КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
I пашто страчацца вам? Мужчынскі хор Бо чулі стрэлы два! М е ч н і к Ну і што ж? Мужчынскі хор Кім забіты гэты дзік? Д а м а з ы (разам) Мужчынскі хор Мы ўсе чулі стрэлы два. Бо чулі стрэлы два! С к а л у б a Псы дзіка ўзагналі недзе, Мужчынскі хор Вось ён як шалёны скача! С к а л у б a Праз курганы і ламачча Ледзь прыцэліцца я змог. Мужчынскі хор Скача зайчык шэры за гаем, За гаем. С к а л у б a Раптам чую — нехта едзе, Мужчынскі хор (разам) Ж а н о ч ы хор Раптам бачым — незнаёмы. А стральцы пра гэта не знаюць, Нехта едзе міма нас. He знаюць. С к а л у б a I у той жа час два стрэлы, С к а л у б а (разам) I у той жа час два стрэлы С к а л у б а і м ужч ы н с к і хор (разам) Так гулка ў лесе прагрымелі, Дзік адразу ў гурбах злёг! Жаночы хор Небяспеку зайчык чуе, Жаночы хор Над сваім жыццём бядуе, Гаротнік, гаротнік! С к а л у 6 a Да дзіка дабег я ледзьве, Пэўна, я што трапна стрэліў! Мужчынскі X0 р Толькі бачым — шляхціц едзе, Кажа: ён забіў дзіка. Вось і госці пад’язджаюць, Зараз вырашым, спытаем, Хто з стральцоў забіў дзіка! М е ч н і к, Дамазы, Скалуба І мужчынскі хор (разам) Зараз мы у іх спытаем Чый жа дзік, Зараз мы у іх спытаем Чый жа дзік! Мужчынскі хор Бо ўсе мы чулі стрэлы два, Бо ўсе мы чулі стрэлы два! С к а л у б a Спудлавалі, пэўна, госці, I жартуюць ягамосці, Што не трапіў я ў дзіка, Што не трапіў я ў дзіка! Мужчынскі хор Едуць госці, вось яны, Зараз будзем праўду знаць, Будзем знаць мы праўду. Мечнік, Дамазы, Скалуба і мужчынскі х о р (разам) Вось яны! У канцы нумара Збігнеў і Стэфан выходзяць на сцэну з глыбіні, а з правага боку — зацікаўленыя шумам жанчыны. Сцэна VI Ганна, Ядвіга, Часнікова, Мечнік, Збігнеў, Стэфан, Дамазы, Скалуба, паляўнічыя, суседкі і дамачадцы, у канцы Мацей. М е ч н і к (пасля хвіліны нямога вітання Збігнева і Стэфана, якія ўваходзяць) Ох, дарагія, Шчыра вас я вітаю, Родзічаў друга, з кім я жыў Заўсёды, як з братам! Рад дужа, што вас Зноўку абдымаю! А вы прыміце, Чым хата багата! (Прадстаўляючы.) Вось дочкі, вось і ўся Мая тут дружына! Збігнеў і Стэфан здалёк вітаюць паклонам прадстаўленых асоб і Часнікову. Як толькі я ўбачыў Зноў каханых вас, Памаладзеў ад успамінаў, Прыгадаў юнацтва час! Сцэна са спектакля Пасля рэчытатыву Ганна, Ядвіга, Часнікова, Мечнік, Збігнеў і Стэфан выходзяць наперад, а Скалуба і паляўнічыя, размаўляючы, жэстамі затрымліваюць Дамазы ў глыбіні. Калі ўваходзіць Мацей, разам са спевам асоб, якія знаходзяцца на авансцэне, у глыбіні пачынаецца спрэчка паміж паляўнічымі, якія абіраюць Дамазы суддзёю ў справе [застрэленага] дзіка. [*] Ганна І Ядвіга (далучаючыся да Стэфана і Збігнева) У дні дзяцінства мы на прыволлі Разам часта тут гулялі, I не было ў нас сумна ніколі, Як не ўспомніць тыя годы нам! Помнім, калісьці вы, як героі, Ў сэрцы юнацкім страху не зналі. Ах! Ці верыць нам у тое, Што не хапае адвагі вам? Часнікова (гледзячы па чарзе на пляменнікаў, Ганну і Ядвігу) Страх адчуваю я мімаволі, Каб любоў іх не звязала I не злучыла разам іх долі — Вось тады будзе клопат нам. Толькі стрымаю слова сваё я, Ўсё будзе гэтак, як абяцала. He, не! Я перашкоджу, Сватацца не дам! С Т Э ф a Н (гледзячы на Гацну і Ядвігу) У дні дзяцінства мьі на прыволлі Разам часта тут гулялі, Разам тут на прыволлі. Як не ўспомніць тыя годы нам. Сёння дзяўчаты — быццам вясною Яркія ружы закрасавалі. Можа, ўдзячны за юнацтва, За ўспаміны, за ўспаміны нам. М е ч н і к 3 бацькам іх слаўным ў долі-нядолі Мы дружылі, сябравалі. 