Кніга здольных

Святлана Аўдзейчык

Выдавец: Галіяфы

Памер: 352с.

Мінск 2020

80.39 МБ

Вераніка сцяла губу, пасля чаго ўскінула падбародак, паднялася, склала на грудзях рукі і скіравала позірк у бок дзвярэй.
— А табе... не пара выпадкова?
Рой таксама склаў рукі на грудзях.
— А я не прасіў цябе забаўляць мяне размовамі. Я чакаю дарадцу Ундрыца.
Цяпер ужо ён апусціўся ў адзін з фатэляў. Сэрца яго пры гэтым так барабаніла, што яму здавалася, зараз пасыпецца тынкоўка, і, намагаючыся заглушыць гэты грукат, ён пачаў выстукваць костачкамі пальцаў па падлакотніках.
Вераніка хацела паслаць яму ў адказ што-небудзь абразлівае. Пажадана вельмі з’едлівае і ўмерана балючае, але проста не магла прыдумаць нічога прыдатнага. Абурэнне, выкліканае паводзінамі гэтага выскачкі, — ды яшчэ дзе? у яе ўласным доме, — на кароткі час абяззброіла яе. А таму яна проста пагардліва хмыкнула.
— Зручна ўладкаваўся? — яна панура глядзела на яго зверху ўніз.
Рой адкінуўся на спінку фатэля.
— Цалкам. Каву ці гарбату ў гэтым доме не прапануюць?
Вераніка бліснула вачыма на паднос з сервізам і з высілкам стрымала ў сабе жаданне выліць змесціва імбрыка проста Рою на галаву.
— Чаму ж? Толькі Карл, як бачыш, сышоў.
Рой падняўся і сам наліў сабе гарбаты.
— Ты не ўмееш разліваць гарбату?
— Ты і сам выдатна справіўся!
— Зрэшты, табе няма чаго так хвалявацца, я ж не сказаў, што маю на ўвазе цябе. Спадзяюся, у цябе з рэверсам лады. Усе ведаюць, што ты Саламандра, а не якая-небудзь бездарка. Дарэчы, абы-каго старастамі не прызначаюць.
Вераніка задыхнулася ад абурэння: ды што ён сабе дазваляе!
— А мяне зусім не цікавіць, каго ты меў на ўвазе.
— Паўтараю: не цябе. А ўвогуле, калі ёсць праблемы, магу дамовіцца — прыйдзеш і возьмеш некалькі ўрокаў у нашага фанатыка.
Вераніка ўспыхнула.
— Ты ж не думаеш, што ў мяне хопіць цярпення і далей выслухоўваць твае абразы?
— Што ты! Я да абразаў і блізка не падышоў.
Вераніка набрала паветра.
— А зрэшты, што з цябе ўзяць? У Аквіле вучацца адны дзікуны, да сённяшняга моманту я не вельмі і верыла. Аказваецца — дарма.
Рой сербануў гарбаты.
— I твой бацька таксама там вучыўся, напэўна, ты ведаеш?
— Можа таму ён мяне і аддаў у Серпенту! Я ведаю, чаму вас там вучаць — паводзіць сябе нахабна, пагардліва і гарлапаніць паўсюль пра сваю выключнасць.
— Я б сказаў, вельмі падобна да апісання серпентайцаў, — сур’ёзна зазначыў Рой. — А яшчэ, відаць, ты нічога пра нас не ведаеш.
— I не маю такой патрэбы, калі што. Ніхто з нашых не стане ганарыцца знаёмствам са... сцярвятнікамі.
Рой збялеў. Ён выдатна ведаў, якімі мянушкамі адорвалі іх серпентайцы.
— Лягчэй, добра? Вашая Серпента ў параўнанні з Аквілай — проста змрочны, халодны склеп. I гэта я яшчэ шкадаваў твае... э-э-э, патрыятычныя пачуцці. У нас звычайна кажуць — змрочны, халодны гадзючнік. Сама разумееш, хто можа вучыцца ў гадзючніку.
Вераніка прыжмурылася.
— Між іншым, змяя — сімвал мудрасці!
— А яшчэ яна — смяротна ядавіты паўзун з усімі адпаведнымі якасцямі, якімі вы так ганарыцеся і якія так старанна ў сабе выхоўваеце, — ён з грукатам, значна меншым, чым хацеў бы, але цалкам дарэчным, апусціў пусты кубак на стол.
У гэты момант ён заўважыў на стале яе саламандру. Але больш, чым само колца, яго ўвагу прывабіла інкрустацыя, якая ўпрыгожвала «брушка» саламандры. Ён нават выказаў здагадку, што гэта выраб Данатавай рукі, — бацька Роя рэдка рабіў так званых «цмокаў».
