КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Вось дзіўны парадокс, пакуль дзеці раслі, часу на іх катастрафічна бракавала, а цяпер ён мог дазволіць сабе гадзінамі спакойна мець зносіны з дзецьмі, гаварыць, спрачацца, нешта ім распавядаць. Неяк так ужо атрымалася, што ўсю сям’ю разам атрымалася сабраць толькі тут, у Сібіры. I яны з Кацькай былі шчаслівыя, гледзячы на сыноў і дачку, якія, таксама стаміўшыся ад ранняй самастойнасці, з радасцю цягнуліся да бацькоўскага цяпла. Ды і камнанія падабралася ў зачыненым для старонніх вачэй паселішчы на беразе Вялікай ракі на рэдкасць сімпатычная. Пасля доўгіх хістанняў Плаўскі нарэшце абзавёўся годнымі і прафесійнымі намеснікамі і памочнікамі. Хоць, вядома, нябачная барацьба за блізкасць да цела не спынялася і дагэтуль, але ў яе, слава Богу, былі ўцягнутыя не ўсе, а толькі некаторыя часткі сямействаў, што дазваляла іншым дамачадцам атрымліваць асалоду ад раскошы зносін, цішынёй і наладжаным побытам. Амаль кожную суботу бліжэй да вечара, як правіла, ладзілася вечарынка ў складчыну, на якую нязменна запрашалі губернатара, і ён сапраўды нярэдка далучаўся да іх. Пілі віно, смяяліся, елі незвычайна смачныя шашлыкі і слухалі анекдоты, найдасканалым апавядальнікам якіх быў Плаўскі, спявалі старыя, ужо падзабытыя песні, рэзаліся ў падкіднога дурня або стукалі касцякамі нардаў. Мужчыны сыходзілі ў сваю таямнічую лазню, жанчыны, згрупаваўшыся вакол мудрай і абаяльнай Ноны Шалваўны, прымаліся за перамолванне тыднёвых падзей і навін, і няшчасны быў той чалавек, які трапляў пад іх жорны. Словам, за акном Малюцінага дому цякло мернае жыццё каланіяльнага паселішча сярэдзіны дзевятнаццатага стагоддзя, уладкаванае з сучасным камфортам. Так павялося здаўна, у Сібіры выхадца з-за Урала ніколі не лічылі сваім і нязменна патрабавалі ад яго пацверджання сваёй персанальнай, асаблівай прыхільнасці да мясцовага патрыятызму, ці што. Пасланцы з вялікай зямлі гэтага, як правіла, не разумелі, крыўдзіліся, а калі іх было шмат, як у адміністрацыі Плаўскага, замыкаліся ў сваіх дамах, паводзілі сябе ў дачыненні да мясцовых з задзірлівай фанабэрыстасцю, чым яшчэ больш настройвалі супраць сябе мясцовую эліту. Прадстаўнікі абарыгеннага насельніцтва на запаведнай тэрыторыі спецаб’екта «Кедры» з’яўляліся рэдка, не лічачы, вядома, абслугі і аховы. Але менавіта сёння павінен быў адбыцца вялікі сход мясцовых кіраўнікоў. I ініцыятарам гэтага сходу быў Скураш. Першыя званочкі чагосьці нядобрага Малюта пачуў яшчэ напачатку тыдня. На штотыднёвай нарадзе губернатара з кіраўнікамі асноўных федэральных структур у мінулы аўторак панавала нейкая звонная адчужанасць. Гэтазазначыў нават Плаўскі і паспрабаваў сваімі анекдотамі і вайсковымі жартачкамі хоць неяк разварушыць нахмураных сілавікоў, аднак у адказ атрымаў толькі нацягнутыя дзяжурныя ўсмешкі. Даклады і адказы генералаў былі сухімі. Нарада, якая, як правіла, расцягваецца, з абавязковым чаяваннем гадзіны на паўтары, гэтым разам скончылася за нейкіх трыццаць хвілін. Чаго гэта яны ў вас сёння такія сухія, як рыбец увосень на растоўскім кірмашы? спытаў губернатар у Малюты. Сам здзіўляюся. Пайду разбірацца, паціснуў плячыма Скураш. Ну разбірайцеся, разбірайцеся! I яшчэ, я б вас папрасіў не перашкаджаць Пілюрскаму фармаваць генеральскі клуб. Нічога тут процізаконпага няма, а вось лішняе з’яднанне губернатара з сілавікамі і моцнымі краю