Кніга здольных
Святлана Аўдзейчык
Выдавец: Галіяфы
Памер: 352с.
Мінск 2020
Запрошаныя падышлі да ідэі маскараду вельмі творча, а таму, тужліва блукаючы сярод размаітай кампаніі звяроў, вампіраў, уладароў незямных цывілізацый і казачных каралёў, Алерыён беспаспяхова спрабаваў адшукаць адну асобу.
Ягоны касцюм з апярэннем колеру медзі нязменна прыцягваў зацікаўленыя погляды. Алерыён падышоў да элегантнага спадара, які быў апрануты ва ўсё белае, у тым ліку і доўгі плашч з капюшонам, і ўздыхнуў з палёгкай.
— Хоць адзін знаёмы твар. У каго вы пераапрануліся, саветнік?
— А ты як лічыш? — стомлена спытаў той.
Геа змераў яго паблажлівым позіркам.
— Дай адгадаю. Калі я правільна здагадаўся, дык не хапае касы.
Ундрыц загадкава ўсміхнуўся і падкінуў свой кій. Тонка завостранае лязо мільганула на які момант, пасля чаго саветнік гэтак жа спрытна надаў свайму кію звычайны выгляд. Усё адбылося за пару секунд, наўрад ці хто з гасцей паспеў штосьці заўважыць.
Яны абодва засмяяліся.
— He веру, што цябе запрасілі, — раптам стаў сур’ёзным Ундрыц. — Улічваючы, што ты зашыпаваў хлапчука.
— I правільна робіш. Добра хоць Арыяна гэты цырк з касцюмамі прыдумала, інакш бы не прабраўся сюды. Калі ўжо я цябе з цяжкасцю пазнаў, то можна спадзявацца, што мяне і пагатоў не заўважаць.
Ундрыц пахістаў галавой.
— Можа, не пазнаюць, але што не заўважаць — гэта наўрад ці.
Вось і цяпер дзве зацікаўленыя асобы, павярнуўшыся да іх, разглядалі незвычайны касцюм Алерыёна.
— Што там наконт сыночка Краца было чуваць у Оптымуме? — скептычна пацікавіўся Геа.
— О! Твайму ўчынку было прысвечана цэлае пасяджэнне Оптымума, — па-змоўніцку падміргнуў яму Ундрыц. — Крац-старэйшы вынес на Раду пытанне, як вас, пустэльнікаў выкурыць з Карнігарда. Ён рэальна прапаноўваў падпаліць Карнігард. Уяўляеш, як яго душыць помста?
— I што Оптымум? — без асаблівай цікавасці, бо ўвесь гэты час шукаў кагосьці сярод гасцей, пацікавіўся Геа. — Няўжо Міліца не падтрымала Краца?
Ён цішком зірнуў на Ундрыца. Той уважліва сачыў за зменамі на твары Геа, калі было ўзгадана імя вірыды.
— Гэтае пытанне мы адразу забракавалі і не выносілі на галасаванне. Цяпер, пасля смерці Зараі, інтарэсы пустэльнікаў у Оптымуме прадстаўляць няма каму. Дарэчы, вольнае месца дарадцы доўга не пуставала.
Ундрыц сумна ўсміхнуўся.
— Цяпер яго займае адзін з тваіх былых суседзяў па нетрах Карнігарда.
— Хто такі? — пацікавіўся Геа.
— Ты не ведаеш? Зраблю выгляд, што паверыў табе, — уздыхнуў Ундрыц. — Гэта наш новы дарадца. Мы яго назвалі Нэма.
— Вось як. I што ён? Гэты ваш новы дарадца? Колькі гадоў хто такі, кім быў раней? Вы яго пазналі?
Ундрыц змрочна пакруціў галавой.
— Гэта немагчыма. Ён падобны да дзікуна. А вочы... Яны нібы мёртвыя. I гэтая незразумелая манера гаварыць... Без перакладчыка нам ніяк. Ты выпадкова не размаўляеш на іехаце?
Геа ссунуў бровы да пераносся.
— Проста ты столькі часу правёў у непасрэднай блізкасці ад іх. Мне здаецца... — тут ён змоўк, нібы баяўся, што сказанае ім Геа не ўспрыме сур’ёзна. — Я ўпэўнены, што пронгі далёка не такія простыя, як усе пра іх думаюць, і што яны... нейкім чынам арганізаваныя, — дадаў ён, азірнуўшыся.
— Вядома, арганізаваныя, — згодна кіўнуў Геа. — Табе, як дарадцы, гэта вядома лепш за іншых. Шахты і руднікі — вось іх арганізацыя. Прычым выгадная Оптымуму ва ўсіх адносінах.
Ундрыц махнуў рукой.
