КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Цяпер у дзіцячым пакоі стаяла ўсяго два ложкі, — Джэйн і ейнай нянькі. Сабачая будка знікла, бо Нэны таксама не стала. Яна памерла старой, і ў канцы жыцця з ёй было надта цяжка дамовіцца — яна была цвёрда ўпэўненая, што ніхто, апрача яе, не разбіраецца ў доглядзе за дзецьмі. Раз на тыдзень у нянькі Джэйн быў выходны, і тады Вэндзі сама ўкладала дачку спаць. Гэта быў час гісторый. Джэйн прыдумала залазіць разам з мамай з галавой пад прасціну, быццам гэта намёт, і ў жудаснай цемры шаптаць: — Што мы цяпер бачым? — Здаецца, сёння я нічога не бачу, — сказала Вэндзі, упэўненая, што калі б тут была Нэна, іх перашэпты на гэтым і скончыліся б. — He, ты бачыш, — працягвала Джэйн, — бачыш, як ты была маленькай дзяўчынкай. — Гэта было так даўно, даражэнькая, — казала Вэндзі. — Гэх, як жа ляціць час! — Ён ляціць туды ж, куды ляцела ты, калі была дзяўчынкай? — спытала маленькая хітруння. — Ляціць, туды ж, куды і я? Ведаеш, Джэйн, часам я пачынаю сумнявацца: а ці сапраўды я лятала? — Канечне, ты лятала. — Гэх, шчаслівыя дні, калі я ўмела лятаць! — А чаго ты цяпер не лётаеш, мама? — Бо я вырасла, доня. Калі людзі вырастаюць, яны забываюць, як гэта робіцца. — А чаму яны забываюць? — Бо толькі вясёлыя, нявінныя і бессардэчныя ўмеюць лятаць, а дарослыя больш не такія. — А як гэта — “вясёлы, нявінны і бессардэчны”? Я таксама хачу быць вясёлай, нявіннай і бессардэчнай. А часам Вэндзі прызнаецца, быццам нешта бачыць. — Здаецца, — кажа яна, — я бачу гэты дзіцячы пакой. — Здаецца, гэта ён, — адказвае Джэйн. — А далей? I тут пачынаецца вялікая начная прыгода: Пітэр залятае ў пакой, шукаючы свой цень. — Дурны малец, — гаворыць Вэндзі, — ён спрабаваў прыляпіць яго мылам, а калі не выйшла — сеў і заплакаў, а потым я яму прышыла яго. — Ты ўсё прапускаеш, — перапыняе яе Джэйн, якая ведае гэтую гісторыю лепей за маму. — Калі ты заўважыла, як ён сядзіць на падлозе і румзае, што ты сказала? — Я села на ложку і спытала: “Хлопчык, чаму ты плачаш?” — Ага, вось так было, — сказала Джэйн, дыхаючы з хваляваннем. — А потым мы паляцелі за ім у Неверляндыю, да фей, і піратаў, і індзейцаў, і да русалчынай затокі, і да падземнага дома, і да маёй хаткі. — Ara! А што табе ў Неверляндыі падабалася больш за ўсё? — Думаю, больш за ўсё я любіла падземны дом. — Ага, я таксама. А якія былі апошнія словы, што табе Пітэр сказаў? — Апошнія ягоныя словы былі: “Заўсёды мяне чакай, і тады аднойчы ты пачуеш маё «кукарэку»”. — Правільна. — Але, на жаль, ён забыўся пра мяне, — сказала Вэндзі з усмешкай. Яна была дастаткова дарослай, каб усміхнуцца. — А як гучала тое кукарэканне? — спытала аднойчы Джэйн. — Яно гучала так, — сказала Вэндзі і паспрабавала пераняць Пітэрава “кукарэку”. — He, не так, — сур’ёзна запярэчыла Джэйн, — вось як трэба, — і яна пракукарэкала нашмат лепей за маці. 183 184 Вэндзі была крыху ўражаная: — Дарагая, як ты так навучылася? — Я проста часта чую гэта ў сне, — патлумачыла Джэйн. — Ах, праўда, многія дзяўчаткі чуюць Пітэрава “кукарэку” ў сне, але я адзіная, хто чуў яго наяве. — Табе пашанцавала, — адказала Джэйн. А потым аднойчы ноччу здарылася бяда. Стаяла вясна, Вэндзі