КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Дзеўка-дзевіца, русая косіца, атрасі мене, сабе яблок возьмеш і мне аставіш. — Нема часу — мне трэба бегчы. Бежыць, бежыць — стаіць груша. — Дзеўка-дзевіца, русая косіца, атрасі мене, сабе груш возьмеш і мне аставіш. — Нема часу, мне трэба бегчы. Бежыць, бежыць — стаіць карова. —• Дзеўка-дзевіца, русая косіца, подбй мене, сабе молочка возьмеш, і мне аставіш. — Нема часу, мне трэба бегчы. Бежыць, бежыць — стаіць паршўк. — Дзеўка-дзевіца, русая косіца, заколі мене, асмалі мене, сабе салца возьмеш і мне аставіш. — Нема часу, мне трэба бегчы. Бежыць, бежыць, стаіць дзежка з цестом. — Дзеўка-дзевіца, русая косіца, замесі' мене, сабе хлеба возьмеш і мне аставіш. — Нема часу — мне трэба бегчы. Бежыць, бежыць, стаіць в лесе хатка на курачэй ножцэ. Вышла ведзьма. — Похвалёны Езус! —Навекі! Ці не тая дзеўка, што мне грошы ўкрала? — Да не я, мая пані — да не знаю і не ведаю. — Лезь у хату, кросна тчы. Всюды хадзі, толькі там не хадзі, дзе лычком завязано. Да сама тоўкачы побрала, дай у лес палецела. Да тая дзеўка ўсюды хадзіла, да і там пашла. Грошы шмат. Набрала багато — пбуен мех — дай нанесла. Прылетае ведзьма — нема дзеўкі і грошы нема. Ухапіла тоўкач, дай погоніць. Бежыць — стаіць дзежка з цестом. — Дзежка, ці не бачыла дзеўку бегучы, грошы несучы? ■— А ўот бежыць, зараз дагоніш. Бежыць — стаіць паршўк. — Паршўк, ці не бачыў дзеўку бегучы, грошы несучы? — А ўот бежыць, зараз дагоніш. Бежыць — стаіць кароўка. — Кароўка, ці не бачыла дзеўку бегучы, грошы несучы? — А ўот бежыць, зараз дагоніш. Бежыць — стаіць груша. — Груша, ці не бачыла дзеўку бегучы, грошы несучы? — А ўот бежыць, зараз дагоніш. Бежыць — стаіць яблонь. — Яблонь, ці не бачыла дзеўку бегучы, грошы несучы? — А ўот бежыць, зараз дагоніш. Догнала, грошы адабрала, забіла тоўкачамі, толькі кбстэчкі асталісе. Баба дзеда просты — Погледзі ты, дзеду — твая дочка хутко прышла, а маёй нема да нема. Дзед пашбў, да толькі кбсточкі позбераў, прынёс. А была там сучка. — Дзяў, дзяў! Дзёдова дочка ў карэце езьдзіць, бабіна дочка ў кошэлі* брэшчыць. Баба кажэ: — Што ты, сучко, брэшэш? Взяла поляно, ножку перэбіла. Так ана на трох ножках скачэ. — Дзяў, дзяў! Дзёдова дочка ў карэце езьдзіць, бабіна дочка ў кошэлі брэшчыць. Баба кажэ: — Што ты, сучко, брэшэш? Взяла, другою ножку перэбіла. Так ана скачэ на двох ножках. — Дзяў, дзяў! Дзёдова дочка ў карэце езьдзіць, бабіна дочка ў кошэлі брэшчыць. Баба і трэцю ножку перэбіла. Так ана скачэ на аднбй ножцэ. — Дзяў, дзяў! Дзёдова дочка в карэце езьдзіць, бабіна дочка ў кошэлі брэшчыць. Так баба ё саусім забіла. Кот і певень Павет Навагрудскі, вёска Сянежыцы ыў сабё каток з петушком у аднбй хатцэ. Каток пашбў на жыр, да кажэ до петушка: — Нікагб не пускай у хату — зачыні дзьверы, да не пускай. Пашбў ён. Прыходзіць лісіца і просіцьса: — Пусьці мне, петушок, толькі нбжэнькі пагрэць. * Кошэль — торба. У кошэлі брэшчыць —у торбе брэша. Взяў он пусьціў. А лісіца его ўхапіла дай нанесла. Крычыць петушок на котка: — Каток-браток, лісіца мне ўхапіла! Несё мне за ўсбкіе горы, у глуббкіе норы. Каток почўў, прыбёг і абараніў петушка. Да зноў ему трэба іці на жыр. Кажэ: — Ну, памятай. Нікагб не пускай ў хату — хоця бы як прасіла. — Не пушчў. Пашбў каток. I зноў прыходзіць лісіца, прбсіцьса: — Пусьці мне, петушок — я змерзла — толькі ножкі пагрэць. Просіла ана, просіла. Взяў петушок, дай пусьціў. Дак жэ ана егб ўхапіла і панесла. Крычаў, гукаў ён на котка — да каток далеко зайшбў у лес — не чуў. Прышбў он до сваёй хаткі — бачыць — нема петушка. Пашбў жэ ён шукаючы. Хадзіў, хадзіў то сюды, то туды — да трапіў на тэту гору. А то була не лісіца да ведзьма. Мела ана тры дбчушкі. Спусьціўсе каток до её норы і нашбў петушка. Да гэтым дочушкам он вельмі сподобаўсе. Старша кажэ: — Я хочу за цебё замуж іці. — Ну, добрэ,— он кажэ,— так ідзі на гору, да мне там почэкай. Я тут спраўлюсе, прыйдў І цебё за жонку вазьмў. Пашла ана ўбраласе на гору і чэкае. Да серэдульша кажэ: — Я хочу за цебё замуж іці — ты мне надто сподобаўсе. — Ну, добрэ, — он кажэ, — так ідзі на гору, да мне там почэкай. Пашла ана і чэкае. Да меньша кажэ: — Я хочу за цебё замуж іці. — Ну, добрэ. Вулёзь на гору, почэкай — прыдў, вазьмў за жонку. Толькі ж выкінь мне вероўку, штоб Я МОГ ВЫЙЦІ. Да каток взяў петушка на плечы, дай по вероўцэ вулёз на гору. Там забіў, задраў, заёў усё тры ведзьмбвые дочы, дай ўцёк до сваё хаткі. Дай жывўць аны і жывўць'з петушком— от тут недалечко за Сянажыцамі — і цяпёр жывўць. Дудка Павет ІІавагрудскі, веска Сявежыцы 8| улб ў бацькі тры сыны, два разумные, а £ трэці дурэнь. Надзяўсе ў іх садзе дзік. Ніхтб тагб дзіка не выгоніць. Бацько послаў старшаго, не выгоніў. Послаў серэдўлыпага — і той не выгоніў. Кажэ ён до трэцяго: — Ідзі ты, хоць дурный — попробуй. Пашбў дурэнь. Зловіўдзіка і ўбіў. Прыходзіць до дому, кажэ: — А што, татко, хоць я дурэнь, такі ўбіў дзіка. — Ну, добрэ. Дзе ж его — таго дзіка — дзяць? — Трэба его ў лесе закопаць. Пашлі тые браты ўтрох, закопалі дзіка. Дай позавідовалі дурню — дай брата забілі і поховалі ў мураую. Прыходзяць до дому. Бацько путае: — Дзе ж дурэнь? — А хто ж его вёдае! Пашбў дзе — то, вёдомо, дурэнь. Нема сына. Бацько чэкае аднб лето, другое — нема, дай і чуткі нема. Дай на мураую выросла ерба. Пастушкі каровы паслі, зрэзалі ербіну, зрабілі сабё дўдочку. Сталі граць. Як сталі граць, так дудочка кажэ: — Заграй, заграй, пастушок — менё братко ўбіў, да за тагб дзічэнька, што ў садочку рыў. Ідўць касцы. Почулі гэтую дудку, кажуць: — Хлопцы, да дзе ж вы ё взялі? — От, тут,—кажуць, — вырэзалі— ербіна росла, так вырэзалі. Касёц взяў, заграў — дак дудка: — Заграй, заграй, дзёдочко — менё братко ўбіў, да за тагб дзічэнька, што ў садочку рыў. Едуць купцы. Купёц почўў, кажэ: — Продайце мне тэту дудку. — А што даце? Ну, поторговалісе аны, купіў купёц тэту дудку — заграў. А дудка: — Заграй, заграй, кўпчыку, менё братко ўбі'ў, да за тагб дзічэнька, што ў садочку рыў. Заёхалі тые купцы на ноч до чэлавека. А до якого чэлавека? До тагб бацькі. Сталі аны граць на тэтой дудцэ, так брат кажэ: — Што тая дудка гаворыць? Дайце мне — я заграю. 1 Заграў, а дудка: — Заграй, заграй, брацейко, ты менё ўбіў, да за тагб дзічэнька, што ў садочку рыў. Сестра почула, кажэ: — Што, гэто? Пазвбль, я попробую. А дудка: — Заграй, заграй, сестрыца—менё братко ўбіў, да за тагб дзічэнька, што ў садочку рыў. Да матка кажэ: — Дайце мне. А дудка: — Заграй, заграй, мамочко, менё братко ўбіў, да за тагб дзічэнька, што ў садочку рыў. Бацько почўў. — Што гэто сталосе! Дайце я побачу. А дудка: — Заграй, заграй, таточко, менё братко ўбіў, да за тагб дзічэнька, што ў садочку рыў. Догадалісе аны. Давай прызнавацьса. Бацько путае: — Дзе вы его