1 не было ў нас спрэчак ніколі, Як забыць пра гэту дружбу нам! Як друг спачыў мой ў вечным спакоі Дні мае раптам змрочнымі сталі. Хай жа дзеці яркай зарою Жыццё азоруць даўняй дружбай нам. 3 б і г н е ў У дні дзяцінства мы на прыволлі Разам часта тут гулялі, I не было ў нас сумна ніколі, Як не ўспомніць тыя годы нам! Сёння дзяўчаты — быццам як ружы Закрасавалі. Можа, удзячны За ўспаміны, за ўспаміны нам. Скалуба (у глыбіні сцэны, да Мацея, які ўваходзіць) Ёсць звесткі, ёсць. Хутка скажы, Хто тут з вас ехаў праз лес, Хто ў звера цэліў, хто куляй стрэліў 3 стрэльбы сваёй? М а ц е й (са смехам) Што ж мне маўчаць, С к а л у б a Хто гэта з вас? Хто тут з вас? М а ц е й Я страляў С к а л у б a Хто тут з вас? Мацей (з крыкам да Дамазы) Так было! М а Ц е Й (разам) Ён па дзіку ударыў раз I я па ім! Д а м а з ы Дзіўна як. М а ц е й (разам) Ды толькі, дружа мой, Што мне маўчаць?! С кал у б a Я па дзіку ударыў раз I ён па ім! Скалуб a Ды толькі, дружа мой, Лепш не хлусі! [*] Г а н н a Чамусьці кажуць, адвагі не хапае вам. Як жа верыць, як жа верыць, Што адвагі не хапае вам? Помню, калісьці вы страху не зналі зусім. Як жа паверыць у гэта нам, у гэта нам? Як жа нам у гэта верыць, верыць нам, Што адвагі мала? Як жа верыць нам, Верыць нам? Я д в і г a Як нам верыць, што не хапае, Што адвагі юнацкай не хапае вам? * [Далей усе працягваюць спяваць разам] Як жа ў гэта верыць, Што адвагі не хапае вам? Помню, калісьці вы страху не зналі зусім. Як жа паверыць у гэта нам, у гэта нам, Верыць у гэта нам? Як жа верыць, верыць нам? Як жа верыць, верыць нам? Як жа верыць, верыць нам, верыць нам? Часнікова Будзе ўсё гэтак, як абяцала. Я перашкоджу, сватаць не дам, Так, так, не дам. Як абяцала, Ім перашкоджу, сватацца не дам! Будзе ўсё гэтак, як я абяцала, ўсё так! Ажаніцца ім не дам! Ажаніцца ім не дам! Ажаніцца я нікому тут не дам, не дам! Ажаніцца ім не дам, я не дам! С тэ ф а н Яны удзячны нам за ўспаміны, За ўспаміны нам. Ці ж за даўнія ўспаміны ўдзячны нам, За ўспаміны ўдзячны нам. Быццам ружы так закрасавалі! Мо’ за ўспаміны удзячны нам, За успаміны нам, за ўспаміны нам, За ўспаміны ўдзячны нам. За ўспаміны ўдзячны нам. За ўспаміны нам, ўдзячны нам. М е ч н і к Яркай, быццам зарою, Жыццё азораць зноў дружбай нам, Зноў дружбай нам, о, так, Зноў азораць нам, дружбай зноў Жыццё азораць нам. Быццам вясною Прыгожыя ружы так цвітуць! Зноў жыццё азораць нам! Дружбай зноў жыццё азораць нам. Зноў жыццё азораць нам, Зноў жыццё азораць нам, Зноў жыццё азораць нам, зноўку нам! 3бі гн еў Пэўна, удзячны за успаміны, За успаміны даўнія нам, Пэўна, ўдзячныя нам, Ўдзячны, пэўна, за ўспаміны нам Быццам вясною прыгожыя ружы Так цвітуць! Мо’ яны удзячны нам, Удзячны за успаміны нам, За ўспаміны ўдзячны нам, За ўспаміны ўдзячны нам, За ўспаміны ўдзячны нам, За ўспаміны ўдзячны нам! Д а м а з ы Пайду туды, што мне да вас, Што мне да вас? Марную час. Што мне да вас? Марную час. Што мне да вас? Марную час. Што мне да вас? Пайду туды. Бачу — супернік тут з’явіўся у мяне. Дамазы выдзіраецца і фанабэрыста глядзіць то на Ганну, то на сыноў Стольніка. Д а м а з ы Што рабіць? Мы за сябе тут