КНІГІ ОНЛАЙН

Лінія фронту-2 — Frontline-2

Беларуска-нямецкая анталёгія

Выдавец: Логвінаў, Інстытут імя Гётэ у Мінску

Памер: 251с.

Мінск 2007

36.68 МБ

Musik spielte. Ich beendete das Studium und fuhr zu meinen Eltern, die mein Abschlußzeugnis einrahmten und über dem Fernseher aufhängten. Zu Hause malte ich Karolina, aber entweder waren mir die künstlerischen Fähigkeiten ganz abhanden gekommen, oder vielleicht wollte ich nicht, daß sie sich in dem Haus breit machte, in dem ich geboren war — jene Karolina, die ich mir wünschte, kam nicht zustande. Erst im Herbst, konnte ich sie, durch das erzwungene Faulenzen völlig eingetrocknet, hervorrufen: Karolina bekam eine gute, schlanke Figur, als hätte sie einen Abmagerungskurs gemacht. Außerdem bekam sie während einer unserer Sitzungen einen Garten — es handelte sich um einen Garten bei einem Haus auf dem Land, hinter einer hohen Hecke versteckt, damit niemand der Orgien, die sie dort veranstaltete, gewahr wurde. Danach
ненавідзеў Караліну, як толькі ўмее ненавідзець чалавек тых, без каго ён ня можа абысьціся.
Я вярнуўся ў горад, дзе жыў дзядзыса, зьняў там пакой у адной сям’і. Прыходзячы пасьля працы, я зачыняўся й займаўся, чым хацеў: цяпер я ўжо не зьнішчаў Караліны і яе гасьцей, я набыў вялікі ліст паперы й намаляваў там свой навязьлівы й прымітыўны сюжэт у фарбах. Захоўвалася Караліна сярод маіх асабістых рэчаў, і ўсё ішло нібыта цудоўна, пакуль ня здарылася катастрофа. Я піў з гаспадарамі гарбату, мы мірна глядзелі тэлевізар. Іх дачка гадоў дзесяці сядзела за сталом у белым сачку лямпы й мазюкала нешта ў вучнёўскім сшытку. Гаспадыня зморана паднялася й пашыбавала на кухню. Мімаходзь яна зазірнула праз плячо дзяўчынкі й вохнула. Гаспадар паволі падняўся й пайшоў паглядзець. Ён вылаяўся, выхапіў сшытак з рук дзіцяці й пачаў біць яе па шчаках. Я пабляднеў. «Хто цябе навучыў маляваць такое?» — галасіла маці. Дзяўчынка моўчкі пабегла ў свой кут. Я сядзеў за сталом, калі ў мае дзьверы пагрукалі. «Я вымушаны праверыць», — усё яшчэ ветліва, але пагрозьліва прамовіў гаспадар — да ягоных ног ціснулася дачка, зь цікавасьцю паглядаючы на мяне. Што й казаць — яны знайшлі Караліну; я спрабаваў бараніць сваё права на недатыкальнасьць, але бацька дзяўчынкі заехаў мне ў зубы і ў той жа вечар выкінуў на вуліцу, забраўшы ўсе грошы, як ён выразіўся, «за маральныя страты».
Я знайшоў другое жытло, аднак цяпер заўсёды браў Караліну з сабою — новую Караліну, бо тая была ганебна зьнішчаная ў мяне на вачах. Мы хадзілі ў парк, і там, паклаўшы на калені спартовую rasaTy, я наведваў яе сад. У парку мы і сустрэліся з маёй нявестай. Калісьці яна сядзела ў той жа чы-
erklangen im Garren die Stimmen der Gäste — auch sie, beiderlei Geschlechts, saßen in geflochtenen Stühlen und wiederholten ihre Pose... Liebte ich sie? War ich verliebt, hatte ich mich langsam zu gewissen Figuren aus scheußlichen literarischen Perversionen verwandelt? Nein, antworte ich da, ganz im Gegenteil — ich haßte Karolina, wie der Mensch nur vermag, jene zu hassen, ohne die er nicht auskommen kann.
