КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
У глыбіні душы Вэндзі была на баку хлопчыкаў, але яна імкнулася падтрымліваць бацьку сям’і і не дужа слухала іх нараканні. 110 — Бацька лепей ведае, — заўсёды адказвала яна, як бы сама ні думала. А думала яна, што ёй непрыемна, як індзейцы называюць яе “скво”, то бок “жонка белага мужчыны”. Цяпер мы перанясемся ў вечар, называны ўсімі “Ноч Начэй” за прыгоды, што тады адбыліся, і за іх развязку. Дзень, быццам бы таемна зберагаючы сілы, прайшоў без асаблівых здарэнняў, і індзейцы, захутаныя ў ваўняныя коўдры, трымалі варту, пакуль пад зямлёй вячэралі дзеці — усе, за выключэннем Пітэра, які пайшоў высвятляць, колькі часу. Каб дазнацца пра час на востраве, трэба было знайсці Кракадзіліху і пачакаць непадалёк, пакуль праб’е гадзіннік. Тым разам вячэралі неўзапраўду — сядзелі вакол стала і ласаваліся як след, гаманілі і спрачаліся. Шум, як расказвала потым Вэндзі, быў такі, што можна было аглухнуць. Вядома, галас яе не вельмі турбаваў, ёй проста не падабалася, што яны хапаюць усё абы-як ды раскідваюць, а потым выбачаюцца і спіхваюць на Балабола, маўляў гэта ён штурхануў пад локаць. За сталом было правіла “нельга біцца ў адказ”, а для вырашэння спрэчкі трэба спачатку падняць руку і ветліва звярнуцца да Вэндзі: “Я складаю скаргу на..Але зазвычай хлопчыкі або забывалі выконваць правіла, або рукі ў іх не апускаліся. — Ціха! — закрычала Вэндзі, калі ў дваццаты раз яны не адрэагавалі на просьбу не гаварыць адначасова. — Ты дапіў, Малы, даражэнькі? — He зусім, матуля, — сказаў Малы, зазірнуўшы ва ўяўны кубак. — Ён яшчэ нават не пачаў піць сваё малако, — укруціўся Гузак. Гэта быў паклёп чыстай вады, і Малы не ўпусціў шанец. — Я складаю скаргу на Гузака! — імгненна загарлаў ён. Аднак Джон паспеў падняць руку першым. — Слухаю, Джон. — Mary я сесці на Пітэрава крэсла, раз яго няма? — Сесці на татава крэсла, Джон?! — абурылася Вэндзі. — Ка- нечне, не. — Але ж ён не сапраўдны наш тата, — адказаў Джон. — Ён нават не ведаў, як таты сябе паводзяць, пакуль я яму не паказаў. Гэта было ныццё чыстай вады. — Мы складаем скаргу на Джона, — выпалілі блізняты. Балабол падняў руку. Ён быў самым сціплым і, зрэшты, адзіным з іх, хто ведаў, што такое сціпласць, таму Вэндзі была з ім далікатнай. — А можна мне быць татам? — пацікавіўся Балабол. — Нельга, Балабол. Калі Балабол ужо пачаў гаварыць, што здаралася рэдка, то ён не мог спыніцца і працягваў вярзці далей. — Калі я не магу быць татам, — сказаў ён з нудой, — то, Майкл, можна я замест цябе буду немаўлём? — He, не можна! — капрызна гаркнуў Майкл, які ўжо гушкаўся ў калысцы. — Калі я не магу быць немаўлём, — Балабол гундосіў усё нудней і нудней, — можа быць, тады блізнюком? — Канечне, не, — адказалі блізняты, — гэта вельмі складана — быць блізнюком. — Раз я не магу быць кім-небудзь важным, — не адступаў Балабол, — можа, вы тады паглядзіце, як я раблю фокус? — He, — хорам адказалі ўсе. Тады ён нарэшце супакоіўся: — Я і не спадзяваўся, — скончыў ён. Ізноў усчаўся ранейшы гармідар. — Малы кашляе прама на стол. — А блізняты пачалі з торта! — Кучар узяў і масла, і мёд адразу! — Гузак размаўляе не пражаваўшы. — Я складаю скаргу на блізнят. — Я складаю скаргу на Кучара. — Я скарджуся на Гузака. — От жа гэтыя дзеці, дзеці, — прыгаворвала Вэндзі, — часам я зайздрошчу незамужнім. Яна загадала ім прыбраць са стала і села за працу пры вялікім кошыку са шкарпэткамі, дзе ў кожнай па дзюрцы. 