Лінія фронту-2 — Frontline-2
Беларуска-нямецкая анталёгія
Выдавец: Логвінаў, Інстытут імя Гётэ у Мінску
Памер: 251с.
Мінск 2007
ins Licht getaucht, alles
aus Angst überheizt):
ich beobachte dich, deinen zweiten
Versuch eine Dose zu öffnen, beschwichtigend, ungeschickt, oder als wartetest du, daß die
Stimmung sich ändert, als hättest du deine gezielten Bewegungen leise verlegt
wir ähneln einander wenn manchmal ein Gähnen ein anderes auslöst — dann wieder die Unversehrtheit verschlossener Körper, ein Blechspielplatz hier, voller unverrichteter Dinge
НАМАГНІЧАНЫ ПАКОЙ
ты палічыў мэталёвыя гадавыя кольцы
на бляшанцы кансэрваванай гародніны, у кожнага верх нерухомасьць што круціцца нібы мігатлівы вэнтылятар —
гэтае месца здаецца цяпер больш суцішным з той пары, як ты зьявіўся, нібыта сюды завітаў
нарэшце спакой, бура (сьвятло
залівае ўсе пакоі, усё накалілася ад страху);
я назіраю за табой, за тваёю
другою спробай адкрыць бляшанку
супакойвальна, нязграбна ці
так быццам ты чакаеш,
што настрой стане іншым, нібыта ты
цішком адклаў невядома куды свае мэтанакіраваныя рухі
мы падобныя калі часам
адно пазяханьне нараджае другое —■
потым зноў некранутасьць
замкнёных целаў, тут бляшаная пляцоўка для гульняў, дзе так шмат неўладкаваных рэчаў
DER KREISLAUF DER WALDGEBIETE
in Waldern gewandert
dieselbe Prozedur wie damals
im mächtigen Schatten der Mutter: Tannen und Untertannen verrieselten stumm und unbemerkt
sie war ein dunkles Ensemble
war Schwarztanne Baldrian
Wermut und Ginseng
ich hielt ihre Hand
ich schwitzte den Duft
schuppiger Zapfen aus
durch dunkle Flecken verunsichert:
wollte den Regen von meiner Jacke
abwaschen
bäume in nasskalter Andachtshaltung
lange betropfte Kopfe
КРОВАЗВАРОТ ЛЯСНЫХ МЯСЦОВАСЬЦЯў
блуканьне у лясох
такая ж самая працэдура як тады у магутным цені маці: яліны й недаелкі зьнікалі моўчкі, незаўважна
яна была цёмнай купінай
была чорнай ялінаю валяр’янай палыном і жэньшэнем
я трымала яе руку
ад мяне струменіўся пах
шышак
зьбянтэжаная цёмнымі плямамі:
старалася змыць дождж
са сваёй курткі
дрэвы стаяць у застылай багавейнасьці доўгія скрозь у кроплях галовы
Monika Rink
HYPOTYPOSE: LIEGEN AUF SCHIENEN
fahrten, schwere fahrt nach süden, darauf ich schlief überhaupt nicht mehr, kam licht, ein dreckig, silbrigglühend licht von den gipfeln der berge her. es kam sehr, war der liegewagen deckendunkel, war bewusstlos (bis auf mich), am brenner erstaunte ein schwankend kantischer aufbau. oder auch: ein hartherziger schankherr. mensch kant.
ich wurde geweckt, um nie wieder zu schlafen.
wehe, wer war das. ich merkte, auf schienen: das ist die kritik meiner kraft, ungeachtet seiner inneren Zufälligkeit hat das schöne eine sittliche neigung nach außen, jedoch: meine hungernde einbildungskraft hohl, insolviert, wiederholt listlosen einsatz, kultus kann wegfalln, denn die lippen wurden entfernt, alles von kant! so lange, und länger, wird es dauern, bis wieder ansteht natürlicherweise wie lieblicher hausbau auf lichtung: Zweckmäßigkeit plus lust im Verhältnis von gunst.
МонікаРынк
ГІПАТЫПОЗА: ЛЯЖАЦЬ НА РЭЙКАХ
паездкі, цяжкая паездка на поўдзень, у якой я болей наогул ня спала. сьвятло, загарэлася бруднае сьвятло зь вяршыняў гор, якое мігцела срэбрам. імклівае сьвятло. пляцкартны вагон у паўзмроку быў непрытомны (акрамя мяне). у сьвятле хісткая акантаваная канструкцыя. ці, можа быць: гаспадар з каменным сэрцам. чалавек-кант. мяне разбудзілі, каб болей я не заснула. хто ж гэта быў. я заўважыла, на рэйках: крытыка маёй сілы. нягледзячы на сваю ўнутраную выпадковасьць, прыгожае мае схільнасьць чытаць маралі. аднак:
маё згаладнелае, выпаражненае, недзеяздольнае ўяўленьне паўтарае няхітры ўступ, культ занепадае, бо выдалены вусны. усё гэты кант!