— He чапай!
Позна. Рой узяў колца і паднёс да вачэй.
— А ну аддай!
Вераніка зрабіла крок насустрач, але Рой вокамгненна адскочыў і засцерагальна выцягнуў наперад руку.
— Дык, значыць, гэта — ваш сімвал мудрасці?
— Гэта саламандра, — скрозь зубы прамовіла Вераніка. — Сімвал майго дару.
— О, так, — падняў брыво Рой, — я шмат чуў пра твае здольнасці.
— Шкада, што я нічагусенькі не чула пра твае!
—Дык што? Ты напраўду яшчэ не асвоіла рэверс? — прапусціўшы яе рэпліку між вушэй, пацікавіўся Рой.
— Бездарам няма чаго хвалявацца пра гэта, — не на жарт раззлаваўшыся, прамовіла Вераніка. — Аддай зараз жа!
Замест гэтага Рой ухмыльнуўся і адступіў назад.
— Скажы «рэверс»!
Вераніка раздражнялася ўсё болын.
— Вярні! Мне не да жартаў.
— Ці не асвоіла?
— He твая справа!
Усё гэтак жа ўсміхаючыся, Рой пачаў круціць колца на пальцы.
— Хутчэй! Я чакаю!
Яна працягнула руку, але Рой толькі здзіўлена выгнуў бровы і адсіупіў яшчэ на крок назад. Вочы ў Веранікі запалалі. Яна выкінула левую руку, маючы намер схапіць колца, але парэзацца не паспела: Рой перахапіў яе руку ў прыдалонні і моцна сціснуў.
У гэты час дзверы адчыніліся, і Карл прапусціў у пакой вычварна апранутага рослага хлопца. На ім былі вузкія штаны, запраўленыя ў высокія белыя боты, і кашуля з футравай камізэлькай. Уся вопратка была насычанага аранжавага колеру, толькі капялюш, пальчаткі і боты — белыя.
Рой не змог утрымацца, каб не хмыкнуць з нагоды такога недарэчнага выгляду госця, але Вераніку адпусціў.
— Карл! Дзе тата? — не спяшаючыся павітацца з Адамам — а гэта быў Адам Ліс — незадаволена пацікавілася Вераніка.
— Верагодна, затрымліваецца, — патлумачыў Карл.
— Як толькі прыйдзе, скажы, што яго чакае той ЗАР з Аквілы, ён ведае, хто гэта.
Яна бліснула на Роя раззлаванымі вачыма і рушыла насустрач Лісу.
— Абавязкова, — Карл схаваўся, бясшумна прыкрыўшы за сабой дзверы.
— Пазнаёмцеся, -— паспрабавала прытрымлівацца цырымоніі Вераніка. — Гэта...
— He трэба, — спыніў яе Ліс. — Мы знаёмыя, — ён скрывіў грэблівую грымасу. — Што ты тут робіш, Кромень? Нешта ты стаў мне часта трапляцца. Ох, не давядзе гэта да дабра.
— Ён прыйшоў да бацькі.
— Вось як? — не зводзячы з Роя пагардлівых вачэй, спытаў Адам. — А што ў яго за справы могуць быць з тваім бацькам?
— Забыўся даць табе справаздачу, — сашчапіўшы рукі на грудзях, у тон яму адказаў Рой.
—Я і так здагадваюся. Табе, напэўна, трэба дазвол, каб патрапіць у архіў? Чуў, там захоўваюцца радаводы на ўсе сем’і здольных, хочаш пашукаць свой род перад Інвентумам? Павінен цябе расчараваць. Пра бездараў там нічога няма.
— Шкада. А я б мог пашукаць там і твой радавод заадно. Дык, кажаш, яго там не будзе?
Самазадаволеная ўсмешка спаўзла з твару Адама. Ён змераў Роя позіркам з галавы да ног і затрымаўся на колцы, якое той усё яшчэ трымаў у руцэ.
— Ты, я бачу, змайстраваў рэверсіўны снарад? Цікава. А зрэшты... Марыць не шкодна.
— Гэта мой, — дэманстратыўна кашлянула Вераніка і распачала новую спробу вярнуць сваю саламандру. — Ён проста ўзяў яго... паглядзець, — зрабіўшы націск на апошнім слове, яна пераканаўча паглядзела на Роя, але той не адрэагаваў.
— О! Дык ты цікавішся баявым майстэрсгвам здольных, Кромень? — са здзекам у голасе запытаўся Ліс. — Пахвальна. Але лепш аддай яго мне, a то яшчэ парэжашся, клопатаў з табой не абярэшся. Наўрад ці табе даводзілася трымаць у руках нешта вастрэйшае за відэлец.
