Кніга здольных

Святлана Аўдзейчык

Выдавец: Галіяфы

Памер: 352с.

Мінск 2020

80.39 МБ

Пасля вячэры Вераніка папрасіла ў бацькі дазволу паказаць Рою з Эдам бібліятэку, і, атрымаўшы яго, моладзь сышла.
У бібліятэцы была трэніровачная дошка. Агледзеўшы яе, Эд з гонарам вывудзіў свой шып -— вострую гравіраваную іголку з апярэннем.
На некалькі хвілін бібліятэка ператварылася ў арэну цырка, дзе Эд, суправаджаючы свой выступ пераканаўчай мімікай, дэманстраваў свае рэверсіўныя навыкі. Эд здаваўся сабе цудоўным.
Рой з цяжкасцю стрымліваў смех.
Вераніка злавала.
— Ён цябе слухаецца... Як ты яго вяртаеш? — спытала яна нядбайна.
— He ведаю, — выгукнуў Эдзі. — Кліч крыві, напэўна: я туды палову сваёй крыві ўліў — не менш. Ха! — рэзка развярнуўшыся, Эд кінуў шып з-пад пляча.
— А трэба была ўсяго кропля, — перапыніў яго выхваленне Рой.
— Чым больш — тым лепш, — пераканана адгукнуўся Эд. — Затое цяпер, бачыш, — у мяне няма праблем з рэверсам.
Ён з гонарам зноў кінуў і зноў вярнуў шып. Адна са шкляных вітрын кніжнай шафы са звонам пасыпалася на падлогу. Заставалася толькі спадзявацца, што Эд цэліўся менавіта ў гэтае шкло. Рой вырашыў што самы час спыніць сябрука, бо ў бібліятэцы было шмат каштоўных і відавочна далікатных рэчаў, якія маглі трапіць пад ягоную гарачую руку.
— Пакажы сваю саламандру, — павярнуўся Рой да Веранікі.
— Ты зноў? — з прыкрасцю адказала яна. — 3 мяне і мінулага разу хапіла.
— Ну і дарма, — Рой знарок бесклапотна адвярнуўся і стаў разглядаць кнігі на паліцах. — Я проста хацеў паказаць табе адзін правераны спосаб. Усе, у каго адразу не ладзіцца з рэверсам, так зброю падпарадкоўваюць.
Вераніка, а з ёю і Эд глядзелі на яго з непрытоеным здзіўленнем.
— I што гэта... за спосаб такі? — пацікавілася Вераніка абыякава.
— Давай пакажу. Толькі трэба тваё кальцо.
Вераніка крыху памарудзіла, але зняла пасавую спражку і неахвотна працягнула Рою.
— He баішся?
— А трэба?
— Гэты метад, як бы табе сказаць... Ён не зусім бяспечны, калі што. Але раз ты ўсё роўна пагадзілася...
Рой рашуча сціснуў яе руку ў прыдалонні.
— Ты што робіш?
— Пацярпі.
Расціснуўшы яе пальцы, ён нанёс ёй хуткі парэз яе ж кальцом і адразу адскочыў у бок. Якраз своечасова.
Вочы ў Веранікі запалалі ад гневу. Яна сціснула кулак, каб ручаёк крыві не закапаў на падлогу, і ступіла яму насустрач.
— Ты... Можна было папярэдзіць хаця б?
— А што ты хацела? Такі метад дазваляе тваёй зброі, так бы мовіць, адчуць у табе гаспадыню. Кліч крыві, ці што.
— Ты лічыш, я падобная да дурніцы? — голасам, непазнавальным ад раздражнення, спыталася Вераніка.
Рой скрывіўся.
— Дзесьці я ўжо гэта чуў, і зусім нядаўна. А ты не губляеш надзеі пачуць ад мяне кампліменты ў свой адрас?
Вераніка спынілася — іх падзяляў бацькаў пісьмовы стол. Яна прабегла па ім вачыма, рашуча ўзяла ў кожную руку па падсвечніку. На рассыпаных па стале дакументах зацвілі кроплі крыві.
— Ух ты! — Рой натуральна выявіў жах на твары. — А кальцо чым лавіць будзеш? Папярэджваю: зубамі — небяспечна. Лепш вызвалі хоць бы адну руку.
— Сам напрасіўся! — Вераніка запусціла ў яго адным падсвечнікам, але ён ухіліўся і спрытна перамясціўся ў іншы канец пакоя.
— Асцярожна! — крыкнуў Эд.
Другі падсвечнік паляцеў яму ўслед, але трапіў у вітрыну з дакументамі. Рой няўхвальна паківаў галавой, пераступіў цераз шкляныя аскепкі, пасля чаго, пераваліўшыся праз стол, апынуўся за некалькі крокаў ад Веранікі.