акурат скончыла баяць дачцэ казку, і Джэйн цяпер спала ў пасцелі. Вэндзі сядзела на падлозе, блізютка да каміна, каб зручней было цыраваць, бо астатняе святло ў дзіцячым пакоі пагасілі. I раптам яна пачула кукарэканне. Тады акно расчынілася, як даўным-даўно, і Пітэр зваліўся на падлогу. Ён быў такі ж самы, як і заўсёды, і Вэндзі адразу заўважыла, што зубы ў яго ўсё яшчэ малочныя. Пітэр заставаўся маленькім хлопчыкам, а яна вырасла. Яна застыла ля агню, баючыся паварушыцца, бездапаможная і вінаватая дарослая жанчына. — Здарова, Вэндзі, — павітаўся ён, не заўважыўшы ніякіх пераменаў, бо думаў толькі пра сябе, да таго ж, у цьмяным святле белая сукенка магла яму падацца начнушкай, у якой ён упершыню яе сустрэў. — Прывітанне, Пітэр, — слабым голасам адказала яна, спрабуючы сціснуцца, каб здавацца меншай. Штосьці ўнутры яе крычала: “Цётка, выпусці мяне, выпусці!” — А дзе Джон? — спытаў ён, заўважыўшы, што трэцяга ложка няма. — Джон тут болей не жыве, — выдыхнула яна. — А Майкл спіць? — спытаў ён, бесклапотна пазіраючы на Джэйн. — Спіць, — сказала Вэндзі і адразу зразумела, што здраджвае і Джэйн, і Пітэру. — Гэта не Майкл, — яна хутка паправілася, каб яе не паспелі папракнуць. Пітэр глянуў: — Ого, нехта новы? — Так. — Хлопчык ці дзяўчынка? — Дзяўчынка. Канец, цяпер ён усё зразумее. Але дзе там! — Пітэр, — яна памірала ад хвалявання, — ты думаеш, што я палячу разам з табой? — Ну, канечне, я таму і прыйшоў. — А потым крыху сувора дадаў: — Ты што, забылася пра вясновую прыборку? Вэндзі разумела: няма сэнсу тлумачыць, што ён прапусціў занадта шмат гэткіх прыборак. — Я не магу пайсці, — вінавата адказала яна. — Я развучылася лятаць. — Тады давай я зноў па-хуткаму цябе навучу. — О Пітэр, не пераводзь на мяне чароўны пыл. Яна ўзнялася, і цяпер ужо ён спалохаўся. — Гэта што такое? — ускрыкнуў Пітэр і адступіў назад. — Я запалю святло, і тады ты сам убачыш. Ці не ўпершыню ў жыцці Пітэру было сапраўды страшна. — He трэба святла! — выкрыкнуў ён. Вэндзі пагладзіла па валасах няшчаснага хлопчыка. Яна больш не была той маленькай дзяўчынкай з разбітым сэрцам — яна стала дарослай жанчынай, якая ўсміхалася, прыгадваючы маленства, але ўсміхалася са слязьмі на вачах. Яна запаліла святло, і Пітэр пабачыў. Ен застагнаў ад болю, і калі высокая дзівосная істота нахілілася, каб падняць яго на рукі, ён рэзка хіснуўся назад. — Што гэта? — крыкнуў ён ізноўку. Яна павінна была патлумачыць яму. — Я дарослая, Пітэр. Мне намнога больш за дваццаць. Я даўно-даўно вырасла. — Але ж ты абяцала не расці! 188 — Я нічога не магла зрабіць. Цяпер я замужняя жанчына, Пітэр. — He, няпраўда. — Праўда. I маленькая дзяўчынка ў ложку — гэта мая дачка. — He, няпраўда. Але ўсё ж такі ён, здаецца, паверыў. Ён падышоў да дзіцяці ў ложку і дастаў кінжал. Канечне, ён не ўдарыў. Замест гэтага ён сеў на падлогу і зароў, а Вэндзі не ведала, як яго суцешыць, — хаця раней бы яна справілася з гэтым без праблем. Цяпер жа яна была звычайнай жанчынай, а таму выбегла з пакоя, каб сабрацца з думкамі. Пітэр працягваў плакаць, і неўзабаве румзанне абудзіла Джэйн. Яна села на ложку і зацікаўлена залыпала вачыма. — Хлопчык, — спытала яна, — чаму ты