КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Потым зайшла місіс Дарлінг, у белай вечаровай сукенцы. Яна адзелася раней, бо Вэндзі вельмі падабалася глядзець на матулю ў вечаровым уборы, з падоранымі Джорджам каралямі. На руцэ ў місіс Дарлінг быў бранзалет Вэндзі, які яна пазычыла ў дачкі на вечар. Вэндзі страшна радавалася, калі мама прасіла яе аб гэтым. Двух старэйшых дзяцей маці заспела за гульнёй у яе саму і бацьку: яны разыгрывалі сцэну нараджэння Вэндзі, і якраз гаварыў Джон: — Я рады паведаміць, місіс Дарлінг, што вы сталі мамай, — прамовіў ён адзін у адзін, як сказаў бы гэта сам містар Дарлінг. Вэндзі радасна танцавала так, як бы гэта рабіла сапраўдная місіс Дарлінг. А потым нарадзіўся Джон — урачыста, як і мусяць нараджацца хлопчыкі. Тады з ванны прыйшоў Майкл і папрасіў, каб яго таксама нарадзілі, але Джон рэзка адказаў, што яны больш не хочуць дзяцей. Майкл ледзь не плакаў: “Ніхто мяне не хоча!” I тут, вядома, лэдзі ў вечаровай сукенцы не магла застацца ўбаку. — Я хачу, — выгукнула яна, — я так хачу трэцяе дзіця! — Хлопчыка ці дзяўчынку? — без асаблівай надзеі ўдакладніў Майкл. — Хлопчыка. Тады ён кінуўся да мамы ў абдымкі. Здавалася б, зусім драбяза, няма чаго цяпер і ўзгадваць. Але не такая ўжо драбяза для апошняй ночы Майкла дома. Яны ўспаміналі ды ўспаміналі. — Гэта акурат тады я ўварваўся як ураган, так? — дакараў сам сябе містар Дарлінг. Тады ён сапраўды ледзь не маланкамі страляў. Зрэшты, і яго можна апраўдаць. Містар Дарлінг таксама збіраўся ў госці, і ўсё ішло як мае быць, пакуль ён не ўзяўся за гальштук. Цяжка паверыць, але гэты самавіты мужчына, які разбіраўся ў акцыях і аблігацыях, не мог справіцца са звычайным гальштукам. Часам той даваўся яму без пярэчанняў, але здараліся выпадкі, калі для ўсіх было б лепей, каб ён засунуў свой гонар за пояс і надзеў гальштук з гатовым вузлом. Гэта быў якраз той выпадак. Містар Дарлінг уляцеў у дзіцячы пакой, патрасаючы скамечаным гальштукам. — Што такое, што здарылася, татачка? — Што здарылася?! — ён крычаў, ён насмарэч крычаў. — Гэты гальштук, ён перастаў завязвацца! — надзвычай з’едліва працягнуў ён. — На маёй шыі — ніяк! А вось на слупку ложка — калі ласка! Так, я дваццаць разоў завязаў яго на слупку, але на ўласнай шыі — ні разу! Колькі можна! Ён вырашыў, што місіс Дарлінг не дастаткова глыбока прачула ягоную роспач, і выдаў грозную тыраду: — Я папярэджваю: калі гэты гальштук не будзе ў мяне на шыі, то мы не пойдзем ні на якую вячэру, а калі мяне не будзе на вячэры сёння, то я больш ніколі не пайду на працу, а калі я не пайду больш на працу, мы памрэм з голаду, а дзеці пойдуць жабраваць. Але місіс Дарлінг заставалася стрыманай. — Дай паспрабую, любы, — сказала яна, бо менавіта дзеля гэтага ён сюды і прыйшоў, і спакойна завязала яму гальштук сваімі прыгожымі рукамі, пакуль дзеці стаялі вакол і глядзелі, чым усё закончыцца. Некаторых мужчын зачапіла б тая лёгкасць, з якой яна справілася з задачай, але містар Дарлінг быў для такога надта лагодны. Ён проста як нічога ніякага падзякаваў жонцы, ураз забыўшыся на гнеў, а ў наступнае імгненне ўжо радасна танчыў па пакоі з Майклам на плячах. — Як мы дурэлі, — успамінаў цяпер містар Дарлінг. — Нашы апошнія забавы! — уздыхнула місіс Дарлінг. — Джордж, а памятаеш, як Майкл раптам кажа мне: “Мам, а як ты са мной пазнаёмілася?” — Памятаю! — Яны тады былі