КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Пажадана. — Дзе ёй лепш сустрэцца з намі? — У маім бюро на набярэжнай Арфэўр. Гэта будзе найбольш аператыўна. Колькі ёй гадоў? — Дваццаць два. — А вы не маглі б папярэдзіць яе па тэлефоне? — Па-першае, у нас няма тэлефона, а па-другое, яна ўжо пайшла з працы і едзе на вакзал. Пачакайце мяне. Яна паднялася наверх па лесвіцы, якая ўся рыпела пад ёю — дом быў пабудаваны з уцэненых матэрыялаў, і дажыць да старасці яму наўрад ці было наканавана. Уніз яна спусцілася ў чорным, напарфумленая. Падышоўшы да машыны, пані Турэ спынілася, усё роўна як сумнявалася, ці памесціцца яна ў такім маленькім аўтамабілі. Нехта назіраў за імі з суседняга акна. — Сястра жыве за два кварталы адсюль. Няхай шафёр паверне направа, а потым на другую вуліцу налева. Домікі сясцёр здаваліся блізнятамі. Адрозніваліся яны хіба што колерам шкла ў акенцы на дзвярах: тут яно было жоўтае. — Я зараз вярнуся,— сказала пані Турэ, выйшаўшы з машыны, аднак затрымалася хвілін на пятнаццаць. Вярнулася яна разам з сястрою, падобнай на яе як дзве кроплі вады і таксама апранутай у чорнае. — Сястра паедзе з намі. Я думаю, месца хопіць. Яе муж пойдзе да мяне і дачакаецца Монікі. Сёння ў яго выхадны, Ен кантралёр на чыгунцы. Мэгрэ сеў побач з шафёрам. Сантоні ледзь уціснуўся на сядзенне побач з мажнымі жанчынамі. Па дарозе сёстры перашэптваліся. Калі яны прыехалі ў Інстытут судмедэкспертызы, цела Луі Турэ ўжо ляжала на мармуровай пліце. Нябожчыка згодна з загадам Мэгрэ яшчэ не распраналі. Камісар сам адкінуў з твару забітага прасціну. Мэгрэ назіраў за сёстрамі. У цемнаце ён прыняў іх за блізнят. А цяпер, пры яркім святле, заўважыў, што сястра гады на тры-чатыры маладзейшая. — Вы яго пазнаяце? Пані Турэ трымала ў руках насоўку, але не плакала. Сястра трымала яе пад руку. — Гэта Луі... Нябога...— уздыхнула ўдава.— Ці магла б я падумаць уранку...— Раптам яна заўважыла: — Яму ж ніхто не закрыў вочы... — Можаце гэта зрабіць. Сёстры пераглянуліся: а чый гэта абавязак?.. Разважыўшы, пані Турэ з урачыстым выглядам закрыла мужу вочы. Прашаптаўшы: «Бедны Луі...» — яна звярнула ўвагу на чаравікі нябожчыка, бачныя з-пад прасціны, і адразу ж нахмурыла бровы. — Што гэта?.. Хто надзеў яму гэтыя чаравікі? — Яны былі на ім, калі мы яго знайшлі. — He можа быць. Луі ніколі не насіў жоўтых чаравікаў. Прынамсі, за ўсе дваццаць шэсць гадоў, што мы разам жылі. Ен ведаў: я такога колеру не дапусціла б. Жанна, ты бачыла? Сястра згодна кіўнула. — Вы ўсё-такі падумайце,— сказаў Мэгрэ,— ці былі ў яго такія адзежа і абутак... А можа, гэта не ён? — А хто ж? Але чаравікі не ягоныя. Я ж чышчу іх кожны дзень. Магла я запомніць іх колер?.. Сёння ўранку на ім былі чорныя чаравікі на двайной падэшве, ён надзяваў іх на працу. Мэгрэ адкінуў прасціну да канца. — Паліто ягонае? — Ягонае. — А касцюм? — Таксама. А гальштук — не. Ён ніколі не надзеў бы такога яркага гальштука. Гэты ж амаль чырвоны! — Які лад жыцця быў у вашага мужа? — Самы мерны. Сястра можа пацвердзіць. Уранку ён ад’язджаў на працу, сядаў у аўтобус, ехаў да вакзала на цягнік у восем семнаццаць. На Ліёнскім вакзале ён спускаўся ў метро і выходзіў на станцыі Сэн-Мартэн. Супрацоўнік Інстытута зрабіў Мэгрэ знак, і камісар, зразумеўшы яго, падвёў сясцёр да другога стала, на якім былі раскладзены рэчы, знойдзеныя ў кішэнях у