плачаш? Пітэр устаў і пакланіўся ёй, і яна пакланілася яму з ложка. — Здароў, — сказаў ён. — Прывітанне, — адказала Джэйн. — Мяне завуць Пітэр Пэн, — прадставіўся ён. — Я ведаю. — Я вярнуўся па сваю маму, — патлумачыў Пітэр, — каб забраць яе ў Неверляндыю. — Так, я ведаю, — сказала Джэйн і дадала: — Я цябе чакала. Калі прысаромленая Вэндзі вярнулася, то пабачыла, як Пітэр сядзіць на спінцы ложка і весела кукарэкае, а Джэйн у піжаме лятае па пакоі з непрыхаваным захапленнем. — Вось мая мама, — абвесціў Пітэр. Тады Джэйн апусцілася і стала побач, гледзячы на яго тым самым позіркам, які ён любіў бачыць у вачах усіх лэдзі. — Яму вельмі патрэбна мама, — сказала Джэйн. — Я ведаю, — сумна прызналася Вэндзі, — я ведаю гэта як ніхто іншы. — Бывай, — сказаў ён Вэндзі і падняўся ў паветра, а бессаромная Джэйн узляцела следам — цяпер ёй здавался, што лятаць прасцей, чым хадзіць. Вэндзі кінулася да акна, каб яны не выскачылі. — He, не, — плакала яна. — Гэта толькі на час прыборкі, — упрошвала Джэйн, — ён хоча, каб я заўжды прыбіралася ў яго вясной. — Як бы я хацела паляцець з вамі, — уздыхнула Вэндзі. — Але ж ты не ўмееш лятаць, — сказала Джэйн. Вядома, урэшце Вэндзі дазволіла ім паляцець разам. Апошняе, што мы бачым, — яна стаіць ля акна і назірае, як двое нягоднікаў адлятаюць у глыб нябёсаў, пакуль не становяцца маленькімі, як зоркі. Калі прыгледзецца да Вэндзі, то адразу бачна, як ейныя валасы робяцца ўсё бялейшымі і бялейшымі, а постаць зноў памяншаецца, бо ўсё гэта здарылася вельмі даўно. Джэйн сама цяпер дарослая, у яе ёсць дачка Маргарэт. Кожны раз, калі вясной трэба прыбірацца ў хатцы (апроч гадоў, калі ён забываецца), Пітэр прылятае па Маргарэт ды забірае яе ў Неверляндыю, дзе тая апавядае яму гісторыі пра яго самога — ён слухае іх з асаблівым задавальненнем. Калі Маргарэт вырасце, у яе будзе дачка, якая таксама стане Пітэравай мамай, і гэтак будзе доўжыцца давеку, пакуль дзеці будуць вясёлымі, нявіннымі і бессардэчнымі. Пітэр Пэн уварваўся 7 Цень 1 8 Паляцелі! Паляцелі! 29 Палёт 46 Востраў насамрэч 5 7 Хатка для Вэндзі 70 Падземны дом 80 Русалчына затока 89 Нявер-птушка 103 Шчаслівая сям’я 109 Вэндзіна гісторыя 117 Дзеці ў палоне 128 Вы верыце ў фей? 134 Пірацкі карабель 144 “Або Крук, або я!” 153 Вяртанне дадому 166 Калі Вэндзі вырасла 176 Літаратурна-мастацкае выданне Бары Джэймс Мэцью Пітэр Пэн Пераклад з англійскай Уладзя Лянкевіча 12+ Адказны за выпуск Генадзь Вінярскі Рэдактары Ганна Янкута, Паліна Грынчанка Мастак Кацярына Дубовік Вёрстка Валерыя Шкляр Карэктар Алена Пятровіч Падпісана да друку 20.11.2017. Фармат 84x108/16. Друк афсетны. Папера афсетная. Ум. друк. арк. 20,16. Ул.-выд. арк. 13,98. Наклад 1000 ас. (1 з-д — 1-800). Замова 1426. ПУП “Кнігазбор”. Пасведчанне аб дзяржаўнай рэгістрацыі выдаўца, вытворцы, распаўсюдніка друкаваных выданняў № 1/377 ад 27.06.2014. Вул. Я. Лучыны, 38-93, 220112, Мінск. Тэл./факс (017) 207-62-33, тэл. (029) 772-19-14, 682-83-86. E-mail: bkniha@tut.by Надрукавана ў друкарні ПУП “Джы энд Дзі”. Пасведчанне аб дзяржаўнай рэгістрацыі выдаўца, вытворцы, распаўсюдніка друкаваных выданняў № 2/36 ад 13.01.2014. Вул. Бурдзейнага, 37-191, 220136, Мінск.