КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
—Ад’едзем, — сказаў Раман, з падазрэннем паглядзеўшы па баках. — Руліце за мной. Яны спыніліся, не даязджаючы да бліжэйшай запраўкі. Выйшлі з машын. — Бяры тавар і сядай на задняе сядзенне ў маю машыну, — загадным тонам сказаў Руцкі Раману. — Я зараз, —замітусіўся той. — Адну хвіліну... Узяўшы ў Рамана важкі мяшочак, Руцкі прыўзняў яго. — He менш кілаграма? ■— Роўна кілаграм, — буркнуў Раман. — Я ўзважваў. Руцкі высыпаў змесціва мяшочка на гумовы кілімок для ног, падняў яго і паклаў на сядзенне побач з Раманам, пасля чаго ўключыў у салоне святло. — Выбірай, што падабаецца. — Гэта замест грошай? — Так, — кіўнуў Руцкі. Раман доўга глядзеў на кольцы, пярсцёнкі, кулоны, ланцужкі. Спачатку ўзяў сабе тоўсты ланцужок, але тут жа паклаў яго і выбраў гірыгожы пярсцёнак з дыяментам. -— Можна? — Раман глядзеў на Руцкага, нібы паднявольны рабочы, які чакае, калі яму выдадуць зарплату. — Гэта для маёй дзяўчыны. — Забірай, — дазволіў Руцкі. — Але ў мяне ёсць адно пытанне. — Якое? — Раман насцярожыўся. Тоўстая блакітная жылка на яго шыі задрыжала. — He люблю я, калі мяне пытаюць аб чым-небудзь. — А я не люблю, калі мне не адказваюць, — павысіў голас Руцкі. — Тым больш, што ты мой даўжнік. Памятаеш? Раман нервова выціснуў: — Я слухаю вас, Ягор Фёдаравіч. — Пытанне простае і бяспечнае для цябе, — супакоіў Руц- кі Рамана. — Скажы, як ты змог правесці каштоўнасці праз мяжу? Дамовіўся з мытнікамі, каб цябе не правяралі, ці схаваў кантрабанду ў машыне? — Схаваў. — Дзе менавіта? — Гэта абавязкова мне казаць? Раман не хацеў выдаваць свае сакрэты, але Руцкі настойваў: — Гавары. Для мяне твае сакрэты — дробязь. Але раптам які-небудзь з іх спатрэбіцца? — Добра, — махнуў Раман рукой. — Усё гэта дабро я перавёз у выхлапной трубе. — He падманвай, — не паверыў Руцкі. — Яно б там дэфармавалася ці ўвогуле расплавілася. — У мяне дзве выхлапныя трубы, — сказаў Раман. — Адна з іх перакрытая — завараная. У яе я запакаваў каштоўнасці і спакойна праехаў мяжу. — Усё геніяльнае проста. — Гэта праўда. Спатрэблюся — тэлефануйце. — Пазваню, — паабяцаў Руцкі, хоць сам сабе падумаў, што пара завязваць аказваць нават сябрам сумнеўныя паслугі, бо яны мала чым адрозніваюцца ад паслуг Богдана. — Поспехаў. Раман, задаволены, выйшаў з машыны Руцкага і паехаў у горад. Руцкі ж, сабраўшы каштоўнасці і склаўшы іх у мяшочак, направіўся на сустрэчу са Стасем. Па дарозе патэлефанаваў яму: — Вязу абяцанае. — Я чакаю цябе, — узбуджана выгаварыў Стась. — Жонка з дзецьмі паехала да сваіх бацькоў, так што акрамя мяне ў доме нікога няма. X Дом Стась пабудаваў гадоў пятнаццаць таму на тэрыторыі дачнага таварыства ў Чырвоным Двары. Зараз гэта горад. Ёсць электрычнасць, каналізацыя, праведзены газ, гэта значыць маюцца ўсе гарадскія выгоды. Двухпавярховы асабняк Стася з чырвонай цэглы ўзвышаецца над двухметровым жалезным плотам. Вароты таксама, натуральна, жалезныя. У іх, пад’ехаўшы, Руцкі пастукаў нагой. Стась спешна адкрыў. Заехаўшы на двор, Руцкі дастаў з бардачка мяшочак з каштоўнасцямі, сунуў яго ў рукі сябра. — Вось тваё дабро. Пярсцёнак з дыяментам я аддаў перавозчыку, астатняе тут. — Разбяромся, — хрыпла выдыхнуў Стась. — Праходзь на кухню. Я мяса запёк. Ты такое яшчэ не еў. — Думаеш? — He думаю, а ведаю. Я нядаўна паглядзеў адну цікавую тэлеперадачу пра ежу, у якой нейкі знакаміты парыжскі кухар раіў замест сланечнікавага алею выкарыстоўваць сметанковае масла, як гэта робяць французы. Я так і зрабіў. Карацей, сам адчуеш, што за страва ў мяне атрымалася. Мяса, запечанае ў духоўцы на сметанковым масле, і праўда было вельмі смачным, мяккім, з цыбуляй, грыбамі і сырам. -— Малайчына, — пахваліў Руцкі Стася. — Прымаць гасцей ты майстар. Гэта я даўно ведаю. — Для цябе, дружа, стараўся, — падкрэсліў Стась. — Ты ж не вячэраў. Так? — Так. — Вось. Гэта адна прычына. А другая — думаю сыходзіць з ДАІ. Можа, закінеш за мяне слоўца, каб мяне ўзялі ў тваё дэтэктыўнае агенцтва. Я цябе не падвяду, можаш быць упэўнены. Ды і тваё кіраўніцтва будзе, думаю, мною задаволена: у міліцыі ўсё ж такі служу, па вашым профілі. Калі аформяць мяне на працу, век буду ўдзячны... Га?.. — Пагавару, — паабяцаў Руцкі. — Давай за гэта вып’ем, — прапанаваў Стась, — а то ядзім на сухую. Як быццам нічога няма або чужыя. — Піць не буду, — адмовіўся Руцкі. — I без алкаголю ў апошні час адчуваю сябе так, быццам п’ю кожны дзень. П’ю непрабудна. Разумееш? — Разумею, — матнуў галавой Стась. — Гэта ўсё твая любоў. — У цябе таксама ёсць жанчына на баку. I не адна, наколькі я ведаю. — Ёсць, — прызнаўся Стась. — Але мая галава ў парадку: я сваю жонку ніколі не думаў і не думаю кідаць. Гэта ж, прабач, не торба з ношаным адзеннем, не мяшок смецця, а маці маіх дзяцей. Маіх, а твая жонка — тваіх. Правільна? — Ты па сутнасці кажы. — А я і кажу па сутнасці, толькі ты не хочаш пра гэта слухаць, разумець. — Я цябе слухаю і разумею. — У Руцкага пачаў падымацца ціск, твар яго як быццам абдало гарачай парай. — Усё разумею. Але што ёсць, тое ёсць: зачапіла мяне Данута так, як ніколі і ніхто не чапляў. Выгнаць бы яе з сябе, выцягнуць, а не магу... He магу!.. А казаў... — Хацеў бы я табе дапамагчы, але бачу, што таксама не магу, — спачувальна выціснуў Стась. — Справа ў цябе, значыць, да разводу ідзе? — Ідзе, — не стаў хаваць Руцкі. — Нават не ідзе, а бяжыць. Ды і што рабіць: не любіць мяне жонка. — А ты ўпэўнены? — Вядома. — Гэта яшчэ падумаць трэба. — Стась запаліў. — Я вось нядаўна фільм ці ролік глядзеў на YouTube. Дык там Яўген Грышкавец, расійскі акцёр, рэжысёр і яшчэ ў нейкай дзейнасці вялікі аўтарытэт, сказаў, што адзін чалавек любіць другога не таму, што ён такі добры, а таму, што чалавек, які любіць, мае добрыя якасці. Значыць, нас, мяне і цябе, нашы жонкі любяць не таму, што мы такія выдатныя, а таму, што нашы жонкі такія добрыя. — Лухта, — кінуў Руцкі. — Калі пагадзіцца са сцвярджэннем Грышкаўца, то я лепшы, чым Данута, бо люблю яе, а яна маю любоў не прымае. I наогул, не хоча са мной сустракацца. — А чаму ты не можаш быць лепшым за тваю Дануту? — задаўся пытаннем Стась. — Ты лепшы за яе. Адназначна лепшы. Бо з-за яе твая сям’я распадаецца, а Дануту гэта не хвалюе. Яна нават пра гэта не думае. Гэта нармальна?.. He. — Я ёй не казаў, што жанаты. — А то яна дурная: не разумее, не бачыць?.. Ты ж не запрашаеш яе дадому, таму што жывеш у кватэры не адзін. Правіль- на?.. Правільна. А твая Данута не задае лішніх пытанняў, таму што ёй такія адносіны і трэба. — He буду спрачацца, але ў тым, што распадаецца мая сям’я, больш за ўсіх вінаваты я і толькі крышачку мая жонка, — праскрыгатаўшы зубамі, павольна вымавіў Руцкі. — Тут Данута ні пры чым. — Памыляешся, яна тут як раз пры чым, — не пагадзіўся Стась. — I твая жонка гэта ведае. Таму, дарэчы, і спадзяецца, што ты