КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— У банку дзвесце! — абвясціў Альфрэд гульцам. Ён раздаў карты, і я таксама ўзяў адну. Першым хадзіў Шчур. — Дай за 50! Альфрэд суха сказаў: — Пастаў куш! — He бойся. He акантую. Шчур паклаў на стол 50 рублёў, дакупіў дзве карты і прайграў, бо перабраў 21. Альфрэд згроб ягоныя грошы паўзверх агульнай кучы. Другім гуляў Жывіца. Хтосьці пацягнуў мяне за руку. Я азірнуўся і ўбачыў малады, дзяцінны твар кантрабандыста, які падпяваў Лорду. — Чаго табе? — спытаў я ў яго. — Пакажы карту. “Памазаць” хачу! — сказаў хлопец. Я паказаў яму дзясятку. — Добра! — адгукнуўся ён. — Мажу гузік. I ён даў мне залатую манету. Жывіца прайграў. Ebina мая чарга. Я паставіў 30 рублёў і выйграў. Свайму супольніку я аддаў 20, але браць грошы той адмовіўся. Сказаўтолькі: — На другі раз застанецца. — Добра. Як цябе зваць? — спытаў я ў яго. — Крумкач, — адказаў хлопец. Гульня працягвалася. Прайгравалі амаль усе, асабліва тыя, хто рабіў вялікія стаўкі. Сашка паставіў 100 рублёў і таксама прайграў. Ён быў апошнім у гэтым “туры”. Альфрэд ператасаваў карты, і пачаўся другі “тур”. Шчур уважліва сачыў за ягонымі рухамі. Раздалі карты. Шчур паклаў на стол 100 рублёў. — Іду на сто! Альфрэд даў яму карту. — Хопіць! — сказаў Шчур. Альфрэд узяў дзве карты і, ускрываючы іх, сказаў: — Дзевятнаццаць. Шчур прайграў. У яго было толькі сямнаццаць. Потым 50 рублёў прайграўЖывіца. Я дадаў да дваццаткі Крумкача свае 30. Адгукнуўся Шчур: — Мажу 50. Я выйграў 100 рублёў і аддаў супольнікам іх “долі”. Напрыканцы другога “туру” банк вырас амаль у сем разоў. У ім было блізу 1300 рублёў. Альфрэд нерваваўся. Твар у яго быў чырвоны. Ён ператасаваў і раздаў карты. Ішоўтрэці і апошні “тур”. Шчур паставіў 170 рублёў.Усё, што меў. Узяў карты і прайграў. Жывіца таксама прайграў і сказаў мне: — Пакажы карту! У мяне быўтуз. Жывіца вырашыў: — Мажу 300 рублёў. Ён даў мне грошы. Сашка з іншага бока падсунуў мне дзве стодаляравыя купюры. Крумкач даў 50 рублёў. Я зразумеў, што яны хочуць адыграцца і сарваць банк. Сам я паставіў 100. Шчур падышоў да мяне: — Можаш паставіць за мяне 200 рублёў? Калі прайграю, заўтра табе аддам. — Добра. Я паставіў разам 200 даляраў і 650 рублёў. У Альфрэда трэсліся рукі. Шчур нахіліўся і ўважліва сачыў за кожным ягоным рухам. Банкір здаў карту сабе, потым на секунду завагаўся. Шчур не спускаў вачэй з ягоных рук. Альфрэд даў карту мне. Гэта была дзясятка. Я выйграў. Хрыпатым голасам Алінчук адлічваў мне грошы. — Клёва! — сказаў Лорд. — Табе, братка, шанцуе! Банк зменшыўся на палову. За некалькі наступных “тураў” ён зноў вырас. Прыйшла Сашкава чарга. Ён каротка сказаў: — Банк! — Як? — спытаў Альфрэд палатнеючы. — Я кажу: банк! — Усё-о? — Так. Сашка паклаў кашалёк на стол. Альфрэд адлічыў грошы і абвясціў: — Тут 1040 рублёў і 370 даляраў! — Іду на ўсё! — заявіў Сашка. Альфрэд, збялелы, даў Сашку карту. Узяў сабе. Потым даў Вэбліну другую і трэцюю карты. Сашка кінуў іх на стол. У яго было 24. — Я прайграў! — сказаў Сашка і пацягнуўся па кашалёк, каб заплаціць прайграныя грошы. I тут Шчур, вырваўшы ў Альфрэда з рук карты, ускрыкнуў: — Хлопцы! Стыркі цынкованыя! Банкір аслупянеў. Жывіца паклаў магутную руку на грошы ў банку. Сашка нахіліўся наперад. — Стыркі цынкованыя? Га? — глуха працадзіў ён. Альфрэд жахнуўся. — Хлусіць, гадзіна! — прапішчаў Алінчук, ледзь не плачучы. — А ты люй! — крыкнуў Шчур. — Ён на мяне пакрыўджаны