Калі прыгледзецца — Марс сіні
Антыраман
Зміцер Вішнёў
18+
Выдавец: Янушкевіч
Памер: 276с.
Мінск 2018
— I як мне цяпер з гэтым быць?
— Здымаць майткі і бегаць. Ха-ха.
— Ну-ну, пажартуй — можа, лягчэй стане.
— Ну дык натуральна стане — нават і не сумнявайся.
43.
Фантастычна. I практычна. Будуеш да гэтага арганізма драбіны. Потым уздымаешся. Спатыкаешся. Прыступкі рушацца. Гледзячы на прыступкі, думаеш, што яны пагрызеныя часам. I пытаешся ў сябе, як такое можа быць? Бо драбіны нібыта новыя, толькі што зробленыя. Гэтае пытанне застаецца рытарычным.
Зрэзалі баравік — адтуль выпаўз слімак і закрычаў: "Восень з баракудамі!" Мы слімака падхапілі ды паклалі ў кошык з павукамі — і там нарадзіўся таемны госць. Госць быў склізкім і вясёлым — ён адразу нам спадабаўся. Потым ён сказаў сакральнае: "Набліжаецца зіма — я накармлю вас баракудамі!” Мы падзякавалі і налілі госцю кавы з тэрмаса. Разам з глыткамі восені гучаў шэпт ветру: “Павукі, слімакі, краты, баракуды — распалі вогнішча — засмаж слімака — учыні восеньскае забойства..." Было халодна і страшна. I над лесам лётаў паветраны шар.
44.
— Як ты можаш піць столькі кавы? Калі ціск, нібы ракета, імчыць па венах? У галаве выбухі бомбаў, і здаецца, што яшчэ імгненне — і там вырасце ядзерны грыб... Няўжо кава так моцна бурыць арганізм?
— Кава-кава. Кава — гэта фантастычна. Пачынаецца мяккае “ка”, выплывае цягучае “ва”. Ваў! Пякучая, чорная, духмяная. Яна забягае быццам на пяць хвілінаў, а не сыходзіць ніколі. Прачнуцца зранку і выліць у сябе кубачак-другі чарадзейнага напою.
“Я люблю трэніраваць свой ціск, — задуменна кажа капітан Барада. — Калі ты не можаш займацца спортам — гэта ўжо вердыкт. Жыццё сыходзіць. Сэнсу смярдзець застаецца мала”.
Вецер узбурыўся і скінуў фуражку з галавы капітана. Дарэмна ён спрабаваў яе выратаваць. Яна ўзляцела, нібы крык горна.
а ў гэты самы час кнігарня Марс 12:45 серада
Дашуня сядзела ў мяккім фатэлі з кубкам кавы і лічыла ўслых грошы за прададзеныя кнігі: "Два, тры, дваццаць, сорак пяць, дзвесце пяць..." Як раптам заўважыла, што на паверхні напою нехта цялёпкаўся і пішчэў!.. Ейная ўлюбёная аксамітная кава Lavazza адразу падалася брыдкай і няўежнай!.. Як такое магчыма, каб тут
плавалі вусякі!.. Дашуня паднесла каву да вачэй, прыгледзелася і ёй зрабілася млосна — на паверхні кавы маленькі, з багоўку, чалавек!.. I ён пішчаў: "He пі мяне! He пі! Атруцішся! Карова ты сякая-такая!"
— Ты хто? — выціснула з сябе Дашуня.
— He раві, карова тупая, аглухну! I не дыхай так моцна!!! Хіба не бачыш? Пісьменнік я — Майкл Крывы. Аўтар шэдэўраў усіх часоў і народаў!
— Гэта той, што пра лайно напісаў? Вуй, прабачце, пра жар-птушку! — узрадавалася Дашуня.
— Ён-ён! — пішчаў Майкл Крывы.
— А што з вамі здарылася?
— Ды з гэтым, як яго, Барадой ці Кавалём, халера іх разбярэш! Сустрэўся — выпілі! I вось прачнуўся тут! Сам не ведаю як!!!
— 3 Барадой ці Кавалём? А вы ўпэўнены, што з вамі самім усё добра. Мо і ў вас падваенне асобы? Нешта такое паранаідальнае?
— Карова ты, я выпіў!
— Ды я зразумела... I што цяпер з гэтым рабіць?
— Адкуль я ведаю, карова?!!
— He лайцеся! Інакш раззлуюся і не буду вам дапамагаць.
Дашуня яшчэ раз паднесла каву да вачэй і паспрабавала разгледзець маленькага пісьменніка. Ён вельмі нагадваў мульцяшнага героя Спанч Боба, толькі што быў жоўты. А так амаль копія. Тым часам пісьменнік заціх і, здаецца, нават пачаў румзаць.
— Ну, — раззлавалася Дашуня. — Дарослы мужчына і адразу ў слёзы. Бярыце сябе ў рукі — мы нешта прыдумаем. Я зараз Волму паклічу.