так доўга. і даўжэй. будзе доўжыцца, пакуль зноў не надыдзе чарга
натуральным чынам як сымпатычны дом — проста пабудова на прагаліне:
мэтазгоднасьць плюс жарсьць у прапорцыі добрага стаўленьня.
DAS GEGENTEIL VON VERFÜHRUNG
dieses dörren, ist das jetzt noch protest gegen den fortgang der zeit — oder dieses unmerkliche Wachstum trotz schlechter Behandlung, seit jähren hab ich den gammligen rest aus den tassen — will hier einer noch kaffee — in die töpfe gekippt oder sie wurden wochenlang gar nicht gegossen, lockere, holzige Stängel in so etwas wie erde, dass sie weiterhin wachsen oder so tun: sie parodieren das leben.
und in meinen rücken stemmen sie stumm ihre kippligen Schwerter, ausgehebelt beim transport von einem büro in das andre, sie lehnen in ecken, betreiben tristesse und photosynthese. was eben noch den prozessor kühlte, verbrauchen jetzt unsere achtstündigen lungen. was ist denn das fürne pflanze? die hat heidrun mitgebracht, man hat schon hunde ohne feil gezüchtet, hat man, aber pflanzen ohne blätter? vor diese pflanze stell ich mich hin und sage in das surren der rechner: »einst ruhe ich ewige zeit.« und denke das draußen, ein wehen, zärtlich, die blätter, die blätter, bewegt im verbünd und unter ihres-irisgleichen, und diese eine hässliche pflanze hier als erlösergestalt, sodass wir alle, alle auf erstehen in eine nicht mehr brauchbare zeit, in der wir nicht säen, nicht ernten, nur ausharren im gegenteil von Verführung, alle sagen: morgen bringe ich torf mit. es kommt der morgen, keiner bringt torf mit.
СУПРАЦЬЛЕГЛАСЬЦЬ СПАКУСЫ
гэтае высыханьне, гэта ўсё яшчэ пратэст супраць няспыннага часу?
ці гэты непрыкметны рост, насуперак кепскаму дагляду, шмат гадоў я выплёскваю бурду — рэшту з кубкаў — хочаце яшчэ кавы? — ў гаршкі і або яны заставаліся непалітыя кволыя, цьвёрдыя сьцябліны ў нечым падобныя да зямлі
яны працягваюць расьці або: яны робяць выгляд што растуць
за маёй сыгінай яны нема падымаюць свае выплеснутыя хісткія мячы, перакуленыя пры транспартыроўцы з аднаго бюро ў другое. яны ггрыхіляюцца
да кутоў, паныла займаюцца фатасынтэзам. тое, што нядаўна астуджала працэсар, спажываюць цяпер нашыя васьмігадзінныя лёгкія.
што ж гэта за дзіўная расьліна? яе прынесла з сабой хайдрун, ужо вырошчваюць
сабакаў бяз шэрсьці, але расьліны безь лістоты?
перад гэтай расьлінай я спыняюся і кажу ў гудзеньне вылічальнай
машыны:
«некалі я супакоюся навечна»? і думаю пра гэта знадворку, павеў, лагодна,
лісьце, лісьце, рухаецца ў зьвязку й пад сваёй падобнай да касачоў і гэтая жахлівая расьліна тут як вобраз збаўцы, так што як мы ўсе, усе ўваскрасаем у непрыдатны час, у якім мы ня сеем, не зьбіраем ураджай, тольга цярпліва чакаем у супрацьлегласьць спакусе усе кажуць:
заўтра я прынясу ўгнаеньне надыходзіць заўтра, ніхто нічога не прьшосіць.
