КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Яўген прыйшоў у свой аддзел, сабраў работнікаў і абвясціў пра рашэнне Рады. — Мы не паспяваем у зададзеныя тэрміны, таму прашу ўсіх выйсці на працу ў выхадны дзень. — Выхадны прысвечаны пакаранню смерцю, няўжо ты не чуў? — спытаў безуважна найстарэйшы ў аддзеле інжынер Анатоль. — He... Я не ўслухоўваюся ў перадачы тэленавін. — Дрэнна... — Спадзяюся, гэта не злачынства супраць Купала? — сумна ўсміхнуўся Яўген,— Я працую па вечарах. А што за пакаранне смерцю? — У, такіх не было дзесяць гадоў! Злачынства супраць Купала. I — вылет у Трубу,— гэтаксама без эмоцый стаў апавядаць Анатоль,— Нейкі службовец звар’яцеў. Пакінуў працу, схапіў чужую жонку і ўцёк з ёй у пустэльню, дзе яны сталі савакупляцца ў засені скал. — Савакупляцца... А можа, яны кахалі адно аднаго? Анатоль змяніўся тварам — упершыню на ім адбіліся нейкія эмоцыі. Яўген адчуў сумесь гаркаты і болю. — Што вы ведаеце пра каханне, малады чалавек?.. Дарэчы, на пакаранні смерцю трэба прысугнічаць усім. — Я гэта ведаю... Добра, тады частку работы трэба будзе браць з сабой дадому. У першую чаргу трэба давесці фільтр сінфазнасці і блок здушэння эмацыйных перашкод... На пакаранне смерцю да Трубы Смерці было дастаўлена ўсё дарослае насельніцтва горада. Труба ўзвышалася над паверхняй на вышыню каля сямі метраў і сыходзіла ўніз, пад самы Купал пад невялікім кутом. Яна была празрыстая, і было відаць, як у ніжняй частцы яе варушылася густая чарната. На верхняй частцы Трубы была невялікая пляцоўка — каб стаць двум чалавекам: злачынцу і Выканаўцу прысуду. Прывезлі асуджанага. Ён быў нікчэмны і бездапаможны. — У той жанчыны адабралі дзяцей, а саму змясцілі ў Дом Выканання Жаданняў— каментаваў падзеі Анатоль.— 3 яе мужам з гэтага часу будзе жыць жонка асуджанага. Нішто не павінна знікаць дарма... Яўген пільна зірнуў на Анатоля — твар яго заставаўся безуважным. I пачуццяў — ніякіх. Так, лёгкая цікавасць... Злачынцу паднялі ў клетцы на верх трубы. Хтосьці нябачны стаў чытаць прысуд, і голас яго, узмоцнены, паляцеў здавалася, да вяршыні Купала: — ...Таму, што сказана нашым Бацькам, Першым Кіраўніком Купала, і свята паважаецца намі няўхілыіы Закон: «Не чапай жонкі чужой!» Гэта адна з дзесяці нашых запаведзяў запаведзяў самога Купала, і парушэнне іх — злачьшства супраць Купала і яго народа... Прысуд чытаўся доўга. Потым выступалі суседзі злачынцы, вінавацячы і ганячы яго. Гэтыя суседзі і былыя сябры з жахам раптам усвядомілі, што жылі побач з такім здраднікам іх агульнай справы і прасілі ўсіх быць паблажлівымі да іх саміх і не судзіць строга за тое, што своечасова не ўгледзелі, не папярэдзілі Кіраўнікоў... Потым злачынцу дазволілі сказаць слова. Мужчына выпрастаўся ў клетцы, наколькі мог і стаў крычаць у натоўп пад ім, што ён — страшны злачынец, але ён усё ўсвядоміў і нечуванае па дзёрзкасці злачынства гатовы загладзіць самаадданай працай на Далёкай Мяжы... Устаў суддзя і ўзмахам рукі аддаў загад. Выканўца прысуду дастаў аднекуль з-пад свайго шырокага плашча нсвялікі шпрыц і хутка зрабіў упырсж у руку мужчыне, якая была прышпіленая кайданкамі да клеткі. Асуджаны, дзіка азірнуўшыся на боль ад упырску, раптам пачаў ашалела трэсці краты з празрыстага пластыка, кідацца па клетцы і ўрэшце закрычаў адчайна: — Гэта нячэсна! Мне абяцалі! Вы абяцалі, што памілуеце! Вы абяцалі жыццё за мае