— He тое. Я думаю, акрамя працы ў шахтах — да якой, дарэчы, іх ніхто не прымушае: гэта іх уласны выбар у нейкай меры — у іх ёсць яшчэ свая струкіура.
— Авой! — усміхнуўся Геа. — Я бачу, у цябе разгулялася фантазія? Хвалюешся, што дзесьці ў глыбінях Карнігарда дурненькія пронгі стварылі структуру, раўнацэнную Оптымуму?
— Ты можаш быць болын сур’ёзным? — шыкнуў на яго Ундрыц. Убачыўшы, што Геа перастаў кпіць і слухае яго засяроджана, ён працягнуў. — Я ўпэўнены, што гэты Нэма сам не змог бы да такога дадумацца, — Ундрыц скіраваў пагляд некуды ўдалячынь. — Ім нехта кіруе. Але вось хто? I, галоўнае, з якой мэтай? Вось што я хачу высветліць.
— Ці не хочаш ты сказаць, што гэта наш паважаны...
— Ціха, — не даў яму дагаварыць Ундрыц.
— Ты ўсё правільна зразумеў, — ён незадаволена паглядзеў на пікавую даму, што занадта доўга сачыла за імі, і прымусіў яе адвярнуцца.
— Ён нешта задумаў. Я гэта адчуваю. Дарэчы, Зарая — носьбіт таго самага дзіэна, што і мая дачка. I памерла яна вельмі ўжо раптоўна і неяк вельмі своечасова. Мне гэта не падабаецца.
— He будзь параноікам, — лёгенька ляпнуў яго па плячы Геа.
— ...Памерла, вызваляючы месца для пронга, — прамармытаў пад нос Ундрыц. Ён з дакорам паглядзеў на сябра. — Калі б ты заявіў пра сваё жаданне прадстаўляць інтарэсы пустэльнікаў у Оптымуме, прысутнасці пронга ў савеце можна было б пазбегнуць! Але ты, як заўсёды, пажадаў застацца ўбаку.
Геа адмахнуўся.
—Ты ж ведаеш, мяне ніколі не цікавіла перспектыва быць у складзе Оптымума. Ведаць, што адбываецца ў вашых найсвятлейшых галовах, — занадта вялікая спакуса для майго дару. He. Дзякуй. Гэта — не маё.
Ундрыц кіўнуў з разуменнем.
— Але знаць, што дзеецца ў галаве Меера, нам бы не зашкодзіла. Ён ведае, што камень у мяне, але не прадпрымае спробаў прысвоіць яго. Чаму? Як думаеш? — ужо ў адкрытую спытаў Ундрыц.
Геа паціснуў плячыма.
— Інстынкт самазахавання ніхто не адмяняў. Меер добра разумее, што шмат людзей, якія займаюць не апошняе месца ў горадзе, ведае пра ягонае жаданне займець Чорную слязу. I калі яна незаконна патрапіць да яго, гэтыя людзі будуць сведчыць супраць яго. Ён чакае выпадку забраць камень на больш-менш законных падставах.
— Тады, калі я буду даражыць ім больш за ўсё, — Ундрыц шматзначна паглядзеў на Геа. — Для цябе таксама Мееравы планы тояць небяспеку. Я схільны думаць, што цяпер ён не стане абмяжоўваць сябе ў іх рэалізацыі. Нехта, здольны чытаць ягоныя думкі, — сур’ёзная праблема. Ты так не лічыш?
Геа хмурна адвярнуўся.
— Я не адзіны тэлепат у Ларборы.
— Але ты адзіны, хто ўяўляе з сябе пагрозу. Астатнія не маюць магчымасці сустракацца з Меерам так часта, як ты. 3 таго моманту, як ты быў прызначаны выкладчыкам Аквілы, вашыя сустрэчы сталі непазбежнымі. Ты заўважаў, што Меер рэдка глядзіць у вочы? Я заўсёды думаў—чаму, пакуль Людвіг не патлумачыў мне, што тэлепаты могуць чытаць думкі толькі ў вачах. Гэта праўда?
Геа адвёў вочы і ўсміхнуўся.
— Няўжо ты не ведаў?
— Уяві сабе. У дзяцінстве мне здавалася, што ты чытаў мае думкі заўсёды. Я нават рот не паспяваў адкрыць, як ты адразу ж адказваў на мае пытанні. Дык гэта праўда? Ты мусіш глядзець у вочы, каб бачыць, што чалавек думае?
— Дапусцім, я адкажу — так.
Ундрыц паспрабаваў абурыцца, але скрозь смех гэта выходзіла дрэнна.
— Значыць, усе гэтыя гады я наіўна верыў, што твае суперздольнасці дзейнічаюць на адлегласці, а гэта зусім не так?
Геа кіўнуў.
— He так.
Ундрыц адвярнуўся і пачаў пастукваць кіем па далоні.