Дашуня ўзяла мабільны тэлефон і набрала Волму:
"Волмачка, вітаю! Сонейка, тут такое здарылася!.. Нават не ведаю, як і распавесці... Я памятаю, што сёння не твая змена, але пад’язджай тэрмінова!.. Інакш я тут звар'яцею!..”
Па прыездзе Волма адразу ўсё зразумела.
— Віскі з каньком мяшалі? — злосна запыталася яна.
Крывы вінавата кіўнуў маленькай галавой.
— Півам запівалі? — працягвала Волма.
Крывы абурыўся:
— Запівалі, натуральна, ну так па літры — не болей!..
— А вершы потым чыталі? — не супакойвалася Волма.
Крывы цяжка ўздыхнуў:
— Чыталі.
Волма пляснула рукамі і хітра звузіла вочкі:
— Ну, вось і эфект. Добра, што ўвогуле не выпарыліся. Невядома цяпер, што з вашым сябруком адбываецца.
— I што мне рабіць? — збянтэжана запытаўся Крывы.
— Ёсць адзін сродак, але ён вам не спадабаецца.
— Давайце! Давайце! — нецярпліва запэўніў пісьменнік.
— Ну, я вас папярэдзіла — тады слухайце. Трэба адшукаць лайно каня і туды скочыць з крыкам: "Вушка голкі, бяры тое, што засталося!” I ўсё.
— Усё? — здзівіўся Крывы. — Ну, дык шукайце хутчэй мне лайно каня! Інакш я памру!!! Мяне ўжо два разы павукі ледзь не загрызлі!!! А гэтая карова, — пісьменнік тыцнуў у бок Дашуні, — хацела зжаваць!!!
— Супакойцеся, зараз усё зробім.
* * *
Прынесенае лайно каня з суседняга заапарка шлёпнулі на падлозе кнігарні. Атрымалася нешта падобнае да мініяцюрнага басейна, каб пісьменнік Крывы мог разагнацца і, выскачыўшы з кубка, трапіць прама ў выратаванне!
— Гатовы? — запыталася Волма.
Крывы незадаволена кіўнуў.
Волма скамандавала:
— Скачы!!! — і незаўважна перасмыкнулася.
Крывы разагнаўся, заціснуў нос пальцамі і загнусавіў: "Вушка голкі, бяры, тое што засталося!"
Бабах!
Крывы ўвесь выпарыўся. Hi лайна, ні пісьменніка.
— I куды ён падзеўся? — спалохана запыталася Дашуня.
Волма паціснула плячыма:
— Напэўна, вушка голкі забрала.
Увесь у лайне каня, Майкл Крывы прачнуўся на пляжы ў Вентспілсе. "Жыццё наладжваецца", — думаў ён, пабачыўшы, што вырас да памераў нармальнага чалавека. Побач праходзілі шматлікія турысты і заціскалі нос.
45.
— Злітуйцеся, нябёсы, — казаў капітан Барада. — Я зноўку спазняюся. Аяж ранейустаў і, здаецца, добра пагаліўся, прыняў гарачы душ. Магчымае спазненне
было непрадбачаным — я проста зблытаў час. Што ж так не шанцуе? Нашто гэтае няшчасце на маю галаву?
Здавалася, што ад напругі валасы капітана не пасівелі, а зрабіліся сталёвага колеру (калісьці былі рудыя)...
— Уваткніце мне ў шыю нож!
У Барады зазваніў тэлефон.
— Слухаю, — сказаў капітан.
— Добры дзень, — пачуўся ліслівы голас. — Як пажываеце?
— Вашымі малітвамі, — адказаў капітан. — He патануў.
— He забывайцеся на нас. Мы за вамі сочым. Мы ўсё пра вас ведаем.
— He сумняюся, — буркатнуў капітан.
— Трэба сустрэцца, папіць кавы.
— Калі?
— На наступным тыдні. Вам пасуе?
— Пасуе, — згадзіўся капітан.
— Я вам яшчэ патэлефаную, — запэўніў голас. — He забывайцеся на нас.
— Ніколі, — пацвердзіў капітан. — Думка пра вас каля самага сэрца. Я вам гітару прэзентую. Хочацца слухаць вашыя спевы зранку і прачынацца ў халодным поце. Да пабачэння.
46.
Нечакана капітан Барада зразумеў, што яго нехта схапіў за нагу, — гэта быў хобат таямнічай жывёліны. У драпежніцы было адное жоўтае вока, і яна раўла —
капітан нагадаў ёй пра доўгачаканы сняданак. Было чуваць, як клацаюць моцныя зубы. Капітан выхапіў шаблю. Але хобат быў з нейкай трывалай гумы — шабля толькі слізгацела па шэрай скуры і не секла драпежную пачварыну. Тады капітан злаўчыўся неяк вывернуцца і патрапіў нагой у жоўтае вока. Пачуўся дзікі рогат з віскатаннем, і Барада вызваліўся.
