КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Аптось сплюнуў у думках — от жа, і тут нейкія камерцыйныя сакрэты. I вось няўжо гэтаму пуза- таму трэба будзе ягоная аповесць пра духоўнае адраджэнне беларусаў? Ці той жанчыне, для якой 20 тысяч — не грошы? ...За акном стала нечакана цямнець — на неба напаўзала хмара, і аўтобус ехаў у гэтую хмару — Антось зірнуў наперад са свайго месца — было вельмі відовішчна: дарога ўздымалася ўгару, а там сустракалася з цёмна-фіялетавым, насычаным небам. Яшчэ не дасягнулі вяршыні той гары, а дождж не лінуў, а суцэлыіай хваляй накрыў аўтобус. У салоне стала вусцішна. Кіроўца збавіў хуткасць, а пасажыры ўціскаліся ў крэслы пры кожнай бліскавіцы і ўдары грому. Толькі пад’ехалі пад высакавольтную лінію, што навісала над шашой, як стрэльнула так аглушальна, што кіроўца спуджана націснуў на тармазы, а аўтобус завіхляў. I адразу пасля гэтага аглушальнага стрэлу наступіла цішыня — дождж скончыўся. Неба, лічы, імгненна праяснілася. Хмара знікла недзе ззаду, быццам мела рэзка акрэслены край. — Заікам стаць можна,— прагучаў голас маладой дзяўчыны,— Ды не трымай мяне так, сінякі застануцца,— вызвалілася яна з абдымкаў хлопца. Павесялелі і іншыя пасажыры. Хлопчык-інвалід стаў зноў глядзець у акно. Мажпая кабета выцягнула з-пад ног торбу і пачала разварочваць розныя кулькі, совала ў рукі свайго суседа хлеб, гурок, памідор і палову курынага азадка. Такі ж набор аказаўся і ў яе руках. — Еш, не крывіся! — загадала яна мужчыне, як дзіцяці, а на твары таго не адбілася ніводнага пачуцця — толькі пакора ў выцвілых вачах і гатоўнасць з усім згадзіцца ва ўсёй паставе. Ён і не крывіўся ад пачатку, але, магчыма, такі выраз твару і падказваў жанчыне, што яе муж (ну, відавочна ж — муж) не хацеў есці. Па-сапраўднаму пакутліва крывіўся твар толькі аднаго хлопца, што сядзеў амаль насупраць Антося, праз праход. Удар грому пабудзіў яго, ён з надзеяй было пацягнуўся да пляшкі з півам, засунутай у сеткавую кішэню сядушкі наперадзе, дастаў яе, адчуў пустую лёгкасць і злосна кінуў побач з сабой на сядзенне. Паглядзеў па баках, сустрэўся позіркам з Антосем. — Калі там спынімся? Гарыць усё... — Хвілін праз 30,— падказаў Антось і дадаў, каб суцешыць хлопца: — Там станцыя вялікая, буфет ёсць. —У-у-у,— прастагнаў хлопец і заплюшчыў вочы, адкінуў галаву. Мінула хвілін дваццаць. — Нешта ніяк да Рудакоў не даедзем,— з лёгкім хваляваннем сама сабе сказала бабуля, што сядзела побач з хлопчыкам-інвалідам. Той неадрьгўна глядзеў у акно і нечакана гучна сказаў: — Зараз нас абгоніць белы «Мерсэдэс», а насустрач будзе рухацца сіні «МАЗ» з сіняй фурай! Многія пасажыры ад няма чаго рабіць павярнулі галовы напачатку на хлопчыка, потым — да акон. Міма аўтобуса бязгучна праплыў белы «Мерсэдэс», потым з шумам мільгануў сіні «МАЗ» з вялікай фурай. — Э-е-е,— павярнуўся да салона хударлявы і лысаваты малады чалавек, на каленях якога ляжаў улучаны ноўтбук,— Міма гэтага павароту мы праязджалі! Чорт... Зараз справа будзе бярозка са зламанай вяршыняй! Бярозка з’явілася як здзек. — Што такое? — раздаўся ўпэўнены асуджальны голас, якому хацелася падпарадкавацца і адказаць на пытанне, хоць ты нічога і не абавязаны адказваць,— Што за... выбрыкі ў нас на трасе? Гэта той самы дзелавы мужчына ажію ўзняўея ў сваім крэсле. Ён звяртаўся да кіроўцы, але, было бачна, гатовы быў шукаць вінаватага і