забітага. — Спадзяюся, вы пазнаяце гэтыя рэчы? На стале ляжалі срэбраны гадзіннік з ланцужком, насоўка без меткі, пачаты пачак цыгарэт, запальнічка, ключ і, побач з кашальком, два сінія білеты. — Квіткі ў кіно,— адзначыла пані Турэ. Мэгрэ дадаў, зірнуўшы на іх: — Кінатэатр «Навіны дня», бульвар Бон-Нувэль. Калі я не памыляюся, квіткі сённяшнія, — He можа быць. Ты чуеш, Жанна? — Цікава,— адказала сястра. — Будзьце ласкавы, гляньце, што там у кашальку. Праверыўшы кашалёк, пані Турэ зноў нахмурыла бровы. — У Луі не было столькі грошай уранку. — Вы ўпэўнены? — Я ж кожную раніцу правяраю, ці ёсць у яго грошы. Ен ніколі не бярэ з сабою больш як тысячу дзвесце, тысячу трыста. — Можа, ён сёння атрымаў грошы? — Ды не, цяпер жа канец месяца. — Калі ён вяртаўся ўвечары, у яго заўсёды заставаліся грошы? — За вылікам тых, што ён плаціў за метро і цыгарэты. А на цягнік у яго праязны. Яна не рашалася пакласці кашалёк сабе ў сумку. — Напэўна, ён вам яшчэ патрэбны? — Пакуль што патрэбны. — Я ніяк не магу зразумець, чаму ў яго гэтыя гальштук і чаравікі. I чаму, калі ўсё гэта здарылася, ён не быў у сябе ў магазіне?.. Нічога не адказаўшы, Мэгрэ папрасіў яе распісацца на бланках. — Вы паедзеце дамоў? — Калі мы зможам забраць цела? — Напэўна, праз дзень ці два. — Яго будуць ускрываць? — Магчыма. Але не абавязкова. Пані Турэ паглядзела на гадзіннік. — Праз дваццаць хвілін адыходзіць наш цягнік,— сказала яна сястры і звярнулася да Мэгрэ: — Ці не маглі б вы давезці нас да вакзала? — Ты не будзеш чакаць Моніку? — запыталася ў пані Турэ сястра. — Яна можа вярнуцца сама. Вяртаючыся з Ліёнскага вакзала ў паліцыю, Мэгрэ і Сантоні яшчэ раз зірнулі з машыны сёстрам услед. — Ведзьма! — прабурчаў Сантоні па дарозе з вакзала на набярэжную Арфэўр.— Нябозе, відаць, было не надта весела. — Ва ўсякім разе, з ёю. — Што вы думаеце пра гэтыя чаравікі? Калі б яны былі новыя, можна было б падумаць, што ён купіў іх сёння... — Наўрад ці. Ен не пасмеў бы. А цікава, ці падобная на маці дачка? Заехалі ў піўную перакусіць. Мэгрэ патэлефанаваў жонцы і сказаў, што не ведае, калі вернецца. Калі яны пад’ехалі да камісарыята, вартавы-паліцэйскі паведаміў Мэгрэ: — Вас пыталася нейкая дзяўчына. Кажа, што вы яе выклікалі. Я адправіў яе ў вашае бюро. — Даўно? — Хвілін дваццаць назад. Туман зноў змяніўся дажджом, і пыльныя прыступкі лесвіцы стракацелі мокрымі слядамі. Большасць пакояў ужо апусцела. Але ў некаторых яшчэ гарэла святло. — Мне застацца з вамі? — спытаўся Сантоні. Мэгрэ кіўнуў. Раз ужо пачаў расследаванне з ім — будзе з ім і працягваць. У чакальні сядзела дзяўчына ў блакітным капялюшыку. Твар з-за слабага святла разгледзець было цяжка. Дзяжуряы, які чытаў вячэрнюю газету, далажыў: — Гэта да вас, шэф. — Я ведаю. Звяртаючыся да дзяўчыны, Мэгрэ запытаўся: — Панна Моніка? Хадземце, калі ласка, у мой кабінет. Мэгрэ запаліў настольную лямпу. Святло ўпала на крэсла, і, калі камісар прапанаваў дзяўчыне сесці, то адразу заўважыў сляды слёз на яе твары. — Дзядзька ўсё мне сказаў. Мэгрэ загаварыў не адразу, прыгледзеўся да дзяўчыны. Яна, як і маці, трымала ў руцэ насоўку, але сціскала яе неяк па-дзіцячы, усё роўна як мяла камяк пластыліну. — Я думала, што заспею маму ў вас. — Яна паехала дадому. — Як яна?.. Ен не ведаў, што адказаць. — Ваша маці — мужная жанчына. Моніка здалася камісару абаяльнай: непадобная да маці, праўда, таксама