Ich kehrte in die Stadt zurück, wo mein Onkel lebte, und mietete dort ein Zimmer bei einer Familie an. Wenn ich nach der Arbeit heimkam, schloß ich mich ein und machte, was ich wollte: Mittlerweile vernichtete ich Karolina und ihre Gäste nicht mehr; ich hatte ein großes Blatt Papier gekauft und malte dort in Farbe mein aufdringliches und primitives Sujet. Ich bewahrte Karolina zwischen meinen persönlichen Gegenständen auf und alles schien ausgezeichnet zu klappen, bis es zur Katastrophe kam. Ich trank mit meinen Vermietern Tee, wir sahen friedlich fern. Ihre gut zehnjährige Tochter saß am Tisch im weißen Schmetterlingsnetz der Lampe und kritzelte etwas in ein Schulheft. Meine Vermieterin erhob sich müde und schlurfte in die Küche. Im Vorbeigehen schaute sie dem kleinen Mädchen über die Schulter und gaben einen stöhnenden Laut auf. Mein Vermieter erhob sich langsam und schaute nach. Er schimpfte, entriß den Kinderhänden das Heft und gab ihr links und rechts eine Ohrfeige. Ich wurde bleich. »Wer hat dir beigebracht, so was zu malen?« zeterte die Mutter. Das Mädchen rannte schweigend in ihre Ecke. Ich saß am Tisch, als man an meine Tür hämmerte. »Ich sehe mich gezwungen nachzusehen«, sprach mein Vermieter zwar immer noch freundlich, aber drohend. Seine Tochter klammerte sich an seine Beine und blickte mich neugierig an. Na ja, und da fanden sie Karolina. Ich versuchte mein Recht auf Unantastbarkeit zu verteidigen, aber der Vater des Mädchens haute mir ordenthch eins auf die Nase und setzte mich noch am selben Abend vor die Tür, nicht ohne mir all mein Geld abgenommen zu haben —, »für den moralischen Verlust«, wie er sich ausdrückte.
	Fu
тальнай залі, што і я, і часам мне здаецца, што менавіта яна была тады перада мной, калі я шаптаўся з маёй Каралінай за стэляжамі. У першую ж ноч яна засталася ў мяне начаваць — балазе, маім новым гаспадарам было напляваць, хто ходзіць да мяне ў пакой, ім наагул усё было да лямпачкі, — а празь месяц зацяжарыла. Цяпер яна замінала маім сустрэчам з Каралінай, і тады я стаў пакутліва вырашаць: каго зь іх пакінуць са мной. Як ні дзіўна, зрабіць выбар мне дапамаглі зубы. Адзін зь іх раскрышыўся, я пайшоў да ўрача, і ў прыёмным пакоі зірнуў на сябе ў люстэрка. Маршчына паўзла праз мой лоб, раскрышаны зуб ныў, і статус будучага бацькі лямантуючай істоты, полу якой я нават ня ведаю, пасяляў у душы пачуцьцё безнадзейнага глупства майго існаваньня. I Караліне была наканаваная сьмерць.
Нявеста звольнілася з працы, і нават не выходзіла безь мяне з дому, скардзячыся на тое, што ёй страшна. Агаломшаны неабходнасьцю ўзвальваць на сябе цяпер яшчэ і чужых прывідаў, я ў разгубленасьці сядзеў у сваёй падатковай інспэкцыі й ня ведаў, што рабіць. I вось момант надарыўся. Усё было проста: я прачнуўся раней за маю нарачоную, таропка апрануўся й выскачыў на вуліцу з Каралінай пад пахаю. Спачатку я хацеў выкінуць яе ў сьметніцу, але на злосьць усе сьметніцы знаходзіліся якраз у тых месцах, дзе сямігадзінныя людзі, пасьлізгваючыся на першым лёдзе, сьпяшаюцца на працу. Тады я вырашыў спаліць яе, набыў запальнічку й потым да зьнямогі хадзіў коламі па сваім мікрараёне: гэта выклікала б падазрэньні — чалавек, які нешта спальвае. Вы ж самі памятаеце тыя часіны: кожны другі сустрэчны на вуліцы — міліцыянт. Усё ж я наважыўся, абраў момант, калі прынамсі на
Ich fand eine andere Unterkunft, nahm Karolina jetzt aber immer mit die neue Karolina, denn jene war vor meinen Augen schmachvoll vernichtet worden. Wir gingen in den Park, wo ich eine Sportzeitung auf meinen Knien ausbreitete und ihren Garten besuchte. Im Park begegneten wir auch meiner Zukünftigen. Einst hatte sie im selben Lesesaal gesessen wie ich, und manchmal kommt es mir vor, es sei damals ausgerechnet sie vor mir gewesen, als ich mit meiner Karolina hinter dem Bücherregal ein flüsterndes Zwiegespräch geführt hatte. Schon in der ersten Nacht blieb sie bei mir. Zum Glück war es meinen neuen Vermietern schnurzpiepegal, wer in mein Zimmer kam, umso mehr als ihnen sowieso alles schnuppe war. Und einen Monat