— А як?
— Крыху болып складана, чым ты сабе ўяўляеш.
— Ты — нягоднік, ты гэта ведаеш?
— Я пакрыўдзіўся б, калі б не быў цалкам згодны з табой.
Геа падхапіў з падноса кавалак сырнага пірага і, прысеўшы на балюстраду, пачаў з апетытам есці.
— Як бы цяжка мне ні было гэта прызнаваць, але я зраблю выгляд, што новыя абставіны не паўплываюць на нашу дружбу.
— Ніякім чынам? — пацікавіўся Геа.
— Рэч у тым, што мне цяпер без тваіх здольнасцяў — аніяк.
— А-а-а... — шматзначна працягнуў Геа і строс крошкі з рук. — I што ты ад мяне хочаш? Трохі пашпіёніць дзеля нашай дружбы?
Ундрыц зморшчыўся.
— Калі толькі самую драбніцу. I тое выключна ў інтарэсах дзяржаўнай бяспекі.
— Вось яно як... Дзяржаўнай бяспекі. Пасля такіх слоў, я разумею, у мяне няма выбару?
— Пакуль яшчэ ёсць. Але хутка ты будзеш мне дужа абавязаны.
Ён пашукаў вачыма кагосьці сярод гасцей.
— Вунь бачыш тую асобу? — паказаў ён вачыма на жанчыну ва ўбранні змяі. — Бачыш?
Геа паглядзеў у пазначаным кірунку.
— Якая зайцоў гіпнатызуе?
— Яна самая. Пасля таго выпадку з Крацам яна была ў шаленстве. Спачатку. Гордыян казаў, што вірыда асабіста пагражала расправіцца з пустэльніка-
мі, — па твары Ундрыца прабегла хітрая ўсмешка, — пакуль не даведалася, хто зашыпаваў Краца. А калі даведалася, вінаватыя пазбеглі пакарання.
На сябравым твары ані мускул не варухнуўся. Ундрыц расчаравана ўздыхнуў.
— He варта перада мной прыкідвацца. Каб прачытаць твае думкі, мне тэлепатыя не трэба. Хоць, прызнацца, я заўсёды зайздросціў твайму дару. Калі б я ведаў што рабілася ў галаве Кім, усё магло б абярнуцца па-іншаму, — сумна дадаў ён. — Ну ідзі ўжо, чаго стаіш, як той слуп!
Геа кіўнуў Аляксандру прапусціў Мергіёла, які танчыў у пары з Арыянай, і змяшаўся з гасцямі.
Ундрыц прасачыў, як ён прабіраецца да Міліцы, і пашукаў вачыма дачку. Ён лічыў, што ў Веранікі дрэнны настрой з-за таго, што яны ледзь не спазніліся па ягонай віне, але яна ўсімі сіламі імкнулася яго пераканаць, што гэта не так.
— Дзе гэты твой... аранжавы? — спытаў ён, падышоўшы да дачкі з дзвюма порцыямі марозіва. — Будзеш?
Вераніка кісла ўсміхнулася, але пачастунак узяла.
— He ведаю, танчыць, напэўна.
Яна без асаблівага энтузіязму лізнула сваё марозіва і сумна агледзелася. Ліс стаяў у кампаніі нейкіх русалак, усе яны выглядалі вельмі задаволенымі.
— А ты чаму не танчыш?
— He хочацца, — буркнула яна. — Слухай... — яна кінула ў бок бацькі нерашучы погляд.
— Слухаю.
— Ведаеш, сёння заходзіў той ЗАР з Аквілы. Рой, здаецца.
— Да цябе? — умомант ажывіўся Ундрыц.
Вераніка абурана фыркнула.
— Яшчэ чаго! Ён пра цябе пытаўся. Я не стала высвятляць, па якой справе.
— Шкада, што я не заспеў яго, — расчаравана ўздыхнуў Ундрыц. — Ён нічога не казаў? Можа, прасіў перадаць што-небудзь на словах?
— He, — буркнула Вераніка. — Толькі сказаў...
— Што? — прыспешыў яе бацька.
— Ён... праўда ЗАР? — замест адказу спытала Вераніка.
— А што?
— Цікава...
— Раз цікава, магла і спытаць. Дый якая розніца, я бачыў яго імя ў спісах на прысвячэнне. Даведаемся на Інвентуме. Хутчэй за ўсё, ён проста здольны да асваення рэверсу. He думаю, каб я ведаў кагосьці з ягоных сваякоў сярод здольных.
Яна кіўнула галавой.
— Дык што такое? Ты можаш растлумачыць? 3 цябе словы трэба абцугамі выцягваць, — занепакоена прамовіў Аляксандр, углядаючыся ў яе твар.
КНІГІ ОНЛАЙН
