэкі. Жаба жджэ его на бёрэгу. Сеў на жабу, перэпрыгнула ана рэкў. Путае его: — Ну, што, ці достаў? — Достаў, да невёдомо што — ідзё со мной. — Добрэ, ты ж ідзі за ім. Уж я табё непотрэбна. Подзяковаў он жабе, дай пашбў. Ідзё он, ідзё — захацёлосе есьці. — Шмат Розум, ці ты тут? — А як жэ! Я ж ідў. — Шмат Розум, піць і есьці! Стаў стол засланый. Наеўсе, нап іўсе, дай кажэ: — Ой, уморыўсе вельмі! Ногі боляць. Он гаворыць: — Да чэгб ж ты моўчаў. Даўно ў жонкі былі. Як подхваціў Хвэдона, як понёс, то аж шапка ўпала. Дзьве тысячы вёрст лецелі. Да он кажэ: — На моры есьць выспа — устроім там домб к—• будуць ехаць купцы. Як побачуць, якую ты добру штуку маеш, захочуць поменяць. Аны такжэ добру штуку маюць — мене за іх штуку поменяй. Да не лякайсе — я буду твой. Дарма што заменіш. — Ну, добрэ. Прылецелі до тэтой выспы, пастрбілі сабе дварэц. Едуць купцы. Хвэдон іх просіць до себе— прыходзяць. — Шмат Розум, піць і есьці! Да стаў стол засланый, усё е, што захочуць. — Шмат Розум, музыка! Да музыка грае. Аны едуць, пыоць, гуляюць. Вельмі ім та штука сподобаласе.