— Ты разумееш, прыехаў маньяк з Квебека і пачаўтут наводзіць парадкі.
— Пра што ты?
— Ды ёсць такая мярзота — лепіць з людзей маржоў.
* * *
Мерзнуць рукі. Пакрываюцца ці то лакам, ці то шэранню. Пазногці чарнеюць і адвальваюцца. Праплываюць зубатыя ўсмешкі і нанізваюцца на шампур. Твар робіцца драўляным. Стукаю малатком па стале. Вось і снежная лавіна абрынулася.
* * *
Давай, запрасі мяне ў госці! Будзем ламаць косці! Будзем свідраваць сцены і абавязкова зруйнуем клазет! У фантанах змыем з сябе заскарузлую скуру! Пафарбуемся ў аранжавы колер і закрычым пра свабоду! Закрычым так, каб абрынуліся балконы! Закрычым так, каб звялі мухаморы! Закрычым так, каб прачнуліся бесы! Грымнем гучна ў каструлі і зруйнуем сталы! А потым праз вокны на волю! Выслізнем як п’яўкі, выпаўзем як тхары! Давай — запрасі!
47.
Сіні твар капітана Барады пакрэмзалі зморшчыны. Яны разбягаліся вясёлымі дарогамі. Можна было па іх праімчацца на хуткім аўтамабілі. Тады адчуваўся вецер. Барада зблізу — гэта сапраўдны лес, дзе жывуць розныя звяры. Тут ёсць экзатычныя птушкі, якія спяваюць гісторыямі, казкамі, легендамі. Птушкі самыя розныя, але чамусьці больш за ўсё тут сустракаліся птушкі чырвона-жоўтых колераў. Дзіўна, але яны нагадвалі сцягі, магчыма таму, што іх пёркі трымцелі ад ветру.
Барада ляжаў ціха, і птушкі заліваліся напоўніцу. Прыслухаўшыся, можна было пачуць пра пірацкія войны і рыцарскія турніры, пра палёт на паветраным балоне, пра вандроўкі на падводнай лодцы.
48.
Гучала музыка. I здавалася, што цыклопы пачалі скакаць да неба. А вось ужо і неба заскуголіла ды распаўзлося, агаляючы шыпы халодных зорак. Джала выпаўзла з лесу і, не знайшоўшы ахвяру, стала раскручвацца жгутом у шалёных танцах.
* * *
Крытыкеса глынула кавы і заўважыла:
— Ламай не ламай — новы свет не пабудуеш, бальшавік смярдзючы...
-— Гэта чаму? — абурыўся я.
— Дзе муза?!! Дзе каханне? Дзе сэкс? — патлумачыла крытыкеса.
— Мода на блакітныя шорцікі? — са здзекам запытаўся я.
— Навошта мне твая блакітная рамантыка? — здзівілася крытыкеса.
— А талерантнасць?
— Я і так табе замнога дазваляю, — бухнула крытыкеса. -— Жанчыну мне падавай! I сэксу паболей!
— Дзіўныя ў цябе прыярытэты, — з сарказмам заўважыў я.
— Пшоў прэч! — гыркнула крытыкеса.
* * *
У адным з сэкс-шопаў я набыў гумовую жанчыну. Я нёс у торбе каханую і казаў услых: “Цяпер я не адзін — цяпер я з Маняй”.
* * *
Маня была ружовая бландынка. Здавалася, што яна аб’елася пончыкаў. Маня сядзела насупраць мяне і пазірала тупымі блакітнымі вачыма.
— Маня, — сказаў я. — Я буду вучыць цябе альфабэту. Скажы: а-а-а!
Маня маўчала і не жадала за мной паўтараць. Яна нібыта чакала. “Сэкс, — падумаў я, — Маня здатная толькі на сэкс.
Яна не хоча вучыць альфабэт”.
НОВАЯ ЛОМКА ДРУГОЙ ЧАСТКІ, альбо
Руйнаванне свядомасці
Я не вытрымаў і ўдарыў. Чалавек сагнуўся ад болю.
— Табе не збегчы, — працадзіў ён скрозь зубы. — Усё роўна мы цябе знойдзем і раструшчым твае пазванкі...
Я не слухаў. Я ўжо бег. Наўздагон чуў брудную лаянку, але гэта мяне не спыняла. Я мусіў як мага хутчэй адсюль зваліць!.. Цяпер мяне бянтэжыла толькі адно пытанне — дзе мой пашпарт? Куды ён мог падзецца? У якім казіно я пакінуў куртку з пашпартам і ключамі? У горадзе дзясяткі казіно, і ў якім з іх вырашыў марнаваць свой час п’яны ідыёт? У якім?!!
КНІГІ ОНЛАЙН