— Трэба ж. Вострае, — дзелавіта дакрануўся ён пазногцем да краю кальца. — Але рабіць няма чаго. Трэба лавіць. Давай жа. Альбо зараз, альбо ніколі. — Скажы «рэверс» — і скончым з гэтым, — запатрабаваў Рой.
— Глядзі. Я нават спецыяльна падышоў бліжэй, каб табе было лягчэй.
Вераніка чакала, гледзячы на яго.
— Калі гэты спосаб не падзейнічае, значыць, прабач, ты — бяздарная, — з уздыхам паведаміў Рой.
— Дзе тут у вас урна з пяском? На выпадак пажару? — не на жарт устрывожыўшыся, падаў голас Эд. — Здаецца, тут стала надта небяспечна.
— He турбуйся. Усё будзе добра. Яна не здолее пажар учыніць. Куды ёй, калі нават кальцо не можа рэверсаваць... — усміхнуўся Рой.
Вераніка марудзіла, бо здацца бяздарнай перад гэтым нахабным выскачкам было б занадта балюча, але лютасць, якая віравала ў ёй, дасягнула мяжы.
Рой адчуў, што снарад нібы стаў гарачым.
— Рэверс, —вельмі ціхім асіплым голасам сказала Вераніка, і адразу ўскрыкнула, сама не ведаючы, ці то ад радасці, — кальцо яна трымала ў руцэ, — ці то ад болю. Левая рука таксама паранілася — адразу з трох пальцаў закапала кроў. Кальцо яна злавіла няправільна — парэзалася аб востры край, але злавіла!
— Трэба ж, — не хаваючы здзіўлення, Эд бязбоязна падышоў бліжэй. — А я ніколі і не чуў пра такі метад.
— Выдатна! Малайчына, — склаўшы на грудзях рукі, Рой не зводзіў з яе пільнага позірку.
— У мяне атрымалася? — здзіўлена перапытала Вераніка.
— He! — перадражніў яе Рой. — Я проста яго падкінуў. Як мячык. А ты падхапіла... Ну, вядома ж, атрымалася! Можаш яшчэ раз паспрабаваць.
Вераніка расшчапіла кальцо і, па чарзе кінуўшы ў сцяну абодва сярпы, рэверсавала іх назад, потым яшчэ раз.
Рой з усмешкай назіраў, як дзяўчына з захапленнем знішчае абіўку сцен у бацькавай бібліятэцы.
— Зараз усё пойдзе хутчэй, пасля першага рэверсу заўсёды так. Тваё кальцо адчула ў табе гаспадыню і зараз будзе вяртацца да цябе. Мы пойдзем, — сказаў ён з неахвотай, але ўсё ж паклікаў рукою Эда. Той якраз спрабаваў знакамі нешта растлумачыць яму за спінай у Веранікі.
— Добра, — кіўнула яна, таксама павярнуўшыся да Эдзі. Ён умомант перастаў жэстыкуляваць і бесклапотна ўсміхнуўся, склаўшы рукі за спінай.
— Так, дакладна. Нам пара, — рушыў і ён да выхаду. — Мне, сама меней. А цябе я не прыспешваю. Тым болып гэта... — мінаючы Вераніку, ён шматзначна паказаў вачыма на кроў у яе на пальцах. — Ты ж не пакінеш дзяўчыну ў параненым стане? А я пайду пашукаю настойку, бінт, гіпс, і можа атрымаецца разжыцца на кухні печывам? — Эд яшчэ раз красамоўна падміргнуў Рою. — Трэба ж адсвяткаваць такую падзею?
Вераніка перахапіла ягоны позірк.
— Усё нармальна, — усміхнулася яна, — гэта ж дробязі.
— Ты ўпэўненая, што нічога сур’ёзнага? — спытаў Рой на ўсялякі выпадак, хоць парэзы не выглядалі вельмі ўжо глыбокімі.
— Так. Абсалютна, — для болыпай пераканаўчасці Вераніка яшчэ раз сціснула і адпусціла пальцы — кроў болып не капала. — У Карла ёсць цудадзейная мазь на такі выпадак.
— Ну, тады дабранач. Ведаеш, — ужо адчыніўшы дзверы і прапусціўшы наперад Астравуха, дадаў Рой, — гэта, вядома, — ён кіўнуў на яе параненую руку, — балюча. Але калі б я гэтага не ўбачыў, я б думаў, што ў цябе няма ні кроплі крыві.
— Гэта таму, што я такая бледная? — Вераніка спадылба зірнула на яго.
— He толькі. Проста калі я ўбачыў, як ты з вугельчыкам у руках свечкі запальваеш і табе пры гэтым нічога не робіцца, я менавіта так і падумаў праўда.
