КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Я ўжо і тут падаў два рапарты на дэмабілізацыю, ды марна. I памалу страціў надзею вырвацца з войска. Шкада было Вальку, які сапраўды хацеў служыць, ды напрыканцы зімы яго дэмабілізавалі. На развітанне мы выпілі з ім ў забягалаўцы, і я праводзіў яго на вакзал. Валька ехаў у свой сібірскі Ачынск да маці. Для яго і вайна, і вайсковая служба скончыліся без радасці. He выслужыў Валька ні чарговага звання, ні ўзнагароды. Хоць ваяваў і служыў не горш за іншых. А можа, нават і лепш. Але быў надта малады, дужа сумленны. I наіўны. Хаця і я не надта прыдбаў за вайну і службу адну зорку на грудзі ды адну на пагоны. I ўсё. He тое што іншыя. Неяк спаткаў у кінатэатры Валерыя К., былога аднакашніка па Саратаўскім вучылішчы. Той ужо старшы лейтэнант і два ордэны на грудзях, служыць інструктарам палітаддзела па камсамолу. I тады мне ўспомнілася, як ён клапаціўся перад выпускам, збіраў рэкамендацыі ў партыю. Мы яшчэ кпілі: не ўсё роўна, кім цябе закапаюць беспартыйным, камсамольцам ці бальшавіком? Ён бы не чуў нікога і перад ад’ездам на фронт усё ж паспеў атрымаць кандыдацкую картку. А на Дняпры ў аддзеле кадраў, як сталі размяркоўваць па дывізіях, яго пакінулі ў палітаддзеле. Тады мы і сцямілі разумны ён чалавек, хоць і малады. Так і аказалася. У лютым нечакана-неспадзявана далі водпуск, і я рынуўся на радзіму. Ехаць давялося праз Крывы Рог, Харкаў, Гомель. На вакзалах пры перасадках было жахліва натоўпы людзей, вайскоўцаў і цывільных, старых, жанок і дзяцей, чэргі і штурханіна... Неяк дабраўся з чамаданам да Падсвілля, дзе, ведаў, працуе ў бухгалтэрыі сястра Валя, пабудзіў яе ўначы вядома ж, на канцылярскім стале, дзе яна начавала з сяброўкай. Раніцай разам выправіліся па снегавой дарозе праз лес у Кублічы. Па дарозе сястра расказвала сваю крыўду, як, выбавіўшыся з нямецкага палону, яе паслалі ва Ўсходнюю Прусію па каровы для калгаса. Месяц ці болей гналі вялізны статак, даілі і пасвілі па дарозе, баранілі і даглядалі, самі заўсёды галодныя і халодныя. Але мусілі трываць, бо абяцалі, як прыгоняць, даць карову, нашую Акулярку ў 43-м з’елі партызаны. I сястрычка трывала. Але як прыгналі, аказалася, што каровы патрэбны для развіцця калгаснай жывёлагадоўлі, і гоншчыцы засталіся з носам. Дома радасна было, што ўсе жывыя, хата таксама цэлая, не спалілі. Але хлеба няма, ашчаджалі крышку насеннай бульбы, а болей ні малака, ні мяса. He засталося нават курэй, якія некалі да вайны былі галоўнымі пастаўшчыкамі жабрацкага бюджэту. Увечары прыйшлі вяскоўцы, нядаўнія партызаны, распавядалі, як перажылі вайну. Колькі зведалі гора і крыўд! У тым ліку і ад некаторых мясцовых, асабліва з тых, якія да вайны актыўнічалі з Саветамі і ў вайну не прамінулі ўслужыць акупацыйнай уладзе. Але што ж, каму не хацелася жыць... 3 маіх сяброў-школьнікаў амаль не засталося нікога хто прапаў у партызанах, хто ў паліцыі (змабілізавалі на пачатку акупацыі), хто быў забіты на фронце пасля вызвалення. Некаторыя з маладых, не трапіўшы пад дэмабілізацыю, прадаўжалі служыць. Некаторыя прайшлі ўсе колы пекла мабілізацыю ў 41-м, палон і канцлагеры, пасля вызваленне, фронт і зноў лагеры на гэты раз у іншым баку, на поўначы і ў Сібіры. З’ездзіў у раённы цэнтр Вушачу трэба ж было стаць на ўлік у ваенкамаце. Туды трохі пад’ехаў, а назад ішоў пеша ўначы. Ледзьве дайшоў, не замёрз. Бо выпіў у колішняга сябра Мішы. Гэты, як і колішні мой саратавец, яшчэ ў войску пашчыраваў наконт пасляваеннай кар’еры і цяпер рабіў у райкаме партыі. Але ён быў старэйшы за мяне, болей вопытны, а галоўнае абачлівы. Toe было відаць яшчэ змалку, калі, атрымаўшы раённую