сярод пасажыраў. Яму ніхто не гіаспеў адказаць, бо адразу ж пачуўся перапужаны крык мажнай цёткі, якая нядаўна старанна абгрызала да чыстага курыныя КОСТКІ: — А-а-а! Адказам на ейны крык етала запытальная, з улоўным страхам, цішыня салона. He разгубіўся толькі ўпэўнены мужчына: — Чаго вы крычыце? Што за прычына? — Курыца... Во... — Жанчына падняла высока ўгару пакет са смажанай паловай курыцы. — I штоўёйстрашнага? — ужо грозна перапытаў мужчына. — Дык мы ж яе з’елі! А яна — во... Як і была... — Што вы верзяце? Калі з’елі, дык адкуль ёй быць? Мо вы па пяць курэй бераце з сабой... — Я адну брала,— замармытала жанчына,— I мы яе з’елі пятнаццаць хвілін таму. Цііііыіія ў салоне напялася да звону. — Кіроўца! — Пузаты павярнуўся наперад,— Па распарадку мы павінныя ўжо ад’язджаць з Рудакоў. Чаго мы ездзім сюды-туды! — А я адкуль ведаю? — раздражнёна адказаў кіроўца,— Вы толькі заўважылі, а я ўжо тройчы адзін адрэзак еду. He зварочваю ж ііікуды... Павісла маўчанне. — Ёсць! — раздаўся пераможны крык лысаватага з ноўтбукам. — Што ёець? — імкліва павярнуўся дзелавы мужчына да яго. — Толькі што час на маніторы пераскочыў на 10 хвілін назад. Я зірнуў — мы едзем там, дзе і раней былі якраз 10 хвілін таму. — Гэта як? — крыху разгубіўся мужчына. — Я думаю, апошні ўдар перуна прыйшоўся на лінію перадач, узнікла моцнае электрамагнітнае поле і мы патрапілі ў колца прасторы-часу, якое якраз утварылася. I круцімся ў ім... — Калі б мы ў колцы былі, то ад пачатку пачалі б размаўляць,— устрэў Антось, якому такое тлумачэнне здалося неверагодным,— Лухта нейкая... — He абавязкова,—заўпарціўся ноўтбушнік.— Поле дзейнічае на фізічную мёртвую матэрыю. Вось час і пераскочыў курыца аднавілася... — Ібензінужоколькічасунамесцы,— падтрымаў кіроўца.— I спідометр пераскочьгў... — Так, спакойна, трэба разабрацца ва ўсім! — загадаў дзелавы мужчына, хоць ніхто і не збіраўся парушаць спакой салона, і загад гэты ён аддаў, відавочна, ад асабістай разгубленасці, каб супакоіцца самому. — Гэта суд Божы! Час наш прыйшоў! — начуўся зычны, упэўнены голас аднекуль з сярэдзіны салона, а потым узнялася над усімі жанчына ў стракатай хустцы. — Сядзьце, не палохайце людзей! Голас належаў жанчыне гадоў 50, апранутай у адмысловы гарнітур. Жанчына прыўзнялася з месца, і Антось унутрана ўсцешыўся — уся постаць жанчыны, яе твар выпраменьвалі ўпэўненасць і спакой. — Ад таго, што мы тут зараз будзем крычаць і палохаць адзін аднаго, лепш нікому не будзе,— строга загаварыла жанчына,— Кажу вам гэта, як лекар. Малады чалавек, што вы казалі пра тое закальцавапае поле? — Гэта было пытанне да лысаватага мужчыны з ноўтбукам. — Я ўжо казаў... Думаю, прастора і час вакол нас звярнуліся ў колца. Мы вяртаемся нейкім чынам назад. I мабільнікі не працуюць, мой дакладна... — I што будзе далей? — He ведаю... Нешта павінна быць... Некалі скончыцца... Хваляванне і напружанасць у салоне трохі зменшыліся. Пакуль ніякай пагрозы не было. А кожная дарога рана ці позна заканчваецца — у гэтым быў упэўнены кожны пасажыр. За адным дзеяннем ці з’явай надыходзяць іншыя, у наступстваў бываюць прычыны, а наступствы становяцца падставай для повых прычын. I ў тым, што ланцужок часова прыпыніўся, ніхто не бачыў асаблівай пагрозы. Але прайшло паўгадзіны, і цыклічнасць карцінак пачала прыгнятаць. — А мы не спознімся ў Мінск? Мы прыедзем у час? — звярнулася да