такімі мілымі, праўда, Джордж? — Мілымі і галоўнае нашымі, нашымі! А цяпер іх няма. Гулі скончыліся, калі з’явілася Нэна, і, на вялікі жаль, містар Дарлінг накінуўся на яе за поўсць на штанах. Гэта былі не проста 21 22 новыя порткі — гэта былі першыя ягоныя порткі, на якія трапіла сабачае валоссе, і ён ледзь не плакаў, нават губы кусаў, каб стрымаць слёзы. Натуральна, місіс Дарлінг усё пачысціла адмысловай шчоткай, але муж не мог спыніцца: маўляў, сабака не можа рабіць за няньку ў доме. — Джордж, Нэна — гэта сапраўдны скарб. — He ведаю, але ў мяне часам такое ўражанне, быццам яна гадуе нашых дзяцей, як шчанюкоў нейкіх. — Ды што ты, дарагі, яна разумее, што яны людзі. — Я сумняюся, — прамовіў містар Дарлінг, — вельмі сумняюся. I тады місіс Дарлінг адчула, што зараз трэба расказаць пра хлопчыка-незнаёмца. Спачатку муж паставіўся да гісторыі абыякава, але калі яна дастала з шуфляды цень, задумаўся. — “Я яго, канечне, не ведаю, — гаварыў ён, уважліва даследуючы цень, — але выглядае на нейкага прайдзісвета”. — Памятаеш, мы абмяркоўвалі гэта, — сказала місіс Дарлінг, — і тады Нэна зайшла з мікстурай для Майкла. Болып табе не давядзецца насіць бутэлечкі ў зубах, Нэна. Гэта ўсё я вінаватая. Містар Дарлінг быў сур’ёзным чалавекам, але няма сумневу, што з гэтымі лекамі ён абышоўся па-дурацку. Калі ў яго і была нейкая слабіна, то вось якая: ён быў упэўнены, што ўмее мужна прымаць лекі. I таму, калі Майкл адмовіўся піць змесціва лыжкі, якую паднесла ў зубах Нэна, ён з дакорам сказаў сыну: — Майкл, будзь мужчынам. — He буду, не буду, — не слухаўся Майкл. Місіс Дарлінг выйшла з пакоя па цукерку для малога, але містар Дарлінг палічыў гэта праявай мяккацеласці. — Дарагая, хопіць яго песціць, — ён крыкнуў ёй услед. — Майкл, калі я быў твайго ўзросту, я піў любыя лекі, нават не пікнуўшы. Я толькі казаў: “Дзякуй, мама, дзякуй, тата, што далі мікстуру, каб я ачуняў”. Ен сапраўды верыў, што так і было, у тое ж верыла і Вэндзі, якая ўжо паспела пераапрануцца ў начную сарочку і пачала падбадзёрваць Майкла: — Лекі, якія часам п’е тата, нашмат гідчэйшыя, праўда, тата? — Наймярзотнейшыя, — адважна прамовіў містар Дарлінг, — я прыняў бы іх зараз дзеля цябе, Майкл, калі б толькі бутэлечка не згубілася. Вядома, бутэлечка не гублялася, проста неяк сярод ночы містар Дарлінг адчыніў шафу і схаваў свае лекі ў самы дальні куток на верхняй паліцы. Аднак ён не разлічыў, што дбайная служка Ліза знойдзе іх і верне на месца ў ваннай. — Я ведаю, дзе яны, татка, — Вэндзі заўжды была рада дапамагчы. — Я прынясу. Дачка пабегла, а ён не паспеў яе спыніць, таму настрой у яго ўпаў. — Джон, — задрыжаў у яго голас, — гэта наймярзотнейшыя, самыя ліпкія і салодкія лекі на свеце. — Тата, гэта ж раз-раз — і ўсё, — весела кінуў Джон і пайшоў падганяць Вэндзі. — Ну як я, хутка? — запыхалася ад бегу Вэндзі. — Нават занадта, — адказаў бацька з паказной ветлівасцю, праўда, Вэндзі гэтага не заўважыла. — Спачатку Майкл, — пастанавіў ён. — Спачатку тата, — сказаў недаверлівы ад прыроды Майкл. — Мяне на ваніты пацягне, ты ж ведаеш, — папярэдзіў містар 23 24 Дарлінг. — Тата, давай ужо, — не стрымаўся Джон. — Лепей памаўчы, Джон, — абсек бацька. — Я думала, татка, гэта для цябе не праблема, — разгубілася Вэндзі. — Няважна, — адказаў ён. — Важна тое, што ў маёй бутэлечцы больш, чым у Майклавай лыжцы, — ён ледзь не лопнуў