КНІГІ ОНЛАЙН

Лінія фронту-2 — Frontline-2

Беларуска-нямецкая анталёгія

Выдавец: Логвінаў, Інстытут імя Гётэ у Мінску

Памер: 251с.

Мінск 2007

36.68 МБ

Кіроўца адкрыў зацягнуты брызэнтам кодаб грузавіка і, Цяжка пыхкаючы, залез туды.
— На, трымай давай, мля, — крыкнуў ён пасажыру, падцягваючы ўжо відавочна ня новую крэсла-канапу да краю кодаба. — Давай, цягні... цягні... на сябе...
»Ob ich vielleicht meinem Hund solche pflücken soll?« freute sich der Fahrer. »Wenn du wartest...«
»Ich glaube nicht, daß sich das lohnt«. Sein Beifahrer hatte ganz offensichtlich keine Lust zu warten. »Um so mehr als dein Hund sie sowieso nicht fressen wird. Sie sind aus Gummi.«
Wer, wenn nicht X hätte wissen sollen, dass der Wald der Totalen Freiheit in seiner ganzen Substanz aus Gummi oder Knetmasse gemacht war! Häufig nahmen Schüler der Gebietsgrundschulen daran teil — vor allem immer dann, wenn eine Naturkatastrophe einen großen Teil der Waldfläche zerstört hatte.
»Und wie geht es euch?« Die Frage des Fahrers unterbrach das Schweigen, das bis dahin einige Minuten angedauert hatte.
»Wo? In Atlantis?«
»In diesem Scheißatlantis. Klare Sache...«
»Na ja, wir schlagen uns so durch. Nur, daß schon seit zwei Monaten kein Gehalt mehr ausgezahlt wird. Ich bin Marmoreinrichter. Wir haben viele Statuen, woll...«
»Mit einer Boje?«
»Alle möglichen. Schon gut, halt an.«
»Was ist, sollen wir hier abladen?«
»Ja, ja, hier. Tritt auf die Bremse.«
Das Fahrzeug kam mit einem Gewinsel einfach mitten in einer dreckigen Fahrrinne zum Stehen. Überall ringsum war der Wald ganz gleich Und daß genau irgendwo in seinem Innersten die nötige Stelle lag, diese kleine Luke, die in aller Eile aus Brettern zusammengenagelt worden war, spürte X beinahe intuitiv.
Der Fahrer öffnete die mit einer Plane zugeschnürte Karosse des Lastwagens und kroch schwer schnaufend hinein.
»Hier, halt mal, woll«, rief er seinem Beifahrer zu und zog einen ganz offensichtlich nicht mehr neuen Couchsessel heran. »Los, zieh... zieh... zu dir hin...«
»Was ist los, habt ihr mit den Möbeln Probleme, daß du
— А што, у вас там з мэбляй бяда, што ты яе за хераву тучу кіломэтраў цягнеш? •— запытаў ён, калі канапа ўжо была выгружаная.
— Ну так, ёсьць трохі. У крамах ложкі толькі мармуровыя стаяць ці з чыгуну і пад золата. Для статуяў дык зашыбісь будзе, а з жаной на такой ня дужа каб... Аж срака адвальваецца.
— Зр-разумела.
У уключыў ліхтарык і, рассоўваючы нагамі хмызы, вырушыў на пошукі ўваходу ў сваю краіну.
Раптам пад ягоным ботам нешта бдзыныснула, і ён адразу ж спалохана адторгнуў нагу, не прамінуўшы вылаяцца. Але гэта быў усяго толькі мэханічны кажан — звычайны насельнік такіх мясьцінаў. Імкліва ўзьняўшыся на самую высокую галіну найбліжэйшага дрэва, ён заверашчаў з добра адчувальным кітайскім акцэнтам: «Добр’і дз’ень, пач’інаем ранішнюю гімнасьсіку...».
X яшчэ раз вылаяўся і пасунуўся далей.
— Ну што, дзе ты там застраў? — вадзіла ўжо, мяркуючы па ўсім, пачаў непакоіцца.
— Зараз, зараз, -— не азіраючыся, адказаў X.
Ага, вось і яно! Акурат Ружовыя брамы. Адсюль на вуліцу Вечнага Вызваленьня, там пяць прыпынкаў на трамваі... Ці, калі што, можна якога кентаўра злавіць. Або як яны там у Атлянтыдзе называюцца?
Ай, трэба ж яшчэ й мэблю давезьці'
Памацаўшы рукамі клейкую плястыкавую глебу, мужчына ўрэшце знайшоў тое, што яму было патрэбна. Кругляк з добра счарнелых ужо дошак закрываў люк дыямэтрам мэтра паўтара.