Рой грэбліва паморшчыўся.
— Я нават магу табе наглядна прадэманстраваць, як відэльцам можна зашыпаваць. Пры магчымасці.
— У цябе такой магчымасці не будзе, — ляніва прамовіў Ліс. — Дык усё ж такі ты ЗАР ці ў цябе ёсць дзіэн?
— Скажу ўзамен на твой, — усміхнуўся Рой.
Ліс пагардліва скрывіўся.
— Падазраю, што калі і ёсць, то нічога асаблівага. Нешта накшталт асаблівага слыху, як у твайго вушастага сябрука. Mary нават выказаць здагадку, што гэта будзе і не дзіэн зусім. У такім узросце дзіэны не праяўляюцца. Затое часцяком выяўляюцца бездарысамазванцы, якія ўпарта трэніраваліся ўсе гэтыя гады.
Рой паціснуў плячыма.
— Ніколі пра такое не чуў. Дзелішся асабістым досведам?
Ліс прапусціў між вушэй апошнюю фразу і пераключыўся на Вераніку.
— Выдатна выглядаеш! Мы будзем самай прыгожай парай на ўсім маскарадзе, вось пабачыш! — паабяцаў ёй Ліс.
— А можа, лепш гэта? — Вераніка на ўсялякі выпадак паказала свайму кавалеру і гранатавую сукенку.
Той толькі паморшчыўся.
— Да майго строю лепш пасуе зялёнае.
Рой адвярнуўся і пачаў разглядаць кальцо, якое ён усё яшчэ трымаў у руцэ. Гравіроўка, што ўпрыгожвала колца, была аздоблена залатой інкрустацыяй і нагадвала нейкі неверагодны арнамент. Некалькі секунд ён без сэнсу разглядаў яго, пакуль кароткая ўспышка, як маланка, не працяла мозг. Карціна, якая ўзнікла ў памяці, выхапіла момант, калі Рой быў у бібліятэцы і размаўляў з Людвігам. Рой страсянуў галавой, імкнучыся вярнуць успамін, які знік гэтак жа нечакана, як і з’явіўся. Ён зноў засяродзіўся на арнаменце, імкнучыся зразумець, што ў ім такога асаблівага, і чым больш
ён глядзеў тым мацнейшым было пачуццё страты рэальнасці. Малюнак раптам пачаў напаўняцца глыбінёй у ягоных вачах, запаўняючы сабой усю прастору пакоя, засланяючы прадметы і зацягваючы яго ў нейкі вір. Ён хацеў адвесці позірк, але не змог і раптам адчуў, як ляціць скрозь нетры Карнігарда. Hi злева, ні справа ён не бачыў нічога, акрамя суцэльных перапляценняў трыгасу, якія станавіліся ўсё шчыльней, закручваліся, гучалі шматгалоссем, спляталіся ў вузельчыкі вязі, але не маглі затрымаць ягоны палёт.
— Рой!!!
Назад ён вярнуўся нашмат хутчэй, нібы вынырнуў з возера.
— Мы адно племя, — ашаломлена прамовіў ён аднымі вуснамі, але тут жа схамянуўся, злавіўшы на сабе пільны позірк Веранікі. Аднак было позна.
— Што ты сказаў? — здзіўлена перапытала яна.
Рой пастараўся надаць свайму твару ранейшы абыякавы выраз.
— Нічога.
— Ты толькі што сказаў, — са здзіўленнем узіраючыся ў ягоны твар, настойвала Вераніка.
Рой уваткнуў колца ў стол і, кіўнуўшы Вераніцы, накіраваўся да выхаду.
— Табе здалося.
Вераніка толькі паціснула плячыма.
— Пакуль, ЗАР. Я скажу бацьку, што ты яго не дачакаўся.
Рой спыніўся, павярнуўся і паглядзеў на яе.
— Ты, здаецца, хацела пачуць маё меркаванне.
Вераніка глядзела на яго запытальна.
Рой марудзіў. Яму вельмі хацелася сказаць, што ён думае насамрэч.
— Выдатна выглядаеш. Асабліва побач з ім, — ён змераў аранжавы касцюм Ліса грэблівым позіркам. — Проста як яечня з цыбуляй.
Рой не пачуў, што, ацаніўшы камплімент, гукнуў Ліс. Ён завярнуўся і хутка пабег па калідоры.
^АСКАРАД
Нельга сказаць, што Крац быў асабліва папулярны ў школе, але магчымасць пабываць на сапраўдным балі, асабліва калі гэта баль-маскарад, ніхто не хацеў прапускаць. Роўна ў прызначаны час да дома Крацаў пачалі з’язджацца госці.

<1 2...20 21 22 232425 26 27 28...42 43 >