— Пачакай, Рой!
Ён запытальна азірнуўся.
— Дзякуй.
— За што?
Вераніка збянтэжылася.
— Ну. За гэты... метад...
— Які такі метад? — знарок здзіўлена перапытаў Рой і прадбачліва ступіў за парог. — Няма ніякага метаду. Я ўсё гэта выдумаў.
Серп прасвісцеў, але ўторкнуўся ўжо ў зачыненыя дзверы.
ПЕРАД гульнёй
Астравух не трапіў у каманду. Ён не прайшоў адбор ні па адным з пунктаў і цяпер з абыякавым выглядам праглынаў пад спачувальным позіркам Роя велізарны кавалак пірага з вяндлінай і памідорамі. Ён знарок абраў «Гняздо» — страўню, якая знаходзілася недалёка ад цэнтральнага ўваходу ў Карнігард. Аквілейцы ўмоўна лічылі гэтае месца «сваім» і збіраліся тут часцей за ўсё. «Гняздо» ўяўляла з сябе неверагодны капрыз ларбарэйскай прыроды. I сцены, і падлога, і дах у ім былі сфармаваныя з каранёў і парасткаў трыгасу, якія з цягам часу скамянелі. Такіх месцаў было шмат у горадзе, і ўсе яны ўтварыліся яшчэ ў той час, калі трыгас бескантрольна распаўзаўся па горадзе. Цяпер намаганнямі садоўнікаў разрастанне Карнігарда было скіравана за межы горада ў бок Краю, а ўнутры Ларбора стрымлівалася сценамі Цэрніума. «Будынкі» з трыгасу паступова набывалі шчыльнасць каменя і служылі ідэальнымі дамамі для тых шчасліўцаў, хто ў іх жыў.
Месцам для гульні быў абраны Карнігард. Вестка аб трагічных падзеях у лібрарыі ўсё ж разляцелася па горадзе, і цяпер ахоўныя атрады вернікаў патрулявалі паўсюль. Пад асаблівым наглядам апынуліся пронгі, супраць якіх людзі былі настроеныя цяпер болей варожа, чым раней. Але, нягледзячы на такія складаныя абставіны, гульню вырашылі праводзіць, а Інвентум крыху адкласці да больш спрыяльнага часу. Цяпер дэлегаты ад абедзвюх школ, а гэта былі Геа і Крыварук, якраз займаліся вызначэннем межаў тэрыторыі, дзе будуць разгортвацца асноўныя «баявыя» дзеянні.
— Геа ставіцца да гульні так, як быццам гэта сапраўдны іспыт, — паскардзіўся Эд. — А я ўсяго толькі зваліўся з моста, і тое таму, што страціў раўнавагу — ён кінуў у мяне адразу два, а потым яшчэ два кальца. Запар. Уяўляеш? Яны ляцелі на мяне ў розных плоскасцях. Я не ведаў, куды мне адхіліцца, няёмка крутануўся і зляцеў проста з моста.
— Але ж ты не павінен быў нікуды адхіляцца, ты павінен быў збіць іх, — усміхнуўся Рой.
— Як можна збіць усе? Я ж табе кажу, іх было чатыры.
— Ну збіў бы два, — паціснуў плячыма Рой.
— Ага, а астатнім трэ было дазволіць утыркнуцца мне ў шыю?!
— Яны ж былі навучальныя, — нагадаў Рой. — Да таго ж — у цябе была браня, ці не?
— Была, была, — пацвердзіў Эд. — Толькі гэтая маска і браня нязручныя нейкія — цесныя, цяжкія, і наогул у іх горача.
Ён аблізаў пальцы.
— I, ведаеш, мы не так шмат і трэніраваліся збіваць снарады. Так што я табе ніколькі не зайздрошчу. Паўдня бегаць у жалеззі... He. Гэта не для мяне.
— Відаць, для цябе адпаведнага памеру не знайшлося, — падкалоў яго Рой. — А так яны даволі зручныя.
Ён расшпіліў туніку і паказаў сябру надзетую на цела найтанчэйшую металічную сетку.
— Ты навошта яе надзеў? — нахмурыў лоб Эд.
— Прывыкаю. На другі дзень ужо амаль не адчуваю. Дарэчы, што там чуваць пра Цёмную вежу?
Эд паціснуў плячыма.
— Зачынена. Наколькі я ведаю, вартуюць так, што камар носа не падаткне. Сам жа бачыш, Оптымум увесь час праводзіць пасяджэнні, Мергіёла ўжо тры дні ў школе не відаць. Мо і цябе ўжо на пасяджэнні клічуць?
— Табе ўсё б жартаваць. Ніяк не супакоішся?

<1 2...30 31 32 333435 36 37 38...42 43 >