КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
A. А.: Ты вылучаеш нейкія свае творы з ліку астатніх? Ну, скажам, хоць і не абсалютна табе падабаюцца, але ўсё ж менш за іх сорамна? Табе здаецца, што яны адпавядаюць таму, што хацелася напісаць. Якія з іх ты вылучаеш? В. Б.: Ведаеш, скажу табе, што ў мяне няма пэўных адносін у гэтым сэнсе. Можа, я ведаю, якія творы слабейшыя... A. А.: Якія? В. Б.: Ну вось аповесці «Альпійская балада», «Здрада»... У адной занадта ад рамантыкі, у другой перабольшана палемічнасць. Некаторыя апавяданні напісаны ў спрошчанай манеры, як гэта патрабавалася ў свой час. Зноў жа ацэнкі розных людзей могуць быць розныя. A. A.: He, я якраз пытаюся, як табе здаецца? В. Б.: Мне рознае ў розны час здаецца. Mary толькі сказаць, што розныя творы даліся мне з рознай затратай эмацыянальнай энергіі. Хаця ўвогуле я лічу, што пішу хутка. A. A.: Ну, а колькі актыўнай працы за сталом на кожную ты траціш? В. Б.: Цяпер, можа, больш. А «Трэцюю ракету» напісаў за тры месяцы. Пісаў зноў жа на вайсковых зборах, пераважна ў курылцы, у вайсковым гарадку пад Навагрудкам. A. A.: Ara. А «Сотнікава»? В. Б.: «Сотнікава» пісаў больш, але таксама нядоўга. (Зрэшты, гэта зусім не мая назва, у мяне аповесць называлася «Ліквідацыя», што вынікала з сюжэта ды і з самой ідэі твора. Але ў «Новом мнре» пабаяліся яе пакінуць і назвалі паводле імя аднаго героя. Вядома ж, станоўчага, што цалкам адпавядала канонам сацрэалізму.) Фінал я ўжо ўяўляў, таму пісаў паслядоўна, не спяшаючыся. A. A.: Ну, а што ты яшчэ не сказаў? Што б табе хацелася яшчэ сказаць у аповесці? He якія аповесці напісаць, а вось менавіта, што сказаць? В. Б.: Хацелася б сказаць шмат што, але як? Тут, бачыш, узнікае важная для мастацтва праблема (ці двуадзінства праблемы) што і як. Калі выразна бачыш што, дык ніяк не знаходзіцца як. Добра, калі тое ды іншае гарманічна спалучаюцца, толькі тады і атрымліваецца высокамастацкі твор. Мабыць, гэта вядома кожнаму літаратару, і тады на дапамогу прыходзіць уяўленне. Проста кажучы, метад сачыніцельства. Можа быць, я больш сачыніцель, але не саромеюся ў тым прызнацца, бо раней за мяне ў тым прызнаўся Хемінгуэй. Дый Горкага Талстой называў сачыніцелям. Цікава, у якой меры ім быў і сам Талстой, які столькі напісаў на аснове ведаў. A. A.: Тое ж гаварыў і Хемінгуэй. В. Б.: Але мой франтавы вопыт усё ж кепска адпавядае маім літаратурным мэтам. A. А.: Чаму? В. Б.: Ведаеш, гэта ўсё ж мала цікава баі, скажам. Ну што там? Агонь, смерць. Ты не бачыш, хто цябе забівае, завошта? Так сказаць, ананімная смерць. Літаратуры патрэбны псіхалагізм, а тут які псіхалагізм, калі няма выбару? У нашым грамадстве наогул кепска з выбарам, мабыць, таму і не знайшоў у ёй месца папулярны на Захадзе экзістэнцыялізм. Іншая справа партызанская рэчаіснасць, калі ў ёй не шукаць вялікую праўду. Сумніўная гэта справа шукаць праўду на вайне. Ты ж сам пісаў, што, як пачынаецца вайна, першаю яе ахвярай падае праўда. Але ў іншых адносінах партызанка дае большыя магчымасці... A. А.: Бо дае прастор для сачыніцельства. В. Б.: Хоць бы і так. A. A.: А што б табе хацелася яшчэ сказаць, бо пакуль не ўдалося ці не паспеў? Наступнымі рэчамі сказаць? He канкрэтна, а так, у філасофскім плане. В. Б.: Хацелася б на нейкім матэрыяле (не абавязкова на матэрыяле вайны) крануць агульначалавечую праблему жыцця і смерці. He толькі на ўзроўні