і “салдацкай прэтэнзіі” шукае! Я ўбачыў, як Крумкач, які вясёлымі вочкамі назіраў за сутычкай, схапіў са стала пляшку з-пад гарэлкі і скочыў наперад. — Дык вось як ты з хлопцамі гуляеш? Ён ударыў банкіра пляшкай, і шкло разляцелася на дробныя аскепкі. Альфрэд закрыў твар рукамі, бо хлопец замахнуўся на яго адбітым ад пляшкі рыльцам. Браты Алінчукі кінуліся наперад. Адзін з іх схапіў Крумкача ззаду за шыю. Тады Шчур бліснуў нажом і крыкнуў: — Прэч, свалата! Раптам Жывіца апынуўся ў самым цэнтры падзей і некалькімі рухамі раскідаўусіх у бакі. — Ціха! Ціха! — казаў ён спакойна. Сашка падняўся з-за стала і сказаў: — Не,досыць! Зараз зірнём... Альфрэд, хадзісюды! Алінчук падышоў да стала. Хусткай ён выціраў кроў з ілба. — Стыркі цынкованыя? — спытаў яго Сашка. — Я не ведаю. Я іх купіў. — Стыркі купіў, а пацынкаваў сам! — кінуў Шчур збоку. — Дзе ты купіў стыркі? — пытаў Сашка. Альфрэдавы вочы бегалі з кута ў кут. — У Вільні купіў. Шчур пырснуў смехам. Сашка, Лорд і Болек Камета ўважліва агледзелі карты. — Так! Стыркі цынкованыя! — заявіў Вэблін. — А я казаў! — ускрыкнуў Шчур і кінуўся на Альфрэда. Раптам Сашка тупнуў нагой. Шчур адступіў. Сашка агледзеў прысутных. — Са свайго дома я бардэль рабіць не дам! Зразумелі? Хто разлічыцца з ім хоча, рабіце гэта ў іншым месцы! Вэблін звярнуўся да Альфрэда: — Ты ў банк 200 рублёў паставіў? — Так. Сашка ўзяў з банка 100 даляраў і адклаў купюру ўбок. — Вось твае 200 рублёў. Розніца невялікая. Потым ён звярнуўся да прысутных: — А цяпер, хлопцы, слова гонару: хто колькі Альфрэду прайграў, той столькі і атрымае! Хто выйграў, давайце сюды! Але слова гонару! Мы не шпанюгі і не альфонсы, мы — фартоўцы! Слова гонару... Пачуўся ўхвальны шум. Падлічылі грошы ў банку, а потым усе пройгрышы і выйгрышы. Сашка падзяліў банк і ўсе грошы паміж прайгралых. Пасля ўзяў адкладзеныя 100 даляраў і звярнуўся да Альфрэда: — Агэта твае! Альфрэд маўчаў. Сашка сказаў Шчуру: — Шаргані запалкай і спалі гэтае смецце! Калі Шчур спаліў купюру, Сашка зноў звярнуўся да Альфрэда: — А цяпер будзь асцярожны! Каб больш з хлопцамі не гуляў! Разумееш? Бо мы з табой інакш разбяромся. Я разбяруся! А вас, хлопцы, я папрашу не “стукаць” пра тое, што тут адбылося... Гэта наша справа, і яна застанецца між намі! Альфрэд хацеў быў штосьці сказаць. Вэблін яго перапыніў: — Маўчы! Сабачыя твае вочы і сабачы язык! Гаспадар крыху памаўчаў, а потым звярнуўся ўжо да ўсіх братоў Алінчукоў: — Дзякуй вам за тое, што прыйшлі да мяне ў rocpi... з цынкованымі стыркамі! Больш мы не будзем ані гуляць, ані піць разам! Ён кінуў Жывіцу: — Адчыні акно! Жывіца хутка падышоў да акна і разнасцежыўяго. — Было б нядобра вас праз дзверы выпускаць, — сказаў гаспадар Алінчукам. — Такіх гасцей я праз акно выправаджваю! Ну, ляціце! Адзін за адным! Ён пальцам паказаў ім на расчыненае акно. Алінчукі пачалі па чарзе вылазіць у сад, а Шчур стаяў ля рамы і смяяўся. Ён смяяўся так весела, нястрымана і заразліва, што неўзабаве зарагаталі ўсе. Сур’ёзныя твары захавалі толькі Сашка, Жывіца, Мамант і Фэлек Маруда, які еў, не звяртаючы ні на каго ўвагі. Гульня ў карты перапынілася. Пасля “сыходу” Алінчукоў хлопцы селі піць і есці, жвава каментуючы інцыдэнт з Альфрэдам. — А ў Шчура вока пільнае! — заўважыў Ванька Бальшавік. Шчур пырснуў смехам: — Я такіх люяў ведаю, таму яго і пільнаваў! Лорд рассмяяўся: — Адобра Крумкач яго пляшкай прыклаў! — Пачаставаў гарэліцай! — адгукнуўся Камета. Крумкач смяяўся, весела бліскаючы вачыма. — А чаго хамы хлопцаў ашукваюць! — Мудра! — пацвердзіў Лорд. Я падышоў да Сашкі і сказаў: — Інтэрас да цябе маю. Мо выйдзеш на хвілінку з хаты? — Важнае штосьці? — Так. Пра Альфрэда... — Ага! Ты выйдзі пачакай ля брамы! Я прайшоў праз пакой, у якім працягвалася агульная гулянка, спыніўся ла брамы і стаў чакаць Вэбліна. Раз-пораз на падворак выбягалі хлопцы і дзяўчаты. 3 розных закуткаў даносіліся шэпт, смех і дзявочы віскат. Неўзабаве да мяне падышоў Сашка. — Ну, што скажаш? — Учора, позна ўвечары, я вяртаўся дамоў. Было цёмна. Калі я ўжо зачыняў веснічкі, з саду хтосьці ў мяне стрэліў. Чатыры разы... — Та-ак? — Так! Я ведаю, гэта Альфрэдава работа. — Адкуль ты ведаеш? — Ведаю. Мо гэта і не ён сам страляў. Мо хто іншы з братоў або наняў кагосьці. Мяне сёння з раніцы адзін чалавек папярэдзіў Хто? — Ён прасіў, каб я нікому пра яго не казаў! — А пра што папярэдзіў? — Што Альфрэд даваў нейкім блатным 100 рублёў, каб мяне прыбралі. To блатныя да гэтага чалавека прыйшлі распытваць, хто я такі. А ён ім сказаў, каб гэтага не рабілі. Сашка хвіліну маўчаў, а потым сказаў: — Я ведаю, хто табе гэта сказаў. — ?.. — Ёсік Гусятнік. Я не пярэчыў. Сашка думаў, а я дастаў з кішэні кулю, выцягнутую са сцяны дома, і працягнуў яму. Кантрабандыст прыгледзеўся: — 3 браўнінга смаліў! 3 сямёркі. А потым спытаў: — А што ў вас з Альфрэдам такое? Чаму не паладзілі? Я падрабязна расказаў яму пра сутычку, што здарылася ў мяне з Альфрэдам, калі я праводзіў Фэлю ў касцёл. I пра тое, як я прывітаў яго ў Трафідавым доме, калі ён прыйшоўда Гэлі. — Добра, што ты мне пра гэта расказаў! — адгукнуўся Сашка. — Я пагутару з Жывіцам. Мы за ім прыгледзім. Аты не дрэйфі. Я засмяяўся. — Мне пляваць на такіх хойракаў, што ўначы з-за рога страляюць! Але ён можа наслаць на мяне нейкіх галадранцаў! Я хацеў, каб ты пра гэта ведаў. — Добра. Пабачым, што далей будзе. А калі спатрэбіцца, то мы з яго на раз-два скуру злупім. Вэблін ужо хацеў быў пайсці, але мне раптам закарцела сказаць пра Фэлю. Я падумаў, што было б добра быць з ім шчырым да канца. Я сказаў: — Яшчэ адну справу маю. Толькі не ведаю, як табе пра яе сказаць. — Як хочаш... Можаш не казаць. — Калі не скажаш Фэлі,то раскажутабе. Ён відавочна здзівіўся. — He казаць Фэлі? Ну, добра, я не скажу. — Слова? — Паўтару: я не скажу... Гэтага хопіць. He верыш мне — не кажы. — Я быў з Фэлькай у склепе. Ты паслаў па агуркі... Ну? — Я пайшоў. Ты ж прасіў... Ну-ну? — Ну і там гэта... Што? — Ну, разумееш... — Ты да яе падвальваў? — Так. — I што яна? — Сказала, што пасля вяселля! Сашка разрагатаўся. А потым, паклаўшы руку мне на плячо, сказаў: — Фэлька не нявіннае дзіцятка. Ёй 27 гадоў. He раз давала. Шчыра кажу. Нягледзячы, што сястра... Але што з таго? Лепш такую бабу мець, чым іншую якую! Добрую жонку займееш і найпрыгажэйшую шмару ў мястэчку! Я не ўгаворваю. Як сабе хочаш... Фэлька табе першаму такое сказала... He губляй магчымасці, бо яна і перадумаць можа. ён замаўчаў, а потым працягнуў: — Яна сто разоў магла замуж выйсці, але не хацела. He ведаю, што з ёю такое адбылося? Хлопцы на яе злятаюцца... I пасаг мае... Я за ёй усю гаспадарку даю і 15 000 рублёў. Разумееш? Нічога не патрабую! Калі потым надумаеш, то пабалакайце з ёю і зрабіце інтэрас. Я ў гэта ўмешвацца не буду. Справа вашая. Альфрэд таксама да яе лёстачкі падпускаў. Яна яго два гады за нос вадзіла — і нічога. Ну, я пайду да хлопцаў.