пастаім, Хоць на дуэль мы пойдзем з ім, Там пабачым, пазнаем, Хто з нас тут права мае Яе кахаць, яе кахаць. I так, і так, я стрэлю раз, Ён стрэліў раз! Хай жа ён знае, хай жа ён знае — Ганну я кахаю. Я тут права маю да яе, Права маю да яе, да яе, да яе, да яе! М а ц е й Страляў жа я у гэты час! Я стрэліў раз, я стрэліў раз, Я стрэліў сам у гэты час! Я стрэліў раз у гэты ж час! Я стрэліў раз! Вось як дзіўна, Дзіўна як! Гэта, брат, жарты, Слухаць не варта, быццам я Ўзяць хачу, ўзяць хачу, ўзяць дзіка, Гэта няпраўда. Вам кажу, вам кажу. Слухай жа, брат, я не хачу Забраць дзіка, забраць дзіка. Слухай жа, брат, слухай жа, брат! Мне зусім не трэба гэты дзік, Нашто ён мне? Зусім ён не патрэбен мне, He, не, не! He, не, не!! He, не, не!!! С к а л у б a Страляў жа я, не бачыў вас. Я стрэліў раз, я стрэліў раз, Я стрэліў сам. He бачыў вас. Я стрэліў раз, у гэты ж час Я стрэліў раз. Вось як дзіўна, Дзіўна як! Дрэнныя жарты кружаць упарта Быццам сам хочаш ўзяць, Хочаш ўзяць, сам узяць дзіка! Вам кажу, вам кажу! Лепш не кажы! Дзік гэты мой, Дзік гэты мой, дзік гэты мой, Што не кажы, што не кажы, He, не, не, што не кажы. Па праву дзік належыць мне! Гэты дзік належыць мне, Забіты дзік належыць мне! Мой дзік! I ён належыць мне, Пэўна мне! Жаночы хор Бачучы позірк 3 сонечным ззяннем, Можна падумаць, Што ўжо каханне Зацеплілася там. Што яно ззяе і азарае іх, Быццам сонца азарае там. Мужчынскі хор Як тут прызнацца, Як жа тут прызнацца, У стральцоў дазнацца, Хто з іх першы стрэліў, Хто забіў дзіка. Гэта хлусня, бо кажа нам, Што стрэліў сам. Смешна як! Вось яно дзіўна, Як дзіўна як! Як тут прызнацца, Праўды дазнацца, Хто забіў. Хто з іх першы? Як жа тут прызнацца, Хто забіў — дазнацца, Як жа тут прызнацца, Хто забіў — дазнацца, хто? Пасля спеву малады слуга ўваходзіць з правага боку і з павагай паціху кажа некалькі слоў Мечніку. М е ч н і к (весела да паляўнічых) Гэй, панове, досыць спрэчак Паляўнічых недарэчных. На вясёлую я справу, На вячэру клічу ўсіх. (Указвае направа, пасля чаго звяртаецца даўсіх.) Першы тост я падыму там За таго, каго люблю я, (Указваючы на Збігнева і Стэфана.) За іх бацьку і за славу Дзён юнацкіх залатых! Мужчынскі хор Дзён юнацкіх залатых! Слаўных дзён залатых! Падчас рэчытатыву Мечніка, калі ён адыходзіць у глыбіню сцэны, Збігнеў і Стэфан набліжаюцца да Часніковай, Ядвігі і Ганны. Дзяўчаты на іх вітанне адказваюць паклонам. Дамазы вырываецца з кола паляўнічых і, наблізіўшыся да авансцэны, раўніва паглядае на Стэфана і Збігнева, якія размаўляюць з дзяўчатамі і Часніковай. М е Ч Н І к (да Збігнева і Стэфана) Ваш бацька — слаўны зух, Як леў быў гэткі дужы. У бітве, у бядзе заўсёды мужны. I ведаю, мой друг, Такіх, як сам нязломных, Сыноў адважных выгадаваў двух. ['] Г а н н а (паглядаючы крадком на Збігнева і Стэфана) Ці кожны з іх тут зух, Ці кожны з іх адважны? Які з іх кожны зух, Цікава нам. Але іх кожны рух I позірк іх адважны, Пярэчыць словам цётанькі Паважна. Які ж з іх кожны зух, Даведацца мы мусім, Ці кожны з іх адважны, Кожны зух? Хто з іх адважньі зух, А хто з іх зух? Даведацца нам варта, Які з іх кожны зух. А хто з іх зух? Даведацца нам варта, Які з іх кожны зух. О, так! А хто з іх зух? Я знаю, як дазнацца, Хто з іх зух. Я д в і г а (паглядаючы крадком на Збігнева і Стэфана) Ці кожны з іх тут зух, Ці кожны з іх адважны?