словы! Я невінаваты! Гэта ўсё яна... Гэта яна... Яна вінаватая! Яна звяла мяне! Яна ведзьма! Вы яе павінны выкінуць у Цемру! А-а-а! Будзьце вы праклятыя! Здраднікі! Ілгуны! А-а-а! Атрута падзейнічала — яго голас раптоўна аслабеў, мужчына апусціўся на калені і ўпаў бы, каб не прыкутая да рэбраў клеткі рука. Суддзя марудна махнуў рукой яшчэ раз — і клетка панеслася ўніз, няроўныя языкі чарнаты ірвануліся, як жывыя, ёй насустрач. Мужчына нечакана зноў закрычаў уголас, крычаў так страшна і так моцна, крычаў яіпчэ і тады, калі, прагна з’яднаўшыся пад клеткай, цемра паглынула яе... — Яго б можна было і памілаваць,— глуха вымавіў Яўген, калі яны з Анатолем адышлі са сваімі напоямі ад усталяваных проста ля Трубы сталоў — адзначаўся Дзень пакарання смерцю. — Вы, малады чалавек, вучыцеся ўспрымаць усё спакайней,— не гледзячы на яго адказаў Анатоль.— Адкрыю вам маленькі сакрэт: эмоцыі всльмі хутка супакойваюцца тады, калі вы пераканаеце сябе ў тым, што нічога змяніць нельга. — І Іяўжо я хачу нешта змяніць? — Я не кажу вам перастаць жадаць ці пачаць. Я кажу вам, дарэчы, шчыра кажу, паколькі вы залішне эмацыйны для свайго веку, пасады і становішча, што калі вы прызвычаіце сябе да думкі, што гэты свет — непарушны пад стагоддзямі і тысячагоддзямі, вы станеце спакайней. — Каму перашкаджае маё хваляванне? — Вам. He забывайце, вы сёння датычпы да Кіравання — а там памылак не даруюць,— спакойна скончыў Анатоль. — Вы збіраліся мне нешта сказаць пра маю рэпліку ў адносінах да памілавання,— заўважыў Яўген. — Вось, у вас атрымалася куды лепш,— усміхнуўся Анатоль,— Я амаль нічога не адчуў. А наконт пакарання смерцю... нашаму грамадству нельга без пакарання смерцю. Гэтак сама, як і без нараджэнняў Згодны, мой сябар? 8 ...Яўген і Ліна сустрэліся на мяжы сваіх дамоў у звычайны час — калі прыцемкі Купала былі максімальнымі. — Праз дваццаць дзён у зоне рабочага квартала пачне працаваць разумовае поле,— сумна загаварыў Яўген. — Я чула пра гэта... Шмат кажуць пра тое, што поле зробіць нас яшчэ больш згуртаванымі...— адказала Ліна. — Яшчэ больш голымі... Зусім голымі... — Ты такі смешны,усміхнулася Ліна,— Ты ніяк не можаш жыць так, як ёсць? Як можна тут жыць інакш? Хаваць сябе і сваё цела? Навошта? — He тое... ты не пра тое кажаш. — А пра што ты? — пасур’ёзнела дзяўчына. — Пра тое, што... Я думаю, проста ўпэўнены, што многія сем’і маюць свае таямніцы, свае паданні, якія перадаюць ад бацькоў дзецям. I гэтыя паданні, думаю, часам разыходзяцца з тым, што мы даведваліся ад Настаўнікаў Гэтыя паданні... могуць зрабіць шкоду тым, хто іх захоўвае. Упэўнены, такіх гісторый больш менавіта сярод рабочых... — Пра якія паданні ты кажаш? — узрушана запытала Ліна. — Адкуль жа мне ведаць... Так, мімаходзь пачуў ад аднаго... старога рабочага пра нейкі... горад залаты. Ліна прыглушана ўскрыкнула, прычыніла рот далонню. Яўген разгублена глядзеў на яе і раптам, сам таго не чакаючы, ціха-ціха, аднымі вуснамі заспяваў — Дзе неба найсіней, Пад ім злат-горад ёсць... Ліна адгукнулася як ледзь чутнае рэха: 3 празрыстай вострай брамаю I зорнай яскрынёй... I заплакала, ступіла насустрач Яўгену, адчайна парушыўшы непарушную раней мяжу паміж імі — нельга ёй быць на тэрыторыі яго дома, бо яны — не жаніх і нявеста. Яўген прыціснуў Ліну да сябе, а яна рыдала, глуха, скаланаючыся ўсім сваім тонкім гарачым целам. — Зараз гэты віж, ён дзяжурыць, прымчыць... — He нрымчыць, ён абвык да майго плачу,— адказала Ліна, выцерла вочы,— Я часта плачу. Праз паўгода — Дзень Вяселляў для нас. — Я памятаю. — I ты яшчэ прыдумаў такое поле, якое нават у думках не дасць мне цябе кахаць,— лёгка ўпікнула Ліна юнака. — Я думаў пра зусім іншае... — стаў апраўдвацца Яўген.