— Слухай, нейкім тут гаўном заваняла! — кіроўца, што пасунуўся ўсьлед за ім і цяпер стаяў трохі наводдаль, прыкрыў ніжнюю частку твару рукавом бруднай целагрэйкі.
sie bis an den Arsch der Welt transportierst?« fragte er, als das Sofa schon abgeladen war.
»Nun ja, ein bißchen schon. In den Geschäften stehen nur Marmorbetten oder welche aus Gußeisen oder vergoldet. Für Statuen geht das in Ordnung, aber mit deiner Frau ist es nicht gerade schön, wenn du... bis der Arsch abfällt.«
»V-verstehe.«
Z schaltete die Taschenlampe ein, schob das Gestrüpp mit seinen Füßen auseinander und begab sich auf die Suche nach dem Eingang in sein Reich.
Plötzlich knirschte unter seinen Stiefeln etwas, woraufhin er sofort erschrocken den Fuß zurückzog und dabei nicht versäumte, einen lauten Fluch auszustoßen. Aber es war nur eine mechanische Fledermaus gewesen, ein gewöhnlicher Bewohner dieser Gegend. Nachdem sie sich hastig auf den höchsten Ast des Baumes, der am nächsten stand, gerettet hatte, kreischte sie mit einem hörbaren chinesischen Akzent: »Gutin Tag, biginnen wi’ mit di’ Mo’gingin’nas’sik...«
X fluchte abermals und ging weiter.
»Wo steckst du denn?« Der Fahrer wurde allem Anschein nach schon unruhig.
»Sofort, sofort«, antwortete E, ohne sich umzudrehen.
Aha, da ist es also! Das Rosa Tor. Von hier waren es zur Straße der Ewigen Befreiung fünf Stationen mit der Straßenbahn... Oder im Notfall konnte man einen Zentaur erwischen. Oder wie nannte man sie dort in Atlantis?
Oh je, es mußten ja auch noch die Möbel hingebracht werden!
Der Mann tastete das klebrige aus Plastik bestehende Erdreich ab und fand schließlich, was er brauchte. Die Luke, die einen Durchmesser von gut anderthalb Metern hatte, war mit einem runden Gegenstand aus schon ganz schwarzen Brettern verriegelt.
»Hör mal, hier stinkt es irgendwie nach Scheiße!« Der Fahrer, der ihm gefolgt war und jetzt in einiger Entfernung
— А тое ж, мля. Ты што, хацеў, каб тут табе гогаль-могалем ваняла?
I сапраўды, ад прыгожага, але фатальнага павароту сюжэту Атлянтыду выратавала толькі адна акалічнасьць, чамусьці праігнараваная як стваральнікамі гэтага міта, гэтак і далейшымі ягонымі распаўсюднікамі. Можа, менавіта дзякуючы ёй гэты кантынэнт так і ня быў знойдзены ахвочымі яго адшукаць — а іх мільёны былі за ўсе тыя стагодзьдзі. Бо каму ж надта закарціць сноўдацца па бясконцых сутарэньнях менскай каналізацыі?
— Ну добра, дзякуй, што давёз, — Е пацягнуўся ў заднюю кішэню кітайскай курткі, дзе ў яго ляжаў гаманец. — На, трымай. Па пяць баксаў у вас, так? Я «вушастымі».
Ён адлічыў патрэбную колысасьць зашмальцаваных паперак, працягнуў іх кіроўцу, а рэшту запхнуў назад у гаманец. Трэба было яшчэ купіць для жонкі штонікі з начосам, якія ён бачыў сёньня ў ГуМе. Акурат бы хапіла.
— Ну-ць, дружышча, шчасьліва дабрацца!
Вадзіла махнуў на разьвітаньне рукой і, пакрэктваючы, палез назад у кабіну. Старэнькі матор завёўся ня зь першае спробы, і кіроўца пашкадаваў, што наагул яго прыглушыў.
...На нейкую хвілю галава X яшчэ раз паказалася па-над брунатнай паверхняй, але потым ногі патрапілі ў адзін з «падводных» віроў ды пайшлі ўніз, цягнучы за сабой і ўсё цела.
Мы настолькі мала ведаем пра небыцьцё, што кожнага разу рызыкуем памыліцца, ужываючы гэтае слова. Адное можна сказаць напэўна: яно цалкам прыдатнае для таго, каб адкусваць вушы ў жоўценькіх парцалянавых вожыкаў, што стаяць на начным століку маёй бабулі.