111 112 — Вэндзі, — енчыў Майкл, — я ўжо вырас з калыскі. — Але ў нас абвязкова павінна быць калыска, і каб у ёй нехта жыў, — крыху рэзкавата адказала яна. — А ты самы малы. Разумееш, калыска робіць дом утульным. Пакуль яна цыравала, дзеці гуляліся. Грамада вясёлых твараў, рук ды ног мільгала ў рамантычным святле вогнішча. Гэта была вельмі душэўная сямейная сцэна ў падземным доме, але болып мы такога не ўбачым. Зверху пачуліся крокі, і Вэндзі, будзьце пэўныя, першая пазнала іх. — Дзеці, я чую, тата ідзе. Сустрэньце яго пры дзвярах, яму спадабаецца. Наверсе індзейцы схіляліся перад Пітэрам. — Добра пільнуйце нас, ваяры. Пітэр Пэн усё сказаў. I як шмат разоў дагэтуль, вясёлыя дзеці самі выцягнулі яго з праходу ў дрэве. Як шмат разоў дагэтуль... але больш такое не паўторыцца. Хлопчыкам ён прынёс гарэхаў, а Вэндзі — дакладны час. — Пітэр, ты іх распесціш, чуеш, — нібыта незадаволена сказала Вэндзі. — Ды годзе, старэча, — з усмешкай супакойваў Пітэр, вешаючы сваю зброю на месца. — Гэта я яму расказаў, што мам называюць старэчамі, — шапнуў Майкл Кучару. — Я складаю скаргу на Майкла, — зараз жа заявіў Кучар. Адзін з блізнюкоў падышоў да Пітэра. — Тата, а можна патанцаваць? — Танцуй-танцуй, даражэнькі. — Пітэр быў у добрым гуморы. — Але мы хочам, каб і ты з намі танчыў. Насамрэч Пітэр быў ці не найлепшы танцор з іх усіх, але рабіў выгляд, што ўпарціца. — Я?! Mae старэчыя косткі наробяць грому. — I мама, і мама таксама! — Што? — запярэчыла Вэндзі. — У мамы тут гара работы, не да танцулек. — Але ж сёння суботні вечар, — не адступаў Малы. Хоць гэта быў не зусім суботні вечар, — прынамсі, ніхто не ведаў дакладна, бо яны даўно перасталі лічыць дні, — але заўсёды, калі хацелася зрабіць нешта адмысловае, яны казалі, што гэта суботні вечар, і тады было можна. — Ну, безумоўна, суботні вечар, Пітэр, — змякчылася Вэндзі. — Танцы з такімі фігурамі, як у нас, Вэндзі! — Але ж тут усе свае. — Твая праўда. I тады яны дазволілі дзецям танцаваць, але толькі пасля таго, як яны надзенуць піжамы. — Ну, старэча, — звярнуўся Пітэр да Вэндзі, грэючыся каля каміна і гледзячы, як яна выварочвае падраную панчоху. — Няма нічога прыямнейшага ўвечары пасля дзённых клопатаў, чым адпачыць пры агні з малымі пад бокам. — Сапраўды, прыемна, — Вэндзі была задаволеная. — Пітэр, ты прыкмеціў, што ў Кучара твой нос? — А Майкл становіцца падобны да цябе. Вэндзі падышла да яго і паклала руку яму на плячо. — Дарагі Пітэр, — сказала яна, — з гэтай вялікай сям’ёй я ўжо зусім не тая. Табе не хочацца мяне памяняць? — He, Вэндзі. Вядома, ён не хацеў ніякіх перамен, але глядзеў на яе, нервова міргаючы, быццам правяраў, спіць ён ці не. — Пітэр, што такое? — Я проста думаў, — сказаў ён крыху спалохана, — гэта ж толькі гульня, што я іхні бацька? — Толькі гульня, — асцярожна адказала Вэндзі. — Проста разумееш, — збянтэжна працягнуў ён, — мне падалося на нейкі момант, што калі я сапраўдны бацька, то значыць, я дужа стары. — Але яны нашы дзеці, Пітэр, твае і мае. — Але ж не сапраўдныя, Вэндзі? — ён быў устрывожаны. — He, калі табе не хочацца, — адказала яна і пачула, як ён з палёгкай уздыхнуў. — Пітэр, — спытала яна, спрабуючы гаварыць рашуча, — а як ты да мяне ставішся? 