— Употай... мы распрацоўваем другі прыбор. Ён павінен канцэнтраваць думкі многіх людзей і перадаваць іх... за Купал. — Навошта? — хутка спытала дзяўчына і, імгненна зразумеўшы ўсё, яшчэ мацней прыціснулася да яго,— Я веру... Я паверыла бацьку... — I я паверыў маці... — прызнаўся Яўген. Яны маўчалі — але маўчалі пра адно. — Значыцца, там... тады і цябе, і мяне вучылі зусім не таму, для чаго ўсіх адпраўлялі за горад? — з незразумелым падтэкстам, ніякавеючы, спытала дзяўчына. — Так, значыцца,— усміхнуўся Яўген,— Я б і не пайшоў, калі б мама адразу не сказала... Думаю, не толькі нас вучылі зусім іншаму. Чаму ты пра гэта пытаеш? — Бо... Я хачу... стаць жанчынай з табой. — Гэта злачынства... — прагаварыў Яўген і засаромеўся сваёй баязлівасці,— Я таксама вельмі гэтага хачу... Ліна нячутна праслізнула ў пакой Яўгена. Яны кахалі адно аднаго горача і няўмела, саромеючыся свайго няўмення і асцярожна смеючыся з яго, заміраючы ад пачуцця ўсёпаглынальнай пяшчоты адно да аднаго, якое апальвала іх... Яўген успомніў у той момант словы маці — у яго душы жыло шчымлівае шчасце і радасць судакранання з самым патаемным. I гучала мелодыя песні. ...Нарад вартаўнікоў з’явіўся ля дома тады, калі Ліна ўжо была на сваёй тэрыторыі. Нянавісць Мікіты булькатала ў галаве Яўгена, яна адчувалася амаль фізічна. — Ты яшчэ паплачаш! — выціснуў Мікіта скрозь зубы, не знаходзячы больш слоў— Табе пашанцавала, што мы прыбіралі адну сямейку ў рабочай зоне. Яўген толькі ўсміхаўся ў адказ — пачуццё трапяткога шчасця перапаўняла яго і не давала пракрасціся ў свядомасць ні нянавісці, ні пагрозам. 9 ...Проста на прахадной Яўгена спынілі і запатрабавалі неадкладна з’явіцца да кіраўніка праекта. Яўген злёгку здзівіўся — калі гэты гнюс, Мікіта, напісаў на яго данос, чаму разбіраць павінен кіраўнік праекта, а не Кіраванне маралі? Ды і даносы на побытавыя тэмы даўно патрабуюць фактаў... Кіраўнік праекта рэзкім жэстам запрасіў яго бліжэй да стала, дзе стаяў іх другі прыбор — той самы канцэнтратар думак, пра які ён казаў Ліне. — Што гэта? — рэзка спытаў кіраўнік. — Альтэрнатыўны прыбор перадачы думкі на адлегласць,— спакойна адказаў Яўген,— Мы вялі распрацоўку адразу ў двух кірунках... — Што за кірунак? Чаму я пра гэта не ведаю? — голас кіраўніка рабіўся ўсё больш пагрозлівым. — Гэта — канцэнтратар разумовых палёў,— імкнучыся трымацца спакойным, стаў тлумачыць Яўген.— Саму думку нельга ўзмацніць да некаторай крытычнай велічыні. Але думкі сотні, тысячы людзей можна сінхранізаваць і перадаць накіравана. — Куды перадаць? — прагучала хуткае пытанне. — За Купал. — За Купал? Хто... Даваў... Табе... Паўііамоцтвы?! — не пракрычаў люта вышыпеў Кіраўнік. — Але гораду даўно трэба жыццёвая прастора! Мы павінны нейкім чынам пазнаць — што ёсць за Купалам, ёсць там яшчэ жыццё ці... — Маўчаць! Шчанюк! Табе было дадзена заданне! Ты расходаваў матэрыялы, неверагодна дарагія матэрыялы, якія здабываюцца намі па граму ў год, на стварэнне таго, каб разбурыць Купал! — Пры чым тут разбурэнне... Вы мяне няправілыіа зразумелі...