stand, hielt den Ärmel seiner schmutzigen Jacke vor den unteren Teil seines Gesichts.
»Na wenn schon, woll. Wolltest du etwa, daß es hier nach Goggelmoggel duftet?«
Und in der Tat, von der schönen, aber fatalen Wendung des Sujets rettete Atlantis nur ein Umstand, der aus irgendei­nem Grunde ignoriert wurde von den Schöpfern dieses Mythos wie auch von seinen weiteren Verbreitern. Vielleicht wurde dieser Kontinent dank ihm bis heute von jenen nicht gefunden, die erpicht darauf waren, ihn zu finden, derer es Millionen in all den Jahrhunderten waren. Denn wer hatte schon große Lust darauf, sich in den endlosen unterirdischen Gewölben der Mensker Kanalisation herumzutreiben?
»Alles klar, danke fürs Bringen«, E griff in die hintere Tasche seiner chinesischen Jacke, wo seine Brieftasche lag. »Halt mal. Fünf Dollar, richtig? Ich zahle in Rubeln.«
Er zählte die benötigte Menge an fettigen Geldscheinen ab, streckte sie dem Fahrer entgegen und stopfte den Rest in seine Brieftasche zurück. Er mußte seiner Frau noch die gerauten Hosen kaufen, die er heute im GUM gefunden hatte. Es würde genau reichen.
»Also, Kollege, gute Weiterfahrt noch!«
Der Fahrer winkte zum Abschied und kroch keuchend in die Fahrerkabine. Der alte Motor sprang beim ersten Versuch noch nicht an, und der Fahrer bereute, ihn überhaupt abgewürgt zu haben.
...Für einen Augenblick tauchte der Kopf von E noch einmal unterderbraunen Oberfläche auf, aber danach gerieten seine Füße in einen der Unterwasserwirbel und sanken immer tiefer, wobei sie den ganzen Körper mit sich zogen.
Wir wissen dermaßen wenig über das Nichts, dass wir jedes Mal, wenn wir dieses Wort verwenden, Gefahr laufen uns ey irren. Eines kann man gan^gewiss sagen: Es eignet sich sehr gut, Igeln aus gelbem Porzellan, die auf demNachtschränkchen meiner Oma stehen, die Ohren ab^ubeißen.
Яна: Дзе я, там (ці гэтак мне тодькі здаецца?) няма ані сьмерці, ані ўваскрасеньня. Бясконцыя пустыя дамы; яны цацачныя, і ты ведаеш, што за зробленымі з расфарбаванай плястмасы вокнамі нічагуткі няма, але... Часам усё адно там пачуваецца самотна і... проста страшна.
Гучыць радыё. У цацачным горадзе ёсьць ажно чатыры FM-станцыі.
Я: Мне вельмі шкада, што ў гэтых намаляваных на вялізных кавалках кардону кавярнях не прадаюць сапраўднае кавы. Я крыху нават з такой нагоды разгублены. Ці трэба было ўсё гэта ствараць, каб цяпер мець настолькі банальныя клопаты?
Яна: Мой горад напханы паперай. Яна такая... зьмяклая ўжо крышачку і, здаецца, трохі падмоклая. Тут вельмі вільготна. Зусім ня той клімат, у якім я калі-кольвечы хацела б апынуцца.
Зрпбрне87а909роолж-р7??* 0нкггшгш677шкшеннг
Яна: Калі мы толькі прыехалі, гэты сабачка, падняўшы заднюю лапку, стаяў непадалёк ад левага краю ходніка на рагу вуліц Чыпаліна і Папялушкі. Я гэта добра памятаю, бо тады я на хвілю спынілася, каб яго пагладзіць, і ён ветла лізнуў мне руку. А потым... А потым ён апынуўся мэтрах так у дзесяці ад таго месца, амаль што на самай плошчы. Можа, яго хтосьці туды перасунуў? Пагатоў, ён зусім лёгкі.
Я: ...тады я адчуваў сябе нейкім големам, якому, па-за яго воляй, уклалі ў рот некалькі словаў — здаецца, гэта было «індывідуальнае адзінства пэрцэпцыі». Прамаўляць іх тут, на бязьлюдным беразе невялічкага азярца, ледзьве-ледзьве асьвечанага першымі пробліскамі золку, было ну як мінімум недарэчна.