газету, ён пачынаў яе чытаць з перадавіцы. Я ж заўсёды чытаў з канца, з чацвёртай старонкі, дзе друкаваліся звесткі з-за рубяжа. Мой прыезд на радзіму праз сем год небыцця, вядома ж, не мог абысціся без увагі мясцовага НКВД. Пачалі наведвацца тутэйшыя сексоты, якіх дужа цікавіла, дзе быў у вайну? (Ці не быў у пляну?) Адна дык сказала: а я цябе бачыла, як тут немцы былі. Дзе ты мяне бачыла? He памятаю дзе, але, здаецца, бачыла. У такой пілотачцы... Мабыць, былі такія, якім трэба было нешта ўтойваць, і такія, каб іх выкрываць. Мая ж вайна хоць і была далёка адсюль, але ўся пры сведках. У палоне я не быў, на акупаванай тэрыторыі таксама. Горш давялося майму сябру Колю, які ці не ўсю вайну прабыў у Саксенхаузе, працаваў на капальнях у Аўстрыі, а пасля яшчэ і паваяваў на фронце. Дэмабілізаваўшыся, ён не паехаў дамоў, а скіраваў у Рыгу, дзе жыве і дасюль. У спакоі, дабрабыце і без вялікіх праблем. Бацька спытаўся пра мае планы як далей? Сказаў, што хачу дэмабілізавацца і прыехаць дахаты, у Беларусь. А ён кажа: ці трэба? Усё ж там, у войску, хоць трудна, ды кормяць. А тут, даямо бульбачку і голад. Як да вайны. Цяпер на сваёй палосцы не пасееш не тое, што ў вайну. Ужо зааралі і межы... Апанураны і збянтэжаны вярнуўся ў Нікалаеў. Вясной, якраз перад Першым маем прыйшоў загад і на маё звальненне ў запас. Гэта ў той час, калі я ўжо трохі змірыўся са сваім вайсковым лёсам, вырашыў, што прыйдзецца служыць. Тады і далей усе змены майго жыцця адбываліся ў час, які меней за усё быў для таго прыдатны. Усё праз нечаканасць раптоўна і неспадзявана. Найперш паўстала пытанне: куды ехаць? Канешне, у Беларусь, тут не было сумневу, але куды канкрэтна? Да бацькоў у калгас патыкацца не мела сэнсу, але куды яшчэ? Дзе знайсці прытулак, хаця б на першым часе? Зноў жа трэба было вучыцца. Паехаў у Мінск. Дагэтуль я ў сталіцы не быў, і тое, што там убачыў, збянтэжыла. Горад ляжаў у руінах. На нейкай вуліцы знайшоў Саюз мастакоў, старшынёй якога тады быў Ахрэмчык. Мне далі магчымасць яму патэлефанаваць. Расказаў, хто я, па што прыехаў. Ён кажа, што пакуль ніякай вучобы няма, вучылішча не працуе, дзе яно будзе у Віцебску ці Мінску, яшчэ ўрадам не вырашана. Жыць тут цяжка. Вам, кажа, няма рацыі тут заставацца. У некаторых абласцях ёсць аддзяленні мастацкага фонду і неблагія калектывы мастакоў. Напрыклад, у Брэсце ці Гродне. Раю паехаць туды, там будзе работа, і пражыць там лягчэй, чым у Мінску. А пасля, можа, адчыніцца і мастацкае вучылішча. Падумаў я, што, відаць, так і трэба зрабіць. Якраз на Дзень Перамогі цягніком цераз Баранавічы паехаў у Гродна горад, дзе ў мяне не было ніводнай блізкай ці знаёмай душы. I які гэтак грунтоўна і на шмат год прычыніўся да майго чалавечага лёсу. 3 першага пагляду горад мне спадабаўся, не такі ўжо і пабураны (хоць у цэнтры і траплялі руіны некаторых будынкаў), але ў ім адчувалася пэўная «заходнасць», рысы сярэднявечча у старых будынках, касцёлах, нават у брукоўцы вуліц. Зноў жа два замкі і Нёман. Дужа гэта міла здалося майму сэрцу, знябытаму на чужыне. Паўдня хадзіў па вуліцах, прыглядаўся,.але куды зайсці не наважыўся. Першую гродзенскую ноч правёў на вакзале. Ранкам пайшоў шукаць майстэрні мастацкага фонду. Майстэрня была якраз у цэнтры на вуліцы Клары Цэткін маленькі пакойчык у старым доме. За адзіным сталом сядзеў лысаваты чалавек у светлым гарнітуры з ордэнам Чырвонага Сцяга на грудзях. To быў старшыня гродзенскіх мастакоў Віктар Марозаў, нядаўні камандзір супрацьтанкавай батарэі, які, дэмабілізаваўшыся, застаўся ў Гродне. Пасля падышоў сівавалосы вальяжны Ігар Васільевіч Сямёнаў, чарнявы Ваня Пушкоў, таксама былы артылерыст, яшчэ нехта. Мы хутка з усімі паразумеліся, а каб замацаваць нашу шчаслівую сустрэчу, усе пайшлі ў рэстаран, які, вядома ж, называўся «Нёман». Грошай у мяне было не шмат (выхадное пасобіе), а пасля рэстарана амаль не засталося нічога. Затое я займеў сяброў, якія мяне ўладкавалі за Нёманам на кватэру да мілай Мар’і Іванаўны, што надоўга стала бы маёй другой маці. Так, людзі і мастакі ў Гродне былі цудоўныя. Некаторыя з іх (Марозаў, Сямёнаў, Парахня) былі віртуозамі афармляльнае справы, так прыгожа, з адмысловым густам пісалі шрыфты. А ў той нашай справе галоўнае былі менавіта шрыфты. Я, вядома, так не ўмеў, таму глядзеў і вучыўся. Але рэч у тым, што глядзець і вучыцца асабліва не выпадала было мала працы. Жывапісных заказаў не было зусім, і мастакі дужа мэнчыліся з тае прычыны. Ды іхнія перажыванкі звычайна доўга не трывалі, ад таго быў звыклы, мастакоўскі сродак. Здабыць грошы на хлеб было цяжка, a то і немагчыма, затое на гарэлку здабывалі заўжды. Тут таксама былі пэўныя віртуозы і найлепшы сярод іх, вядома ж, Віктар Марозаў. Рэдка які дзень абыходзіўся без выпіўкі то, вядома ж, быў наш чорны дзень. Але надвячоркам усё ж нешта надорвалася, і я позненька вяртаўся на сваю кватэру у Занёманні. Тое для маёй Мар’і Іванаўны не было навіной, за шмат год гэта гаротная жанчына была ўжо добра загартаваная яе мужам, таксама дэмабілізаваным вайскоўцам. Горш, што кватарант паводзіў сябе не надта этычна за некалькі месяцаў не плаціў за кватэру. Адно абяцаў, ды не меў чым. Увесь той год я прабыў у майстэрні, разам з іншымі перабіваўся выпадковымі заказамі. Аднойчы разам з Андрэем Заспіцкім, скульптарам і будучым лаўрэатам, ладзілі вітрыну кінатэатра, увосень афармляў ярмарку на Скідальскім рынку. To быў мой апошні заробак, якога, аднак, хапіла толькі на тое, каб пасядзець у рэстаране і заплаціць за кватэру. А ў пітве я ўжо так напрактыкаваўся, што мог выпіць паўлітра за раз. Сябры лічылі, што тое нармальна, што я нарэшце прыдбаў агульную норму. Для мяне тое было ўсё ж цяжкавата, і я пачаў думаць, што рабіць далей. Тое, што трэба было нешта рабіць, было пэўнасцю. Толькі што? Што я ўмеў? Вучыцца? Але дзе і як? Ніякіх дакументаў аб адукацыі ў мяне не было усё праглынула вайна, апошняе засталося ў палявой сумцы на заснежаным полі пад Севярынкай. Напісаў у Саратаў, каб выслалі хоць бы якую копію. Адказалі, што ўсе архівы за ваенны час адпраўлены ў Бугуруслан. Напісаў туды атрымаў адказ, што з Саратаўскага ваеннага вучылішча ніякіх дакументаў не атрымлівалі. З’ездзіў пасля дамоў у Кублічах ні школы, ні знаёмых настаўнікаў нікога не было. У Гродне якраз непадалёк ад нашай майстэрні была рэдакцыя абласной газеты «Гродзенскай праўды». Часам у піўнушцы на рагу дзвюх вуліц мы сустракаліся з некаторымі яе газетчыкамі. Тады ў рэдакцыі працаваў бухгалтарам стары (год пад 70) палкоўнік былой царскай арміі, ён таксама заходзіў туды выпіць з палучкі піва. Калі-нікалі мы размаўлялі, той распавядаў шмат цікавага з свае царскай службы. Аднойчы, у хвіліну п’янаватай добрасці, ён і сказаў мне, што не шкодзіла б падумаць пра сваю будучыню, і тым зачапіў нейкія чуллівыя струны ў маёй душы. Вы ведаеце беларускую мову, сказаў ён, a ў нас з новага года газету пачынаюць дубліраваць па-беларуску. Зайдзіце ў сакратарыят, можа, спатрэбіцеся. Дзён праз колькі я сапраўды зайшоў у сакратарыят, дзе мяне спаткала Ганна Ільінічна Цыпіна, старая газетчыца, прапанавала напісаць заяву па-беларуску. I, як мне здалося, паколькі не знайшла ў ёй памылак, прыняла мяне на працу карэктарам беларускага выдання. Трохі папрацаваўшы ў карэктарскай, перайшоў у сакратарыят. Пачыналася новая старонка маёй біяграфіі.