113 — Як верны сын, Вэндзі. — Усё ясна, — сказала яна і села за шытво ў супрацьлеглым баку пакоя. — Ты такая дзіўная, — ён быў збіты з панталыку. — I Тыгровая Лілея такая ж самая. Яна кажа, што хоча быць для мяне кімсьці, але не мамай. — Вядома ж, не мамай, — адказала Вэндзі, як бы падкрэсліваючы кожнае слова. Цяпер стала зразумела, чаму яна насцярожана пазірала на індзейцаў. — А кім тады яшчэ? — He нам, дзяўчатам, вам пра гэта казаць. — Калі так, — крыху раздражнёна загаварыў Пітэр, — то, магчыма, Дзінь мне патлумачыць. — Патлумачыць, Дзінь табе ўсё патлумачыць, — сказала Вэндзі з пагардай. — Сціпласць — не ейны канёк. Дзінь, якая ў гэты час была ў сваіх пакоях і падслухоўвала размову, прапішчэла нешта дзёрзкае. — Яна кажа, што ганарыцца сваёй нясціпласцю, — пераклаў Пітэр. I тут яму ў галаву прыйшла нечаканая ідэя. — Можа, Дзінь захоча быць мне за маму? — Ну ты і ёлупень, — гнеўна кінула Дзінь. Яна так часта гэта паўтарала, што Вэндзі разумела гэтую фразу без перакладу. — Нават я амаль згодная з ёй, — гаркнула Вэндзі. Можаце сабе ўявіць — Вэндзі гаркнула? Але яна была вельмі разнерваваная і, безумоўна, нават не здагадвалася, што з імі здарыцца яшчэ да світанку. Калі б яна ведала, то ні ў якім разе не гаркала б. I ніхто не здагадваўся. Магчыма нават, што не здагадвацца было лепей. Няведанне падаравала ім на адну шчаслівую гадзіну болей. I паколькі гэтай гадзіне наканавана быць апошняй, давайце проста парадуемся, што ў ёй было ажно 60 шчаслівых хвілін. Яны пяялі ды танчылі ў піжамах. Песенька была жартоўна-страшлівая, і, спяваючы, яны рабілі выгляд, што баяцца 115 ўласных ценяў, не падазраючы, што цені хутка завіснуць непасрэдна па-над імі і іх апануе непадробны страх. Го, якім шумным і вясёлым выйшаў танец, калі яны таўклі адзін аднаго і на ложку, і па ўсім пакоі! Праўда, ён болып нагадваў бойку падушкамі, і калі танцы скончыліся, то падушкі ледзь не самі прасілі яшчэ трошкі паваяваць, як таварышы, што бачацца апошні раз. А якія забаўныя гісторыі расказвалі хлопчыкі перад тым, як Вэндзі пачынала баяць свае аповеды на сон! Нават Малы спрабаваў у тую ноч нешта расказаць, але пачатак быў такім жахліва нудным, што гэта ўразіла нават самога мальца, і ён ахвотна прапанаваў: — Нейкі дурацкі пачатак, давайце прыкінемся, быццам гэта канец. Тады нарэшце яны ўсе палеглі ў ложак, каб слухаць Вэндзіны гісторыі, якія яны любілі больш за ўсё на свеце, а Пітэр усім сэрцам ненавідзеў. Звычайна, калі яна пачынала іх расказваць, ён сыходзіў з дому або затыкаў вушы. I, можа быць, калі б ён гэтым разам зрабіў або першае, або другое, яны ўсё яшчэ маглі б быць на востраве. Але ў Ноч Начэй Пітэр застаўся сядзець на зэдліку. I мы ўбачым, да чаго гэта прывяло. — Што ж, слухайце, — распачала Вэндзі, пасадзіўшы Майкла на каленкі, астатнія сямёра хлопчыкаў ляжалі ў ложку. — Жыў сабе адзін мужчына... — Няхай лепш гэта будзе жанчына, — прапанаваў Кучар. — А я хачу, каб гэта быў белы пацук, — адгукнуўся Гузак. — Цішэй, — зрабіла заўвагу мама Вэндзі. — Жанчына там таксама была... — О, матулечка, — заенчыў адзін з блізнят, — ты маеш на ўвазе, жанчына таксама ёсць! Яна ж не памерла, не? — Ды не, не памерла. — Ура, яна не мёртвая! — узрадаваўся Балабол. — А ты што думаеш, Джон? — Я таксама рады. — А ты рады, Гузак? П7 — A то. — А вы радыя, блізнюкі? — Мы радыя. — Ох, даражэнькія, — уздыхнула Вэндзі. — Так, давайце там трохі цішэй, га? — азваўся Пітэр.