ў целе. На ёй быў велымі элегантны касцюм, што здзівіла Мэгрэ: пакупка, відавочна, была зроблена ў дарагім магазіне. — Каму ж спатрэбілася ягонае жыццё? — Слёзы зноў з’явіліся ў яе на вачах. Камісару чамусьці здавалася, што яна не зусім шчырая. Маці таксама трымалася насцярожана, аднак калі ўлічыць характар, у якім Мэгрэ паспеў сёе-тое ўгледзець, то яе можна было зразумець. Пані Турэ здавалася ганебным, што яе мужа зарэзалі ў нейкім цёмным тупіку. Яна заціснула жыццё, і сваё, і сваёй сям’і, у строгія рамкі, і гэтая смерць выходзіла з іх. Ды яшчэ гэтыя жоўтыя чаравікі і амаль што чьірвоны гальштук! А дачка нібыта баялася пытанняў. — Вы добра ведалі бацьку? — Ну... вядома... — Вы, пэўна, ведалі яго так, як дзеці ведаюць сваіх бацькоў. А я пытаюся ў вас, ці давяраўся ён вам, ці гаварыў з вамі пра сваё асабістае жыццё... — Ен быў добры бацька. — Ен быў шчаслівы? — Напэўна. — Вы калі-небудзь сустракаліся ў Парыжы? — He разумею. Вы маеце на ўвазе на вуліцы? — Я ведаю, што вы вярталіся дамоў рознымі цягнікамі. Але вы маглі калі-нікалі разам абедаць. — Задаралася. — Часта? — He. Рэдка. — Вы заходзілі да яго ў магазін? Дзяўчына вагалася. — Мы сустракаліся ў рэстаране. — Вы званілі яму? — Ніколі. — Калі вы абедалі з ім апошні раз? — Некалькі месяцаў назад. Да адпачынку. — Дзе? — У «Эльзасе». Гэта рэстаранчык на Севастопальскім бульвары. — Ваша маці ведала пра гэта? — He памятаю. Думаю, я ёй казала. — Ваш бацька быў вясёлы чалавек? — Вясёлы. Ва ўсякім разе, на маю думку. — А здароўе ў яго было добрае? — Ён ніколі не хварэў. — Сябры ў яго былі? — Мы бывалі пераважна ў маіх цётак і дзядзькоў. — Яны жывуць у Жувізі? — Так, непадалёк ад нас. Дзядзька Альбэр, муж цёткі Жанны, і сказаў мне, што бацьку забілі. — I шмат іх у вас? — Дзве цёткі і два дзядзькі. Цётка Сэліна з дзядзькам Жульенам жывуць трохі далей. Дзядзькі абодва чыгуначнікі. — Панна Моніка, а ці сустракаецеся вы з якім-небудзь маладым чалавекам? Дзяўчына сумелася. — He будзем зараз пра гэта. Мне трэба паглядзець на бацьку? — Вы што маеце на ўвазе? — Як я зразумела з дзядзькавых слоў, мне трэба будзе апазнаць цела. — Ваша маці і цётка зрабілі ўжо гэта. Але, калі вы хочаце... — He. Я ўбачу яго дома. — Пачакайце яшчэ трохі, панна Моніка. Вам прыходзілася сустракаць вашага бацьку ў Парыжы ў жоўтых чаравіках? — У жоўтых чаравіках? — паўтарыла яна задуменна. — He зусім жоўтых, хутчэй бэжавых. У мой час, даруйце за выраз, такі колер называлі «дзіцячым паносам». — Нешта не памятаю. — А чырвонага гальштука на ім не заўважылі? — He. — Вы даўно хадзілі ў кіно? — Учора пасля абеду. — У Парыжы? — У Жувізі. — He буду вас больш затрымліваць. Думаю, вы зможаце сесці на цягнік... — Праз трыццаць пяць хвілін. Яна паглядзела на гадзіннік, узнялася, але не пайшла адразу, а затрымалася на імгненне. — Да пабачэння,— сказала яна нарэшце. — Да пабачэння, панна. Дзякую вам. Мэгрэ праводзіў дзяўчыну і зачыніў за ёю дзверы. 2. ПАННА «ІЛЬВІЦА» Мэгрэ, сам не ведаючы чаму, заўсёды вылучаў участак Вялікіх бульвараў паміж плошчаю Рэспублікі і Манмартрам. Уласна кажучы, гэта быў ягоны квартал. Сюды, у кінатэатр на бульвары Бон-Нувэль, непадалёк ад тупічка, дзе забілі Луі Турэ, ён пешшу, пад руку са сваёй жонкаю, заходзіў амаль кожны тыдзень. Побач, якраз насупраць кінатэатра, была піўная, дзе ён любіў перакусіць сасіскамі з капустаю.