ўзаемаадносін, а ў нейкім больш абагульненым, абстрактным сэнсе. Канешне, тут шмат напісана ўсімі літаратурамі свету, але разумныя людзі пішуць, што недзе, перад нейкім рубяжом літаратура спынілася і баіцца зазірнуць далей. Відаць, ёсць мяжа пазнання чалавека, перад якой пасуе нават вялікая культура Захаду. Можа, тут быў бы плённы культурасофскі вопыт Усходу? Вядома, не камуністычны Мао Цзэдуна, а хутчэй старажытнага Канфуцыя. А калі з заходнікаў, дык хоць бы Германа Гесэ ці Эрнеста Фенелодза. A. А.: Ясна, ясна... В. Б.: Ёсць у мяне розныя нарыхтоўкі, пражэкты, некаторыя намеры. Хаця вядома, куды вядуць добрыя намеры... A. А.: Ну, вось я ведаю, каго што мучыць. Напрыклад, Чарнічэнку мучыць наша сельская гаспадарка. Казько зараз мучыць экалогія. Мяне мучыць: выжывем ці не выжывем. А што цябе мучыць? В. Б.: Мяне цяпер і заўжды мучыла, калі можна так сказаць, праблема свабоды. Найперш свабоды асобы. Яе залежнасць ад соцыума, ад палітыкі, ад праклятых акалічнасцяў жыцця. Чалавек заўжды сціснуты з двух, а то і з чатырох бакоў самымі рознымі абставінамі, як знешняга, так і ўнутранага кшталту. У тым ліку і маральнага. Вядома, што за мараль нярэдка падаецца падфарбаваны амаралізм, толькі бальшыня людзей не ведае таго. I нават не здагадваецца. Людзі думаюць, што калі гэта ідзе ад навукі, асветы, тым болей улады, дык тое і добра, тое і маральна. Ніколі, я думаю, у нашым свеце ці нашай гісторыі не было гэткіх таталітарных абставін, як тыя, што мы перажываем у дваццатым стагоддзі... A. А.: Чалавецтва ці?... В. Б.: Мы асабліва. Пад цяжарам гэтых абставін гнуцца цэлыя класы, саслоўі, a то і нацыі. Рэдка які чалавек, прайшоўшы такі жорсткі працэс скрыўлення, захоўвае сваё боскае Я, не ламаецца. Усё тое вельмі драматычна і, мабыць, важна для мастацтва. A. A.: I ў чым ты хочаш пераканаць чалавека і чалавецтва? В. Б.: Ці бачыш якая справа... Пераконваць чалавека, тым больш чалавецтва марная справа. Я не збіраюся даказваць, што чалавек гэта гучыць горда, што ён усё можа і створаны для шчасця, як птушка для палёту... A. А.: Так. Што чалавек гучыць горда гэта не твой дэвіз? В. Б.: Я думаю, болей правільна сказаць, што чалавек гучыць кожны па-рознаму. Чалавек гэты... Увесь сусвет у чалавеку. Але, як ужо сказана, пад грузам знешніх абставін ён можа быць і такім, і гэткім. А ідэал чалавека, як сказаў Дастаеўскі, заўсёды супрацьлеглы ягонай натуры, во ў чым праблема. A. А.: Дык вось, што ты хочаш сказаць людзям? Тое, што ў іх закладзены магчымасці перамагчы ўсе свае заганы? Якую ты ставіш сабе мэту? Пасароміць іх? Што вы такія слабакі? Вось ты камандзірам быў, па-рознаму да байцоў сваіх звяртаўся... В. Б.: He, у мяне не можа быць гэткіх грандыёзных задач. Тым болей, што я не прапаведнік і не авантурыст, я і сам не ведаю, як трэба. Хібы як не трэба тое я трохі ведаю. Хоць бы з уласнага вопыту. Паказаць чалавеку, які ён ёсць. A. A.: I які ж ён ёсць? В. Б.: Такі, які ёсць. Паказаць без усякіх заклікаў і дыдактыкі. A. А.: Правільна. В. Б.: Каб ён сябе ўбачыў і што-нішто зразумеў. Хоць кропельку, хоць нейкую рысу найболын з сябе непрыгожага. Тое, магчыма, дало б надзею. A. A.: А веданне ў цябе ёсць ці ты ў працэсе самой працы пазнаеш чалавека? Ёсць у цябе канчатковае веданне? Ці ты пішаш аповесць і гэтым самым пазнаеш? В. Б.: Ёсць пэўнае разуменне, можа быць, суб’ектыўнае. А канчатковае веданне у каго яно ёсць? Хіба