Пітэр Пэн

Джэймс Мэцью Бары

Выдавец: Кнігазбор

Памер: 192с.

Мінск 2017

60.69 МБ

Яна паглядзела на яго з абсалютным захапленнем, і ён вырашыў, што гэта праз уцёкі з дому, але гэта было праз знаёмства з феямі. Вэндзі жыла спакойным хатнім жыццём, таму сяброўства з феямі яе сапраўды ўражвала. Яна пачала распытваць пра іх, і Пітэра здзівіла акурат гэта, бо для яго яны хутчэй былі даку34 кай — пастаянна круцяцца пад нагамі, і, па праўдзе кажучы, час ад часу ім ад яго дастаецца. Але ўвогуле ён любіў фей і расказаў Вэндзі, адкуль яны ўзяліся.
— Карацей, Вэндзі, калі першае на свеце дзіця засмяялася самы-самы першы раз, гэты смех разбіўся на тысячы часцінак. Яны разляцеліся навакол, і з іх паявіліся першыя феі.
Гэта ўсё было трохі нудна, але дамаседкі накшталт Вэндзі любяць такія гісторыя.
— Вось так, — зычліва працягваў Пітэр, — у кожнага хлопчыка і дзяўчынкі павінна быць свая фея.
— Павінна? А што, не ва ўсіх ёсць?
— He ва ўсіх. Цяпер дзеці надта разумныя, яны рана перастаюць верыць у фей, і кожны раз, калі такі вумнік кажа: “Я не веру ў фей” — недзе памірае адна фея.
Тут ён падумаў, што годзе ўжо балбатаць пра фей, і раптам зразумеў, што чамусьці Дзінь даўно не чуваць.
— Куды яна падзелася? — ён устаў з ложка. — Дзінь! Дзінь-Бом!
Сэрца Вэндзі затрымцела ад хвалявання.
— Пітэр, — схапіла яна хлопчыка. — Ты хочаш сказаць, што ў гэтым пакоі ёсць сапраўдная фея?
— Прынамсі, толькі што была, — адказаў ён крыху раздражнёна. — Ты яе выпадкова не чуеш?
Яны абое прыслухаліся.
— Я толькі чую быццам званочкі дзінькаюць, — прамовіла Вэндзі.
— Ну дык гэта Дзінь, так гучыць фейская мова. О, здаецца, я таксама чую.
Гук даносіўся з нейкай з шуфлядак камоды, і твар Пітэра павесялеў. Ніхто на свеце не мог выглядаць болып радасна, чым Пітэр, а ягоны смех звінеў прыгажэй за ўсе смехі свету. Бо ў ім усё яшчэ заставаўся той самы-самы першы смех.
— Вэндзі, — шапнуў ён радасна. — Па-мойму, я зачыніў яе ў камодзе.
Ён выпусціў бедную Дзінь з шуфляды, і яна замітусілася па дзіцячым пакоі з шалёным віскам.
— Нельга так казаць, — абсек Пітэр. — Канечне, прабач, але адкуль я мог ведаць, што ты ў камодзе?
Вэндзі зусім яго не слухала і толькі выкрыкнула:
— О Пітэр, папрасі яе спыніцца на хвілінку, каб я яе разглядзела!
— Феі амаль ніколі не спыняюцца, — сказаў ён.
Але на імгненне Вэндзі пабачыла, як дзівосная постаць прысела адпачыць на ходзікі, што віселі на сцяне.
— Якая прыгажуня! — вырвалася ў яе, хаця Дзінь-Бом усё яшчэ курчыла незадаволеную грымасу.
— Дзінь! — ветліва прамовіў Пітэр. — Гэтая лэдзі кажа, што хацела б, каб ты была ейнай феяй.
Дзінь рэзка адказала.
— Што яна гаворыць, Пітэр?
Яму давялося перакласці.
— Яна не вельмі прыязная. Кажа, што ты — аграменная пачварына і што яна мая фея.
35
36
Пітэр паспрабаваў запярэчыць Дзінь:
— Ведаеш, Дзінь, ты не можаш быць маёй феяй, бо я хлопчык, а ты дзяўчынка.
На гэта Дзінь адказала літаральна наступнае:
— Ты ёлупень, — і шмыгнула ў ванны пакой.
— Яна звычайная фея, — быццам выбачаючыся, тлумачыў Пітэр. — Яе завуць Дзінь-Бом, яна рамантуе рондалі ды чайнікі.
Цяпер яны сядзелі разам у фатэлі, і Вэндзі працягвала задаваць пытанні.
— Значыць, ты больш не жывеш у Кенсінгтонскіх садах?
— Ну, часам пажываю.
— Але дзе ты часцей за ўсё жывеш?
— Разам са згубленымі хлопчыкамі.
— Што за яны?
— Гэта дзеці, якія выпалі з вазочкаў, пакуль нянька глядзела ў іншы бок. Калі на працягу сямі дзён іх ніхто не забірае, то, каб зменшыць выдаткі, іх адпраўляюць далёка ў Неверляндыю. Я ў іх за капітана.
— Гэта, напэўна, так весела!
— A то, — пацвердзіў хітры Пітэр. — Але мы такія самотныя. Бо сярод нас няма ніводнай дзяўчынкі.
— Зусім-зусім няма дзяўчынак?
— Зусім. Дзяўчынкі, ведаеш, не такія дурныя, каб на прагулцы вывальвацца з вазочкаў.
Гэта вельмі пацешыла самалюбства Вэндзі.
— Я лічу, — сказала яна, — што ты вельмі міла гаворыш пра дзяўчат. Джон вунь толькі грэбуе намі.
У адказ Пітэр устаў і адным выспяткам выбіў Джона з ложка разам з коўдрай ды ўсім астатнім. Вэндзі палічыла гэта занадта грубым для першага знаёмства і ганарліва адказала яму, што тут, у ейным доме, ён не капітан. А сам Джон, нягледзячы ні на што, па-ранейіпаму ціхамірна пасопваў на падлозе, таму Вэндзі вырашыла яго не турбаваць і пакінуць там.
— Я ведаю, ты не ад злосці, — памякчэла яна, — так што давай мне буську.
Яна на хвілю забыла, што пра буські ён нічога не ведае.
— Я думаў, што ты мне аддала яе на заўсёды, — сумеўся ён і сабраўся вярнуць ёй напарстак.
— Ой не, прабач, — спахапілася Вэндзі. — Я мела на ўвазе не буську, а напарстак.
— А што гэта?
— Вось што, — і Вэндзі яго пацалавала.
— Цікава! — адказаў Пітэр разважліва. — А цяпер я павінен даць табе напарстак у адказ?
— Калі хочаш, то так, — адказала Вэндзі, гэтым разам твар нікуды не набліжаючы.
Пітэр даў ёй “напарстак”, але яна тут жа завішчэла.
— Што такое, Вэндзі?
— Мяне быццам нехта рэзка пацягнуў за валасы.
— Гэта, напэўна, Дзінь. Першы раз бачу, каб яна так гарэзнічала.
Дзінь і праўда зноў лётала туды-сюды ды выкрыквала гадасці.
— Яна кажа, што будзе так рабіць кожны раз, як я буду даваць табе напарсткі.
— Але чаму?
— Чаму, Дзінь?
I на гэты раз Дзінь адказала: “Ёлупень”. Пітэр не мог даўмецца, з чаго гэта яна, але Вэндзі зразумела, бо таксама расчаравалася, калі ён прызнаўся, што завітаў у дзіцячы пакой праз акно не для таго, каб пазнаёміцца з ёй, а каб паслухаць казкі.
— Разумееш, я не ведаю ніводнай казкі. Ніхто са згубленых хлопчыкаў не ведае казак.
— Які жах! — уразілася Вэндзі.
— А знаеш, чаму ластаўкі віюць гнёзды пад стрэхамі дамоў? — працягваў Пітэр. — Каб слухаць казкі. Гэх, Вэндзі, твая маці апавядала табе такую цудоўную гісторыю.
— Ты якую маеш на ўвазе?
— Пра прынца. Ён шукаў паненку, якая згубіла крышталёвы пантофлік.
— Пітэр, — адказала Вэндзі ўсхвалявана, — гэта ж Папялушка — у канцы ён яе знайшоў і яны зажылі шчасліва.
37

40
Пітэр ад радасці ўсхапіўся з падлогі і кінуўся да акна.
— Ты куды? — спужалася Вэндзі.
— Расказаць астатнім.
— Пітэр, застанься, — папрасіла яна. — Я магу апавесці яшчэ кучу казак.
Так яна і сказала, слова ў слова, таму варта прызнаць, што Вэндзі сама пачала звабліваць яго. Ён павярнуўся і зірнуў на яе прагнымі вачыма, што мусіла яе насцярожыць, але не насцярожыла.
— О, якіх бы я казак панарасказвала хлопчыкам! — усклікнула яна.
Тады Пітэр злёту схапіў яе за руку і пацягнуў у бок акна.
— Адпусці! — загадала яна.
— Паляцелі са мной, Вэндзі, будзеш нам баяць казкі.
Гэткая прапанова, безумоўна, пацешыла ейнае самалюбства, але яна адказала:
— Мне так шкада, але я не магу. Як жа мама? Тым больш я не ўмею лятаць.
— Дык я цябе зараз навучу.
— I што, я сапраўды змагу лятаць?
— Я навучу цябе, як засядлаць вецер, і мы паляцім адсюль.
— Ого! — захоплена ўскрыкнула яна.
— Гэх, Вэндзі, замест таго, каб дрыхнуць у сваёй дурацкай пасцелі, ты магла б лётаць разам са мной ды размаўляць з зоркамі.
— Нічога сабе!
— А яшчэ ў нас жывуць русалкі.
— Русалкі? 3 хвастамі?
— 3 во такімі даўжэзнымі.
— Вось бы пабачыць іх наяве! — Вэндзі была ў захапленні.
— Вэндзі, — перайшоў да хітрасці Пітэр, — як бы мы цябе цанілі.
Яе раздзіралі сумневы. Усімі сіламі яна спрабавала застацца на месцы. Але ён не ведаў літасці і падступна працягваў:
— Вэндзі, ты б магла нам падтыкаць коўдры ўначы.
— М-м-м!
— Нікому з нас ні разу не падтыкалі коўдру.
— Ох! — і яна працягнула рукі яму насустрач.
— Ты зможаш залатаць нам вопратку і нашыць кішэні. У нас ні ў кога няма кішэняў.
Ну як жа яна магла адмовіць?
— Неверагодна! — ускрыкнула яна. — Пітэр, а ты навучыш лятаць і Джона з Майклам?
— Як пажадаеш, — сказаў ён без імпэту.
Вэндзі кінулася да ложкаў раскатурхваць братоў:
— Прачынайцеся, — паўтарала яна, — тут Пітэр Пэн, і ён навучыць нас лятаць.
Джон праціраў вочы:
— Калі так, то трэба ўставаць. — Праўда, ён ужо быў не ў ложку, а на падлозе. — Ой, — сказаў ён, — я, аказваецца, ужо ўстаў.
Майкл таксама прачнуўся і зыркаў вачыма, як новенькі сцізорык шасцю лёзамі ды пілкай. Але Пітэр прыклаў палец да вуснаў — цішэй! У іх на тварах з’явілася такая насцярожанасць, як у дзяцей, што прыслухоўваюцца да гукаў дарослага жыцця. Стаяла поўная цішыня. Значыць, усё нармальна. He, чакайце! He ўсё нармальна. Нэна, якая адчайна скуголіла ўвесь вечар, цяпер маўчала. Гэтая цішыня іх і насцярожыла.
— Гасі святло! Хаваемся! Хутчэй! — крыкнуў Джон.
42
Ён камандаваў першы і апошні раз за ўсе наступныя прыгоды.
Тут, трымаючы Нэну, да іх увайшла Ліза, але дзіцячы пакой быў, як заўсёды, ціхі, поўнасцю цёмны, і можна было паклясціся, што ў ім чутно, як тры ягоныя хуліганістыя жыхары па-анёльску дыхаюць у сне. I яны сапраўды старанна саплі, схаваўшыся за шторамі.
Ліза была не ў гуморы, бо Нэніны бязглуздыя падазрэнні адарвалі яе ад гатоўкі каляднага пудынгу — нават прыліплая разынка яшчэ вісела на шчацэ. I яна вырашыла, што каб супакоіць Нэну, лепш за ўсё пусціць яе на хвілінку ў дзіцячы пакой, пад наглядам, канечне.
— Ну што, недаверлівая псіна, — Ліза была яўна задаволеная, што Нэна ашукалася. — Бачыш, з імі ўсё добра. Усе анёльчыкі спяць ціхенька ў ложках. Чуеш, сапуць.
Якраз у гэты момант Майкл, падбадзёраны поспехам, засоп надта гучна, чым ледзь не выдаў усіх. Нэна распазнала фалыпывае сапенне і пачала вырывацца з Лізіных рук. Але Ліза была не дужа кемлівая.
— Усё-усё, годзе, — сказала яна строга і выпхала Нэну з пакоя. — Я цябе папярэджваю: калі зноў завядзеш катрынку, то я пайду праменька да гаспадароў, забяру іх з гасцей, і калі містар Дарлінг вернецца, ён, далібог, адлупцуе цябе як след.
Яна навязала няшчаснага сабаку ўнізе, але што вы думаеце — Нэна перастала брахаць? He, давай, кліч гаспадароў з гасцей! Менавіта гэтага яна і хацела! Няўжо вы лічыце, што ўласная шкура яе клапаціла больш за бяспеку ейных гадаванцаў? Ліза ж, на жаль, проста пайшла дарабляць пудынг, і Нэна, пабачыўшы, што няма адкуль чакаць дапамогі, пачала тузаць ланцуг усё мацней ды мацней, пакуль не сарвала яго. Праз імгненне яна ўварвалася ў гасцёўню дома нумар 27 і ўскочыла на заднія лапы — гэта быў ейны самы дзейсны спосаб нешта сказаць. Містар і місіс Дарлінг адразу зразумелі, што з дзецьмі здарылася бяда і, нават не развітаўшыся з гаспадарамі, кінуліся на вуліцу.

<1 2 3 456 7 8 9 10 11...24 25 >