гэтага не перашкодзіць, ды і вас туды варта ўвесці, a то як жа мы гарэлку піць без царовага вока будзем? Малюта вырашыў нічога не адказаць і, развітаўшыся, сыйшоў. Масква всльмі насцярожана і раўніва ставілася да з’яднання рэгіянальных федэралаў з губернскімі структурамі. А тут і зусім штосьці дзіўнае атрымоўвалася: губернатар, сам у мінулым баявы генерал, стварае генеральскі клуб на чале з самім сабою. Забараніць яму гэта фармальна ніхто не мог, але і падтрымаць гэтакую задуму Масква асцерагалася: ці мала да чаго яны там у нефармальнай абстаноўцы даклубнічаюць. Скурашу начальства найстрога наказала: у клуб увайсці і аб кожным яго паседжанні дакладваць асобным паведамленнем. Паўдня Малюта біўся над разгадкай ранішняга маўчання лампасных ягнятаў усё без толку, а пасля абеду зазірнуў без папярэджання да начальніка мясцовага ўпраўлеішя ФСБ, з якім у яго неяк адразу склаліся прыяцельскія адносіны, ды і жонкі іх пасябравалі. Уладзімір Леанідавіч быў ужо ладна падпіўшы. А, Малюта Максімавіч, гіраходзь, праходзь! А я цябе чамусьці раней чакаў... 3 чаго гэта ты, Валодзя, у працоўны дзянёк гарэлачкай забаўляцца вырашыў? А вось вырашыў і ўсё, і, зазірнуўшы ў свой маленечкі пакойчык адпачынку, палову якога займаў найвелізарны сейф, паклікаў: Выходзь, Мікіта Савельевіч, нядобра ад царовага намесніка хавацца, мы ж з табой як-ніяк гасударавы людзі. Мікіта Савельевіч, вялізны, амаль двухмятровага росту, мужык, быў генерал-лейтэнантам міліцыі і ўзначальваў краявое ўпраўленне МУС. Розныя аб ім хадзілі чуткі: і што бацька яго з былых нямецкіх памагатых, і ў тутэйшыя краі быў сасланы па пуцёўцы «Смерша» адразу пасля вайны; і што сам галоўны міліцэйскі на- чальнік дужа звязаны з даволі вядомым Дракавым і ягонымі рукамі раптоўна расправіўся з усім арганізаваным крымінальным элементам. Аднак усё гэта было далёка ад Малюціных інтарэсаў, калі што не так, хай з гэтым разбіраецца міністэрства і служба ўласнай бяспскі, а асабіста яго міліцэйскі начальнік цалкам задавальняў. Я табе, Савеліч, гаварыў, што ўдвох піць нядобра, але вось, слава Богу, трэці падышоў. Малюта, вы не пагрэбуеце сціплым генеральскім застоллем? Прашу вас. Скураш не стаў адмаўляцца і моўчкі прысеў за стол нарадаў, абстаўлены няхітрымі закускамі. Ну, дык з чаго генералы горкую глушаць, a? He скажаце, буду піць не чокаючыся... Ты бачыш, таварыш галоўны мент, як за хворае адразу чапляе? Галоўнае, і піць, здэцца, не адмаўляецца, і ў той жа час сам па сабе, асабняком! Пакажы-ка яму паперу, Савеліч... Ды навошта? Можна падумаць, што ён яе не чытаў яшчэ да адпраўкі? Давайце вып’ем, ды я пабягу... Нікуды ты не пабяжыш! Кабінет твой за сценкай, а, паслухай, давай прама зараз дамо каманду размураваць дзверы, што злучалі нашыя кабінеты! I на чорта іх нашыя папярэднікі заглушылі? He, гэта несправядліва! Органы павінны быць во! ён з сілай сціснуў кулак. Разам павінны быць органы! Малюта Максімавіч, ты гэта падтрымліваеш? Ды вы і так ужо разам, бліжэй не бывае! Мікіта Савельевіч, а якую паперу я павінен быў прачытаць да адпраўкі? не ўтрымаўся Скураш. Якую-якую? Ды вось гэтую! Якую вы са сваім губернатарам у Маскву накіравалі, адказаў замест міліцыянера Утадзімір Леанідавіч і, выняўшы з-пад міліцэйскай фуражкі, што ляжала на стале, у чатыры разы складзеныя аркушы паперы, пляснуў іх перад Малютам. Вось, чытай! Мне на Лубянцы казалі, што ты езуіт і на езуіта