дзелі? Кажыце. Справедліво. Ніштб вам не будзе. Аны ўсёсказалі. Так пашлі домурауя, одкопалі, да зрабілі труну — усё чысто — і поховалі на могілках. Блізняты Павет Навагрудскі, вёска Сянежыцы »ыў карбль з каралёву. Мелі аны сына. Взяў той сын, ажэніўсе. Побылі аны самі з сабою гадбў тры — дай ана в ценжы. А емў трэба ехаць. Паехаў он, а ана мела блізьнята, два сынкі — надто краш'вые! На потыліцы месяц, а на лобе г’вёздочка. Напісала до мужа пісьмо, што так і так, і послала сваім паробком — што даў Бог два сынкі красівые, на потыліцы месяц, а на лобе г’вёздочка. Той паробок нёс, нёс тое пісьмб, да зайшбў на ноч. У лесе хатка стаіць, так зайшбў. А там жыла ведзьма, і ў ей була дочка. Дак ётая ведзьма, як толькі паробок заснўў, адняла ў его пісьмб — перэчытала, да тое кінула ў печку, а напісала другое: што родзілосе дзіця ні воук, ні звер. Бог вёдае што! Дай паробок панёс. Вёдомо, чытаць не ўмее, не вёдае, што несё. Як прышбў, аддаў пісьмб. Да той муж — каралевіч — перэчытаў, дай на- пісаў зараз: штоб іх не булб, пакўль до дому прыедзе. Стыд! Як не людзям! Да позабівалі тые сынкі, у саду поховалі. Выросьлі на могілках два яворы. Прыехаў каралевіч до дому — сынкоў нема. Да кажэ до жонкі: — Што ты мела! Hi воук, ні звер! Бог вёдае што! Взяў і её прогнаў. Пашла ана бёдненька, а он взяў ажэніўсе з той вёдзьміной дочкой. Жывўць аны, жывўць. Да тая вёдзьміна дочка гаворыць: — Нашто тые яворы седзяць! Трэба зсеч іх да спаліць. Спалілі тые яворы, да попёў ўкінулі на двуор. Гоніць пастух авечкі. Взяла авечка, лізнула тагб попельца — зрадзілісе ў ей блізьнята, два баранчыкі, харошы не жарты. Рослі аны — да не баранчыкі, а зрабілісе сынкі. Тые самые — месяц на потыліцы, а на лобе г’вёздочка. Ідзё тая іх матка абадраушысе, ашарг’аушысе, прбсіцса до іх на службу. Ну, добрэ — стала ў іх служыць, дай познала іх, што ето ей сынкі. Жывўць аны, жывуць. Да той каралевіч хочэ, штоб емў хто байку сказаў — лежыць на ложку, дай кажэ: — От, хацёў бы, каб хто байку збаяў. Ніхтб такой байкі не ўмее, як тые два хлбпчыкі. Трэба іх заклікаць. Прышлі аны — давай баяць. — Ото так булб: быў карбль з каралёвою, мелі аны сына. Той каралевіч ажэніўсе, да тры годы был! з сабой — мусеў ён уехаць. Да ана рбдзіла двох сынкбў — месяц на потыліцэ, а на лобе г’вяздочка. Да той каралевіч кажэ: — Так булб. — Дак ана напісала пісьмб, што так і так, даў Бог сынкбў — і послала сваім паробком. А той зайшбў на ноч у вёдзьміну хату — дай лёг спаць. Да той каралевіч кажэ: — Так булб. — А тая ведзьма пісьмб перэменіла і напісала, што родзілосе дзіця ні воук, ні звер, неведомо што. Дай он кажэ: — Так булб. — Так той каралевіч напісаў, штоб сынбў страцілі, а патом і жонку прагоніў і з вёдзьміной дочкой ажэніўсе. — Так булб. — А гэтых сынкбў забілі, дай ў садзе закопалі, а на могілках вырослі два яворы. Да тая вёдзьміна дочка сказала, штобы іх зсеклі, да спалілі на попёў. — Так булб. — А той попёў ўкінулі на двуор і авечка злізала, і прывела два баранчыкі. — Так булб. — Аз етыхбаранчыкоў зрабілісе два хлбпчыкі, на потыліцы месяц, а на лобе г’вяздочка. Дак тые хлбпчыкі знялі шапочкі — асьвецілі пакой. А той каралевіч схваціўсе: — Ах, я нешчасьлівы! То ж маё сынкі! Взяў тэту другую жонку, вёдзьміну дочку, на жэлезну барону разцягнўў — дай коньмі порозрываў — начысто. А тэту первою взяў ізнбў до себё — і жывуць аны разэм — дай цепёр жывўць.