КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Аднойчы ранкам вылецелі пчолы ў сад, а там усе кветкі з дрэў асыпаліся. Паляцелі пчолы на лугі, а там пракосы ляжаць. Падаліся на палеткі канюшыкы, і тут усё скошана. Зажурыліся пчолы і вярнуліся да сваёй маці. — Што ж нам рабіць? — бедавалі яны.— Лета атрэсла з садоў усе кветкі, скасіла ўсе краскі на лугах і палях... Як жыць? Вясне новага мёду не хопіць на доўгую зіму! — He журыцеся, мае дзеткі! — супакоіла іх пчаліная маці.— Паляцім усім роем да Лета, папросім, можа, яно дасць якую раду. Знайшлі пчолы Лета на лузе, яно касіла траву. — Што ж ты нас крыўдзіш, Лета? — загулі пчолы.— Вясна нас запрасіла да сябе, расквеціла сады... А ты ўсе галінкі атрэсла, лугі скасіла, усё высушыла... няўжо ты не ведаеш, што мы без красак і без работьі загінем?! Выслухала Лета пчол, задумалася. — He ведала я, што вам патрэбны кветкі, але пачакайце, можа, мае месяцы нешта параяць... Эгэ-гэ-гэ! Дзе вы, мае месяцы? — гукнула Лета. Выбеглі з зялёнага гаю тры вясёлыя, загарэлыя летнія месяцы, сталі ў рад. — Мы тут, Лецейка! Што загадаеш? — спыталі. — Памажыце пчолам! — папрасіла сваіх месяцаў Лета і расказала ім пра пчаліную скаргу- — Я толькі магу падоўжыць дзень, каб пчолы маглі больш красак абляцець,— сказаў першы месяц Лета. — А я замест скошаных красак падгадую новыя,— паабяцаў трэці, апошні месяц. — А што ж ты маўчыш? — спытала Лета ў сярэдняга месяца. Сярэдні месяц доўга думаў, што яму зрабіць, каб памагчы пчолам. — Я расквечу ліпы, яны яшчэ не цвілі! — радасна сказаў ён.— Вось і будзе пчолам удосталь і працы, і мёду. — Вельмі добра ты прыдумаў! — зарадавалася Лета.— За тое, што ты расквеціш ліпы і дапаможаш пчолам, ты і будзеш звацца Ліпень. — Дзякуй табе, Ліпень! Добры Ліпень! Шчодры Ліпень! — загулі пчолы і паляцелі да ліп. I да гэтага часу пчолы дзякуюць шчодраму Ліпеню. — Дзя-дзя-куй! Дз-дзякуй! — дзынкаюць яны над ліпамі. Пастойце хвілінку ў ліпені пад расквечанымі ліпамі, прыслухайцеся, самі пачуеце. Жнівень Клаўдзія Каліна Бяда перапёлцы ў жніўні. У жніўні сярпы звіняць, камбайны гудуць, снапы покатам кладуцца... А беднай перапёлцы нідзе прытулку няма. He паспела яна ў жыце гняздо звіць, птушанят падгадаваць, як Жнівень ужо гукае: Час адгэтуль вылятаць — Пачынаю жыта жаць. Ледзь уцякла перапёлка з жыта. Дзяцей ад страху пагубляла... Доўга пасля клікала іх: «Спаць пара! Спаць пара!» А калі сабрала, павяла хуценька ў пшаніцу. — Тут зраблю гняздзечка,— кажа сваім дзеткам перапёлка. Толькі паспела месца выбраць, як Жнівень зноў загукаў: Пакідай сваю святліцу — Пачынаю жаць пшаніцу! Пырхнула перапёлка ў ячмень. Зноў дзяцей пагубляла. Доўга шукала і клікала: «Спаць пара! Спаць пара!» Знайшоўшы, павяла ў ячмень: — Тут нас ніхто не патурбуе! Але раптам над самаю яе галавою зазвінела каса... — Вылятай, перапёлка! — пачуўся голас Жніўня. Спалохалася перапёлка і наўцёкі... Зноў дзетак пагубляла. Доўга клікала: «Спаць пара! Спаць пара!» Даклікалася і пайшла ў аўсы. Але не паспела і аснаваць гняздо, як пачула: «Вылятай, перапёлка!» Перапалохалася, бедная, сіганула ў проса, адтуль у грэчку. Нарэшце ў бульбу, а Жнівень — за ёю. «Вылятай, перапёлка! Вылятай!» — усюды чуецца яго голас. Пырхнула перапёлка на агароды, а за ёю — дзетак чароды. Паляцела яна над лугам, а за ёю — птушаняты цугам. Акрыялі, падужэлі яе дзеткі ад тых