адумаешся. Значыць, што б ты ні казаў, яна любіць цябе. — Мая жонка не ведае нічога пра Дануту. — Данута, Марыя, Анжэла... He ў іх справа. Твая жонка адчувае, што ў цябе, акрамя яе, ёсць яшчэ жанчына. Але ўсё роўна жыве з табой пад адным дахам, у адной кватэры. Значыць, паўтараю, любіць цябе, даруе твае прыгоды. — Хутчэй, шкадуе, — заўважыў Руцкі. — Жанчыны такія. — А жаль — гэта таксама любоў, — пацвердзіў сваю думку Стась. — Ну, ці блізкае пачуццё да кахання. — Магчыма, але мне ад гэтага не лягчэй, — прагаварыў Руцкі. — Нават цяжэй. — Зразумела: ты сапраўды больш за ўсіх вінаваты, — зрабіў выснову Стась. — Вось-вось, дайшло, нарэшце, — не стаў сябе апраўдваць Руцкі і падкрэсліў: — Менавіта больш за ўсіх. — Значыць, не хвалюйся так, — параіў Стась. — Ты вінаваты, табе і выпраўляцца прыйдзецца. А больш, менш — гэта не важна. ■— Я не хвалююся, я пакутую, — з болем вырвалася з горла Руцкага. — Так вось здарылася... Ведай. А шкадаваць, шкадаваць не трэба... Яму прыгадаліся словы з верша Сямёна Гудзенкі «Мое поколенне»: «Нас не нужно жалеть, ведь н мы ннкого не жалелн...» I хоць у гэтым вершы гаворыцца пра вайну, але ж каханне ў нейкім сэнсе і ёсць вайна. I гэтая вайна не заўсёды абыходзіцца без крыві. XI Лета неяк хутка скончылася, наступіла восень. Яна не была халоднай, але і цяплом не песціла. У адзін з кастрычніцкіх вечароў, калі ішоў дождж і на сэрца Руцкага ціснула штосьці нябачнае, але да болю цяжкае, ён патэлефанаваў Дануце і спытаў: — Ты дзе? — На працы, — адказала яна. — Можа, цябе да твайго дома адвезці? — спытаў ён. — На вуліцы холадна. — Завязі, — абыякава пагадзілася Данута. — Праз дзесяць хвілін выходзь, — сказаў Руцкі. — Буду чакаць цябе ля ўвахода ў гасцініцу. Сеўшы ў машыну, Данута папрасіла: — Давай ад’едзем і дзе-небудзь пастаім. Прыпаркаваўшы «БМВ» у глухім завулку, Руцкі ўзяў руку дзяўчыны, паднёс да сваіх вуснаў і пацалаваў. Потым, перабіраючы яе пальцы, доўга ўдыхаў іх пах, употай спадзеючыся, што вось-вось яна паверне да яго галаву і яны прыціснуцца адно да аднаго. — Я сёння паглядзела ў люстэрка і ўбачыла на лбе першую маршчынку, — прамовіла Данута грудным голасам, у якім пачулася нешта трагічнае і непазбежнае. — Я пачынаю старэць. — He старэць, а станавіцца дарослай жанчынай, — паправіў Руцкі дзяўчыну. — He трэба хітраваць, — уздыхнула Данута. — Гэта непрыемны, жорсткі, але натуральны працэс. — Да чаго гэта ты? — уважліва паглядзеўшы на Дануту, пацікавіўся Руцкі. — Нешта адчуваеш? — He ведаю, — прамовіла яна, рассеяна назіраючы на лабавым шкле за кроплямі дажджу і прыліпаючым жаўтлява-чорным лісцем, якое ападала з дрэў. — Паехалі. Руцкі выціснуў счапленне і ўключыў хуткасць. Ехаў павольна, так павольна, нібы ў машыне спусцілі ўсе чатыры колы і ён баяўся пашкодзіць гуму і дыскі. Да дома Дануты ехалі каля дваццаці хвілін, хоць звычайна даязджалі за пяць-сем. — Дзякуй, што падвёз, — вымавіла яна. Яе рука пацягнула- ся да дзвярной ручкі і на імгненне застыла. — Ты неяк спытаў мяне: што я буду рабіць, калі дзеля сваёй мары мне давядзецца паступіцца сваім шчасцем? — Так, гэта калі мы вячэралі ў рэстаране «Інтурыст», — кіўнуў Руцкі і абняў рукамі руль, быццам ён быў жывым, здольным зразумець свайго гаспадара, разагнаць яго сум і нават развесяліць. — Дык вось я ім, сваім шчасцем, паступілася, — працягла, злучаючы словы ў адну непадзельную, пакутную фразу, вымавіла Данута. — Так атрымалася, атрымалася...