später war sie schwanger. Jetzt stand sie meinen Begegnungen mit Karolina im Weg, und ich suchte von nun an qualvoll eine Entscheidung — wen von beiden ich bei mir behalten sollte. Wie komisch es auch ist, meine Zähne halfen mir eine Wahl zu treffen. Einer brach ab, ich ging zum Arzt und betrachtete mich im Sprechzimmer im Spiegel. Eine Falte kroch über meine Stirn, der abgebrochene Zahn jaulte, und der Status des zukünftigen Vaters eines jammernden Wesens, dessen Geschlecht ich nicht einmal kannte, pflanzte meiner Seele das Gefühl ein, daß meine Existenz einer hoffnungslosen Dummheit gleichkäme. Und Karolina war zum Tode verdammt.
Meine Zukünftige kündigte ihre Arbeit und verließ ohne mich nicht einmal mehr das Haus. Dabei klagte sie, sie habe Angst. Von der Notwendigkeit überwältigt, jetzt auch noch fremde Geister auf mich zu nehmen, saß ich völlig durch­einander in meiner Steuerinspektion und wußte nicht, was ich tun sollte. Und da geschah es. Alles war ganz einfach: Ich erwachte früher als meine Verlobte, kleidete mich schleunigst an und sprang mit Karolina unter den Armen auf die Straße hinaus. Anfangs wollte ich sie in die Mülltonne werfen, aber zum Trotz befanden sich alle Mülltonnen genau dort, wo die Frühaufsteher, auf dem ersten Eis ausrutschend, zur Arbeit
лішд'Мгй
мяне ніхто не глядзеў, паклаў Караліну пад адну з тых лавачак, на якіх любяць з нагамі сядзець юныя дэбілы, і пасьпешліва пайшоў у гушчар двароў.
Ён дагнаў мяне амаль каля майго пад’езду, і якой кляўнадай мне падалося маё зацярушваньне сьлядоў! «Вы забылі», — сказаў ён спакойна. «Гэта не маё», — прамармытаў я. «Я рамантаваў на бальконе сынаў ровар», — прамовіў ён так, нібы кола ровару было чароўным люстэркам, што паказвае ўсіх злыдняў у радыюсе трох вёрстаў. «Вы памыліліся», — сказаў я фальшыва і ўцягнуў галаву ў плечы. «Я рамантаваў ровар і падняўся, каб выцерці пот», — сказаў ён весела й сунуў мне Караліну ў руку. «Я не глядзеў, што там. А вы шпіён...». Ен зарагатаў, і я скрывіў вусны. «Я чэсны чалавек», — ён, відавочна, чакаў нейкае ўзнагароды, але я схапіў Караліну й пайшоў прэч.
Праз гадзіну я быў на аўтобусным вакзале. Успацелае й згаладнелае маё цела выйшла на амаль безыменным прыпынку недалёка ад таго месца, дзе тырчыць гарадзкая рыса. Я прайшоў праз поўны чалавечых адкідаў узьлесак, прамачыў ногі, адольваючы бадай што абарончы роў, і неўзабаве апынуўся ў полі, заціснутым паміж могілкамі людзей і невядомых мне сельскагаспадарчых мэханізмаў. Караліна выпала з маіх рук на сьнег. Я нахіліўся, падняў яе й пасьля некалькіх сутаргавых спробаў запаліў. Караліна гарэла неахвотна, марудна, дымна. Я запальваў яе зноў і зноў, з розных канцоў. Адсырэлая Караліна. Караліна. «Так-так», — пачуў я раптам каля самага свайго вуха. «Чытаць ня ўмееце... Тут ня тое месца, дзе агонь дарэчы...». Іх было двое, і хто яго ведае, як яны здолелі падысьці да мяне так нячутна. «Дык зіма...», —■ жаласьліва прамовіў я. Трохі воддаль ад гэтых дваіх, пабліскваю-
eilten. Da entschloß ich mich sie zu verbrennen, erstand ein Feuerzeug, lief daraufhin bis zum Umfallen immer im Kreis durch meinen Wohnblock: Dadurch, daß da jemand etwas verbrennen wollte, hätte man Verdacht schöpfen können. Man erinnere sich an jene Zeiten: Jeder zweite Passant auf der Straße ist ein Polizist. Dennoch nahm ich allen Mut zusammen, wählte den Moment aus, in dem mich zumindest niemand beobachtete, legte Karolina unter eine jener Bänke, auf die sich gerne halbstarke Einfaltspinsel mit ihren Füßen setzten und schlug mich eiligst in das Dickicht der Innenhöfe.