пералётаў. Памацнелі ў іх крылцы, паспрытнелі ножкі. He агледзелася перапёлка, як дзеткі яе выраслі. А тут ужо канчаецца лета цёплае, пара ў вырай збірацца. Сабрала перапёлка сваю вялікую сям’ю і паляцела зімаваць у вырай. Верасень Клаўдзія Каліна Месяц Верасень багаты — у яго залатыя шаты. Ходзіць ён па зямлі і дорыць ёй свае багацці. Зайшоў Верасень у сады цяністыя, атрос ігрушы залацістыя. Асыпаў з яблынь духмяныя антонаўкі, чырвоныя крамяныя малінаўкі, захінуў туманамі слівы сінія... Выйшаў у поле, наставіў мяхоў бульбы, на лузе склаў у копы траву і падаўся ў лес. Ідзе Верасень лесам, прыбірае дрэвы ў дарагія ўборы: бярэзінку — у золата, асіну — у чырвань, на дубы навесіў медны ўбор. He забыўся і пра каліну ды рабіну, прыхарашыў іх пацеркамі чырвонымі. Пад пянёчкі ды пад кусточкі пасадзіў грыбочкі... Азірнуўся Верасень, паглядзеў навокал: гарыцьпалае асенні лес! Вось толькі ўнізе трава сухая і пажоўклая. Няма красак, адцвілі за лета. Страсянуў Верасень з дрэў буйную расу — і дзіва! Упалі да камлёў зялёных сосен ды залатых бяроз драбнюткія званочкі! Зацвілі верасы! Загулі, зазванілі званочкі! Клічуць дзяцей у школу. Багаты месяц Верасень, багаты! Ен падараваў зямлі пышныя шаты. Насыпаў поўныя засекі збожжа. Адзеў у золата лясы і расквеціў верасы. Таму і завуць яго Верасень. Кампот Клаўдзія Каліна Маленькая Галя вельмі любіць памагаць маме. Сёння мама даручыла Галі памыць сушаныя яблыкі для кампоту. За абедам мама сказала: «Ну, цяпер пакаштуем кампот нашай дачушкі»,— і паставіла перад кожным кубак, а перад Галяй — яе любімы, з дзвюма чырвонымі вішанькамі. Тата адпіў крыху з кубка і зірнуў на маму. Мама зрабіла глыток і паглядзела на Галю. Паглядзела і пытаецца: «Дачушка, ці добра ты памыла яблыкі?» — «Так, мамачка,— адказала Галя,— вельмі добра. Я іх нават мылам мыліла!» Жывы голас Алена Мімрык Паўлік сёння ўпершыню пайшоў з татам і мамай у ягады. Хораша ў лесе! Паветра чыстае, пахне хвояй. На розныя галасы заліваюцца птушкі. Паўлік ідзе наперадзе, пазірае па баках, любуецца лясным хараством, прыглядаецца да кожнага кусціка. Убачыў чырвоную ягадку, зарадаваўся і гукнуў: — Мама! Ягадка! Здалёк пачуўся такі ж голас: «Мама! Ягадка!» Агледзеўся Паўлік: нідзе нікога. Толькі тата і мама ходзяць побач. Паўлік пачаў збіраць суніцы — адну ў рот, адну ў кубачак. Так ішоў ды ішоў у глыб лесу. А мама ўвесь час назірала за Паўлікам, каб не заблудзіўся. Паўлік малы, яму пайшоў толькі пяты гадок, і ён ледзь бачны сярод кустоў і высокай травы, адно бялявая галоўка мільгае то тут, то там. Хлопчык выйшаў на палянку і аж усклікнуў: «Ой, колькі суніц!» Ен прысеў і пачаў збіраць іх, расхінаючы рукамі сунічкі. Наеўся, назбіраў поўны кубачак і паклікаў маму, каб усыпаць ягады са свайго кубачка ў кошык. — Ма-ма! Здалёк зноў адгукнуўся нечы голас: «Ма-ма!» — Ма-ама-а! — гучней крыкнуў Паўлік і прыслухаўся. Недзе пачулася: «А-а-а!» Хлопчык убачыў маму і супакоіўся. Значыць, яму адгукнецца тата. — Татка-а! — паклікаў Паўлік. — Ат-ка-а! — пачуўся далёкі голас. Тата падышоў. Паўлік моцна прытуліўся да яго і паказаў пальчыкам: — Там нехта ёсць. Тата ўзяў сына на рукі і супакоіў: — Нікога там няма. Гэта чуваць твой голас. Тваё рэха. Ты клічаш, і яно адгукаецца табе. — А яно жывое? А ці можна яго бачыць? — He, яно...— хацеў расказаць тата, але Паўлік раптам успомніў пра сунічную палянку. — Хадзем вунь туды, на маю палянку, збіраць ягады. Там шмат суніц. Вялікія і салодкія-салодкія! Давай і маму паклічам. Ма-ама! Недзе далёка пачулася: «А-а-ма!» Але Паўлік ужо ведаў, хто яму адгукаецца. Білеты ў цырк Васіль Хомчанка У горад прыехаў цырк. Маці дала Кастусю грошы і сказала: — Сёння ў 12 гадзін пойдзем у цырк. Купі два білеты. Адзін мне, другі — сабе. Потым строга дадала: — Глядзі ж, не баўся. Праз якія паўгадзіны радасны Кастусь ужо імчаўся дадому, сціскаючы ў руцэ дзве сіненькія паперкі. Усюды ў горадзе віселі цыркавыя афішы. Каля адной з афіш Кастусь спыніўся. На ёй быў цікавы малюнак: белыя сабачкі стаялі ў рад і пярэднімі лапкамі віталі мядзведзя. Як многа цікавага ўбачыць Кастусь сёння ў цырку! Нейкі дзядзька, праходзячы міма, штурхануў хлопчыка ў плячо. — He бачыце, ці што? — сярдзіта сказаў Кастусь. Дзядзька спыніўся, павярнуўся назад. На вачах у яго былі акуляры з сінімі шкельцамі, у руках ён трымаў жалезную кульбу. — Прабач, хлопчык,— ціха прамовіў ён. Памацаўшы кульбай вакол сябе, дзядзька асцярожна зрабіў некалькі крокаў. «Сляпы»,— здагадаўся Кастусь. Сляпы ішоў проста ў лужу. — Дзядзька, вада там! — крыкнуў Кастусь. Сляпы збочыў управа і наткнуўся на паркан. — Паркан! — зноў крыкнуў хлопчык. Ён падбег да сляпога, узяў яго за руку, вывеў на дарогу і спытаў: — Вам далёка ісці? — На вакзал. — 0! — здзівіўся хлопчык.— Як жа вы дойдзеце? — Як-небудзь. He выпускаючы рукі сляпога, Кастусь вёў яго спачатку па тратуары, потым па скверы. А калі дайшоў да плошчы, Кастусь спыніўся. Тут яму трэба было зварочваць дадому, а дарога на вакзал ішла налева. — Я, дзядзька, сёння ў цырк пайду,— сказаў Кастусь,— мяне мама чакае. Бывайце. — Бывай. Дзякуй табе. Кастусь пабег. Ужо ля самага дома ён азірнуўся і ўбачыў, што сляпы стаіць на тратуары і ніяк не асмельваецца перайсці плошчу. Машыны ішлі ды ішлі бясконцым патокам. Грузавыя і легкавыя, тралейбусы і аўтобусы. А сляпы ўсё стаяў і нецярпліва пастукваў кульбай. «Ен адзін не пяройдзе,— падумаў Кастусь,—трэба дапамагчы». Кастусь падбег да сляпога і зноў узяў яго за руку. Сляпы пазнаў хлопчыка, моўчкі кіўнуў галавой і пакрочыў следам за ім. На лузе Якуб Колас Добра ў лузе ў час палудны! Лёгка там дыхнуць! Хмаркі белыя марудна За лясы плывуць. Ветрык краскі чуць калыша, Травы шалясцяць, Луг зялёны жыццем дыша — Конікі трашчаць. Ў лозах шчэбет не сціхае, Шум стаіць і свіст, Ў яркім бляску спачывае На ракіце ліст. Год і яго род Ларыса Геніюш Год стары дзяцей склікае, Ен да ўсіх пытанні мае. Сеў паважна ў крэсла: — Што, вясна, прынесла? — Я прынесла травы, кветкі, Птушак ў неба, рыбу ў сеткі. — А я, лета, нясу хлеба, Маю ягад, колькі трэба, Ўсе зграбаю сенажаці. He сяджу ніколі ў хаце. Людзям — збожжа, дрэву — плод, Птушкам — гнёзды, пчолам — мёд. — Я, татуля, твая восень, Змалаціла ўсё калоссе. Ў садзе яблыкі паспелі, Птушкі ў вырай паляцелі. Я арэхаў назбірала, Бульбу ў полі пакапала. — Я, зіма, работу маю: Дол абрусам засцілаю, Я дні-ночы на хаду Пражу белую праду. Едзе сын, Новы год — Вось і ўвесь дзядулеў род. Як ён завецца? Волыа Іпатава Як ён завецца, Гэты хлапчук? He хоча памыць ён Hi шыі, ні рук. Цукеркі і цацкі Сабе ён грабе, Нікога не любіць, А толькі сябе. Сяброў ён не мае, Кніжкі — ірве. А што не па ім — Як бычок зараве. Затупае ножкамі, Вырвецца з рук. Ці ведаеш, як той Завецца хлапчук?