вучыўся, але я не думаў, што да такой ступені! Малюта прапусціў міма вушэй п’яны ўкол і пачаў чытаць адрасаваны міністру ўнутраных спраў ліст. Даволі нядрэннай мовай на двух старонках выкладаліся ўсе плёткі і чуткі аб начальніку мясцовай міліцыі, сам ён вінаваціўся ў патуранні бандытам і карупцыянерам. Завяршалася гэтая папера з кепскім пахам заклікам тэрмінова даслаць комплексную праверку і адхіліць ад пасады цяперашняга краявога міліцыянера. Пад лістом красаваўся птушкападобны подпіс Плаўскага. Малюта здранцвеў ад прачытанага і машынальна перакуліў у рот наліты кілішак гарэлкі. Дурдом нейкі... Адкуль гэта ў вас? 3 міністэрства, сёння раніцай «фельдам» даставілі міністру, а мне хлопцы па сяброўстве копію скінулі... з прыкрасцю крэкнуўшы, адказаў Мікіта Савеліч. I на мяне прыклада такая ж цялега на Лубянку сёння нрыкаціла, толькі я там кончаны алкаш і лайдак. Дырэктара на месцы пакуль няма, так што сяброўскую копію паказаць не магу, без дакладу пабаяліся перадаць... Пракурор таксама алкаголік і хабарнік, перабіў чэкіста міліцыянер, начальнік падатковай паліцыі казнакрад і распуснік, старшыня краявога суда гомасэксуаліст, мужыку амаль семдзесят гадоў, ганьба! А запраўляе ўсёй гэтай бандай дэгенератаў спікер краявога заканадаўчага сходу спадар Шусь! Ды кіньце вы! ускочыў Малюта. Мы б і радыя кінуць, Малюта Максімавіч, ды як кінуць, калі кілішкі ўжо налітыя! Дык ты што, на самай справе пра гэтыя пісанні нічога не ведаў? абсалютна цвярозым голасам спытаў Уладзімір Лсанідавіч. Калі б ведаў, ты думаеш, яны б з кабінета Плаўскага выйшлі? Гэта ж поўная лухта, і стукне яна першым чынам па самім губернатару! I што, па ўсіх сілавіках такія пасквілі разаслалі? Калі б толькі па сілавіках! хмурна адазваўся начальнік міліцыі. Вунь краявога ветэрынара ўжо часова адхілілі ад выканання абавязкаў і выклікалі ў Маскву для разгляду. Я ж табе казаў не мог Малюта ў гэтым удзельнічаць! Ну, зараз сам упэўніўся? Каб зняць канчаткова твае сумненні, скажу па сяброўстве, мне яшчэ ў пятніцу ўначы даклалі, што ў адміністрацыі краю рыхтуюцца нейкія сакрэтныя паперы, і ў нядзелю іх кур’ер павінен даставіць у сталіцу... Блін! I што ж, ты не мог мне патэлефанаваць і сказаць аб гэтым? Ты, дарэчы, і па законе абавязаны мяне інфармаваць, перабіў яго Малюта. Вядома, абавязаны, але толькі па ўзгадненні са сваім кіраўніцтвам. Ды і потым, аб чым бы я цябе праінфармаваў? Нешта, дзесьці, хтосьці піша! Усё, праехалі, нічога ўжо не паробіш... А пакуль, быць дабру! Чокнуліся, выпілі, задумаліся. Давайце так, вы шарсціце па сваёй лініі і рыхтуйцеся да абароны па ўсіх пунктах гэтых дурацкіх абвінавачванняў, а я пакуль пайду да сябе, чуе маё сэрца, што штосьці падобнае ў абагульненым выглядзе павінны яны былі накіраваць і на самы верх... Ну, у абыход цябе, разліваючы гарэлку, усумніўся Уладзімір Леанідавіч, гэта наўрад ці. Гэта найчыстай вады табе падстава. А ты, як-ніяк, стаўленік Плаўскага, яго саюзнік. Я, між іншым, сюды, як і вы, прызначаны ўказам прэзідэнта, узвіўся Малюта, і на пасаду намесні- ка маю кандыдатуру, ды будзе вам вядома, не Плаўскі прапанаваў, а Пужын! Так, я быў і застаюся палітычным прыхільнікам генерала і цалкам падзяляю яго погляды на ўладкаванне краіны! Але я зусім не ягоны памагаты ў звядзенні дробязных рахункаў! Хоць, з вялікай доляй верагоднасці, я ўжо здагадваюся, хто мог быць ініцыятарам гэтых цыдулак.