ў Госпада Бога? A. A.: Ax, вось як! Тады я лаўлю цябе на гэтым. Скажы, што ты загадзя ведаеш пра чалавека? Калі б цябе паклікаў Гасподзь Бог і сказаў: вось я ўжо не магу разабрацца ў гэтым сваім стварэнні, хай яно праваліцца, растлумач ты мне, што такое чалавек? В. Б.: Дык вось зноў паўтараю, я б сказаў яму: о, Госпадзі, у чалавеку, як і ў тваім свеце, такое багацце ўсяго, добрага і кепскага, што калі ты не можаш разабрацца ў ім, дык не разбярэцца ніхто. A. А.: Чаго больш, чаго менш? В. Б.: Як у каго у залежнасці таксама ад класавай, партыйнай, сацыяльнай прыналежнасці. Адзін чалавек замешаны на дабры, другі пераважна на зле. Потым у кожнага чалавека ёсць пэўная доля таго ды іншага. Канешне, хацелася б, каб добрага было болей, каб яно перамагала зло. На працягу стагоддзяў, мабыць, усе рэлігіі толькі тым і займаліся, але вынік стаўся мізэрны. Стагоддзе таму людзей забівалі тысячамі, a пасля мільёнамі... Напэўна, усё ж самае дзейснае прымусіць чалавека зазірнуць у сябе, убачыць, які ён ёсць на справе з усім агідным і добрым, можа, тады ён зробіць які-небудзь выбар. Але ўся бяда ў тым, што чалавек надта сарамлівая істота і не любіць заглядваць у сябе, тое непрыемна яму і малацікава... A. А.: Лепей у чужую каструлю зазірне... В. Б.: Менавіта так. Свая каструля для яго прадмет найболыпага клопату, але не ён сам. Ен сам для кожнага абсалют, цалкам аўтаномны суб’ект. Дык вось, на маю думку, мастацтва яшчэ можа нешта давесці чалавеку пра яго, чалавечую сутнасць. Калі тое здарыцца, можна чакаць, што чалавек паразумнее. Бо што яшчэ можа прымусіць яго паразумнець? Масавая свядомасць? Партыйныя ідэалы? Чаго дамаглася масавая свядомасць у гісторыі, мы ўжо ведаем, самі былі сведкамі. Партыі надта эгаістычныя стварэнні, кожнай з іх найперш трэба ўлада, як сродак дзеля даволі сумніўных спраў. Толькі мастацтва і літаратура імкнуцца (можа імкнуцца) не да ўлады да ісціны. Але тут з’яўляецца новая і спрадвечная праблема: што ёсць ісціна? Мабыць, гэта зноў надта індывідуальная рэч розная на кожным гістарычным этапе, для кожнае нацыі і асобы. A. А.: Ясна... В. Б.: Лепей бы грамадства слухала і шанавала сваіх мастакоў, гуманістаў, чым апантаных палітыкаў. Ужо хоць бы таму, што першыя не дамагаюцца для сябе карысці (хіба скарынку хлеба), у той час як апошнія дамагаюцца ўлады, у якой для іх няма меры. Некаторыя ў сваёй уладарнай прагнасці даходзяць да знішчэння падуладных, а то і да самазнішчэння. У літаратуры такое здараецца рэдка. A. A.: А вось хто ў гэтым сэнсе для цябе мог бы быць прыкладам? Неабавязкова прыклад літаратуры, але тыя, якія трымаюць люстэрка перад чалавекам і кажуць: «Вось глядзі, гэта ты». В. Б.: Найперш, аднак, з літаратуры. На мой пагляд, самыя дакладныя люстэркі усё ж Талстой і Дастаеўскі. Калі з пазнейшых, дык я назваў бы аўтараў так званага «магічнага рэалізму», хоць бы Маркеса. Вялікі гуманіст Альберт Швейцар. A. A.: А з нашых, савецкіх? Як ты на «Майстра і Маргарыту» глядзіш? В. Б.: Разумееш, можа, гэта і добры твор (напэўна ж, выдатны), але, на мой пагляд, занадта інтэлігентны і мудрагелісты. Філасофскі, вядома ж, але і сумніўны, як і кожная філасофія. A. A.: А «Ціхі Дон»? В. Б.: Ну гэта іншая справа. «Ціхі Дон» у сэнсе ўсяленскай разні унікальная кніга. Дакладнае люстэрка дабра і зла ў чалавеку, знявечаным рэвалюцыйным гвалтам. A. A.: Ну, а паэты табе што-небудзь гавораць?