Антося нервовая жанчына ззаду. У яе голасе выразна адчуваўся страх. «Бач, хвалюецца з-за грошай»,— падумаў ён, a ўголас адказаў: — Спадзяюся, прыедзем. Мне таксама сёння спазняцца нельга. I абавязкова трэба прыехаць... I раптоўна нейкая неверагодная думка ўплішчылася ў галаву: а раптам ім вось так ехаць і ехаць, доўга, бясконца — і ніколі не прыехаць? Антось уважна глядзеў на пасажыраў і бачыў, што такія ж сумненні спакваля авалодвалі многімі, бо твары хмурнелі, неспакой выразна выяўляўся на іх. Трэба было паспрабаваць нешта рабіць... Хоць нешта... — Усё нічога, аднак варта падумаць і пра нашу фізіялогію,— загаварыў дзелавы мужчына, і адчулася, што гэтага голасу чакаюць усе, што чакаюць проста любога ўпэўненага голасу — салон імгненна ажывіўся. — Вы пра «дзевачкі налева, хлопчыкі — направа»? — асцярожна пажартаваў нехта. — I пра гэта таксама,— сур’ёзна заўважыў мужчына,— Я прапаную ўжо цяпер паспрабаваць спыніцца. Адчыніць дзверы, выйсці... Нягледзячы на тое, што ў прапанове не было нічога незвычайнага, аднак насцярожанасць адбілася на тварах многіх пасажыраў. За акном — тое ж неба і сонца тое ж... Але ці тое ж усё іншае? Зямля ці цвёрдая? Паветрам ці можна дыхаць? 1 хоць сумневы былі проста смешнымі, але яны былі. Чаму б паветру не стаць шкляным і застылым, калі сам час закруціўся ў абаранак? — Але спыняцца пакрысе! Вельмі паволыіа,— папярэдзіў-прапанаваў мужчына з ноўтбукам.— Мы не ведаем, якая там фізіка поля... — А што можа быць? — нервова запытаўся нехта. — He ведаю,— шчыра прызнаўся малады чалавек,— Мы патрапілі ў колца часу і рухаемся... Можа, мы тут толькі таму, піто рухаемся... — Ну, тады я буду прытарможваць патрохі,— прыняў рашэнне кіроўца. Аўтобус сцішаў ход надзвычай павольна, амаль незаўважна. Пасажыры ўпіліся позіркамі за вокны. Усё павольней і павольней рухаліся міма аўтобуса прыдарожныя кусты. — Свеціцца! Сценка празрыстая! — пачуўся здзіўлены крык хлопчыка-інваліда. У воклічах, якія імгненна запоўнілі салон пасля гэтага крыку, былі сабраныя разам і жах, і здзіўленне, і захапленне. Было ад чаго: праз сценкі аўтобуса, яго падлоіу стала відаць шэрая стужка бяіучай дарогі. — Газуй! Хуткасць давай! — закрычаў мужчына ў гарнітуры да кіроўцы, а той ужо і сам націснуў на газ, і матор узвыў ірвануў наперад аўтобус. — Божачка, што ж будзе, Божачка, выратуй, спыні гэта,— мармытала ззаду Антося нервовая жанчына. Некалькі хвілін прайшлі ў поўнай разгубленасці ад той навіны, што аўтобусу нельга спыняцца. Антось адчуў, як страх сціскае яго свядомасць — рабілася млосна ад думкі, што і нсамрэч ніколі не спыніцца іх аўтобусу. Ён стаў глядзець у акно, быццам там магла быць падказка. — Нешта мы хутчэй ехаць сталі,— заўважыў Антось уголас, бо за акном кусты і дрэвы мільгалі надта ж часта,— Напужалі кіроўцу... — Тут напужаешся,— адгукнуўся кіроўца са свайго месца,— калі пад сабой дарогу пабачыш... Дарэчы, я дарогу бачыў праз самога сябе... Хто-небудзь яшчэ гэта заўважыў? — Я таксама празрыстым пачаў быў рабіцца,— падаў голас хлопчык-інвалід.— У мяне нага забалсла, гляджу — а праз яе відаць крэсла, а праз крэсла — дарогу... — Як нага забалела, унучак? — спуджана выгукнула яго бабуля,— У цябе ж паралізавапыя ножкі, не могуць яны балець... — Балела,— настойліва адказаў хлопчык.— I цяпер баліць... Яго бабуля моўчкі затуліла рот рукой, глядзела на ногі ўііука, не адрываючыся.