ад гонару. — А гэта несправядліва. Я буду паўтараць да свайго апошняга ўздыху: гэта — несправядліва! — Тата, я чакаю, — халодна сказаў Майкл. — Я рады, што ты чакаеш, — я таксама чакаю. — Наш татка — баязлівец. — Сам ты баязлівец. — Я не баюся. — Быццам я баюся. — Ладна, тады пі. — Сам пі. У гэты момант Вэндзі прыйшла да галавы выдатная ідэя: — А давайце вы вып’еце лекі адначасова? — Цудоўна, — падтрымаў містар Дарлінг. — Майкл, ты гатовы? Вэндзі адлічыла раз-два-тры — і Майкл сваё выпіў, а бацька плескануў сваё за спіну. Майкл злосна залямантаваў, а Вэндзі ўсклікнула: “Тата!” — Што ты хацела сказаць сваім “Тата!”? — раззлаваўся містар Дарлінг. — Годзе крычаць, Майкл, я збіраўся выпіць, але... бутэлька выслізнула з рук. Усе трое вельмі непрыязна паглядзелі на бацьку, і гэта было жудасна. — Паслухайце, — пачаў апраўдвацца ён, калі Нэна пайшла ў ванную. — Я прыдумаў файны жарт. Нальем лекі ў Нэніну міску, а яна падумае, што гэта малако, і вып’е! Мікстура сапраўды была малочнага колеру, але пачуццё гумару ў дзяцей было не ад бацькі, і яны з дакорам глядзелі, як ён налівае лекі Нэне. — Ай смеху будзе! — няўпэўнена сказаў ён, а дзеці не наважыліся выкрыць яго, калі вярнуліся місіс Дарлінг і Нэна. — Нэна, добры цюцька, — пагладжваў ён сабаку, — я табе малачка наліў. Нэна завіхляла хвастом, падбегла да мікстуры і пачала хлябтаць. Рэзка спынілася, кінула позірк на містара Дарлінга, зусім не злосны — але ў яе на вачах выступілі слёзы, што прымушаюць нас шкадаваць высакародных сабак, — крутнулася і схавалася ў будцы. Містару Дарлінгу стала страшна сорамна, але ён не хацеў у гэтым прызнавацца. У гнятлівай цішыні місіс Дарлінг панюхала міску. — О, Джордж, — усклікнула яна, — гэта ж твае лекі! — Гэта быў проста жарт, — роў ён, пакуль місіс Дарлінг суцяшала хлопчыкаў, а Вэндзі абдымала Нэну. — Цудоўна, — у яго голасе чулася горыч, — я тут з апошніх сіл выбіваюся, каб трохі павесяліць усіх у гэтым доме. Вэндзі працягвала абдымаць Нэну. — Канечне, — крычаў містар Дарлінг. — Суцяшайце яе! А мяне хто суцешыць? Што вы, што вы! Я ўсяго толькі нейкі кармілец, нашто мяне суцяшаць — нашто?! — Джордж, — упрошвала яго місіс Дарлінг, — цішэй, цябе пачуюць служкі. — Неяк так выйшла, што адзіную служку Лізу яны пачалі называць у множным ліку. — Ну і няхай! — гарачліва адказаў ён. — Няхай хоць усяму свету раскажуць. Але я больш не дапушчу, каб сабака гаспадарыў у маім доме. Дзеці плакалі, Нэна ўмольна падбегла да яго, але ён адмахнуўся ад яе. Ён ізноў адчуў у сабе сілы: — Няма чаго тут, — крычаў ён, — тваё месца на двары, вось і адпраўляйся туды, зараз жа! — Джордж, Джордж, — шаптала місіс Дарлінг, — ты памятаеш, што я табе казала пра хлопчыка-незнаёмца. На жаль, ён яе ўжо і слухаць не слухаў. Ён вырашыў паказаць, хто ў доме гаспадар, і калі загады не выгналі Нэну з будкі, ён прывабіў яе ласкавым словам і, груба схапіўшы за каршэнь, выцягнуў з дзіцячага пакоя. Яму было сорамна за самога сябе, і ўсё ж гэта не спыніла яго. Вінавата яго надта чуллівая нату- 25 ра, якая ўвесь час шукала прызнання і захаплення. Навязваўшы Нэну на заднім двары, няшчасны бацька вярнуўся ў дом, сеў і закрыў вочы рукамі. Тым часам місіс Дарлінг у нязвыклай цішыні паклала дзяцей спаць і запаліла начнікі. Было чуваць, як брэша Нэна і румзае Джон: — Гэта таму што яе пасадзілі на ланцуг. Але Вэндзі была разумнейшай: