КНІГІ ОНЛАЙН
-Калі мы не дойдзем да яе, мы ўжо нікуды не дойдземі— у Аленчыным голасе зьявілася ўпартасыдь. Пятро са стогнам падняўся, хацеў узяць з сабою Аленчын заплечнік, але вяла падумаў, гэта ўжо болей неспатрэбіцца і пакінуў яго на шуле. Сабраўшы апошнія сілы, абапіраючыся адзін на аднаго, яны рушылі ўздоўж вуліцы Вёска была нядоўгая, хат пэўна пяць дзесят, адразу за ею пачыналіся паплавы. Ракі не было відаць, і каб не салаўіны гром, які раптам загугаў напердзе. яны, мабыць, і не ведалі-б, як доўга ім яшчэ ісьці, як доўга ашчаджаць сілы. А салаўі, адзіныя жывыя істоты, што пачулі яны за цэлы дзен(>, вар'яцелі ў сьпевах. Наперадзебліснула рака, быццам срэбны шлях некуды ў незразумеласьць. Алена рашуча пацягнула яго ўбок, да сьцірты; сама падыйшла да плаціны, троху пастаяла, потым адным рухам скінула зь сябе вопратку, распусьціла валасы, што доўгая хваляй упалі ніжэй пояса, яшчэ колькі ча- су пастаяла наверсе, зьзяючы самым чыстым срэбрам, потым пачала павольна апускацца Ў ваду. Пятро памкнуўся да берага, але яна злосна гукнула: «Не замінай!» — і ён ў нерухомасьці застыў на беразе. Яна стаяла ў вадзе, я распушчанымі валасамі. Неба было чыстае, поўныя прывідным сьвятлом залівала абшары; у гэтым сяйве Алена здавалася срэбнай статуяй, прыгожая і дасканалая. Толькі ў адрозьненьне ад статуі яна жыла, рухалася. Алена выйшла на бераг, яна часта дыхала, як пасьля цяжкай працы. Пятро прыўзьняўся на калені, прыцягнуў яе да сябе. Алена несупраціўлялася, стаяла і маўчала. Шчака Пятра адчувала прахалоду яескуры, пакрытай ад лёгкага холаду пупырышкамі. Так яны прастаялі нядоўга, Алена раптам засьмяялася і працягнула рукі некуды ў цемру. Ад яе голасу патыхала першабытнасьцю, тысячыгодзьдзямі: цёмная ноч, жанчына, прыкрыта толькі сваймі валасамі, маленькае, прыхаванае вогнішча. I ня проста жанчына стаяла побач, але чараўніца, вядзьмарка, маці ўсяго існага, маці будучых дзяцей. Пятро паглядзеў туды, куды паказвала працягнутая рука, але спачатку нічога не ўбачыў у цемры, толькі адчуў, як зьмянілася само паветра, зрабілася больш рэзкім, у ім зьявіўся неякі церпкі пах. Пятру здалося, што гэты пах ён ўжо чуў, пах зьяўляўся, калі ягоныя рукі дакраналіся Аленчынага цела. Пятро ўбачыў прывіды, якія абрасталі плоцьцю, пераўтварыліся ў ваўкоў і аленяў, казуль і мядзьведзяў. Альна засьмяялася яшчэ раз, гэтым разам як срэбныя зьваночкі празьвінелі ў паветры і наўкола загарэлася д яблавым агнём ночы. «Атрымалася, яны ўсе прыйшлі да мяне, калі я паклікала!» — голас Алены зьвінеў, уся яна была як у экстазе. «Хадзем, нам засталося мала часу!» — і яна пацягнула Пятра за сабой, паляцела проста туды, у кола, дзе сядзелі, стаялі, ляжалі зьвяры Пятро падпарадкаваўся, пакорліва ўлез на вялізнага лася, як таго загадала Алена, і яны панесьліся некуды ў чарнату ночы. Колькі і куды яны ляцелі — Пятро ня ведаў, бо наперадзе ляцела Алена, выбіраючы шлях. Нарэшце, паступова пачало шарэць, і адразу ўсё зьмянілася: некуды зьнік імпэт, мулка было сядзець, ад лася сьмярдзела непрыемным. Дый хады не было ўжо ранейшай, зараз лось ступаў цяжка і асьцярожна і ўсё часьцей паварочваў голаў, імкнучыся разгледзець, што там, за ягонай сьпіной. Пятро, нарэшце, пачаў пазнаваць месцы, да пустэльні заставалася зусім троху, мо зь кіламэтры тры, калі з-за пойму бліснуў першы прамень сонца. Як па каманьдзе сахаты спыніўся. Пятро не чакаў гэтага, потырч паляцеў уніз, стукнуўся галавой аб нейкі корч, пасьпеў адчуць, што пад ім нешта мяккае і страціў прытомнасьць. "Freedom of speech" Freedom of speech is a precious gift that we as Belarusan-Americans have the right to exercise. Over the years quite a few of us have chosen to do just that. The inception of "Polocak" was also based on this premise. Those involved wanted a base to be able to communicate historical, religious and community happenings. They wanted a tie between those of us who emigrated and those who have now found that new freedom of exercising their own viewpoints through speech and writing in the Motherland. I must at this point exercise my right as well. I need, as President of Mother of God of Zyrovicy, Belarusan Autocephalous Orthodox Church Council, to set the record straight. In rebuttal to Mr. Michael Bielamuk's article referencing our Parish, Clergy, Hierarchy and Parishioners voice my views. Unfortunately in times of stress I feel that we say things to hurt others not realizing by our actions the animosities that are created. During the General Election meetings of our Parish many areas are discussed from budgets to future plans. All should be centered around our Religious Community, not personalities. We all have one goal in mind never to lose our Ethnic Belarusan Heritage and to be able to pass it on to future generations. It was totally unnecesssary to make accusations against our Honored Clergy and Parishioners. The point of discussion at the time was support of religious endeavors and a question was raised about allocation of funds for various expenditures. There were no preplanned schemes, no winks of the eye and no hand signals given to take away the funding of "Polocak". We felt, as a majority, that "Polocak" should be able, after three (3) years, to stand on its own merits. I am sure at this point that "Polocak" will go on and hopefully continue to keep an open line of communication amongst all of us. In closing, I believe that an apology is owed to this community and clergy. We all want only to be able to grow and prosper and be able to see positive strides being made in our Motherland. One of these days Freedom and Harmony will reign throughout this entire World and only through togetherness will we be able to achieve this ultimate goal. Wouldn't it be nice to be able to see this in our lifetime? Let's gather and unite! We need to be able to keep an open forum and start caring about everything we have worked so hard to build. Olga DuBaniewicz, McDermott Сьв. памяці Аляксандр Лукьянчук 31 жніўня нашую Кліўлендзкую грамаду напаткала вялікаегора, На 86 годзе жыцьця памёр адзін з старэйшых і паважанейшых беларусаў Кліўлендзкай калёніі Аляксандр Лукьянчук. Сьв. памяці Аляксандр Лукьянчук нарадзіўся 20 жніўня 1909 на Палесьсі, у вёсцы Волька, каля Берасьця. Да вайны працаваў на будоўлі дарогаў. Быў жанаты на Марце Панасюк і меў 6 дзяцей: Анатоля, Сяргея, Маню, Андрэя, Янку й Галіну. У 1944 годзе працаваў на фарме ў Нямеччыне. Пасьля заканчэньня вайны да 1951 году жыў у беларускіх лягерах: Аўзбах, Остэрфогэн, Розэнгайм. У канцы 1951 г. сям’я Лукьянчукоў пераехала ўКліўленд. АляксандрЛукьянчук адразу стаў самаахвярна працаваць ў беларускай грамадзе. Кліўлендцы памя таюць яго заўсёды энэргічным.разважным, працалюбівым.вельмі адказным за сваесловы. Ён прымаў вялікі ўдзел у царкоўным жыцьці кліўлендзкай калёніі. Неаднаразова выбіраўся сябрам царкоўнага камітэту. Сьпяваў у царкоўным хоры Уклаў багата працы пры пабудове царквы Жыровіцкай Божай маці ў Кліўленьдзе Сьв. памяці Аляксандр Лукьянчук быў адным з арганізатараў суботняй школы для дзяцей, якая адыгравала вялікую ролю ў выхаваньнібеларускаймоладзі. У ягонай хаце адбываліся першыя заняткі кліўлендзкай беларускай школы. Сьв. памяці Аляксандр Лукьянчук прымаў вялікі ўдзел у арганізацыі БАЗА. Ён дапамагаў наладжваць нацыянальныя сьвяты, акадэміі, канцэрты. падтрымоўваў фінансава. Доўгі час належыў да БеларускаАмэрыканскіх Вэтэранаў і Рады БНР. Сп. Лукьянчук заўсёды быў прыкладам для другіх беларусаў, а найперш для сваіх дзяцей, якіх сумеў выхаваць беларускімі патрыётамі. Сьв. памяці Аляксандр любіў чытаць, быў адным з актыўных падпішчыкаў часопіса «Полацак». Пры нагодзе заўсёды абмяр коўваў хвалюючыя яго артыкулы. Ён так і памёр, чытаючы пэрыёдыку: спакойна і лёгка. Пахаванысьв. памяці АляксандрЛукьянчук на могільніку Рэвэрсайд, каля жонкі Марты, пакінуўшы ў суме 6 дзяцей, 23 унука, 12 праўнукаў і усю кліўлендзкую грамаду. Вечная памяцьтабе, АляксандрЛукьянчук