BITTE WIE GEHT VORBEREITEN
bitte wie geht vorbereiten, wie geht bräun ungscreme und haare waschen, das sind doch alte fragen, menschheitsalter kommen da zusammen so wie auf einer landungsbrücke stehn und Schnittchen essen, weil jemand sich verlobt, und ein Orchester spielt, und immer wieder ausgeschenkt und eingeschenkt, dreht sich der wind, wimpelt, legt den trizeps frei, bordiiren hampeln, paspeln, angefasste oberarme, jahaa, der unterschied zwischen champagner und fleischfarben ist bekanntlich nur graduell, oder lieber doch (jetzt noch?) auf die körper übergreifen, an den anziehsachen reißen und in hinterzimmern liegen, wenn es draußen hell und innen redlich wird, und schließlich etwas schreiben müssen, das viel jünger ist als ich, sodass die Ottern lachen müssen und sich an den händen fassen, ringelreihn, nein, nein, nein, das ist nicht mein dessous, das muss von jemand andrem sein.
КАЛІ ЛАСКА РЫХТУЙЦЕ ЯК MAE БЫЦЬ
калі ласка што значыць рыхтаваць, што значыць карыстацца крэмам для загару
й мыць валасы, гэта ж усё старыя пытаньні, узросты чалавецтва сыходзяцца тут гэтаксама як стаяць на прыстані й нешта грызьці,
бо нехта заручаецца, і аркестр грае,
і увесь час прадаюцца і наліваюцца напоі й разносяць пачастунак.
круціцца вецер, лунаюць сьцягі, цягліцы паслабленыя, бардзюры сутаргава торгаюцца, аблямоўваюць, дакранаюцца да плячэй, та-а-ак!
адрозьненьне паміж колерам шампанскага й цялесным як вядома ў адценьнях. ці лепей (яшчэ раз?) перайсьці на цела, сарваць адзеньне
і ляжаць у заднім пакоі, калі знадворку стане сьветла
і ўнутры сумленна. і нарэшце мусіць што-небудзь напісаць,
што нашмат маладзей за мяне, так каб выдры засьмяяліся
і схапіліся за рўкі, карагод, не, не, не, гэта не мая бялізна, гэта кагосьці іншага.
DAS UNTERNULL DER ROMANTIK
das war das höchste eis. krass, caspar david. kathedrale mittenrein geschnitzt, es taut ihr ihren nassen schlund hinab, atemnehmend, ein senkrechter gletscher, flaschenhals, darin hallen und gemacher, unten wasser, schwarz vor kälte, sehr kalt, sehr schwarz, es wandeln die puten, von denen nur der kern zu sehen ist. wie eine kaffeebohne in bewegung, nur darf man sich nicht täuschen, die pute ist noch da nur ist sie nicht zu sehen, das ganze ist fatal.
НІЖЭЙ ЗА нуль РАМАНТЫКІ
гэта быў найвышэйшы лёд. кідкі, каспар давід. катэдральны сабор ўрэзаны ў сярэдзіну, ён адтайвае яе мокрае нутро забіраючы паветра.
вэртыкальны глетчэр, як рыльца бутэлькі, у якім залі й пакоі ўнізе. вада, чорная
ад холаду. вельмі халоднай, вельмі чорнай. блукаюць індзейкі, у якіх відаць адно сарцавіну.
як кававы боб у руху, толькі нельга падманвацца. індзейка яшчэ тут толькі яе не відаць. усё абсалютна фатальна.
MEIN LYRISCHES ICH
kam zurück zu mir und sagte: i could do that (das) til the end of days. leicht vorgebeugter gang, diese zeitversetzte taille, noch ist alles gut, ist alles, wie es sein soll, doch in der nacht, da trafen wir auf mein brutales double, zurückgerufen mich: ich sei es nicht, die schwere meiner knochen, ganz gewiss, ein vogelkopf wippt sprechend über meiner Schulter, dünnes hacken, war da nicht ein herrgottsschnabel in den augenwinkeln dieser weit? war da nicht eine enge und ein zwang? und hab ich schon gesagt: in der tiefen nacht in jeder Stadt begegnete uns auf allen Straße, die wir gingen, mein brutales double? hab ich schon, monika, das hast du schon, hab ich schon? du hast.
ÄÄ
МАЁ ЛІРЫЧНАЕ Я
да мяне прыйшло й сказала: і could do that (гэта) til the end of days. ледзь нахіленая хада, гэтая скранутая ў часе талія, ўсё пакуль добра, так як мае быць. але ж уначы, там натрапілі мы на майго бязьлітаснага двайніка. мяне назад паклікаў: я — нешта іншае. цяжар маіх костак, так, без сумневу. і птушыная галава красамоўна гайдаецца над маім плячом, слабое дзяўбаньне ці не было боскай дзюбы ў вугалках вачэй гэтага сьвету? ці не было цеснаты й прымусу?
КНІГІ ОНЛАЙН
